Morgunblaðið - 11.03.2009, Blaðsíða 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. MARS 2009
✝ Ingileif Guð-mundsdóttir
fæddist í Hafnarfirði
29. september 1913.
Hún andaðist á
hjúkrunarheimilinu
Sólvangi í Hafn-
arfirði 3. mars 2009.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur
Guðmundsson skó-
smiður frá Flateyri í
Önundarfirði og
Guðrún Þórunn
Jónsdóttir frá Litlu
Tungu í V-Húna-
vatnssýslu. Hálfsystkin Ingileifar
voru Magnús Jónsson, f. 1896, d.
1980, og Sigríður Jónsdóttir, f.
1894, d. 1920. Alsystkin hennar
voru Sigurlaugur Guðmundsson,
f. 1911, d. 1988, og Lilja Guð-
mundsdóttir, f. 1915,
d. 2005.
Ingileif giftist
1936 Gunnlaugi
Hauki Sveinssyni
kennara, f. 1913, d.
1969. Börn þeirra
eru Sveinn Gunn-
laugsson, f. 1938,
Ingileif Steinunn
Montgomery, f.
1940, Guðlaug Sig-
ríður Meslier, f.
1943, Guðrún Erla
Mainwaring, f. 1948,
og Sigríður Oddný
Gunnlaugsdóttir, f. 1951.
Útför Ingileifar fer fram frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag,
11. mars, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Elskulega mamma, amma,
langamma og langalangamma.
Það er erfitt að átta sig á því að
þú sért ekki lengur hjá okkur.
Þú hefur alltaf verið svo nálægt
okkur, þótt þú værir á Íslandi og
við öll hér í Kanada.
Við eigum eftir að sakna þín svo
mikið.
Minningarnar um þig munu allt-
af lifa.
Þökkum þér fyrir að hafa verið
okkar yndislega mamma, amma,
langamma og langalangaamma.
Hugur okkar og hjarta fylgir þér.
Guð geymi þig alltaf.
Ingileif Steinunn, Chuck
og fjölskylda,
Guðrún Erla, Ace og
fjölskylda,
Sigríður Oddný, Jón Ari
og fjölskylda.
Ingileif Guðmundsdóttir er látin.
Hún lést í hárri elli en hún dó samt
ung. Hún dó ung vegna þess að
hún varðveitti gleðina, bjartsýnina
og barnslundina allt til hins síðasta
þrátt fyrir að hún varð sannarlega
að takast á við lífið af fullum þunga
eins og svo margir af hennar kyn-
slóð. Það er talað um erfiðleika og
áföll þessa dagana og skal ekki
gert lítið úr því. Þá er hollt að
hugsa til fólks sem lifði þá tíma
sem ævi Ingu spannaði, hvernig
því með eljusemi og bjartsýni,
þrátt fyrir allt, og með því að
leggja hart að sér tókst að yfirstíga
hindranir og sjá sér og sínum far-
borða og leggja grunn að betri ævi-
kjörum fyrir okkur hin sem yngri
erum.
Inga og eiginmaður hennar,
Gunnlaugur Sveinsson, eignuðust
fimm börn og komu þeim öllum til
manns og góðs þroska þrátt fyrir
erfiða baráttu stundum. Gunnlaug-
ur lést langt um aldur fram. Hann
var síðustu árin kennari í Hafn-
arfirði. Inga tókst á við það áfall
eins og önnur af kjarkinum og
staðfestunni sem henni var svo
ríkulega gefin og ekki nóg með
það. Hún taldi kjark í aðra með
viðmóti sínu, glaðværð og óbilandi
trú á að allt myndi fara vel að lok-
um og við vitum að henni varð að
trú sinni. Ævi hennar var auðlegð
öllum sem áttu með henni samleið.
Við kynntumst Ingu best eftir að
hún var sest að í Hafnarfirði. Íbúð-
in hennar var ekki stór eða rík-
mannleg en full af þeirri hlýju sem
gerir gestum dvölina svo góða.
Þangað var hægt að sækja hvíld og
uppörvun hvert sinn sem komið
var. Þrátt fyrir háan aldur, veik-
indi og önnur líkamleg áföll hafði
Inga einstakt lag á að gera gott úr
öllu, beita sinni glöðu lund og heil-
steyptu gerð til lækningar með það
í huga að þegar maður snýr sér í
sólarátt falla skuggarnir að baki. Á
heimleið úr heimsóknum til Ingu
komu oft í hug línur úr ljóði eftir
frænda hennar Guðmund Inga
Kristjánsson frá Kirkjubóli:
„Hvarvetna frá þeim fundum, far-
sælli heim ég gekk.“
Nú er Inga kvödd í hinsta sinn
með þakklæti fyrir góðar samveru-
stundir og það sem hún kenndi
manni um lífið og með virðingu fyr-
ir ævistarfi hennar. Aðstandendum
hennar vottum við samúð okkar.
Anna og Emil.
Ingileif Guðmundsdóttir
✝ Jónas B. Að-alsteinsson fædd-
ist á Þinghóli í Glæsi-
bæjarhreppi 21. júní
1928. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 2.
mars 2009. Hann var
fjórði í röð 8 barna
Sigríðar Sigurjóns-
dóttur og Aðalsteins
Jóhannssonar.
Jónas kvæntist
Þrúði Gunnarsdóttur,
f. 2. jan 1930, þau
skildu. Þau eignuðust
8 börn, þau eru: Einar Ólafur, f. 19.
mars 1953, Sævar
Rafn, f. 17. apríl 1954,
Ásgeir Sigurður, f.
11. júní 1955, d. 8.
mars 1992, Gunnar
Kristján, f. 12. nóv-
ember 1956, Sigríður
Ósk, f. 25. september
1958, Anna Jóna, f.
14. september 1959,
Gauja, f. 1. febrúar
1961 og Sigrún Edda
11. október 1966. d.
19. ágúst 2005.
Jónas verður jarð-
sunginn frá Gler-
árkirkju í dag, 11. mars, kl. 14.
Þá hefur hann afi okkar kvatt
okkur og ákváðum við að minnast
hans í nokkrum orðum. Þó stund-
irnar hafi ekki verið margar á síð-
ustu árum, áttum við margar góðar
stundir á okkar yngri árum. Vorum
við þess aðnjótandi þegar þú og
pabbi okkar voruð saman með kin-
dabúskap á Mýralóni og fengum við
systkinin að hjálpa til við búskap-
inn. Alltaf var jafn spennandi að
fara með þér á bláa Volvonum þín-
um upp í fjárhús og sýndir þú okk-
ur ásamt pabba hvernig umgangast
ætti rollurnar. Var það því mikið
áfall fyrir okkur öll þegar pabbi
okkar féll frá fyrir 17 árum.
Nú ertu kominn á góðan stað og
erum við viss um að pabbi hefur
tekið á móti þér og nú eru þið sam-
an á ný.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Far í friði, friður guðs þig blessi.
Þín barnabörn,
Silley Hrönn Ásgeirsdóttir,
Fannar Geir Ásgeirsson.
Jónas B. Aðalsteinsson
BORGARSTJÓRINN í Reykjavík,
Hanna Birna Kristjánsdóttir.
Ég skrifaði þér bréf 7. nóvember
2008 sem hljóðar á þessa leið:
„Um miðjan
janúar 2008 gekk
ég á fund þáver-
andi borg-
arstjóra, Dags B.
Eggertssonar,
og hafði með-
ferðis skriflegt
erindi, dags. 13.
janúar 2008, sem
varðar skipu-
lagsmál í Heið-
mörk. Viku seinna tók meirihluti
Sjálfstæðisflokks og Ólafs F.
Magnússonar við völdum í Reykja-
vík. Fljótlega eftir það óttaðist ég
um afdrif erindis míns og hafði
samband við ritara borgarstjóra.
Hún taldi óþarft að ég fengi viðtal
við Ólaf, málið væri í eðlilegum
farvegi. En engin svör bárust og
síðastliðið vor hafði ég a.m.k. tvisv-
ar samband við ritara borgarstjóra
sem taldi að ég hlyti að fá svör
bráðlega.
Nú eru liðnir meira en 10 mán-
uðir frá því að ég afhenti erindi
mitt á skrifstofu borgarstjóra og
enn hefur því ekki verið svarað
einu orði. Mér skilst að slíkt sé
brot á lögum. Málið hefur verið í
höndum Sjálfstæðisflokksins næst-
um allan þennan tíma. Ég fer hér
með fram á að þú kannir þetta mál
og sjáir til þess að erindi mínu
verði svarað fyrr en síðar.“
16. desember hafði ég samband
við ritara þinn og skildi hana þann-
ig að ég fengi svar fyrir jól. En
ekkert svar barst og nú rúmlega
tveimur mánuðum eftir að þú
fékkst ofangreint bréf hefur svar
ekki borist. Nú er liðið heilt ár frá
því ég skildi skriflegt erindi mitt
eftir í höndum borgarstjóra og
þrátt fyrir ítrekuð símtöl og bréfa-
skriftir hefur því enn ekki verið
svarað. Síðast átti ég samtal við
ritara þinn 8. janúar. Ég sagði
henni að þolinmæði mín væri á
þrotum og að ég myndi skrifa opið
bréf til þín ef ég fengi ekki svar
innan viku frá 8.1. Erindi mitt var
í fimm liðum:
1. Rykmengun við Rauðhóla,
Helluvatn og Elliðavatn (mal-
arvegur).
2. Tenging göngustígs 1 frá
Norðlingaholti við stígakerfi Heið-
merkur.
3. Bekkir handa göngufólki í
Heiðmörk.
4. Göngustígur 1 við báða enda
brúar yfir Bugðu.
5. Göngustígur um flæðiland ár-
innar Bugðu neðan og norðan
Móvaðs.
Hér er ekki rými til að birta er-
indi mitt frá 13. janúar 2008, en
óskum mínum fylgir málefnalegur
rökstuðningur. Lágmarkslagfæring
sem ég bað um skv. 4. lið hefur
verið framkvæmd, ég veit að 5. lið-
ur er í vinnslu, en ekki hef ég frétt
af liðum 1 til 3. Varðandi lið 1 get
ég bætt því við að á meðan mal-
arvegurinn frá Suðurlandsvegi að
Elliðavatni er ekki rykbundinn
vegna vatnsverndarsjónarmiða
hika menn ekki við að saltbera
Suðurlandsveg á veturna en það
salt skilar sér auðvitað út í Hólmsá
og Bugðu sem renna meðfram veg-
inum á löngum kafla. Rykbinding
fyrrnefnds malarvegar er smámál
frá sjónarhóli umhverfisverndar í
samanburði við saltausturinn á
Suðurlandsveg á veturna. Þar að
auki er hægt að stöðva umrædda
rykmengun á Elliðavatnsvegi með
því að malbika hann.
Mér finnst það mjög ámælisvert
að núverandi borgarstjórnarmeiri-
hluti undir forystu Sjálfstæð-
isflokksins skuli ekki sinna því að
svara erindi mínu. Ef flokkurinn er
svo máttlaus að geta ekki sinnt svo
einföldu erindi, hvað þá með stóru
málin? Svarið við því blasir auðvit-
að við þegar hugsað er til lands-
stjórnarinnar og efnahagshrunsins
sem Sjálfstæðisflokkurinn á stóran
þátt í að hafa leitt yfir þjóðina.
Mér finnst það dapurlegt að þurfa
að skrifa þér opið bréf til að knýja
á um svör við málefnalegu erindi
sem hefur verið á borði Sjálfstæð-
isflokksins í tæpt ár. Ég gríp hér
með til þess neyðarúrræðis að
skora á þig að svara erindi mínu
án tafar á síðum þessa blaðs.
Með kveðju,
BJÖRN GUÐMUNDSSON,
íbúi í Norðlingaholti.
Opið bréf til borgarstjóra
Frá Birni Guðmundssyni
Björn Guðmundsso
HÉR verður athugað, hvernig móta
má samningskjör með raðvali.
Hugsunin um það fór á stað í núver-
andi þrengingum,
en umfjöllunin
gildir einnig í
venjulegu
ástandi.
Atvinnulaus
kona, með góða
starfsmenntun,
benti á það í grein
í Morgunblaðinu
4. janúar (Agnes
Vala Bryndal:
Niðurskurður og launahækkanir),
að þrátt fyrir þröngan fjárhag ým-
issa opinberra stofnana hefði verið
samið um bætt kjör við starfs-
mannafélög þeirra. Því hljóti fólki að
verða sagt upp til þess að ráða við
þannig aukin útgjöld. Greinarhöf-
undi fannst ekki mikið vit í því við
þessar kringumstæður að semja um
hækkun launa starfsstéttar og auka
þannig atvinnuleysi í stéttinni.
Það má alltaf búast við því, að
ágreiningur sé í stéttarfélagi, hvert
eigi að stefna, þegar samið er um
kjör. Fulltrúar, sem vinna að samn-
ingum, hafa sínar hugmyndir um,
hvað félagsmenn vilja, að reynt sé.
Fulltrúarnir gætu til að glöggva sig
á því haft raðval meðal félagsmanna
eða trúnaðarmanna um ýmsa kosti,
þar sem meðal annars yrði kjarabót
í launum eða kjaraskerðing metin
með tilliti til atvinnuöryggis. Þá yrði
stillt upp fleiri kostum. Einn kost-
urinn væri, að launin væru óbreytt,
en með því móti mætti búast við, að
svo og svo mörgum yrði sagt upp
vegna minni fjárráða vinnuveitenda,
sem hér eru ýmsar opinberar stofn-
anir. Annar kostur væri, eins og áð-
ur sagði, að hækka laun, en það
leiddi fyrirsjáanlega til uppsagna og
minni endurnýjunar tækjabúnaðar.
Þriðji kosturinn væri að semja um
svo mikla lækkun launa, að ekki
þyrfti að segja upp fólki og ráð yrðu
til að halda við tækjabúnaði. Raðval
gerir auðvelt að hafa tvo-þrjá kosti
með hækkun launa og tvo-þrjá með
launalækkun. Ef samið yrði um
lækkun, mætti áskilja, að fulltrúar
starfsmanna gætu, þegar þeim byði
svo við að horfa, sagt samningnum
upp og látið lækkunina ganga til
baka; það gæti verið, ef mönnum
sýndist ekki hafa farið um manna-
hald, eins og ætlað var.
Með slíku raðvali glöggvuðu
samningamenn sig á því, hvernig
þeir geti best beitt sér fyrir kjörum,
sem félagsmenn gætu helst fallist á í
almennri atkvæðagreiðslu. Reyndar
gæti niðurstaða raðvalsins bent til
þess, að meirihluti félagsmanna yrði
á móti hverjum þessara kosta sem
væri, einnig þeim, sem er efstur í
raðvali. Það er reyndar staða, sem
samningamenn eru ekki óvanir.
Þá mundi það fylgja slíkum vinnu-
brögðum, að málflutningur yrði op-
inber, fulltrúar launþega mundu
rökstyðja, hvernig gæta megi hags-
muna félagsmanna, þar sem allir
mega sjá og heyra.
BJÖRN S. STEFÁNSSON,
stendur fyrir Lýðræðissetrinu.
Samið um örugg kjör
Frá Birni S. Stefánssyni
Björn S. Stefánsson
ÞAÐ er óskiljanlegt þetta tal um að
það sé eftirsjá að þessu landi, það er
gróðurlaust, uppblásið, einskis nýtt
og bara ljótt! „Ég er hrærð, þetta er
svo stórkostlegt og fallegt.“ Á þenn-
an hátt lýsti íslenskur ráðherra, Val-
gerður Sverrisdóttir, hughrifum sín-
um. Fyrst þegar hún leit yfir land
sem átti að fara undir vatn vegna
Kárahnjúkastíflu og hins vegar þeg-
ar hún virti fyrir sér járnstoðir sem
búið var að reisa undir byggingu ál-
verksmiðju á Reyðarfirði. Sama
sinnis var umhverfisráðherra Siv
Friðleifsdóttir sem felldi þann úr-
skurð að víst skyldi þetta land
hverfa undir vatn. Þó að Skipulags-
stofnun ríkisins hefði birt þann úr-
skurð að hætt skyldi við þetta verk
því að fjárhagslegur hagnaður væri
svo óviss að hæpið væri að bætt yrði
það tjón sem yrði á náttúrunni.
„Öxin og jörðin geyma þá best“
var úrskurður valdsmanns eitt sinn.
Höfðu ofangreindir ráðherrar í huga
að „ljótt land væri best geymt undir
vatni“? Skoðanir fólks eru afar
skiptar, ekki síst um gildi náttúr-
unnar. Ég hef heyrt talsmann virkj-
ana segja um Eyjabakka og Þjórs-
árver, að þar þrífist ekki annað en
nokkrar „gæsatutlur“ þær hafi
vængi og geti flogi hvert sem þeim
sýnist, enda séu þær ekki til neins
gagns nema fyrir nokkra menn sem
hafi gaman af að skjóta þær. Og
hvað varði fegurð landslags sem færi
undir vatn, þá geti fólk keypt sér
málverk sem alls staðar fáist.
Annar hópur fólks er á annarri
skoðun. Það lítur með lotningu til
náttúrunnar og þess mikla sköp-
unarverks sem þar fer fram. Sér-
staklega listamenn sem skynja að
þar er óendanleg fjölbreytni sem
þeir sækja í hvatningu til eigin sköp-
unar og er þar engin grein list-
arinnar undanskilin.
Þá er komið að hinni hlið málsins,
ráðherraskoðun. Ráðherrar, þeir
hafa valdið og vitið, því að þeir segj-
ast hafa hina raunhæfu mynd og lifi
ekki í draumaheimi. ÞEIR beri
ábyrgð á afkomu og framtíð fólksins
(hafa sýnt það í núverandi efnahags-
málum). Nú krefjumst við þess að fá
réttar upplýsingar um Kára-
hnjúkavirkjun. Er svo mikill hagn-
aður af henni að það sé von til þess
að hún borgi það tjón sem hún veld-
ur? Hvaða virðisauka skilar hún ?
Voru efasemdir Skipulagsstofnunar
ríkisins á rökum reistar? Það skal
sérstaklega tekið fram, að þessar
upplýsingar verða að koma frá óvil-
hallri rannsóknarnefnd. Upplýs-
ingum frá Landsvirkjun trúa of fáir.
Sú leynd sem hefur hvílt yfir þessu
er óþolandi. Það er óleyfilegt að ráð-
stafa landinu á þennan hátt. Orðið
landráð (af vangá?) kemur upp
vegna þessarar leyndar.
SIGURÐUR H JÓHANNSSON,
fyrrverandi bankamaður,
Ljósvallagötu 26 Rvík.
Ljótt land – fögur
stálgrindarbygging
Frá Sigurði H. Jóhannssyni