Morgunblaðið - 26.03.2009, Blaðsíða 32

32 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. MARS 2009
✝ Unnur Jóhanns-dóttir fæddist í
Reykjavík 12. apríl
1923. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Víðihlíð í Grindavík
21. mars síðastliðinn.
Hún var dóttir Jó-
hanns Þorleifssonar
sjómanns, f. 9. júlí
1888, d. 5. desember
1985 og eiginkonu
hans Jóhönnu Tóm-
asdóttur, f. 30 nóv-
ember 1890, d. 12.
desember 1980, bæði
ættuð af Vestfjörðum. Systkini
Unnar eru Svanfríður, f. 1916, d.
1993, Haukur, f. 1921, og Kristín, f.
1929. Unnur ólst upp í Reykjavík og
stundaði nám í Verslunarskólanum.
Unnur giftist 1943 Björgólfi Stef-
ánssyni skókaupmanni í Reykjavík,
f. 3. júní 1921, d. 8. október 2004.
Foreldrar hans voru Ludvig Rudolf
Kemp og Elísabet Stefánsdóttir,
fósturforeldrar hans voru Oddný
Stefánsdóttir föð-
ursystir hans og eig-
inmaður hennar
Björgólfur Stef-
ánsson skókaup-
maður. Börn Unnar
og Björgólfs eru:
Oddný flugfreyja, f.
1943, Björgólfur, f.
1951, Jóhanna, f.
1953, d. 1995 og Jó-
hann, f. 1962. Sonur
Oddnýjar, Þórólfur
Beck, ólst einnig upp
á heimili Unnar og
Björgólfs en hann er
starfsmaður Varnarmálastofnunar,
f. 1969, maki Vilborg Einarsdóttir,
f. 23. október 1967, börn Ólöf
Oddný Beck og Eiríkur Beck.
Fjölskyldan bjó fyrst í Reykjavík
þar sem Unnur vann ýmis störf,
m.a. í skóverslun manns síns, en
1962 flytja þau til Keflavíkur þar
sem þau bjuggu það sem eftir var.
Útför Unnar fer fram frá Kefla-
víkurkirkju í dag, 26. mars, kl. 14.
Þá er æviskeið móðir minnar á
enda eftir baráttu við óvæginn sjúk-
dóm sem hún hafði átt við að glíma
síðustu ár.
Mamma var ákveðin manneskja
og föst fyrir og þoldi enga óreglu en
hún var einnig blíðlynd og stóð alltaf
með okkur systkinunum í okkar erf-
iðleikum og reyndist okkur alltaf góð
móðir. Það skiptust á skin og skúrir í
lífi fjölskyldu minnar en við reynd-
um alltaf að standast mótlætið. Síð-
ustu tvö ár ævi sinnar dvaldi hún á
hjúkrunarheimilinu Víðihlíð og
heimsótti ég hana á hverri helgi.
Fyrir nokkrum vikum fór heilsu
móður minnar að hraka mjög, hún
var orðin heltekin af Alzheimer-
sjúkdómnum. Okkur aðstandendun-
um var gerð grein fyrir stöðunni, líf
hennar væri að fjara út. Við tókum
þá ákvörðun að vera hjá henni síð-
ustu stundina.
Ég vil þakka starfsfólki Víðihlíðar
fyrir góða umönnun móður minnar.
Lengri grein og ítarlegri er á vef-
síðu Morgunblaðsins.
Ég þakka fyrir þessi 47 ár sem ég
fékk að hafa hana. Hvíl þú í friði
mamma mín.
Þinn sonur,
Jóhann.
Meira: mbl.is/minningar
Þá er yndisleg kona fallin frá,
kona sem ég þekkti sem ömmu mína
og einnig sem móður. Ég var það
heppinn að eiga tvær konur í mínu
lífi sem ég gat kallað mömmu. Það
eru ekki margir sem geta státað af
því. Móðir mín er flugfreyja og var
langtímum saman í burtu. Þá tók
amma að sér móðurhlutverkið um
hríð, þar til ástkær móðir mín kom
heim.
Amma mín var mjög hjarthlý
kona sem ekkert aumt mátti sjá.
Hún var stoð og stytta fjölskyldunn-
ar. Það má segja að fjölskyldan hafði
verið hennar líf og yndi. Það þurfti
stundum að minna hana á að hugsa
líka um sjálfa sig og benda henni á
að hún ætti nú rétt á því að taka sér
frí frá öllu saman eins og við hin.
Ömmu þótti gaman að skella sér
til útlanda. Þá kom mamma til skjal-
anna og bauð henni í ófáar ferðirnar.
Amma mín var mjög brosmild og
lífsglöð kona, fólk tók eftir því þegar
hún gekk inn í herbergi. Fas hennar
var samt hlédrægt, en alltaf var
stutt í fallega brosið hennar. Það var
altalað í bænum, hversu ungleg hún
var og falleg. Það var alltaf hægt að
tala við ömmu um öll sín vandamál,
hún tók ekki fram í fyrir manni, en
hlustaði með athygli og sagði sýna
skoðun á málum. Hún var mjög lífs-
reynd kona sem hafði gengið í gegn-
um marga erfiða hluti. Eitt gildi
kenndi hún mér sem ég hef alltaf
haft sem lífsmottó: „Vertu góður við
aðra, þá verða aðrir góðir við þig og
þá mun heimurinn brosa við þér.“
Þetta er gildi hef ég reynt að kenna
börnunum mínum.
Ömmu þótti ákaflega gaman þeg-
ar ég kom með krakkana mína í
heimsókn í Háholtið. Eitt sinn sem
oftar voru þau að leika sér inn í stof-
unni. Alltaf urðu þau háværari og
háværari. Ekki þótti mér það nú við-
eigandi, svo að ég sussaði á þau. Þá
greip amma inn í og sagði: „Hvað er
þetta maður, vertu ekki nú að sussa
á börnin, þetta eru nú bara börn að
leika sér. Aldrei sussaði ég á þig,
Þórólfur minn og það rættist nú
bara ágætlega úr þér.“ Þetta var
rétt hjá henni. Ég man ekki eftir því
að hún hafði nokkru sinni byrst sig
við mig.
Eftir að amma veiktist, reyndist
mér alltaf erfiðara og erfiðara að
fara að heimsækja hana. Að sjá
manneskju sem maður elskar fjar-
lægjast mann þrátt fyrir að hún sæti
við hlið mér, var mjög erfitt, en alltaf
tók hún á móti mér með fallega bros-
inu sínu.
Eftir smá kynningu, samtal og
hálft kíló af súkkulaðirúsínum rifj-
aðist upp fyrir henni hver ég var. Við
rifjuðum upp gamlar stundir þegar
við vorum að baka saman í Háholt-
inu og hvernig við eyddum yndisleg-
um stundum saman. Í lok heimsókn-
irnar kvöddumst við og ég sagði „I
love you“. Hún brosti og kyssti mig
og sagði „I love you too“. Þá gat ég
kvatt hana með vissu um að amma
væri þarna einhvers staðar.
Horfin er frá okkur öllum yndis-
leg kona, sem ég mun sárt sakna,
kona sem kenndi mér svo margt og
gaf mér svo margt. Það eina sem
getur huggað mig, er að vita það, að
henni líður betur núna og hún mun
vera nú í faðmi ásvina sinna hjá
Guði.
Bros þitt og kærleikur mun aldrei
hverfa mér úr minni og nú brosir þú
niður til okkar, við brosum til baka
og við segjum. „We Love You“.
Þórólfur, Vilborg,
Ólöf og Eiríkur.
Meira: mbl.is/minningar
Unnur Jóhannsdóttir
✝ Björn Þór Björns-son fæddist í
Reykjavík 31. mars
1965. Hann varð bráð-
kvaddur á heimili sínu
á Egilsstöðum 17.
mars sl. Foreldrar
hans eru Björn Jón-
atan Emilsson, f. 28.
maí 1934, og Þórunn
Jónsdóttir, f. 13. októ-
ber 1934, d. 2. maí
1990. Systkini Björns
Þórs eru Eilífur, f. 13.
desember 1957, Birgir
Örn, f. 7. mars 1959,
Katrín, f. 21. apríl 1961, Einar, f. 1.
desember 1966, og hálfsystir sam-
feðra, Andrea Dögg, f. 27. júní 1956.
Systkinabörn hans eru 10.
Sambýliskona Björns Þórs til 14
ára er Jóhanna Hafliðadóttir, f. 16.
febrúar 1951.
Björn Þór átti heima í Kópavogi
til níu ára aldurs, en þá flutti hann
með móður sinni upp í Árbæ og síðar
á Hraunteig, þar sem hann eignaðist
góða vini sem fylgja honum enn í
dag. Á sumrin voru þau systkinin
með búskap í mörg ár
á Fífustöðum í Arn-
arfirði. Björn Þór hóf
nám í rafeindavirkjun
í Iðnskólanum í
Reykjavík en fékk
sumarvinnu hjá Sjón-
varpinu sem varði í 11
ár. Eftir það lærði
hann kerfisfræði í
Rafiðnaðarskólanum
og vann í eitt ár hjá
Félagsþjónustunni við
tölvuþjónustu. Björn
Þór og Jóhanna fóru í
árs ævintýraleiðangur
árið 2001 sem hófst með skólagöngu
og vinnu í Danmörku og síðan sum-
arlangt flakk um Evrópu í gömlum
sendibíl. Þegar heim var komið vann
hann við smíðar með vini sínum og
fór loks í Iðnskólann í Hafnarfirði og
lauk sveinsprófi í rafvirkjun. Hann
hóf störf hjá Alcoa Fjarðaáli á Reyð-
arfirði hinn 1. apríl 2007 og vann þar
til dauðadags.
Björn Þór verður jarðsunginn frá
Hjallakirkju í Kópavogi í dag, 26.
mars, klukkan 13.
Elsku bróðir minn, það er erfitt að
missa einhvern sér svo nákominn og
svo óvænt. Þú varst í blóma lífsins og
með svo mörg framtíðaráform. Það
var alltaf gaman að fylgjast með því
sem þú varst að gera allt frá því að þú
varst lítið barn að byggja úr Lego, allt
sem þú gerðir var vel gert og þú varst
alveg ótrúlega útsjónarsamur við að
leysa verkefni ef þú fékkst tíma og
næði. Þó við hittumst ekki jafn oft eft-
ir að ég flutti út var alltaf gott að
hringja í þig og tala um allt og ekkert
og eitt af mestu tilhlökkunarefnunum
þegar ég kom til Íslands á sumrin var
að hitta þig. Við Olla Dís, Ari og Björn
Hinrik áttum margar ógleymanlegar
stundir með þér og Jóhönnu, hér og
úti.
Börn löðuðust að þér vegna þess
hvað þú varst rólegur, ekki alltaf að
flýta þér og aldrei neitt stress. Þegar
ég sagði Ara litla að þú værir dáinn
sagði hann: „Æ nei, mér finnst það svo
sorglegt, ég sakna hans svo mikið, mig
langar svo að hitta hann.“ Nokkrum
dögum seinna sagði hann svo: „Ég
hitti Bjössa bara næst þegar hann
verður aftur til, þegar hann er búinn
að vera engill og kemur aftur.“ Þó við
söknum þín öll mikið veit ég að sökn-
uðurinn er mestur hjá Jóhönnu, þið
voruð sem eitt, alltaf að ferðast og
gerðuð allt saman.
Hvíldu í friði.
Birgir, Ólöf Dís, Ari og
Björn Hinrik.
Í dag kveð ég minn kæra bróður,
Björn Þór. Frá bernsku bar strax á
því hve klár og útsjónarsamur hann
var og fylgdi það honum alla tíð á
þessari alltof stuttu ævi. Er mér mjög
minnisstætt þegar við fjölskyldan vor-
um í heimsókn hjá systur mömmu á
Kársnesbraut, þá færðum við okkur
yfir til ömmu sem bjó í næsta húsi, en
Björn Þór var eftir til að leika við
frænda sinn og jafnaldra og ætlaði að
koma síðar. Þegar tók að dimma, var
ég send yfir til að sækja Björn Þór en
þá var hann farinn fyrir rúmum
klukkutíma. Þá hafði hann misskilið
okkur og hélt að við hefðum farið
heim, sem var alla leið niður á Þing-
holtsbraut. Ég var þá 7 ára og fannst
þessi leið ansi löng í umferðinni að
degi til. Keyrt var hægt og rýnt út í
myrkrið, en það var ekki fyrr en við
vorum komin langleiðina heim sem við
sáum glitta í hvítan koll milli dökku
steinanna við Þingholtsbraut. Björn
Þór var hinn sallarólegasti aðeins 3
ára gamall og rétt ókominn heim.
Auðsjáanlegt var að hann hafði þrætt
fjöruna til að rata, því lóðin okkar lá
við sjóinn. Seinna þegar við bjuggum í
Árbæ og Björn Þór var 9 ára þá
breytti hann hjólinu sínu á svo áhuga-
verðan hátt að það var tekið ótraust-
um höndum. Hóf hann þá að smíða
kassabíl sem bar merki um mikla
vandvirkni og ótrúlega listasmíð, ein-
hver freistaðist til að taka hann líka og
þá smíðaði hann bara annan flottari. Á
Fífustöðum í Arnarfirði þar sem við
systkinin dvöldum í nokkur sumur við
búskap, þá var Björn Þór 10 ára og
gerði við öll tækin sem biluðu í sveit-
inni. Þegar myndbandstækin og tölv-
urnar komu til sögunnar þá komu ná-
grannanir með tækin í viðgerð til
Björn Þórs. Mér er minnisstætt á
unglingsárum Björn Þórs á Hraun-
teig, þegar hann sá að strompurinn lá
bakvið vegginn hans, þá tók hann sig
til og braut gat á vegginn, safnaði svo
múrsteinum úr ýmsum áttum og hlóð
hinn fínasta arin sem var vegna að-
tíndra múrsteina indverskur öðrum
megin og einhverslenskur hinum
megin.
Sautján ára gamall pakkaði Björn
Þór niður föggum sínum hjá mömmu
og sagði mér, stóru systur, sem þá var
flogin úr hreiðrinu, að hann ætlaði að
gera slíkt hið sama og fara að leigja
með vini sínum Gvendi. Seinna keyptu
þeir sér svo íbúð og bjuggu saman þar
til Björn Þór kynntist Jóhönnu sinni.
Björn Þór og Jóhanna voru sam-
rýnd, ferðuðust mikið um landið í
fyrstu á bíl og tóku oftast reiðhjólin
með. Þau keyptu sér svo gamlan
sendiferðabíl í Danmörku sem Björn
Þór innréttaði frá grunni.
Á heimili Björn Þórs og Jóhönnu
voru nytsamlegir hlutir, hvorki
flatskjár né túbusjónvarp. Það var
ekkert sjónvarp.
Björn Þór vann í álverinu á Reyð-
arfirði og stóð til að byggja og setjast
að fyrir austan.
Ég og fjölskylda mín syrgjum
Björn Þór mikið. En vitandi af því að
missir Jóhönnu er enn meiri, þar sem
hennar lífsförunautur og besti vinur
er skyndilega tekinn frá henni langt
fyrir aldur fram, vottum við henni
okkar dýpstu samúð og óskum þess að
allt sem getur styrkt hana í þesari
miklu sorg umljúki hana og fari um
hana góðum höndum.
Kæri bróðir, bestu þakkir fyrir allt.
Þín systir
Katrín.
Björn kom nýr í hverfið uppúr
fermingu. Fljótlega kom í ljós að hann
bjó yfir hæfileikum sem drengjum
þykja eftirsóknarverðir. Hann gat
bæði gert við vélar og sprengt púður.
Hvorutveggja með mjög svo eftirtekt-
arverðum árangri. Slíkt gerði vinskap
við hann nánast að skyldu – eini gall-
inn var að Björn var lengi að taka okk-
ur. Helst var hægt að vekja áhuga
hans með umræðum um sundurrifnar
vélar og útlistun á því hvaða blöndur
af púðri gæfu hæstan hvell. Það taldist
honum líka til tekna að hann var sá
eini af okkur sem var með í það
minnsta eina bílvél í „viðgerð“ á gólf-
inu í herberginu sínu.
Stundum var auðveldara að skipta
um vél í bíl heldur en að gera við það
sem var í ólagi, en ef þurfti var hann
ótrúlega útsjónarsamur með redding-
ar. En aldrei var anað að neinu, málin
skyldu úthugsuð og öll skref plönuð
fyrirfram.
Aldrei kom það til að Björn færi í
nokkurn meting við nokkurn mann
um eitt eða neitt, honum leiddust átök
og árekstrar og hlustaði rólegur á
hvaða speki sem var og fór svo og
gerði sitt. Í huga Björns var allt hægt,
það þurfti bara að gefa hlutunum tíma
og hugsa þá til enda. Björn var mixari
sem kunni ekki að fúska. Þegar hann
og Jóhanna bjuggu sig undir að
ferðast um Evrópu var eðlilega málið
að smíða eitt stykki ferðabíl, úr göml-
um Benz sendiferðabíl. Eins og allt
sem hann gerði var hvert smáatriði
þaulhugsað, svefnaðstaða, borð, mið-
stöð og vaskur; aðgengi í framsæti,
lýsing og hljóð var eins og úr verk-
smiðjuhönnuðum eðalvagni. Ekkert
fúsk eða fum á ferðinni. Sama vandaða
nálgun einkenndi allt sem Björn tók
sér fyrir hendur, t.a.m. átti Björn af-
skaplega góða tölvu en það truflaði
hann aðeins að það heyrðist meira í
viftunum en góðu hófi gegndi. Að
sjálfsögðu var málið leyst með vatns-
kælingu þar sem vatnskassi úr Re-
nault úti í glugga spilaði stórt hlutverk
– allt sett saman á snyrtilegan og óað-
finnanlegan hátt.
Þegar Björn flutti sig austur á land
var gamall draumur að rætast – fara
að byggja gott hús á góðri lóð. Flestir
sem byggja gera það með að borga
öðrum fyrir vinnu, en ekki Björn. Í
staðinn fyrir að tala við arkitekt þá
varð hann sér úti um þau forrit sem
arkitektar og teiknarar nota, lærði á
þau sjálfur og teiknaði ekki bara eitt
hús, heldur tvö. Svo vel gerði hann það
að lítið annað en uppáskrift fagaðila
vantaði til að klára verkið. Þegar kallið
kom var Björn nýbúinn að útvega sér
stóra vélsleðakerru til aðfangaflutn-
inga, því fyrir lá að fara að slá upp og
steypa, smíða og negla. Kerran var
standsett og græjuð í síðustu heim-
sókninni til borgarinnar. Þannig mun-
um við vinirnir best eftir Birni, að
undirbúa eitthvað, redda málunum og
skipuleggja næstu skref.
Friðrik, Guðmundur og Gunnar.
Björn Þór var mikill völundur og
bóngóður að auki. Til hans var því gott
að leita, þegar eitthvað vantaði upp á
tækniþekkingu og verklag. Aldrei
brást að hann var reiðubúinn að
hlaupa undir bagga. Björn Þór var
ekki hávaðamaður en að baki hógværð
og látleysi bjó drengur góður, sem
vildi öllum vel og lifði samkvæmt þeim
siðaboðskap að þú skalt reynast öðr-
um eins og þú vilt að þeir reynist þér.
Öllu betra leiðarhnoð í lífinu er tor-
fundið.
Bjössi og kona hans Jóhanna Haf-
liðadóttir voru bæði nánir og góðir
samverkamenn mínir hjá RÚV í fjölda
ára. Þegar þeim kafla í lífi okkar lauk
lágu leiðir enn saman á öðrum lands-
hluta. Björn Þór gerðist starfsmaður
hjá álveri Fjarðaáls á Reyðarfirði og
þau hjónin keyptu sér landskika í
grennd við Egilsstaði og ákváðu að
byggja sér framtíðarheimili þar. Jó-
hanna lýkur meistaranámi í upplýs-
ingafræðum í vor og hlakkaði til að
koma austur og hefjast handa við upp-
byggingu nýs heimilis í þessum fagra
landshluta.
Bjössi og Jóhanna voru bæði nátt-
úruunnendur og höfðu yndi af útivist
og ferðalögum. Þau voru hvort öðru
einstaklega góð og ljúf og alltaf var
gott að eiga með þeim stund. Síðasta
samverustund okkar var fyrir örfáum
vikum þegar þau heimsóttu okkur
hjónin á Reyðarfjörð. Bjössi var stolt-
ur og glaður þegar hann settist við
tölvuna og sýndi okkur teikningar af
nýja húsinu, sem hann hafði sjálfur
teiknað. Þar var hugsun að baki hverj-
um fermetra og hugað að því að
ásýndin félli vel inn í landið og um-
hverfið.
Þegar Bjössi og Jóhann óku úr
hlaði og veifuðu okkur með bros á vör
bauð engu okkar í grun að þetta yrði
síðasta sinn sem við hittumst öll fjög-
ur. En skömmu síðar barst okkur
harmafregnin – að Björn Þór væri all-
ur og draumurinn um sambúð í nýja
húsinu yrði ekki að veruleika. Það er
sárara en orð fá lýst. Hugur okkar
Helgu og samúð öll er hjá Jóhönnu.
Minningin um góðan dreng lifir.
Helgi H. Jónsson.
Fallinn er nú frá góður vinur og
vinnufélagi.
Okkur var öllum brugðið þegar til-
kynnt var á vaktinni að Bjössi væri dá-
inn. Það er stórt skarð sem komið er á
Björn Þór Björnsson