Morgunblaðið - 26.03.2009, Side 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. MARS 2009
✝ Geir Valdimars-son húsasmíða-
meistari og sjómaður
fæddist á Akranesi 5.
júní 1927. Hann lést á
heimili sínu, Sanda-
braut 10 á Akranesi,
20. mars 2009. For-
eldrar hans voru
Anna Jónsdóttir frá
Hákoti á Akranesi, f.
24 . nóvember 1893, d.
3. september 1993, og
Valdimar Eyjólfsson
skipstjóri og síðar
vegavinnuverkstjóri
frá Hábæ, f. 19. ágúst 1891, d. 6. júní
1976. Geir var elstur fjögurra barna
Önnu og Valdimars: Hin voru Rann-
veig Anna, f. 22. október 1928, d. 29.
júní 1946; Jón Valdimar, f. 19. sept-
ember 1931, d. 25. nóvember 1933;
og Jón Valdimar, f. 10. apríl 1935, d.
8. maí 1999. Áður átti Valdimar þrjú
börn: Þau eru Þórður, f. 23. júlí
1916, d. 20. desember 2008; Jóna, f.
21. apríl 1919; Ársæll Ottó, f. 2. októ-
þeirra, Lóa Kristín, Karen Lind og
Guðjón Þór. 4) Anna Lóa, f. 12.
ágúst 1959, maki Engilbert Þor-
steinsson, f. 7. apríl 1953. Börn
þeirra, Berglind Erla og Belinda
Eir. 5) Erla, f. 10. janúar 1961, maki
Ársæll Alfreðsson, f. 22. nóvember
1961. Börn þeirra, Fjölnir Örn, Ívar
Páll, d. 23. mars 2005 og Karítas
Ósk. 6) Gísli, f. 16. mars 1966, maki
Margrét Berglind Ólafsdóttir, f. 20.
ágúst 1970. Börn þeirra, Lóa Guð-
rún og Gísli Þór. Fyrir átti Geir
eina dóttur, Elínu Þóru, f. 26. febr-
úar 1951, maki Valur Jónsson, f. 27.
maí 1943. Börn þeirra, Jón Ásgeir,
Marta og Guðný Maren.
Geir var lærður húsasmíðameist-
ari og vann meðal annars við hús-
byggingar og brúarsmíði. Í brúar-
vinnunni kynntist hann Lóu,
eftirlifandi konu sinni. Í nokkur ár
keyrði hann leigubíl með annarri
vinnu en hin síðari ár stundaði
hann sjómennsku með sonum sín-
um. Árið 1954 byggðu Geir og Lóa
sér hús að Sandabraut 10 á Akra-
nesi og hafa búið það alla tíð síðan.
Útför Geirs verður gerð frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
ber 1921, d. 20. des-
ember 2003. Anna átti
eitt barn áður, Hörð
Bjarnason, f. 5. ágúst
1920, d. 29. janúar
2001.
Geir kvæntist 21.
nóvember 1953 Lóu
Guðrúnu Gísladóttur
frá Naustakoti á
Vatnsleysuströnd, f.
29. maí 1934. For-
eldrar hennar voru
Gísli Eiríksson, f. 22.
apríl 1878 og Guðný
Jónasdóttir, f. 24. júní
1893. Geir og Lóa áttu sex börn: 1)
Guðný Elín, f. 10. febrúar 1954,
maki Hörður Jónsson, f. 8. mars
1953. Börn þeirra, Geir, Harpa og
Hrafnhildur. 2) Valdimar E., f. 7.
apríl 1955, maki Sigríður Ellen Blu-
menstein, f. 6. desember 1957. Börn
þeirra, Willy Blumenstein, Geir og
Sigríður Edda. 3) Hrafnhildur, f. 7.
ágúst 1956, maki Ólafur Rúnar Guð-
jónsson, f. 13. febrúar 1955. Börn
Pabba er best lýst með orðunum;
Bílar – ferðalög – sjómennska – smíð-
ar – neftóbak – ættfaðir – höfðingi.
Elsku pabbi, bílar og ferðalög voru
þitt líf og yndi. Þegar við vorum ung
var oft farið í ferðalög og útilegur og
alveg ótrúlegt hvað við vorum orðin
gömul þegar við hættum að fara með.
Guðný var t.d. orðin 17 ára þegar hún
fór í sína síðustu útilegu með fjöl-
skyldunni. Ekki var keyrt mjög hratt,
við vorum á um það bil 40 km hraða
enda malarvegur. Afturí heyrðist í
okkur: „Gefðu í pabbi“. Þá sagðir þú:
„Lóa mín, er þetta ekki fínn fjöl-
skylduhraði?“ „Jú, Geir minn, en þú
mátt nú kannski gefa aðeins í,“ sagði
mamma.
Já, það var troðið í bílinn og á topp-
inn, oft voru um 8 manns í bílnum en
þá voru bekkir en ekki sæti. Frammí
sast þú, Erla og mamma með Gísla í
fanginu, en afturí voru Valdi, Guðný,
Habba og Anna Lóa. Barist um pláss-
ið og olnbogaskotin látin vaða. Stund-
um fengu aukabörn að koma með. Í
einni ferðinni lá leiðin til Akureyrar
með allan hópinn, þá áttir þú Toyotu.
Sólveig frænka var með í þessari ferð
og hafði nýlega fengið svefnpoka.
Bíllinn var drekkhlaðinn að innan
sem utan, þegar stoppað var á einum
staðnum tókum við eftir því að svefn-
pokinn hennar Sólveigar hafði fokið
af. Það varð að snúa við og leita að
svefnpokanum, ótrúlegt en satt þá
fannst hann og við keyrðum áfram.
Á ferðalögunum sagðir þú alltaf:
„Lóa, hafðu ekki áhyggjur, ég sé um
bílinn og þú sérð um hitt“. Þannig
varð það alla tíð fram að síðustu ferð.
Þegar við vorum unglingar og spil-
uðum góða tónlist niðri í herbergi
hefði maður haldið að hún væri að
æra þig, en því var öfugt farið. Einu
sinni keypti Guðný sér tveggja laga
plötu með Tom Jones sem hún spilaði
mikið, í hvert sinn sem platan var spil-
uð og þú varst heima þá heyrðist kall-
að niður stigann: „GUÐNÝ, HÆKK-
AÐU.“ Þú áttir þín uppáhaldslög og
var lagið Hotel California í sérstöku
uppáhaldi og mikið spilað á ferðalög-
um. Það var mikið líf og fjör á Sand-
abrautinni þegar við vorum að alast
upp, full stofa af krökkum úr ná-
grenninu að horfa á kana-sjónvarpið
sem var það eina í hverfinu á þeim
tíma. Alltaf voru allir velkomnir.
Á jóladag kemur stórfjölskyldan
alltaf saman á Sandó og mamma reið-
ir fram mat og kaffi fyrir alla. Þá er
spilað, spjallað og hlegið, karlarnir í
stofunni, konurnar í borðstofunni,
táningarnir í eldhúsinu, litlu börnin
alls staðar og ávallt bætist einhver
nýr í hópinn. Þér þótti alltaf gaman að
segja sögur af mönnum og eigin upp-
lifun frá fyrri árum. Það var alltaf jafn
gaman að hlusta á þig þó að við þekkt-
um ekki endilega þá sem voru í sög-
unni. Hvernig þú sagðir frá og gafst
sögunum gildi. Óhætt er að segja að
pabbi hafi lifað í takt við tímann.
Rúmlega áttræður keypti hann sér
húsbíl enda ferðalög ávallt í fyrir-
rúmi.
Elsku pabbi, það er svo margar
minningar sem við gætum rifjað upp
en við munum varðveita þær og hlæja
að þeim á góðum stundum. Sam-
heldni ykkar mömmu var mikil og
fórum við ekki varhluta af þeirri um-
hyggju sem ríkti á heimilinu. Hefur
það svo sannarlega verið okkur ómet-
anlegt veganesti í lífinu og gert okkur
að sterkum og sjálfstæðum einstak-
lingum. Fyrir það erum við óendan-
lega þakklát.
Elsku pabbi, Guð varðveiti þig og
geymi á ókomnum slóðum.
Kveðja, Systkinin á Sandabraut-
inni,
Guðný Elín, Valdimar, Hrafn-
hildur, Anna Lóa, Erla og Gísli.
Fyrir röskum 35 árum hóf ég að
venja komur mínar í hús nokkuð við
Sandabraut 10 á Akranesi. Fljótt
varð ég heimagangur enda að slá mér
upp með syni húsráðenda, þeirra
Geirs og Lóu.
Geir og Lóa byggðu húsið á Sand-
abrautinni árið 1954, eignuðust sex
börn og hafa verið þar alla tíð síðan. Í
dag þegar við lifum á tímum þar sem
breytingar eru svo hraðar að við er-
um alltaf að laga okkur að nýjum að-
stæðum þá er gott að koma í umhverfi
sem virðist vera óbreytanlegt. Um-
hverfi þar sem manni finnst tíminn
nánast standa í stað, en slíkt umhverfi
hafa þau Lóa og Geir skapað á Sand-
abrautinni. Móttökurnar alltaf eins,
kaffið á könnunni, jólakakan og sultan
á borðinu og enginn vogar sér að setj-
ast í sæti húsbóndans. Oftast talað um
veðrið, hvernig það hafi verið undan-
farna daga, hvernig það var í dag og
hvernig spáin væri, enda hafði Geir
fiskveiðar að atvinnu hin síðari ár
ásamt sonum sínum. Þau fylgdust vel
með og spurðu alltaf frétta af fjöl-
skyldunni og börnunum hverju fyrir
sig. Ferðalög og bílar voru einnig
ástríða þeirra hjóna og fóru þau ófáar
ferðir um landið, þá oftast í samfloti
með einhverjum úr fjölskyldunni. Það
fór ekki framhjá neinum að það sem
Geir og Lóa áttu saman var eitthvað
alveg sérstakt enda sérstaklega sam-
rýnd og sjálfum sér nóg.
Í dag er ég að kveðja Geir Valdi-
marsson, tengdaföður minn, sem hef-
ur verið svo stór hluti af lífi mínu til
þessa. Það var eitthvað svo sjálfsagt
að þú værir til staðar á Sandabraut-
inni, að það var ekki fyrr en þú veikt-
ist sem það fór að hvarfla að mér að ef
til vill kæmi sá dagur að ég heyrði
ekki setningar sem þessar: „Ég ætla
að skreppa til gamla“ eða: „Ég ætla
að kíkja til afa á Sandó“. Nú er sá
dagur kominn en þessar setningar og
margar aðrar minningar mun ég
geyma innra með mér. Þegar komið
er að leiðarlokum er mér efst í huga
þakklæti fyrir samfylgdina, öll ljúfu
ferðalögin og þá vinsemd sem þú
sýndir mér alltaf. Ég kveð með sökn-
uði tengdaföður minn og sé hann fyrir
mér í sætinu sínu á Sandabrautinni
og neftóbaksdósin ekki langt undan.
Ég sé hann renna í hlað á Saabnum,
koma inn og kalla: Hvar er allt fólkið?
Hvert hefur Valdimar farið? Er hún
Edda mín ekki dugleg í skólanum?
Ég sá engan bíl fyrir utan hjá Hrafn-
hildi? Það er best að kíkja uppá verk-
stæði til Óla, svo varstu farinn. Eng-
inn dagur án eftirlitsferðar.
Heimsóknirnar á Sandabrautina
verða ekki eins, nú þegar þú ert far-
inn. Þeim mun þó ekki fækka og eftir
bestu getu munum við hugsa vel um
hana Lóu þína. Skarð þitt í hennar lífi
verður ekki fyllt, en stórfjölskyldan
mun standa við hlið hennar og styrkja
á erfiðum stundum.
Elsku Lóa, þú hlúðir svo vel að
honum Geir þínum að það var ólýs-
anlega fallegt. Þú varst alltaf til stað-
ar og komst fram við hann af mikilli
virðingu. Þú sýndir mikla ró og yf-
irvegun og hjúkraðir honum til hinstu
stundar. Hvað er fallegra en að fá að
sofna á friðsælan hátt í faðmi konu
sinnar, í húsinu sem þið byggðuð
saman og vera elskaður af fjölskyldu
sinni. Nú siglir þú á ókunnug mið með
góðan byr þar sem áfangastaðurinn
er óræð gáta.
Líður senn að lífsins kveldi,
langt er siglt og komið haust,
og í sólar síðsta eldi
sett er skipið upp í naust.
(Jón Árnason.)
Þín tengdadóttir,
Ellen (Lena.)
Mig langar að kveðja tengdaföður
minn með nokkrum orðum.
Það var fyrir 37 árum að við kynnt-
umst þegar við Habba fórum að vera
saman og ég fór að venja komur mín-
ar á Sandabrautina. Þá var hann
Geir Valdimarsson
✝ Vésteinn BessiHúnfjörð Guð-
laugsson fæddist á
Þverá í Norðurárdal í
Austur Húnavatns-
sýslu 21. apríl 1915.
Hann andaðist á heim-
ili sínu, Hjallaseli 55,
16. mars 2009. For-
eldrar hans voru Rak-
el Þorleif Bessadóttir,
f. 18.9. 1880, d. 30.10.
1967 og Guðlaugur
Sveinsson, f. 27.10.
1891, d. 13.10. 1977.
Systkini Bessa:
Emelía Margrét, f. 11.9. 1911, d.
29.7. 1999, Þorlákur Húnfjörð, f.
26.8. 1912, d. 1.4. 2001, Jóhanna
Guðrún, f. 30.12. 1913, d. 13.3. 1998,
Kári Húnfjörð, f. 3.7. 1918, d. 29.10.
1952, Einar Þorgeir Húnfjörð, f.
30.3. 1920, d. 1.4. 2008, og Bergþóra
Heiðrún, f. 5.11. 1922.
Bessi kvæntist hinn 6.3. 1943
1935, maki Sævar Guðmundsson, f.
2.1. 1932. Afkomendur Bessa og
Hólmfríðar eru 59. Bessi ólst upp í
skjóli Norðurárdalsins og er Þverá
efsti bærinn í dalnum. Uppvaxtarár
systkinanna einkenndust af nýtni og
iðjusemi sem reyndist þeim farsælt
veganesti á lífsleiðinni. Bessi sótti
farandsskóla á Syðri-Ey í tvo vetur
og lauk skólaskyldu þess tíma.
Starfaði eftir nám á Skagaströnd.
Síðan lá leiðin til Reykjavíkur. Bessi
starfaði, 16 ára gamall, sem mjólk-
urpóstur hjá Mjólkurstöðinni, hjól-
aði með mjólkina heim til fólks.
Fljótlega hóf hann störf hjá Stál-
húsgögnum við smíðar á hús-
gögnum. Bessi lét þar af störfum
1967, fór til Olíufélagsins hf, starf-
aði sem afgreiðslumaður til ársins
1988, þá orðinn 73 ára gamall. Hann
var um tíma í samninganefnd starfs-
manna hjá Olíufélaginu. Samhliða
störfum sínum hjá Stálhúsgöngum
og síðar Olíufélaginu vann hann
sem verktaki hjá Hitaveitunni.
Útför Bessa verður gerð frá Bú-
staðakirkju í dag, 26. mars, og hefst
athöfnin kl. 13.
Hólmfríði Sigurð-
ardóttur, frá Hugljóts-
stöðum í Hofshreppi í
Skagafirði, f. 12.4.
1913, d. 19.9. 2001
Börn Bessa og Hólm-
fríðar eru: Rakel G., f.
6.5. 1943, maki Jó-
hannes Ingi Frið-
þjófsson, f. 24.1. 1943,
Auður, f. 23.11. 1944,
maki Marinó Buzeti, f.
14.8. 1939, Haukur S.,
f. 10.1. 1947, maki
Guðrún Kristín Jóns-
dóttir, f. 27.4. 1948,
Sigurður, f. 22.4. 1950, maki Guðný
J.Pálsdóttir, f. 4.8. 1951, og Kári H.,
f. 24.5. 1953, maki Sigríður A. Sig-
urðardóttir, f. 29.7. 1953. Einnig ólst
upp hjá þeim hjónum Vésteinn H.
Marinósson, f. 18.9. 1960, maki Mar-
grét Á. Ósvaldsdóttir, f. 1.6. 1962.
Stjúpdóttir Bessa, dóttir Hólmfríðar,
er Greta S. Gunnarsdóttir, f. 24.10.
Að alast upp í Bústaðahverfinu á
sjötta og sjöunda áratug síðustu ald-
ar voru mikil forréttindi fyrir
strákpúka eins og mig. Heimurinn
fullur af ævintýrum frá morgni til
kvölds þar sem eina tímaglasið var
maginn. Ég átti því láni að fagna að
alast upp í stórum systkinahópi og
hjá foreldrum þar sem lífsgildin voru
alveg skýr. Ungt fólk með báða fætur
á jörðinni, staðráðið í að koma krökk-
unum sínum til vits og ára hvað sem
tautaði og raulaði. Ekki voru það
löngu ræðurnar um hvað væri rétt
eða rangt heldur var fyrirmyndin
fólgin í hinum daglegu verkum og at-
höfnum. Iðjusemi og ósérhlífni voru
sjálfgefnir hlutir en eðlislægur létt-
leiki og glaðværð dró að stóran vina-
hóp. Þrátt fyrir langan vinnudag var
hægt að rúlla upp gólfteppinu á Bú-
staðavegi 65 þar sem gestirnir mættu
með nikku og sög. Þar var dansað við
„vínarkrus og vals og ræl“ á vínilgólf-
inu og skemmtilegustu stundirnar
fyrir utan að hlusta var þegar við
krakkarnir vorum dregin inn í dans-
inn. Það þurfti engar danshallir til
þess að slá upp balli.
Þær voru ófáar gleðistundirnar þar
sem var setið og hlustað á munnhörp-
una þanda af mikilli innlifun. Ósjald-
an var setið og hlustað og þá var ekki
hávaðanum fyrir að fara því það eina
sem heyrðist með stöku millibili var
„eitt lag enn pabbi, eitt lag enn“.
Sumrin voru tími ævintýranna. Þá
var byrjað á því að taka fjölskyldubíl-
inn í hina árlegu klössun áður en lagt
var í hann. Ástin 10 með leðursætum,
bíll sem komst yfir fjöll og firnindi.
Ekið sem leið lá út á Snæfellsnes.
Diddi og fjölskylda, vinafólk foreldra
minna, voru oftast með í för og oftast
var haldið til veiða. En ekki bara til
veiða því þegar ekið var um landið
voru þulin upp nöfn bæja og ábúenda.
Fyrir okkur börnin voru þetta
ógleymanlegar ferðir þar sem hluti af
uppeldinu var virðing fyrir landinu.
Allar okkar ferðir enduðu síðan norð-
ur í landi en þaðan var pabbi ættaður,
þ.e. frá Þverá í Norðurárdal og þar
var farið í heyskap. Á þeim árum
munaði um hverja vinnandi hönd og
ekki þótti verra að hafa bíl eins og
Ástin 10 sem var vel liðtækur í tækja-
leysi þess tíma.
Orðið þúsundþjalasmiður kemur
upp í hugann þegar ég hugsa til
pabba. Járnsmíði, trésmíði, rafmagn,
viðgerðir á öllum mögulegum og
ómögulegum hlutum. Allt lék í hönd-
um hans. Þegar verkfærin voru ekki
til voru þau einfaldlega smíðuð. Ófáar
stundirnar voru úti í skúr. Mér er
minnisstætt að eftir að mamma var
dáin varð pabbi að bjarga sér í eld-
húsinu þá 87 ára gamall. Smíðað var
forláta verkfæri til þess að skera út
kleinudeig af því afköstin voru ekki
nægjanlega mikil við steikinguna
með hefðbundnum verkfærum.
Ég átti því láni að fagna að vinna
með pabba hjá Olíufélaginu þar sem
hann vann í yfir 20 ár. Þar kynntist ég
nýrri hlið á föður mínum og það var
að eignast hann sem vinnufélaga. Sá
tími reyndist mér ómetanlegur.
Minningar um góðan föður munu lifa
í öllu okkar lífi. Í honum speglaðist
setningin „það eru til lausnir við öllu,
viljinn er allt sem þarf“.
Sigurður Bessason.
Loks er afi búinn að fá hvíldina sem
hann hafði þráð um tíma. Afi og
amma áttu stóran barnahóp en létu
sig ekki muna um að bæta mér við í
uppeldinu. Það var einkennandi fyrir
afa, já og ömmu líka, að ekki voru til
vandamál, í versta falli „helvítis bit“
sem umsvifalaust breyttist í verkefni
til að leysa. Já, þau voru ófá verkefnin
sem leyst voru á Bústaðaveginum.
Afi var kominn af fátækum bænd-
um og lærði fljótt að enginn kom og
gerði hlutina fyrir mann, heldur varð
hann að standa á eigin fótum. Með
þetta veganesti og óendanlegum
áhuga skapaði og smíðaði afi ófáa
hluti. Járn, tré, leir allt þetta breytt-
ist í nytja- eða skrautmuni. Og var
hann að fram í síðustu viku fyrir and-
látið. Ekki gekk þetta þó alltaf upp í
fyrstu tilraun. Eitt skipti kom hann
sér upp rennibekk fyrir leir í geymsl-
unni. Var nú farið að renna skál og
gekk allt vel í fyrstu. En þegar grip-
urinn var u.þ.b. tilbúinn, leystist skál-
in skyndilega upp og breyttist á
augabragði í rönd á öllum veggjum
og skápum í geymslunni.
Afi var mikill húmoristi og gerði
óspart grín, ekki síður að sjálfum sér
en öðrum. Sem barn spurði ég hann
af hverju menn héldu veislur að af-
lokinni jarðarför. „Jú, blessaður
vertu, það eru allir svo lifandis fegnir
að vera lausir við hann,“ sagði hann
og hló.
Hugur hans leitaði oft á æsku-
stöðvarnar að Þverá. Og urðu miklir
fagnaðarfundir þegar systkinin hitt-
ust þar hjá foreldrum sínum. Þurfti
þá mikið að tala og hlæja, langt fram
á nótt, mun meira en krakkakjáni
eins og ég hafði skilning á. Náið og
einlægt samband var á milli syst-
kinanna.
Fyrir rétt tæpu ári kom ég til að
segja honum frá sviplegu andláti
bróður hans. Þegar ég kom inn til
hans og heilsaði, horfði hann á mig,
heilsaði ekki, en spurði: „Er ekki allt í
lagi?“ Fyrir afa að koma á Þverá á
sumrin var eins og fyrir margan að
fara á hressingarhæli. Efldist hann
þar allur og framkvæmdi margra
vikna verk á skömmum tíma. Eftir að
hafa kynnst rafmagni í Reykjavík,
viðaði hann að sér ljósavél og öðru
rafmagnsefni. Farið var norður í land
að hausti til, ljósavélin sett niður og
lagðir rafstrengir og ljós í öll her-
bergi á Þverá. Þetta kláraði hann á
einni helgi. Farið var að snjóa þegar
hann fór heim og var ekki meira en
svo að hann kæmist úr dalnum.
Bessi Guðlaugsson
Að leiðarlokum, innilegt
þakklæti fyrir öll liðnu árin.
Aldrei styggðaryrði við
stelpuna.
Alltaf hlýr og góður.
Gott er þreytum að hvíl-
ast, eftir langt og starfsamt
líf.
Farðu í friði og friður guðs
þig blessi.
Greta.
HINSTA KVEÐJA