Morgunblaðið - 14.02.2009, Síða 31

Minningar 31
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. FEBRÚAR 2009
Þegar eldaði af degi
á einum fegursta
morgni hins nýbyrjaða
árs barst fregnin um
Hvanneyrarstað að
Sverrir Heiðar væri látinn. Yfir
þennan bjarta og fagra vetrardag dró
skuggaský sorgar og saknaðar í
hvers manns hugskoti. Þó okkur hafi
flestum verið ljóst að hinn illvígi sjúk-
dómur, sem Sverrir hafði barist við af
miklum hetjuskap um nokkurt skeið,
gæti haft sigur vorum við mörg alls
óviðbúin þegar stundin rann upp. Nú
er lífsljós hans slokknað og í huga og
sinni merlar minning um samstarfs-
mann, félaga og vin.
Hann settist hér á skólabekk strax
að loknu stúdentsprófi og lauk héðan
búfræðiprófi og síðan kandídatsprófi
í búvísindum vorið 1991. Síðan helg-
aði hann skólanum hér og íslenskum
landbúnaði starfskrafta sína til
hinsta dags. Allt frá fyrstu stund
lagði hann metnað sinn í að sinna
starfi sínu af mikilli kostgæfni og var
boðinn og búinn til hvers þess er
þurfti að vinna. Hann ávann sér
traust og trúnað bæði samverka-
fólksins og ekki síður nemendanna
sem hann umgekkst af nærfærni og
næmum skilningi á þeirra högum.
Hann var því fljótt farinn að sinna
stjórnunarstörfum samhliða kennsl-
unni og urðu þau smám saman um-
fangsmikil þó alltaf hafi kennslan og
samskipti við nemendur verið honum
kærast verkefna. Hann var óragur að
brydda upp á nýjungum og nýbreytni
og stundum fylgdi mikil vinna slíku
frumkvöðlastarfi og vílaði ekki fyrir
sér þó vinnudagurinn yrði oft langur.
Við hjónin áttum samleið með hon-
um allan náms- og starfstíma hans á
Hvanneyri. Við vorum samverkafólk
á vettvangi skólastarfsins og vorum
nágrannar um skeið og áttum saman
margar ánægjustundir bæði í leik og
starfi sem lifa í minningunni. Þá
fengum við oftar en ekki að njóta
fengsælni hans. „Hann er góður í
reyk þessi,“ sagði hann og gaukaði að
góðfiski á haustkvöldum. Sverrir var
mikill fjölskyldumaður og var ham-
ingjumaður í einkalífi sínu – með
Emmu bjó hann og fjölskyldunni
yndislegt heimili. Hann var frum-
herji og hvatamaður að margvísleg-
um verkefnum sem tengdust málefn-
um æskunnar. Hann lagði sig fram
um að vera ávallt til og nærri þegar
góð málefni voru annars vegar. Hann
var árvökull og lá ekki á liði sínu að
efla og bæta á ótal nýjum sviðum er
til heilla horfðu fyrir æskufólk stað-
arins.
Sverrir Heiðar er allur, lífssól hans
hnigin til viðar og bjarmar af nýjum
degi hins eilífa lífs. Hann sem með lífi
sínu veitti svo mörgum svo mikið og
gaf af sér til samfélagsins okkar hér á
Hvanneyri bæði með störfum sínum
og þátttöku sinni á flestum sviðum
mannslífsins er horfinn okkur, héðan
í frá lifir minningin ein. Sporin sem
hann markaði eru djúp og skerfurinn
sem hann skilaði er mikill. Hvanneyr-
arstaður og við öll kveðjum með
söknuði þennan hugdjarfa vin og fé-
laga.
Megi algóður Guð vera Emmu,
Birgi og Álfheiði og ástvinum stoð á
sorgarstundu. Blessuð sé minning
Sverris Heiðars Júlíussonar.
Magnús, Steinunn
og fjölskylda, Hvanneyri.
Kynni okkar af Sverri voru því
miður allt of stutt en þrátt fyrir það
mjög góð.
Við fundum fljótt að Sverrir var
einstakur félagi, alltaf hress og kátur
og hafði augljóslega gaman af lífinu,
Sverrir Heiðar
Júlíusson
✝ Sverrir HeiðarJúlíusson fæddist
á Skógum í Hörg-
árdal 1. maí 1967.
Hann lést á krabba-
meinsdeild Landspít-
alans 12. janúar síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Akra-
neskirkju 21. janúar.
hann var mikill nátt-
úruunnandi og mikill
dýravinur.
Við vorum svo hepp-
in að eiga sama áhuga-
mál og Sverrir og var
það fluguveiðin, nánast
á engum stað undi
hann sér betur en úti í
á með stöng í hönd, eða
á bakkanum að leið-
beina sem honum þótti
ekkert síðra.
Það verður skrýtið
að fá ekki leiðsögn um
Andakílsána hjá Sverri
áður en haldið verður til veiða, en sú á
var greinilega áin hans, en hann mun
ávallt vera með okkur í huga og við
munum ávallt enda á að setja rauðan
Frances undir honum til heiðurs!
Ljúf er hún víst leiðin með fljótinu,
með flúðasöng og fuglaklið
sem fyllir upp í prógrammið.
Straumröstin hvít stiklar á grjótinu.
Hérna dýfu fyrsta fær
flugan sem var hnýtt í gær.
Áin kveður mér ljúfa sönginn sinn.
Svífur von um huga þinn.
Ætli bíði ekki’ einn höfðinginn
út við flúðina.
Skoðum nú hvað er skrýtnast í boxinu.
Þeim sem bíta ekkert á
eitthvað þaðan bjóða má.
Vakir þar einn upp undir brotinu?
Þó löng sé bið og lítið veitt
leiðist manni aldrei neitt.
(Jónas Friðrik Guðnason.)
Elsku Emma, Álfheiður, Birgir
Þór og aðrir aðstandendur, hugur
okkar er hjá ykkur á þessum erfiðu
tímum og djúpt skarð hefur verið
höggvið en minning um Sverri mun
lifa að eilífu.
Eðvar, Dagný og Egill Breki.
Látinn er langt um aldur fram
Sverrir Heiðar Júlíusson, kennari við
Landbúnaðarháskólann á Hvann-
eyri. Margir kölluðu hann aldrei ann-
að en Sverri í Skógum, kenndan við
Skóga í Hörgárdal, en þar dvaldi
hann löngum á æsku- og unglings-
árum. Það var einmitt þar sem ég
kynntist Sverri. Hann æfði og lék
knattspyrnu með knattspyrnuliðinu í
dalnum. Hann hafði ótvíræða knatt-
spyrnuhæfileika og hefði getað náð
miklu lengra en hann gerði á þeim
vettvangi ef hugur hans hefði staðið
til þess.
Sverrir hafði líka leiðtogahæfileika
og átján ára gamall var hann orðinn
fyrirliði liðsins. Utan vallar fór kraft-
ur hans og eldmóður heldur ekki
framhjá neinum, hvort sem um var
að ræða veiðiferðir, skemmtanir og
fleira sem leikmenn þessa ágæta liðs
tóku sér fyrir hendur. Ærlegt prakk-
arastrik sem hann og ákveðnir sam-
herjar hans úr liðinu, ásamt geistleg-
um aðstoðarmanni, gerðu eitt sinn í
skjóli nætur í Hörgárdalnum, gleym-
ist ekki þeim sem til þekkja.
Það var tekið eftir Sverri hvar sem
hann fór. Gleðin og glettnin létu eng-
an ósnortinn. Það geislaði af honum
fjörið og krafturinn og hann hreif
aðra með sér. Þetta kom ekki hvað
síst fram eftir að Sverrir fór að þjálfa
knattspyrnu á Hvanneyri og hjá
Skallagrími í Borgarnesi. Þar nutu
þessir eiginleikar hans sín vel.
Sverrir var afar fríður sýnum,
hraustmenni og íþróttamaður af
Guðs náð. Hann var gæfumaður, far-
sæll og vel metinn af ungum sem
öldnum. Umfram allt var hann
drengur góður. Margir sakna vinar í
stað en mestur er söknuður fjöl-
skyldu hans. Guð gefi þeim styrk og
blessi minningu góðs drengs.
Megi gæfan þig geyma,
megi Guð þér færa sigurlag.
Megi sól lýsa þína leið,
megi ljós þitt skína sérhvern dag.
Og bænar bið ég þér
að ávallt geymi
þig Guð í hendi sér.
Megi englar þér unna,
megi árur bægja hættu frá.
Megi ást alltumlykja þig,
megi ávallt rætast hver þín þrá.
Og bænar enn ég bið
að ávallt geymi
þig Guð sér við hlið.
Bjarni Stefán Konráðsson.
Elsku Sverrir Heiðar. Ég vil þakka
þér fyrir alla hjálpina. Þú stóðst við
bakið á mér eftir fráfall Sesars, bróð-
ur míns, og hvattir mig til að halda
áfram í búfræðináminu og útskrifast
um vorið 2006. Eins og ég gerði, þetta
var erfitt en það er satt sem þú sagð-
ir, að Hörgdælingar standa ávallt
saman, sama hvað á gengur.
Síðast þegar ég hitti þig var á Ak-
ureyri í apríl 2008, á Vélsmiðjunni. Þá
var mikið dansað með Hörgdæling-
um sem þar voru. Það var frábært að
fá að hitta þig og Emmu þar, þú varst
í svo góðu skapi. Takk fyrir allt,
minningarnar um þig sem kennara
og góðan vin gleymast seint.
Emma, Álfheiður, Birgir og aðrir
aðstandendur, ég sendi ykkur mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Minning um góðan mann lifir í
hjörtum okkar allra.
Sara Hrönn Viðarsdóttir.
Flestir sem þekktu Sverri Heiðar
gleyma því seint hvenær og hvar þeir
hittu hann í fyrsta sinn. Þannig líður
fyrsti skóladagur búfræðinema
haustið 2006 seint úr minni; þá tók
Sverrir á móti okkur og sýndi Hvann-
eyrarstað og sagði frá af sinni al-
kunnu snilld. Þá benti hann okkur á
ýmsa merka staði og óf sögu stað-
arins inn í frásögn frá nútímanum.
Þessi göngutúr um Hvanneyri var
nokkuð lýsandi fyrir Sverri því hann
var mikill áhugamaður um íþróttir
(m.a. dyggur stuðningsmaður Liver-
pool), útivist, laxveiði, nautgriparækt
og eilítil kanínurækt fékk að slæðast
með. Þegar kennslan hófst kom í ljós
hversu mikill og góður kennari
Sverrir var. Það var alltaf gaman í
tímum hjá honum og hann setti efnið
fram á skemmtilegan og áhugaverð-
an hátt. Þá skapaði hann umræður
sem allur bekkurinn tók þátt í, hvort
sem maður hafði mikinn eða lítinn
áhuga og vit á efninu. Allir máttu
koma sinni skoðun á framfæri og
engin skoðun var röng eða vitlaus.
Sverrir bjó yfir einstakri jákvæðni
sem auðveldlega smitaði út frá sér og
ávallt var stutt í glens og grín á þeim
bænum. Þá var Sverrir ekki ein-
göngu kennari heldur einnig góður
og traustur vinur nemenda sinna sem
alltaf var hægt að leita til þegar eitt-
hvað bjátaði á; hvort sem það var
tengt náminu eða einhverju öðru.
Hann lagði sig allan fram við að bæta
það sem miður fór.
Sverrir Heiðar: You’ll Never Walk
Alone. Elsku Emma, Álfheiður og
Birgir við samhryggjumst ykkur
innilega, hugurinn er hjá ykkur.
Fyrir hönd búfræðinga 2008,
Jóna Þórunn Ragnarsdóttir.
Sverrir Heiðar var öðlingur, það
má öllum vera ljóst. Við minningu
hans og verka hans er af mörgu að
taka þó alltof ungur hafi hann verið
tekinn frá verkum sínum, það er eng-
in sanngirni né réttlæti í því. Sverrir
reyndist mér, sem og svo mörgum
öðrum, afskaplega vel. Við vorum
samstarfsfélagar til margra ára hjá
Landbúnaðarháskólanum (áður
Bændaskólanum). Það var auðvitað
frábært að fá að vinna með Sverri, í
hverju sem tekist var á við, sem
starfsfélagi ávallt skemmtilegur og
góður drengur.
Við áttum góðar stundir í Gamla
skóla ásamt öðru samstarfsfólki, og
að vinnunni ólastaðri, þá voru stund-
irnar á kaffistofunni oft mjög verð-
mætar. Þar voru mörg málin rædd og
þar var Sverrir alveg ómissandi með
sín sjónarmið og sína góðu kímni-
gáfu. Sverrir stýrði búfræðináminu
lengi og hélt þess merki ætíð hátt á
lofti, sýndi því ómetanlega umhyggju
svo og þeim nemendum sem þar voru
samferða á hverjum tíma. Honum
var mjög annt um skólastarfið sem
samfélag. Nemendur hans úr því
samfélagi munu ótvírætt bera vitni
um það. Sverrir var ötull talsmaður
hagsmunamála okkar félags, Félags
íslenskra náttúrufræðinga, og starf-
aði um tíma sem trúnaðarmaður. Þar
var hann trúr sínum félögum, rétt-
látur og sanngjarn, sem hvergi á bet-
ur við en í því starfi. Það átti vel við
Sverri að geta gert eitthvað í sínu
nánasta umhverfi, honum var annt
um það, bæði fólkið og allt umhverfi
okkar. Hann var öflugur liðsmaður
okkar samfélags hér á Hvanneyri.
Hann gerði svo ótal margt sem gladdi
aðra, þjappaði okkur saman með
sinni alkunnu jákvæðni og samstarfs-
hæfni. Hann naut þess að gera sínu
samfélagi gagn.
Á mannamótum, eins og t.d. þorra-
blótum, lét Sverrir svo sannarlega
ekki sitt eftir liggja, vís til að semja
vel heppnaðan texta um menn og
málefni og flytja sjálfur af stakri
snilld. Ekki fór ég varhluta af því
sjálfur, hann var fljótur að setja at-
burði og ástand í frábæra gaman-
texta. Og nú þegar hugsað er aftur til
þessara góðu stunda þá er bros ekki
langt undan. Fyrir Ungmennafélagið
Íslending starfaði Sverrir af heilum
hug. Þetta er félagið okkar hér á
Hvanneyri og nágrenni, lítið félag en
mikilvægt fyrir okkar samfélag. Þar
fann Sverrir sig í starfi fyrir og með
börnum og unglingum, þjálfaði þau af
miklum myndarskap og studdi vel við
íþróttastarf félagsins. Í Sverri end-
urspeglaðist hinn sanni ungmenna-
félagsandi. Það var gaman að fylgjast
með honum þjálfa krakkana, það var
auðséð að hann hafði mikla ánægju
af, að fá að kenna og móta þau á upp-
byggilegan hátt. Það var líka frábært
fyrir krakkana að hafa hann sem leið-
beinanda og fyrirmynd, enda sjálfur
ímynd hreysti og heilbrigðs lífernis.
Nú kveð ég góðan samstarfsmann og
kæran vin, með söknuði, en minning-
arnar um Sverri Heiðar lifa áfram og
ég þakka fyrir þær.
Kæra fjölskylda, Emma, Álfheiður
og Birgir Þór, ættingjar og vinir, ég
votta ykkur innilega samúð mína og
óska ykkur alls þess stuðnings sem á
þarf að halda.
Helgi Björn Ólafsson.
Þyngra en tárum taki. Ég hitti
Sverri síðast fyrir fáum vikum þar
sem hann átti erindi vegna sjúkdóms
síns. Ég þóttist sjá að baráttan væri
farin að þyngjast en ekki var þó hægt
að merkja það á framkomu hans eða
fasi. Jafn glaðlegur og alltaf og spurði
sjálfur svo mikið að ekki var hægt að
spyrja hann sjálfan mikið. Við höfum
þó talað reglulega saman síðan hann
veiktist og þá mest í gegnum tölvu-
póst – það er nefnilega oft gott að
geta hugsað setningarnar áður en
maður segir þær og sennilega hefði
margur gott af því að gera það oftar.
Af þessum „samtölum“ okkar gat ég
merkt að hann vissi frá upphafi í hvað
stefndi en aldrei nokkurn tímann gaf
hann þó upp vonina. Nálgun hans við
viðfangsefnið var aðdáunar- og eft-
irbreytniverð. Mér gaf hann kraft og
styrk sem mun endast. Við Sverrir
höfum verið vinir frá því í gagnfræða-
skóla í Hafnarfirði. Við komum sam-
an í Menntaskólann á Akureyri og
man ég enn fundinn með foreldrum
hans þar sem þessi ráðagerð var
plönuð. Niðurstöðuna vissi ég ekki
fyrr en ég sá breiða brosið hans
Sverris bíðandi eftir mér í anddyri
gamla skólans á Akureyri. Það er
myndin sem ég mun geyma um góð-
an dreng.
Ég votta fjölskyldu Sverris mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Gunnar Ármannsson.
Kveðja frá útskriftarárgang-
inum í MA 1987
Í Carmínu, útskriftarriti Mennta-
skólans á Akureyri, árið 1987, stend-
ur í lýsingu á 4. bekk B:
„Fyrst vorum við lítil, svo minni og
loksins urðum við minnsti bekkurinn
í skólanum, – bæði hvað varðar
hausatölu og meðalhæð. Til stóð á
tímabili að blanda okkur saman við 4.
bekk A, en sökum hárrar greindar-
vísitölu reyndist það ekki hægt.“
Sverrir Heiðar var einn af 4.
bekkjar B-krökkunum, sem var pínu-
lítill bekkur, og annar af tveimur
máladeildarbekkjunum. Það fyrsta
sem kom upp í hugann þegar við
fréttum af andláti Sverris var blái
dúnstakkurinn, strigaskórnir og
breitt brosið sem voru einkennandi
fyrir hann, alla skólagönguna í MA.
Sverrir hafði afskaplega þægilega og
góða nærveru, og var sannarlega vin-
ur vina sinna. Dálítið stríðinn á köfl-
um, en það var alltaf allt í góðu;
stríðnin og hnyttin tilsvörin voru
bara til þess að lífga upp á hversdag-
inn.
Sverrir Heiðar sótti mikið í sveit-
ina til ættingja sinna, meðan á skóla-
göngunni við MA stóð, og fengum við
oft að heyra það eftir helgar, að þetta
væri hans sérhæfða aðferð til þess að
ná árangri í námi; það að flýja á náðir
sveitasælunnar, og stundum sagðist
hann una sér best innan um hina kálf-
ana. Sverrir var mikill útivistarmað-
ur alltaf og lítill kyrrsetumaður. Heill
tími í frönsku eða líffræði varð stund-
um of langur, því hann var þá kominn
í marga hringi á stólnum, og var farið
að langa út. Hann hafði mikinn áhuga
á því að spila handbolta og fótbolta
með félögum sínum og hafði gaman
af sportveiði líka. Sverrir var strákur
sem tók alltaf fullan þátt í lífinu, og
við erum öll mjög heppin og glöð yfir
því að hafa fengið að kynnast honum.
Sverrir markaði spor í sál okkar allra
sem kynntumst honum, og það ein-
ungis á jákvæðan hátt. Betri mann og
skemmtilegri félaga er erfitt að finna,
því hann gaf sig alltaf allan í vinátt-
una og viðfangsefnin hverju sinni, af
lífi og sál.
Við sendum eiginkonu Sverris,
börnum og allri stórfjölskyldunni
hugheilar samúðarkveðjur. Við grát-
um hann öll.
Að lokum er hér eitt lítið ljóð
Sverri og fjölskyldunni hans til heið-
urs, og vonandi huggunar:
Frá himnum svífa herskarar í nótt
og hugga þá sem gráta ofurhljótt.
Þau sýna okkur veröld þá sem var
og vísa áfram veg til framtíðar.
Við eigum þarna engla þú og ég
sem áttu sporin ljúf um æviveg.
Sem traustast ófu öll sín tryggðabönd
og trúföst alltaf réttu hjálparhönd.
Í draumum okkar staldra þau um stund
og styrkja þannig von um endurfund.
Frá brjóstum sindrar gullmolanna glit
og glæðir allan regnbogann með lit.
Er dagur rennur dögg er aftur ný
og dögun eilífðar er mjúk og hlý.
Í fangi sínu hefur frelsarinn
nú fólkið okkar, – líka himininn.
Svo demöntum er dreift um æviskeið
og dásamleg er farin litrík leið.
Frá himnum svífa herskarar í nótt
og hugga þá sem gráta ofurhljótt.
Fyrir hönd útskriftarárgangs við
MA 1987,
Jóhanna Helga Halldórsdóttir.
Það var ljúfur og geðþekkur ungur
maður, sem birtist í hópi stúdenta á
Hvanneyri 27. júní 1987. Hann kom
frá Menntaskólanum á Akureyri og
hafði stundað bústörf hjá afa sínum
og nafna í Skógum á Þelamörk. Þessi
ungi maður vann strax hug og hjarta
samferðafólksins með sinni hlýju
nærveru, hjálpsemi og nærgætni.
Þetta var Sverrir Heiðar, nemandi
minn, félagi og vinur um áratuga
skeið.
Sverrir lauk kandidatsprófi frá bú-
vísindadeild vorið 1991 og að því
loknu tók hann við kennarastarfi á
Hvanneyri. Það kom fljótt í ljós að
Sverrir hafði margt til brunns að
bera sem kennari. Hann var æsku-
lýðsleiðtogi af lífi og sál, fljótur að
gera sér grein fyrir hverjum og ein-
um nemanda, stöðu þeirra í hópnum
og hæfileikum, nokkuð sem nauðsyn-
legt er hverjum kennara svo að vel
gangi og allir nemendur fái að njóta
sín sem best.
Honum voru vel ljós þau sannindi
sem fjallað er um í eftirfarandi vísu
eftir Jón Sigtryggsson:
Vegfarandi vinsemd metur,
verður hverjum æ til sóma.
Vissulega varpað getur,
veigalítið atvik ljóma.
Með þetta í huga fylgdist Sverrir
SJÁ SÍÐU 32