Árdís - 01.01.1936, Qupperneq 20

18
hafði unnið töluvert að kirkjumálum á tveimur stöðum og farist
ágætlega. Hún gat talað frönsku eiins vel og ensku, leikið á orgel,
stjórnað söng, keyrt bíl, gert öll innanhúsveTk, 'þagað yfir því sem
hún átti ekki að segja frá og komið sér vel við fólk yfirleitt. Hiún
hafði stofnað lestrarfélög, sunnudagsskóla og kirkjuleg kvenfélög.
Hún var vel máii farin og góður prestur og gull medalíu hafði hún
hlotið fyrir framúrskarandi námshæfileika. Nú hafði loksins orðið
af því, að skrifleg ibeiðni hafði Iborist kirkjustjórninni um að vígja
konu til prests.
Meþódistarnir í Sameinuðu kirkjunni höfðu verið hræddir um
að Presbyterarnir mundu ekki geta vel fallist á það að konur
tækju prestvígslu og þjónuðu prestembætti. Þeir sögðu því sem
svo: “Nei, við skulum ekki hreyfa þessu máli nú. Það getur
valdið óánægju og dreifingu. Við skulum láta þetta liggja milli
hluta núna fyrst. Ekki hreyfa við því í nokkur ár enn. Sam-
bandið innan Sameinuðu kirkjunnar er ekki enn orðið nógu
traust til að eiga við svona mál. Fyrir alla muni, venið þið ekki
að fara fram á þetta rétt núna.”
Konurnar gerðu ekki mikið úr þessu. Þær vissu sem er, að
eigi maður að bíða eftir einhverju þangað til allir eru orðnir sam-
mála um það, þá verður sú bið óendanleg. Kirkjuráðið svaraði
þessari mótbáru líka skjótt og skilmerkilega. Stúlkan sem var að
biðja um prestvígslu haíði áður verið Presbyteri og sömuleiðis
það fólk sem mælti með henni.
Kir.kjuráðið fór nú að eins og oft áður, að það skrifaði söfn-
uðunum og spurðu þá hvað þeir hefðu um það að segja, að
kona tæki prestvígslu. Þetta var gott til að tefja fyrir málinu um
tíma og þessi aðferð líktist því eitthvað sem kallað er frjálslyndi.
Það var svo sem sjálfsagt að leita eftir vilja fólksins.
Þegar svörin komu voru þau eins sundurleit eins og rnest
mátti vera. Sumir voru eindregið með því, að stúlkan fengi
vígslu og aðrir algerlega á móti því. Fleiri voru þessu þó heldur
hlyntir, en margir sem létu sér alveg á sama standa. Hinsvegar
vissum við að sumir innan kirkjuráðsins voru eindregið á móti
þessari nýbreytni. Það sem við í raun og veru gerðum okkur
vonir um var það, að Miss Lydia Gruchy mundi fá sérstakt leyfi
til að prédika og þar með væri sett fordæmi sem ekki væri Síðar
auðvelt að ganga móti. Við héldum að kirkjan mundi ekki neita
þessu, því Miss Gruchy hafi ijóslega sýnt að hún var vel fær um
að takast þetta verk á hendur.
Mér er þvert um geð, að fylla flokk þeirra, sem kenna kon-
unum um alt sem miður fer. Það sýnist jafnan heldur ómerkileg
afsökun. En eg verð að kannast við það, að það var fyrir áhuga-
leysi sumra þeirra kvenna, sem hér áttu hlut að máli, að Miss
Gruchy fékk ekki prestvígslu 1928. Það vildi svo til, að eg var í
þeirri nefnd sem hafði þetta mál með höndum og jafnvel áður en