Árdís - 01.01.1936, Blaðsíða 25

23
íylgi í háskólum vors eigin lands og einnig í Bandaríkjunum og
þær verða ekki ibældar niður með hörðu. Skjótar og stórfengileg-
ar hyltingar eru hugsjónir, sem æfintýralöngun æskunnar fell-
ur vel.
Vel undirlbúnir, kristnir leiötogar, menn og konur, hefðu
kannske getað liaft áhrif á ihugi þessa unga fólks sem nú er leitt
inn í ljótleika kommúnismans og fengið það til að að'hyllast kríst-
indóminn, sem er göfugasta og glæsilegasti hugarstefnan sem
heimurinn hefir nokkurntíma þekt. Mennirnir hafa oft afmydað
kristindóminn -svo hann hefir mörgum virst -kaldur og eintrjánings-
legur. En við ættum að re-yna að líta á hann eins og hann er og
án allra hleypidóma.
Eg hefi ekki farið langt út í það, að leiða rök að því aö
konur mættu vera prestar, né heldur að hrekja þær veigalitlu og
marghröktu ástæður, sem færðar hafa verið gegn því. Eftir mín-
um skilningi er þeim fullkomlega svarað með þeim skiln-ingi, að
guð fari ekki í manngreinar álit. Það er enginn nógu vitur til að
setja öðrum föst takmörk. Fólkið þarnfast andlegrar leiðsagnar
karla og kvenna, sem finna hjá sér köllun til að prédika guðs orð,
og -eru fær um að boða þau gleðitíðindi, að fólkið geti orðið betra
en það er. — (Þýtt úr iChatelaine, sept. 1934).
Þó að frásagan sem þessi ritgerð inniheldur snerti ekki bein-
línis vorn íslenzka kirkjulega félagsskap fanst oss efnið vera
þannig aö það væri þarft umhugsunarefni. — ísienzkar konur
hafa ekki boðið sig fram til að gerast prédikarar. — Fyndi ein-
iiver þeirra köllun til þess þá kemur oss til hugar — hvernig
mundu vorlr kirkjulegu leiðtogar tak-a þvl?—Ritstj.