Morgunblaðið - 13.06.2009, Síða 32

32 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. JÚNÍ 2009
✝ Sigurjón Ingólfs-son fæddist á
Prestsbakka í Hrúta-
firði 19. febrúar
1925. Hann lést á
líknardeild Landspít-
ala, Landakoti, 4.
júní síðastliðinn.
Fjölskylda Sigurjóns
flyst um vorið 1925
að Gilhaga í sömu
sveit, og á þar heima
til vors 1943, þá flyt-
ur fjölskyldan aftur
að Prestsbakka. For-
eldrar Sigurjóns
voru Ingólfur Jónsson, f. 26.7.
1893, d. 11.7. 1932 og Anna Sig-
urjónsdóttir, f. 11.9. 1900, d. 24.9.
1987. Sigurjón átti fjórar systur
og einn hálfbróður, Guðjón, f.
1912, d. 1993, systurnar eru Sig-
ríður Jóna, f. 1922, d. 2004, Dag-
mar, f. 1926, d. 2006, Kristjana
Halla, f. 1930 og Inga, f. 1932.
Sigurjón kvæntist 12. nóvember
1949 Sigfríði Jónsdóttur frá Skál-
holtsvík, f. 14.8. 1926 og bjuggu
þau þar til 1997 þegur þau fluttu
til Reykjavíkur. Foreldrar hennar
voru Jón Magnússon frá Mið-
húsum, f. 15.5. 1891, d. 28.7. 1956
og Guðrún Grímsdóttir frá Kirkju-
bóli, f. 11.7. 1894, d.
11.2. 1956. Dætur
Sigurjón og Sigfríðar
eru: 1) Þorgerður, f.
7.6. 1950, gift Gunn-
ari Benónýssyni, f.
22.12. 1952. Börn
Þorgerðar og Egg-
erts Waage, f. 19.4.
1950, d. 23.5. 1984,
eru a) Sigfríður, gift
Guðjóni Valgeir Guð-
jónssyni, þau eiga 4
börn, b) Guðmundur,
á 3 börn, hann er
kvæntur Jean Adele
Vartabedian, c) Sigrún, á 3 börn,
hún er gift Heiðari Þór Gunn-
arssyni. 2) Anna, f. 1.5. 1953 gift
Guðjóni Jóhannessyni, f. 17.3.
1949, börn þeirra, a) Sigfríður, í
sambúð með Gunnar Sigríkssyni
og eiga þau eitt barn, b) Jóhannes,
í sambúð með Önju Huber, þau
eiga eitt barn, c) Fjóla, í sambúð
með Haraldi Inga Hilmarssyni, og
d) Sigurjón.
Kveðjuathöfn var í Grens-
áskirkju 12. júní.
Sigurjón verður jarðsunginn frá
Prestbakkakirkju í dag, 13. júní,
og hefst athöfnin kl. 15.
Meira: mbl.is/minningar
Eins vel og ég vissi að sá dagur
nálgaðist að afi mundi kveðja von-
aði ég alltaf: Nei, ekki í dag.
Svo kom það, stutt símtal við
ömmu og við tóku tilfinningarnar
og eftirsjáin, sorgin og öryggisleysi
en samt viss léttir að þessu veik-
indabasli væri lokið.
Ég er þeirrar lukku njótandi að
hafa alist upp með ömmu og afa
mér við hlið alltaf og taldi það hið
sjálfsagðasta mál lengi vel, en hef
áttað mig á því núna í seinni tíð
hversu dýrmætt það hefur verið
mér.
Heimili afa og ömmu var okkur
barnabörnunum alltaf opið hús og
þangað hlupum við í tíma og ótíma,
„ég ætla aðeins að skreppa yfir“
sagði ég og var þotin, stakk mér í
næstu skó, klossana hennar
mömmu eða spariskóna hans pabba
og stundum komin í náttkjólinn.
Alltaf mætti manni sama hlýjan og
alltaf nógur tími til að spjalla.
Það var nóg að gera og hver árs-
tíðin rak aðra með þeim verkum
sem henni fylgdi. Það er hægt að
segja um afa að hann hafi verið
svona kostuglegur karl sem mörg-
um þótti gaman að hitta og taka
tali á hressilegum nótum, þá lét
hann oft gamminn geysa í gleði og
kátínu og úr varð stund sem allir
nutu.
Hann var í meiralagi ör í skapi
og gat hann skammað mann, hlegið
að manni og síðan hrósað á sama
andartakinu, stundum sömu setn-
ingu.
Afi notaði hamarinn til að gera
við, ja, ég held bara allt, vandinn
var bara sá hvar hann var að gera
við síðast. Þá var kallað á einhvern
af krökkunum og sagt : „náðu fyrir
mig í hamarinn“ og þá var bara
eins gott að vera snöggur að þefa
uppi síðasta verk með hamarinn,
sem gekk ekki alltaf vel og fór afa
fljótt að leiðast biðin. Ég sé á bíla-
plani nágrannans bláan Land Ro-
ver og get ég ekki varist því að
brosa út í annað. Margar salib-
unurnar er maður búinn að fara í
slíkri bifreið, þá iðulega að eltast
við fé og ef féð var að sleppa þá
skipti engu hvort fyrir væri þúfa
eða hola, það var bara gefið í botn
og við krakkanir endastungumst í
aftursætinu og síðan snarstoppað
og við send út að hlaupa eftir fénu
eins og fætur toguðu.
Afi fylgdist af áhuga með öllu
sem ég og síðan mín fjölskylda tók-
um okkur fyrir hendur, stappaði í
mann stálinu eða sagði manni til
syndanna.
Það var afi sem tilkynnti okkur
Gumma að pabbi væri dáinn og það
var á svipuðum tíma, fyrir 25 árum
síðan, um há-sauðburð.
Afa á ég svo mikið að þakka
hvaða manneskja ég er í dag.
Hann kenndi mér að vera dugleg
og vinnusöm, hörð af mér en samt
sanngjörn, vera nýtin og ekki mat-
vönd, að kætast og gleðjast á góðri
stund, hafa húmor, taka upp hansk-
ann fyrir minnimáttar, fylgjast með
málefnum líðandi stundar, taka af-
stöðu, mynda mér skoðanir og
standa síðan eða falla með þeim,
hafa áhuga á íþróttum og lestri
góðra bóka og spila, þá sérstaklega
á jólum, og þetta er sko bara brot.
Elsku afi, með hjartað fullt af
þakklæti yfir að hafa átt þig fyrir
afa og sorg að komin sé kveðju-
stundin, kveð ég þig í dag og bið
góðan Guð að geyma þig og varð-
veita og styrkja ömmu á þessum
erfiðu tímum.
Minning þín er mér og minni
fjölskyldu skýr og hana eigum við
að eilífu.
Þín
Sigfríður Eggertsdóttir (Siffý).
Nú er komið að kveðjustund,
elsku afi, og þótt það hafi verið
ljóst fyrir þó nokkru síðan að hún
yrði óumflýjanleg þá er alltaf sárt
að þurfa að kveðja.
Afi okkar var sveitamaður af lífi
og sál. Allt snerist um Skálholtsvík-
ina og það sem hún gaf af sér,
hvort sem það var sprettan á
Stekkjarásnum, heimtan af afrétt-
inum, rekaviðurinn í fjörunni, kýrn-
ar, kindurnar, svínin, hestarnir,
hundarnir eða hænurnar. Allt var
þetta ræktað af mikilli samvisku-
semi.
Við systkinin urðum öll þess
heiðurs aðnjótandi að vera í sveit
hjá afa og ömmu ár eftir ár þótt
sum okkar hafi ekki verið eins lengi
og önnur. Þar fengum við að kynn-
ast öllu því sem sveitin hafði upp á
að bjóða; sauðburði, slætti, smala-
mennsku og slátrun og hafði afi yf-
irumsjón með því að allt gengi sem
best fyrir sig. Okkur er minnistætt
þegar gerðar voru tilraunir til að
„poppa“ upp nafnaflóruna í fjárhús-
unum um sauðburð en slíkar til-
raunir féllu í grýttan jarðveg hjá
afa sem var mjög íhaldssamur í
nafngiftum og er okkur enn hulin
ráðgáta hvað voru margar Mórur í
fjárhúsinu hverju sinni.
Afi sótti fast í gamlar hefðir þar
sem konan var í eldhúsinu og karl-
inn færði björg í bú og það gat
stundum fengið á réttlætiskenndina
hjá okkur stelpunum þegar við vor-
um að reyna að sanna okkur en það
var bara partur af þessum sveita-
manni sem bjó í honum. Afi vildi
búa í sinni sveit og þreyttist seint á
því að fussa og sveia yfir þeim hé-
góma að þurfa alltaf að ferðast og
sjá eitthvað nýtt því það nægði
honum að labba upp að Kattará eða
fara á dráttarvél fram í Heydalssel.
Svo kom að því að hann og amma
fluttu suður, það var kannski ekki
Sigurjón Ingólfsson
✝ Finnbogi Ólafssonfæddist á Kross-
nesi í Þverárhreppi í
Vestur-Húnavatns-
sýslu. 24. maí árið
1921. Hann lést á St.
Franciskusspít-
alanum í Stykk-
ishólmi 8. júní sl. For-
eldrar hans voru
hjónin Jón Ólafur
Ólafsson, f. í Tjarn-
arsókn á Vatnsnesi í
Vestur-Húnavatns-
sýslu 1. apríl 1890, d.
6. apríl 1985 og Helga
Marsibil Teitsdóttir, f. í Dalkoti,
Kirkjuhvammshreppi í Vestur-
Húnavatnssýslu 10. júní 1883, d. 30.
janúar 1974. Systur Finnboga eru
Sesselja, f. 10. október 1912, d. 24.
maí 2005 og Margrét, f. 29. júlí
1914, d. 24. júní 1988.
Finnbogi kvæntist 8. maí 1953 Jó-
hönnu Guðríði Ellertsdóttur frá
Lambanesi í Saurbæjarhreppi í
1957, kvæntur Sigurlínu Ragúels
Jóhannsdóttur. Synir þeirra eru:
Valdimar, f. 1981 og Hákon Fann-
ar, f. 1988. Fyrir átti Sigurlína Guð-
rúnu Huldu, f. 1970 og Jóhann
Gunnar, f. 1974. 4) Anna, f. 1963,
gift Smára Steinarssyni. Sonur
þeirra er Friðrik Daði, f. 2000. Fyr-
ir átti Smári dæturnar Olgu Sif, f.
1981 og Kristínu Gyðu, f. 1982.
Finnbogi ólst upp á Bergstöðum
á Vatnsnesi og Mellandi á Hvamms-
tanga hjá foreldum sínum. Eftir að
hann kynnist Jóhönnu flutti hann í
Saurbæ í Dalasýslu og bjuggu þau
þar með tengdaforeldum hans. Árið
1955 fluttu þau í Vík við Stykk-
ishólm ásamt tengdaforeldrunum.
Þar bjuggu þau til ársins 1966. Eft-
ir að hann flutti í Stykkishólm vann
hann m.a. við fiskvinnslu og múr-
verk. Árið 1967 keyptu hann og Jó-
hanna húsið að Tangagötu 4 í
Stykkishólmi og þar bjuggu þau
þar til hún lést en þá flutti hann á
Dvalarheimili aldraðra og bjó þar
síðan.
Útför Finnboga fer fram frá
Stykkishólmskirkju í dag, 13. júní,
og hefst athöfnin klukkan 14.
Dalasýslu. Hún var f.
14. september 1931,
d. 19. apríl 1993. For-
eldrar hennar voru
Guðrún Ólafsdóttir, f.
í Ásgarði í Hvamms-
sveit í Dalasýslu 9.
maí 1906, d. 31. júlí
1999 og Ellert Jó-
hannesson, f. í Stóra-
Múla í Saurbæj-
arhreppi í Dalasýslu
26. júlí 1904 , d. 17.
september 1977. Börn
Jóhönnu og Finnboga
eru fjögur: 1) Helga
Ólöf, f. 1953, gift Reyni Gísla
Hjaltasyni. Börn þeirra eru: Finn-
bogi Valur, f. 1975, Bryndís Björk,
f. 1977 og Hannes Ellert, f. 1988. 2)
Björg Kristín, f. 1957, gift Andrési
Kristjánssyni. Börn þeirra eru:
Arna Sædal, f. 1981, Sara Sædal, f.
1985 og Kristján Pétur, f. 1991.
Fyrir átti Andrés dótturina Ingu
Láru, f. 1965. 3) Ellert Rúnar, f.
Þakklæti er mér ofarlega í huga er
ég minnist þín, pabbi minn. Ég er
þakklát fyrir að ég gat verið þér náin
síðustu æviár þín. Þú varst alltaf
glaður og ánægður þegar þú fékkst
heimsókn. Nú verður ekki lengur
komið við hjá þér eftir vinnu í smá
spjall um daginn og veginn og ekki
síst að færa þér fréttir af þínu fólki,
þannig vildir þú hafa það. Minningin
verður alltaf ljúf og þú verður alltaf
með okkur.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Kristín.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Bestu þakkir fyrir allar góðu
stundirnar, elsku afi.
Bryndís, Finnbogi og Hannes.
Elsku besti afi minn. Ég hugsa svo
mikið til þín. Nú ert þú kominn á
góðan stað til ömmu. Ég mun ávallt
halda minningu þinni á lofti.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Hvíl þú í friði.
Þín elskandi,
Sara.
Þá er þessi stund runnin upp, þú
hefur kvatt okkur, elsku afi. Það er
sárt en ég er afar þakklát fyrir að
hafa fengið að vera hjá þér fram á
allra síðustu stundu. Þegar ég hugsa
til baka eru ótal minningar um þig
sem spretta fram, hver annarri
skemmtilegri og ljúfari.
T.d. var fastur liður hjá mér að
fara í búðina fyrir þig því þú passaðir
alltaf upp á að eiga góðgæti í skál
fyrir gestina sem litu við hjá þér og
ávallt varst þú þakklátur fyrir allt
sem fyrir þig var gert, hversu
ómerkilegt sem það var.
Það þurfti heldur ekki mikið til að
gleðja þig. Einn af þeim sem fengu
þig nánast alltaf til að brosa var Stef-
án. Þú varst virkilega hrifinn af hon-
um. Þegar hann kom með mér til þín,
upp á dvaló eða á spítalann, þá
varstu alltaf jafn hissa að sjá hann en
samt svo ánægður. Þér þótti ekki
leiðinlegt að fá sögur af sjónum.
Sú stund sem við áttum saman tvö
um daginn yljar hjarta mínu. Það var
þegar ég færði þér svartbaksegg í
byrjun maí sl. Þú ljómaðir allur þeg-
ar ég mætti inn á stofuna þína með
soðin egg þrátt fyrir að þú hefðir
verið pínu slappur þann daginn. Þú
lést það ekki stoppa þig heldur borð-
aðir þú eggin með bestu lyst. Það var
alveg yndislegt að sjá hve þetta
gladdi þig.
Elsku afi, þú varst einstaklega
hjartahlýr, traustur og góður maður.
Með þessum orðum sem lýsa þér svo
vel vil ég þakka þér allt sem þú varst
mér. Þú hefur kvatt þennan heim
saddur lífdaga en skilur eftir þig
birtu og yl í brjósti mér. Það sem
gleður mig líka er sú vitneskja að
amma tekur vel á móti þér, hún var
farin að bíða.
Hvíl þú í friði, elsku afi.
Þín dótturdóttir,
Arna Sædal.
Okkur langar með nokkrum orð-
um að minnast Finnboga Ólafssonar.
Margar minningar eigum við um
Boga frá okkar uppvaxtarárum. Ófá-
ar ferðirnar fórum við inn í Tanga til
Frænku og Boga þar sem móttök-
urnar voru ávallt hlýr og útbreiddur
faðmur þeirra, svo ekki sé minnst á
veglegu veitingarnar á heimilinu.
Við vorum svo lánsöm að margoft
komu Frænka og Bogi með okkur í
ferðalag. Það var bókstaflega bara
staflað í bílinn og sá Bogi um að
fræða okkur um fjallstinda, vega-
vinnu og brúarsmíði. Ósjaldan
minntist hann á að hann hefði náð í
hana Frænku þegar hann var í brú-
arvinnu í Saurbænum.
Fastur liður í ferðunum var vasa-
pelinn hans Boga sem hann tók upp
annað slagið og fékk sér í koníaks-
sopa úr tappanum.
Við systkinin erum sammála um
að við höfum notið forréttinda að fá
að umgangast Frænku og Boga
svona mikið á okkar uppvaxtarárum.
Þau skipuðu stórt hlutverk í okkar
lífi og fjölskyldna okkar.
Minning okkar um Boga, þennan
hlýja og glettna mann sem bar hatt
sinn og pípu með reisn, mun lifa í
hjörtum okkur um ókomin ár.
Þó missi ég heyrn og mál og róm
og máttinn ég þverra finni,
þá sofna ég hinst við dauðadóm,
ó, Drottinn, gef sálu minni
að vakna við söngsins helga hljóm
í himneskri kirkju þinni.
(Ólína Andrésdóttir.)
Hermundur, Elín Guðrún, Alda
og fjölskyldur.
Finnbogi Ólafsson
Afi var mjög skemmtilegur og
kátur maður. Ég fór oft á
hlaupahjóli til hans. Það var
alltaf gaman að hitta hann. Við
sátum og spjölluðum saman.
Hann gaf eiginlega öllum sem
komu nammi. Ég sakna hans
mjög mikið.
Guð geymi þig afi.
Friðrik Daði.
HINSTA KVEÐJA
✝
Okkar ástkæri
KRISTJÁN GUÐMUNDSSON
ökukennari
er látinn.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hólmfríður Kristjánsdóttir.
✝
Ástkær sonur minn, faðir okkar, bróðir, mágur og
vinur,
HINRIK JÓNSSON,
Seilugranda 1,
Reykjavík,
lést á heimili sínu laugardaginn 30. maí.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Þökkum auðsýnda samúð.
Unnur Sigríður Björnsdóttir,
Jón Hinriksson,
Auðunn Þórarinn Hinriksson,
Ramona Holm,
Mirjam Holm,
Ragnheiður Jónsdóttir, Elías G. Magnússon,
Garðar Jónsson, Hulda Óskarsdóttir,
Mary A. Campbell.