Árdís - 01.01.1936, Blaðsíða 22

20
sér. Það var hans ávani. iHann vissi að nú var úti um 'þetta mál
og eg vissi það líka.
Þegar eg síðar talaði við þessa konu, furðaði hana stórlega að
eg skyldi skilja orð sín svo, að trúíboðsfélagið væri því andvígt,
að konur gerðust prestar. Hún hefði alls ekki sagt þetta fyrir
hönd félagsins, heldur bara verið að láta í ljós sína eigin skoðun.
Annars sagðist hún hafa mjög lítið um málið hugsað. E)n bún
hafði fengið mótstöðumönnunum vopn í hendur. Ef Trúboðsfélag
kvenna vildu ekki hafa konur fyrir presta, þá gat það ekki komáð
til mála. Mér duldist það svo sem ekki, að þessi meiningarlitlu
orö konunnar, sögð hugsunarlítið, hefðu að minsta kosti um
stund, tafið fyrir málinu. En konan hláut beinlínis ástsæld og
aðdáun þeirra manna, sem málinu voru mótfallnir. Einn af þeim
skrifaði fréttir af fundinum fyrir blaðið “New Outlook” og dáðist
mi'kið að hennar kvenlegu fegurð og kurteisi og gleymdi heldur
ekki að geta þess, að hún hefði verið einstaklega smekklega
klædd. Honum hefir líklega fundist, að hann launaði henni veJ
góðan greiða, með miklu lofi.
Svona fór nú um hina fyrstu tilraun að fá konu vígða til
prests innan Sameinuðu kirkjunnar í Canada. Einhver yfirlýsing
var samt samþykt þess efnis, að frá trúfræðilegu sjónarmiði væri
ekkert því til fyrirstöðu, að konur gerðust prestar. En það sem
þarna gerðist seinkaði því kannske um svo sem áratug. Vitanlega
kemur að því áður en langt líður. En það veldur mér leiðinda
að hugsa til þess að kirkjan skyldi hér verða síðasta vígi hleypi-
dómanna, þar sem konur eiga nú, aðgang að öllum stöðum nema.
prestskapnum. Þær hafa flest reynt og stundum gengið vel og
stundum illa, eins og gengur og gerist.
Þegar eg segi að það sé konunum að kenna, að vor kirkja
hefir enn ekki notið að fullu andlegra hæfileika kvennanna, þá er
eg ekki þar með að kasta þungum stein á konuna. Hún hefir altaf
gert lítið úr sínum eigin verkum. Eg hefi oft heyrt konur tala
þannig. Þær geta illa látið sér skiljast, að þær geti jafnast við
karlmenn sem lögmenn eða læknar og þá sjálfsagt beldur ekki
sem prestar. Það eru líka hagfræðislegar ástæður fyrir iþessu,
þó þær séu nú aö vísu orðnar nokkuð veigalitlar. Eg hefi tekiö
eftir því, að konur, systur og dætur prestanna eru því vanalega
mótfallnar að konur verði prestar. Þær líta á pres-temibættið með
enn meirii: virðingu heldur e-n annað .fólk og þeim ifinst Ihempunni
ekki sýnd hæfileg virðing, ef hún er hengd á konu'herðar.
Maður iheyrir konur oft segja, að ekki vildu iþær prédika, en
það -eru oftast þær sem engin ætlast til að prédiki, ekke-rt frekar
en þær stjórni iflugvél.
Heppilegasti tíminn til að vígja konu til prests innan Samein-
uðu kirkjunnar, hefði verið 1928, þegar svo margir söfnuðir voru
prestlausir. -Sú ástæðia er nú horfin, en þörfin á andlegri leið-