Morgunblaðið - 14.02.2009, Side 33

Minningar 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. FEBRÚAR 2009
sé liðin frá útskrift. Við höfum hist
nokkuð reglulega og Bjarni tók oft
þátt í þeim samkomum, brosti í
kampinn og kom með sínar dæmi-
gerðu athugasemdir. En þegar við
hittumst síðastliðið vor var hann
kominn í nauðvörn í baráttunni við
krabbameinið og gat ekki verið með
okkur. Við minnumst hans sem góðs
félaga, þökkum samfylgdina og
vottum aðstandendum samúð.
Laugamenn 1962,
Höskuldur Þráinsson.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
…
(Vald. Briem)
Kæri vinur og tengdafaðir, ég vil
þakka þér fyrir allar stundirnar
sem við áttum saman, bíltúrana,
veiðiferðirnar og öll ferðalögin okk-
ar. Þú hafðir mikil áhrif á mig og
opnaðir augu mín fyrir fegurð sveit-
arinnar og öllum þeim góðu gildum
sem hún stendur fyrir. Þú varst
góður faðir og það sé ég í augum
dóttur þinnar sem þú gafst mér einn
fagran sumardag. Ég mun ætíð
passa hana fyrir þig og sveitina þína
alla. Þú varst góður bóndi og mikill
vinur og það sést á sveitungum þín-
um og vinum. Ég samdi handa þér
ljóð um þig og sveitina þína sem var
þér svo kær.
Í huga mínum hef ég ávallt verið glaður
gengið um sveitina mína stoltur maður.
Þig hef ég þekkt svo vel og lengi
steina þína, þúfur, gras og engi.
Þú gafst mér fegurð fjalla þinna
vötnin, eyrar og blómstraðar kinnar.
Minningar um sólríka sumardaga
hvanngræn tún í heimahaga.
Lítill drengur lá ég í faðmi þínum
lék þar að legg og skeljum mínum.
Hér fann ég ástina mína og yndi
við lifðum öll í sátt og samlyndi.
Ég kveð þig nú kæra vina
takk fyrir mig og alla samfylgdina.
Ég mun ávallt minnast þín
undurkæra Blönduhlíðin mín.
(Kjartan Stefánsson)
Elsku tengdamóðir mín, börn,
ættingjar og vinir, ég votta ykkur
samúð mína.
Kjartan Stefánsson.
Elsku Bjarni vinur okkar og ná-
granni, við kveðjum þig hinstu
kveðju og þökkum fyrir allar stund-
irnar og hjálpina í gegnum árin.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku Bryndís! Hugur okkar er
með þér og fjölskyldunni á þessari
stund.
Guð blessi ykkur öll.
Halldór, Kolbrún, Gréta María,
Sylvía Sif og Halldóra Árný,
Úlfsstöðum.
Bjarni á Sunnuhvoli er látinn eft-
ir langvinn veikindi sem að lokum
höfðu yfirhöndina. Þegar veikindin
voru fyrst greind þá tók Bjarni á
málunum af sama æðruleysi og yf-
irvegun og hann tók yfirleitt á öllum
hlutum sem upp komu á hans lífs-
ferli. Hann skoðaði stöðuna sem
hann var í, mat aðstæður út frá sínu
sjónarhorni og gekk síðan að verki
og hóf baráttuna við sjúkdóminn.
Þegar ég læt hugann reika aftur
til allra þeirra stunda sem við áttum
saman yfir sumartímann á Sunnu-
hvoli þá skín alltaf í gegn rólyndi
Bjarna og yfirvegun til allra verka.
Sem strákur var ég oft hálfhræddur
þegar fuglar flugu skyndilega upp
við fætur mér og dauðbrá við þær
aðstæður. Bjarni var hins vegar
óþreytandi við að finna fuglshreiður
og huga að eggjum og ungum. Við
vorum eitt sinn staddir með hestinn
Vind niður á neðsta túninu sem var
þá fyrir neðan veg og Bjarni hafði
veður af hreiðri í skurðbakkanum
við túnið. Ég reyndi að halda mig til
hlés og stóð á bakkanum til að fylgj-
ast með í hæfilegri fjarlægð að mér
fannst. Að sjálfsögðu flaug fuglinn
úr hreiðrinu með miklum tilþrifum
þegar Bjarni nálgaðist og það næsta
sem ég vissi var að ég lá ofan í
skurðinum á kafi í drullu. Þetta var
nú ekkert stórmál hjá Bjarna,
sallarólegur og brosandi setti hann
mig upp á hestinn og teymdi undir
mér heim að bæ þar sem amma
gamla tók á móti mér af þeirri alúð
sem hún var þekkt fyrir.
Einhverju sinni þótti mér Bjarni
ekki taka eins mikið tillit til veð-
urfréttanna og afi gamli og hann
var alls ekki jafn upptendraður yfir
veðurfréttatímanum og mér fannst
eðlilegt. Ég færði þetta í mál við
Bjarna og þá fékk ég þá einföldu
skýringu að honum hefði reynst
ágætlega að líta til veðurs og
ákveða heyskaparaðgerðir í fram-
haldi af því. Ekki held ég að honum
hafi farið heyskapurinn neitt verr
úr hendi en öðrum í sveitinni. Þegar
ég hugsa til baka þá er náttúrlega
langmikilvægast að allir gangi að
sínum verkum með sinni sannfær-
ingu á því hvernig best er að gera
þau en fari ekki endilega eftir þeim
straumum og stefnum sem uppi eru
hverju sinni og það hentaði Bjarna
mjög vel.
Bryndís var Bjarna samferða í líf-
inu og þau bjuggu á Sunnuhvoli alla
tíð og áttu líka þennan myndarlega
barnahóp sem núna er uppkominn.
Öll hafa þau erft eitthvað af stað-
festu föður síns og aflað sér æðri
menntunar á hinum ýmsu sviðum.
Einhverju sinni varð Bjarna að orði
við mig að það væri magnað hvað
hefði orðið úr krökkunum sínum –
og einhvern veginn fannst mér hann
vera að gefa í skyn að hann ætti
ekki sinn þátt í því. Staðreyndin er
augljós í mínum huga – ávöxtur
verður ekki afbragðs góður nema
vel sé um hann hugsað og þar held
ég að Bjarni og Bryndís hafi staðið
sig vel í sínum hlutverkum.
Samúðaróskir til Bryndísar, Pét-
urs, Sigrúnar, Friðriks, Unu og
Ragnheiðar og ykkar fjölskyldna.
Takk fyrir samferðina Bjarni og
megi minningin um staðfastan og
góðan dreng lifa sem lengst hjá
okkur sem eftir stöndum.
Sturla Þengilsson.
Það var sunnudagur og bjart út
að líta þegar við Bjarni kvöddumst.
Bæði vissum við að við sæjumst
ekki framar. Við minntumst góðra
kynna og samstarfs í yfir tvo ára-
tugi. Bjarni var meðhjálpari við
Miklabæjarkirkju, snyrtimenni, ná-
kvæmur og útsjónarsamur; hundr-
aðprósent maður, þar sem í öðru því
sem hann tók að sér. Ekki man ég
hvort það var sunnudagur þegar við
hittumst fyrst en bjart var út að líta,
það var sumarkvöld og sólin baðaði
Mælifellið og vötnin ævintýraljóma.
Bjarni var kominn til að ræða hey-
skap sumarsins á Miklabæ. Þá um
sumarið kynntumst við fjölskyld-
unni, börnin komu með til að hjálpa,
sum hver ung, en dugnaður og
starfsgleði leyndu sér ekki.
Bjarni var góður meðhjálpari og
gerði allt samkvæmt góðri hefð, en
þó fremur eins og hans eigin dóm-
greind og smekkur buðu. Eftir
fyrstu hringingu, sem venjulega var
með fyrra fallinu, því Bjarni var
mjög stundvís, spurði hann, eftir
aðra hringingu þegar leið að messu-
tíma: „Á ég að hringja“ og dró seim-
inn. Um síðir skildi ég að honum
fannst mesti óþarfi að hringja svo
oft. Honum þótti ekki skynsamlegt
og byrja messuna með ani, þeytast
út og inn og vera mættur upp að alt-
ari til að lesa meðhjálparabænina,
enda fór það svo að þriðja hringing
var einungis ef tími og veður leyfðu.
Bænina las Bjarni á sinn sérstaka
hátt eins og um persónulegt samtal
við Guð væri að ræða. Það var ekki
alltaf einfalt að komast að því hvað
hann átti við eða að eiga við hann
samræður.
Símtöl, þegar hann hringdi, hóf-
ust yfirleitt með þögn, virðulegri
þögn áður en komið var að málefn-
inu. Þegar hann var kominn á skrið
með frásögn þýddi lítið að trufla
hann með spurningum, og var eins
og hann heyrði ekki. En þegar hann
hafði lokið því sem hann ætlaði sér
kom að svari. Öllu var til haga hald-
ið.
Þau Bryndís hafa haldið þeim sið
að líta í heimsókn þótt erindi sé
ekki. Þau voru þægilegir gestir,
bæði minnug á menn og liðna at-
burði, bæði hugsandi og brugðu oft
fyrir okkur nýju ljósi á málefni. Oft
ræddum við um bækur, en Bryndís
er bókavörður í Lestrarfélagi
Miklabæjarsóknar.
Bjarni dó alltof snemma. Sveitin
verður ekki eins án hans. Nú verður
hann ekki lengur í Silfrastaðarétt,
með kósakkahúfu eða útsaumaða
kollhúfu til að lífga upp á daginn.
Hann unni lífinu og vildi ekki skilja
við það strax. En frá því að hann
veiktist fyrst hefur hann fengið
mörg mjög góð ár, sem hann
kannski mat meira, af því að hann
grunaði að þeim færi fækkandi.
Hann átti eftir að gera svo margt.
En hann var líka búinn að gera svo
margt og njóta lífsins. Hann var
umhyggjusamur eiginmaður. Börn-
in bera vott um gáfur og gott lund-
arfar, sem þau hafa þegið í arf. Þau
hafa eignast góða maka og af barna-
börnunum var Bjarni framúrskar-
andi stoltur.
„Guði séu þakkir sem gefur oss sigurinn
fyrir Drottin vorn Jesú Krist.“
(I. Kor. 15,57.)
Dalla Þórðardóttir,
Miklabæ.
Mánaskin, stjörnubjört frost-
kyrra, norðurljós blika yfir Blöndu-
hlíðarfjöllum.
Bjarni, sveitungi minn, kvaddi á
slíku kvöldi. Kynni við Bjarna voru
alltaf góð, stutt í kímni og bros, þótt
alvara virtist á yfirborði.
Bjarni sagði einu sinni við mig:
„Mig langaði alltaf að búa við sjó en
svo gleymdi ég bara að flytja að
heiman“ og svo hló hann þessum
hvella og smitandi hlátri, sem fékk
mann til að muna hvað lífið getur
verið undur skemmtilegt.
Bjarni bjó á föðurleifð sinni, litlu
en snyrtilegu búi. Hann bjó að sínu
og komst vel af og öll hans góðu
börn sóttu sér ágætis menntun.
Bjarni var nægjusamur, veiddi fugl
og fisk og stundum kom hann með
nýveiddan silung í poka og gaf okk-
ur í matinn. Vissi að fiskur gladdi
okkur í mínu húsi. Hann hafði gam-
an af að ferðast, minnugur á menn
og staði. Bjarni var léttur á sér á
yngri árum, gangnamaður góður og
nú í mörg herrans ár mætti hann í
göngur og vakti á brú, kom svo í
skálann að morgni með spaug eða
eina litla athugasemd sem menn
höfðu með sér út í daginn. Stundum
höfum við hér í sveit verið með sam-
komur í félagsheimili eða kirkju og
hefur verið slegið á létta strengi.
Bjarni tók stundum þátt í stuttum
leikþáttum og alltaf stal hann sen-
unni með glettni sinni og alls kyns
uppátækjum. Bjarni var ekki mál-
skrafsmaður og það var gott að
þegja með honum, oft þurfti engin
orð, hann kunni að láta þögnina
tala.
Ég sakna Bjarna, hann setti svip
á okkar litlu sveit, var trúr og góð-
ur, þótti vænt um sveitina sína og
verður borinn til grafar við hlið for-
eldra sinna í frjósamri moldu
Blönduhlíðar.
Agnar H. Gunnarsson,
Miklabæ.
 


 
  

✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
JÓN MÝRDAL,
Bogahlíð 26,
Reykjavík,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni sunnudaginn
1. febrúar, verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni
mánudaginn 16. febrúar kl. 13.00.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á minningar- og styrktarsjóð
hjartasjúklinga, sími 552 5744 eða minningarsjóð Sóltúns, sími
590 6000.
Sigurveig G. Mýrdal,
Sigurjón Mýrdal, María Sophusdóttir,
Garðar Mýrdal, Ingibjörg Ósk Kjartansdóttir,
Jón Agnar Mýrdal, Vivian Hansen,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar,
GUÐRÚN JÓNA GUNNARSDÓTTIR
hjúkrunarfræðingur,
Engjaseli 9,
Reykjavík,
lést á krabbameinsdeild Landspítalans, 11-E, við
Hringbraut mánudagskvöldið 9. febrúar.
Útför hennar fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík
mánudaginn 16. febrúar kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á menntunarsjóð Hafsteins
og Katrínar, 166-15-630063, kt. 040587-3069.
Hafsteinn Daníel Þorsteinsson,
Katrín Björg Hannesdóttir.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
SNÆBJÖRN ÁRMANN BJÖRNSSON
fyrrverandi bóndi á Nolli,
Grenilundi,
Grenivík,
lést á Grenilundi fimmtudaginn 12. febrúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Björn Snæbjörnsson, Magga Kristín Björnsdóttir,
Sigurbjörg Snæbjörnsdóttir,
Stefán Sigurður Snæbjörnsson, Súsanna Poulsen,
Kristinn Snæbjörnsson, Kristín Sigurbjörg Jóhannsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær systir okkar, mágkona og frænka,
LAUFEY GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Hafnarnesi við Fáskrúðsfjörð,
síðast til heimilis að
Austurbrún 6,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum í Fossvogi fimmtudaginn
12. febrúar.
Útförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Systkini hinnar látnu.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
HALLDÓR ÁSGEIRSSON
vélvirkjameistari,
Digranesvegi 58,
Kópavogi,
lést á deild 1 Landspítala, Landakoti fimmtudaginn
12. febrúar.
Jarðarförin fer fram frá Digraneskirkju föstudaginn
20. febrúar kl. 13.00.
Elsa Fanney Þorkelsdóttir,
Þórdís Halldórsdóttir, Klaus Jochimsen,
Þorkell Hreggviður Halldórsson, Dóra S. Gunnarsdóttir,
Magnfríður Halldórsdóttir, Jón Axel Antonsson,
Ragnheiður Halldórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.