Morgunblaðið - 19.03.2009, Síða 32

32 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. MARS 2009
✝ Lilja Margrét Kar-lesdóttir fæddist á
Akureyri 29. ágúst
1943. Hún lést á Land-
spítalanum við Hring-
braut 8. mars sl. For-
eldrar hennar voru
hjónin Karles F.
Tryggvason frá Jór-
unnarstöðum í Eyja-
fjarðarsveit, f. 15.
október 1909, d. 13.
janúar 1991, og Lilja
Jónasdóttir frá
Leyningi í Eyjafjarð-
arsveit, f. 22. sept-
ember 1917, d. 22. janúar 1993.
Systkini Lilju Margrétar eru; 1)
Hreinn, f. 12. apríl 1945, 2) Ævar, f.
25. júlí 1946, 3) Karl Jóhann, f. 15.
ánssyni, f. 26. desember 1971, sonur
þeirra Stefán Aðalgeir, börn Erlu
eru Daníel Kristinsson og Rakel
Kristinsdóttir, börn Stefáns eru
Baldur og Hugrún Helga. 2) Karl
Arnar, f. 9. febrúar 1967, kvæntur
Sigríði Gísladóttur, f. 28. apríl 1968,
dóttir þeirra Valgerður Lilja, sonur
Arnars Davíð og sonur Sigríðar er
Garðar Svansson. 3) Freyr, f. 17.
apríl 1971, í sambúð með Pálínu S.
Sigurðardóttur, f. 2. janúar 1973,
börn þeirra Sara og Óðinn Arnar.
Lilja ólst upp á Akureyri. Hún tók
gagnfræðapróf frá Gagnfræðaskól-
anum á Akureyri og gekk í Hús-
mæðraskólann á Laugalandi 1961-
1962. Lilja og Aðalgeir hófu búskap
á Akureyri 1962 í Helgamagra-
stræti en fluttu fljótlega í Langholt
24 sem þau byggðu og bjuggu þar
til 1994 en þá fluttu þau suður,
byggðu í Kópavogi og bjó hún þar
til æviloka.
Lilja verður jarðsungin frá Bú-
staðakirkju í dag, 19. mars, og hefst
athöfnin kl. 13.
ágúst 1947, 4)
Tryggvi, f. 31. desem-
ber 1949, 5) Jónas
Vignir, f. 13. ágúst
1951, og 6) Frímann, f.
23. apríl 1954.
Hinn 1. júlí 1962
giftist Lilja Aðalgeiri
Gísla Finnssyni, bygg-
ingameistara, f. 28.
ágúst 1938. Foreldrar
hans voru Sigurbjörn
Finnur Björnsson, f.
16. sept. 1895, d. 29.
maí 1986, og Mundína
Freydís Þorláksdóttir
frá Ytri-Á í Ólafsfirði, f. 8. apríl
1899, d. 5. des. 1985. Börn Lilju og
Aðalgeirs eru: 1) Erla Hrönn, f. 23.
janúar 1964, gift Stefáni H. Stef-
Elsku mamma. Við kveðjum þig í
dag með miklum söknuði, þér eigum
við allt að þakka. Þú varst okkur sú
stoð og stytta sem öllum er svo mik-
ilvægt að hafa í æsku. Umfram allt
eigum við nú hlýjar og góðar minn-
ingar frá uppeldinu á Akureyri og
samveru okkar síðustu ár, minningar
sem einkennast af ást og hlýju. Við
vorum uppátækjasöm yfir meðallagi
og vildum reyna margt. Takk fyrir að
leyfa okkur það og treysta, fyrir það
erum við óendanlega þakklát.
Það var oft erilsamt á heimilinu,
mikill gestagangur, ferðalög, krakkar
að koma og fara, heimilið stóð ávallt
öllum opið sem þangað vildu sækja.
Við skiljum það betur núna hve mikil
vinna og álag getur fylgt slíku heimili
en það varst þú sem vannst þetta óeig-
ingjarna starf af slíkri alúð að eftir var
tekið. Síðustu ár hafa verið þér ströng.
Þú kvartaðir aldrei, tókst á við veik-
indin af æðruleysi, hélst þér til hlés því
þú vildir umfram allt að allir aðrir
héldu sínu striki, þannig varst þú. Við
kveðjum þig með ljóði frá uppáhalds-
skáldi þínu, Davíð Stefánssyni:
Svo leggur þú á höfin blá og breið
á burt frá mér og óskalöndum þínum,
og stjarna hver, er lýsir þína leið,
er lítill gneisti, er hrökk af strengjum mín-
um.
Þú skilur eftir minningar hjá mér
um marga gleðistund frá liðnum árum,
og alltaf mun ég fagna og þjást með þér
og þú skalt vera mín – í söng og tárum.
Eitt orð, eitt ljóð, eitt kvein frá kvaldri sál
er kveðja mín. Ég veit þú fyrirgefur.
En seinna gef ég minningunum mál,
á meðan allt á himni og jörðu sefur.
Þá flýg ég yfir djúpin draumablá,
í dimmum skógum sál mín spor þín
rekur,
Þú gafst mér alla gleði sem ég á.
Þú gafst mér sorg, sem enginn frá mér
tekur.
Svo kveð ég þig. En er þú minnist mín,
þá mundu, að ég þakka liðna daga.
Við framtíð mína fléttast örlög þín.
Að fótum þínum krýpur öll mín saga.
Og leggðu svo á höfin blá og breið.
Þó blási kalt og dagar verði að árum,
þá veit ég að þú villist rétta leið
og verður mín – í bæn, í söng og tárum.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Elsku mamma, minninguna um þig
varðveitum við í hjörtum okkar um
alla eilífð. Hvíl þú í friði.
Erla, Arnar og Freyr.
Ég kynntist Lillu, tengdamömmu
minni, fyrir tæplega sex árum þegar
ég og Erla fórum að vera saman.
Lilla var ákveðin kona og sterk,
stolt af sínu fólki – sinni fjölskyldu;
börnunum og barnabörnunum og
fylgdist vel með þeim. Hún hafði
beittan húmor, stundum kaldan.
Hafði gaman af fólki, tók vel á móti
gestum og vissi hvernig hún vildi hafa
hlutina.
Mér ákaflega vel tekið í Fjallalind-
inni og ekki síður Baldri og Hugrúnu
Helgu sem mér fylgdu inn í fjölskyld-
una. Það ferli var mjög einfalt, Lilla
og Geiri tóku þau um leið í hóp barna-
barnanna, stolt af því að stækka hóp-
inn um tvo. Það reyndist krökkunum
að sama skapi auðvelt, um það bil
tveggja mínútna umhugsunarfrestur
í annað skiptið sem þau hittust og þá
voru þau orðin amma Lilla og afi
Geiri. Öllum krökkunum var auðvitað
alltaf mjög vel tekið, þeim leið líka vel
og fannst gott og gaman að koma í
Fjallalindina eða vera í nálægð við
ömmu og afa. Stefán Aðalgeir naut
þess auðvitað sérstaklega í okkar hópi
að vera yngstur og kunni gott lag
bæði á ömmu sinni og afa og fylgdi
eðlilega oftast með í heimsókn.
Því meira fjör var í Fjallalindinni
sem fleiri úr fjölskyldunni voru mætt-
ir. Hvort sem var í kaffi, grjónagraut
eða laufabrauðsgerð fyrir jólin. Að
fara í grjónagrautinn í hádeginu á
laugardögum var í sérstöku uppá-
haldi hjá krökkunum – og raunar eitt
af áhyggjuefnunum hjá þeim hvernig
það verður nú þegar amma er farin.
En við hin sem eftir stöndum verðum
að leysa úr því.
Það gat og getur verið mikið um að
vera í stóru fjölskyldunni hjá okkur
Erlu. Þá kom oft fyrir að við fengjum
góðar sendingar frá ömmu Lillu; soðið
slátur og graut eða nýjar fiskibollur
með því sem tilheyrði. Yfirleitt borða
krakkarnir vel og alltaf af sendingun-
um úr Fjallalindinni sem þau fögnuðu.
Lilla tókst á við sitt mein af yfirveg-
un og var raunar ótrúlega sterk í
þeirri baráttu. Kallið kom fyrr en við
væntum og hefðum viljað. Við erum
auðvitað þakklát fyrir góðar stundir
sem við höfum átt. En það er komið
að kveðjustund og hlutirnir og
mynstrið í fjölskyldunni mun breyt-
ast. Eitt kvöldið þegar við vorum
ræða þessa hinstu kveðju samdi Bald-
ur þessar línur, sem ég læt fljóta með:
„Ó elsku amma mín, þú varst alltaf
svo ljúf og fín. Við munum þér aldrei
gleyma og minningu þína alltaf
geyma“ – og þannig verður það auð-
vitað.
Stefán.
Komið er að kveðjustund elsku
systir. Ég á þér svo margt að þakka,
mest fyrir að vera góður vinur. Þú
varst elst okkar sjö systkinanna og
eina stúlkan og mæddi því mikið á
þér. Þú varst leiðtoginn og fyrir-
myndin. Til þín var leitað við hin
ýmsu tilefni, hvort sem eitthvað bját-
aði á eða halda skyldi veislu. Þú varst
sagnabrunnur enda dugleg að ferðast
bæði til sjós og lands, þú áttir ógrynni
af bókum sem alltaf hafa verið þér
kærar, þú varst dugleg að vera úti í
náttúrunni, til dæmis eftir að þú flutt-
ir suður fórstu ein út í Viðey og eyddir
þar degi og á sunnudögum eitt árið
fórstu í hinar ýmsu kirkjur á svæðinu
og skoðaðir þær og hlýddir á messu.
Þú áttir þér mörg áhugamál og varst
óhrædd við að takast á við ný verk-
efni. Þú varst liðtæk í spilum, veiðum,
leiðsögumaður góður og rakst stórt
heimili sem alltaf stóð opið og annálað
fyrir myndarskap. Svo lagðir þú á
ráðin um prakkarastrikin, alltaf
varstu fyrst út á dansgólfið, dembdir
þér í fallhlífarstökk, sigldir með kaf-
báti og þú sagðir okkur til syndanna
en alltaf sýndir þú ást og vináttu. Þú
áttir stóra fjölskyldu þar sem eigin-
maðurinn, börn og barnabörn voru í
fyrirrúmi, þú áttir ekki síður stóra
tengdafjölskyldu og vinirnir voru ófá-
ir. Því er ljóst að margir eiga um sárt
að binda við alltof ótímabæra för þína.
En sagt er að það sem grætir þig sé
það sama og hefur glatt þig.
Dökkur skuggi á daginn fellur,
dimmir yfir landsbyggðina.
Köldum hljómi klukkan gellur,
kveðjustund er milli vina.
Fallinn dómur æðri anda,
aðstandendur setur hljóða.
Kunningjarnir klökkir standa,
komið skarð í hópinn góða.
Gangan með þér æviárin
okkur líður seint úr minni.
Við sem fellum tregatárin
trúum varla brottför þinni.
Þína leið til ljóssins bjarta
lýsi drottins verndarkraftur.
Með kærleiksorð í klökku hjarta
kveðjumst núna, sjáumst aftur.
(Hákon Aðalsteinsson)
Hafðu þökk fyrir allt.
Tryggvi.
Það var glæsileg og glaðleg kona
sem tók á móti mér þegar ég kom
fyrst sem ungur maður í heimsókn á
fallegt heimili Lillu og Geira í Lang-
holtið á Akureyri. Frá fyrstu stundu
var mér tekið einstaklega vel og ég
verð þeim hjónum ævinlega þakklát-
ur fyrir þá ástúð og stuðning sem þau
hafa sýnt mér alla tíð síðan.
Lilla stjórnaði heimilinu ætíð af
myndarskap og röggsemi og lagði
mikinn metnað í að gera það vel. Lilla
var með stórt hjarta, tók sig aldrei há-
tíðlega og gat verið mjög stríðin. Hún
bjó einnig yfir þeirri náðargáfu að
geta sagt skemmtilega frá og var iðu-
lega hrókur alls fagnaðar í góðum
hópi og oftar en ekki með sögum af
eigin óförum eða prakkarastrikum.
Lilla hafði yndi af ferðalögum og þau
urðu einnig uppspretta margra
skemmtilegra frásagna.
Lilla var mikill bókaormur og alltaf
með eitthvert áhugavert lesefni af
ýmsu tagi á náttborðinu; íslenskar
eða erlendar bókmenntir, spennusög-
ur, ljóð, sannar frásagnir og síðast en
ekki síst bækur um ýmis andleg efni.
Þótt kveðjustundina hafi borið allt
of brátt að hefur Lilla örugglega verið
búin að undirbúa síðasta ferðalagið af
kostgæfni eins og hún var vön. Öllu
pakkað snyrtilega niður og hún,
hraust og falleg, tilbúin að leggja af
stað og segja sögur á áfangastað.
Geiri, missir þinn er mikill og ég
sendi þér og fjölskyldunni mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Kristinn Arnarson.
Það er erfitt að kveðja vinkonu
mína, hana Lilju Karelsdóttur. Við er-
um búnar að þekkjast lengi eða frá því
að við byggðum húsin okkar úti í
Langholti í Glerárþorpinu á Akureyri
á sama tíma eða upp úr 1963. Þá varð
til einstæður vinskapur okkar Trausta
og þeirra Lillu og Geira, vinskapur
sem m.a. stóð af sér 19 ára erlenda bú-
setu okkar hjóna. Á þeim tímum voru
skrifuð bréf og var Lilla einstaklega
skemmtilegur bréfritari þar sem hún
sagði fréttir af daglegu lífi sínu, af sam-
eiginlegum vinum og skemmtilegum
uppátækjum. Við fluttum heim aftur
og það varð mikil eftirsjá hjá okkur
þegar þau hjónin fluttu suður og engin
Lilla og Geiri á hæðinni. En það hafði
ekki áhrif á vinskapinn þótt við hitt-
umst sjaldnar. Á kveðjustund sem
þessari sækja minningarnar á og þó
svo að ég fengi að skrifa frá forsíðu að
baksíðu Morgunblaðsins mundi það
ekki nægja. Minningarnar eru svo
margar og ná yfir svo mörg ár. Hvar
ætti ég að byrja, hverju ætti ég ekki að
segja frá?
Ég man „næturvaktirnar“ okkar
Lillu en það voru okkar sameiginlegu
stundir kallaðar af fjölskyldum okkar,
stundum sátu aðrar konur með okkur
en aðallega við tvær, fjallaferðirnar,
veiðitúrana og ferðirnar í Vaglaskóg
með þeim hjónum eða vinahópnum
þar sem Lilla var hrókur alls fagn-
aðar. En fyrst og fremst man ég góða
vinkonu, atorkusama og uppátækja-
sama konu, ég man hláturinn hennar
og ég man hana segja frá. Eitt stend-
ur þó upp úr en það er sunnudags-
kvöldið 16. september 1979. Þá höfðu
fjórir skátar á aldrinum 14-17 ára far-
ið inn í Lamba í botni Glerárdals en
ekki skilað sér til byggða á umsömd-
um tíma. Gestur, yngsti sonur okkar,
var í þessum hópi. Það var hafin leit
en veður svo slæmt að leitarmenn
urðu að halda kyrru fyrir. Ég var þá
ein heima því Trausti var staddur í
Kenýa. Það kvöld og nótt sat vinkona
mín hjá mér, taldi í mig kjark og fór
ekki fyrr en þær fréttir bárust að
drengirnir væru fundnir heilir á húfi.
Þá fann ég hvað ég átti trausta og
góða vinkonu í Lillu.
Elsku Geiri minn, missir þinn er
mikill. Við Trausti sendum þér, Erlu,
Arnari og Frey og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Ásdís Ólafsdóttir.
Elsku Lilla frænka mín er fallin frá
langt fyrir aldur fram. Við ólumst upp
í sama húsi fyrstu æviár okkar við
Lundargötu á Akureyri. Hún var elst
í stórum systkinahópi og ég elst af
mínum systkinum. Hún var einu ári
eldri en ég og við litum á okkur sem
systur lengi vel. Við vorum alltaf sam-
an á þessum tíma og þegar ég flutti
upp á brekku saknaði ég hennar mik-
ið og sótti mikið til hennar. Lilla var
mjög skemmtileg, alltaf kát og hress
en jafnframt ákveðin. Lengst af var
langt á milli okkar, hún bjó fyrir norð-
an en ég flutti suður. Samt sem áður
héldum við alltaf góðu sambandi og
heimsóttum hvor aðra ásamt fjöl-
skyldum okkar. Það var alltaf yndis-
legt að heimsækja þau hjón. Þau voru
mjög gestrisin og vinmörg. Lilla var
mjög smekkleg og myndarleg og bar
heimilið þess glöggt merki. Við dvöld-
um með þeim í Vaglaskógi eitt sinn en
þau áttu þar hjólhýsi sem þau notuðu
mikið. Eftir að þau Geiri fluttu suður
var ég svo heppin að fá að vinna með
henni um tíma í Skútunni.
Þrátt fyrir að síðustu ár hafi verið
Lillu erfið vegna veikinda var alltaf
stutt í glens og grín hjá henni. Að lok-
um vil ég þakka henni samfylgdina og
votta Geira og börnum innilega sam-
úð mína.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Eygló Sigurliðadóttir.
Í góðri bók stendur að sælla sé að
gefa en þiggja. Þegar ég nú kveð þig,
elsku Lilla,
finnst mér einmitt sem þetta hafi
verið þín einkunnarorð gegnum lífið.
Ég man vel eftir því þegar ég var ung-
lingur stödd á Akureyri og varð þess
aðnjótandi að verða ein af fjölskyldu
þinni. Inn á heimili þitt kom ég og
dvaldi þar yfir sumartímann. Heimili
þitt var svo glæsilegt og alltaf líf í
kringum þig. Erla nafna mín var rétt
3ja ára, þú ófrísk að Arnari og mikil
var tilhlökkunin hjá þér. Síðan eign-
aðist ég fjölskyldu og aldrei var farið
norður í land nema vera hjá þér þann
tíma sem við dvöldum þar. Ég átti
mitt herbergi hjá þér. Þegar ég birtist
var alltaf sagt í dyrunum: herbergið
þitt er alveg tilbúið.
Þú fluttist suður töluvert seinna og
vorum við alltaf í góðu sambandi, ég
leit við og síminn var oft orðinn heldur
heitur þegar hætt var að mala í hann.
Í dag er mér efst í huga þakklæti
fyrir allar stundirnar sem við áttum
saman og fyrir gleðina sem þú færðir
mér inn í líf mitt. Það er huggun að
vita til þess að aðskilnaður okkar er
aðeins tímabundinn og að við munum
hittast aftur síðar. Þangað til mun ég
ylja mér yfir fögrum minningum sem
ég á um þig.
Elsku Geiri frændi, Erla, Arnar,
Freyr og fjölskyldur, megi algóður
Guð veita ykkur styrk og blessun í
sorginni.
Blessuð sé minning góðrar konu.
Erla Kristín Bjarnadóttir.
Það var árið 1963 sem foreldrar
okkar fóru að byggja og ári seinna
flutti fjölskyldan í nýtt hús úti í Lang-
holti, götu í nýju Glerárhverfi eða úti í
Þorpi eins og það var kallað á Ak-
ureyri. Þá voru öll hús í Langholtinu
nýbyggð eða í byggingu og fólk flutti
inn í rúmlega tilbúið undir tréverk. Í
öllum húsum voru börn og öll áttu þau
mæður, yndislegar konur sem unnu
hörðum höndum við að byggja upp
heimili sín og ala upp krakkaskarann.
Þessar konur ófu mynstur samstöðu,
samhjálpar og vináttu sem var alveg
einstök og við börnin nutum góðs af. Í
þessum hópi var Lilla, ung móðir,
kröftug og geislandi. Í minningu okk-
ar er hún hlæjandi að segja frá
skemmtilegum atvikum og uppákom-
um og alltaf flott og glæsileg. Það var
freistandi að liggja á hleri og hlusta
þegar þær sátu með kaffibollann við
borðstofuborðið heima og spjölluðu,
kvöld eftir kvöld. Þetta var kallað að
fara á næturvaktina. Það var greini-
lega alltaf nóg að tala um. Þræðirnir
sem þarna urðu til hafa haldið misvel
en sá sem spannst milli Lillu og henn-
ar fjölskyldu og móður okkar og
hennar fjölskyldu rofnaði ekki, þvert
á móti. Lilja og Aðalgeir eða Lilla og
Geiri á hæðinni eins og þau heita í
okkar huga og foreldrar okkar,
tengdust sterkum vinaböndum sem
hafa haldið í gegnum árin.
Lilla og Geiri voru hluti af Lang-
holtinu – æskuheimili okkar. Þau
gegndu mikilvægu hlutverki í lífi okk-
ar systkina þegar mamma og pabbi
bjuggu erlendis í tvo áratugi þar sem
þau tóku að sér ákveðið eftirlit með
háttsemi okkar þegar við dvöldum við
nám og störf um lengri eða skemmri
tíma í Langholtinu. Þegar við systk-
inin urðum eldri bundum við okkar
eigin bönd á okkar forsendum við þau
og börn þeirra, þau Erlu, Arnar og
Frey. Seinna meir þegar komið var í
heimsókn í Langholtið var innlit til
Lillu og Geira sjálfsagður hlutur. Þau
vildu fræðast um líf okkar, kynnast
börnunum okkar, hvað við værum að
gera og hvernig okkur farnaðist. Á
sama hátt fengum við nýjustu fréttir
af þeim og þeirra börnum og barna-
börnum. Þó að undarlegt sé lágu leið-
irnar sjaldnar saman eftir að þau
fluttu til Reykjavíkur. Það var einna
helst að við hittum þau fyrir norðan, í
heimsóknum hjá mömmu og pabba, í
stórum veislum hjá sameiginlegum
Lilja Margrét
Karlesdóttir