Morgunblaðið - 13.06.2009, Síða 33

hans óskadráttur en heilsan var
ekki eins og hún var áður og þá var
kannski best að vera einhversstað-
ar annarsstaðar og þurfa ekki að
langa en geta ekkert gert. Þau
kynntust fullt af nýju fólki í
Reykjavíkinni sem hann sagði
manni frá og þótt hann hafi stund-
um sagt að honum leiddist í
Reykjavík þá var það ekki alls-
kostar satt.
Barnabarnabörnin fóru svo að
hrúgast í kringum þig, elsku afi, og
áttir þú alltaf mjög auðvelt með að
tala við börnin og fá þau til að
svara þér. Þegar Guðjón Darri,
sonur Siggu, fæddist þá fannst þér
ekki leiðinlegt þegar hann fór að
steyta hnefann fram í þig þegar þú
steyttir hnefann framan í hann. Þér
fannst mikið í hann spunnið og var
gaman að sjá hvað hann veitti þér
mikla ánægju fram á síðustu stund.
Nú ertu örugglega farinn fram á
Dal að skoða sprettuna og horfa
niður í Hrútafjörðinn sem var þér
svo kær með alla gömlu hundana
þína hlaupandi í kringum þig og
einhvern af fallegu klárunum þín-
um með reistan makkann tilbúinn
að fara á stökkið. Hvíldu í friði,
elsku afi.
Sigfríður, Jóhannes,
Fjóla og Sigurjón.
Elsku afi minn er dáinn og ein-
hvernveginn finnst mér svo ótrú-
legt að hann muni ekki sitja í stóln-
um sínum á Sléttuveginum næst
þegar ég fer í bæinn. Minningarnar
hellast yfir mig og eiginlega veit ég
ekki hvar ég á að byrja. Afi var
ósköp hrjúfur og harður karl. Oft
mjög snöggur að reiðast og skamm-
ast yfir manni en svo alveg jafn
snöggur að gleyma og brosa yfir
öllu saman. En þegar maður komst
inn fyrir skelina þá var afi voða
ljúfur og umhyggjusamur maður.
Afi var skemmtilegur karakter,
hann sagði og gerði nákvæmlega
það sem honum datt í hug og lét
aldrei segja sér hvað honum ætti að
finnast. Það þýddi auðvitað það að
þegar ég t.d. var á frekar viðkvæm-
um aldri hafði ég ekki undan að
skammast mín fyrir hann afa sem
var alltaf svo hallærislegur. Þá man
ég sérstaklega eftir því þegar hann
hamaðist á einni hliðarútidyrahurð-
inni í Hyrnunni í Borgarnesi, bölv-
aði hástöfum og skildi ekkert í því
af hverju væri ekki hægt að opna
þessa hurð. En þá var hún einfald-
lega læst, eftir það hló hann lang-
leiðina til Reykjavíkur yfir því að
Sigrún varð rauð og blá í framan
og hafði hlaupið inn í bíl.
Ég hef alltaf verið sögð lík ömmu
og það er nú ekki leiðum að líkjast
en ég hef heyrt það hjá foreldrum
mínum að eitt atriði sé líkt með
okkur afa og það er aksturslagið.
Þegar afi fór frá hlaðinu í Bæ, var
allt gefið í botn og reykurinn þyrl-
aðist upp fyrir aftan bílinn en svo
þegar á þjóðveginn var komið
keyrði hann hinn rólegasti fyrir ut-
an ágætis bunur á milli. Þetta geri
ég víst líka. Einnig var það mikið
kappsmál fyrir hann að vera ekki
lengi á leiðinni frá Hrútafirði til
Reykjavíkur og öfugt. Einu sinni
steig hann út úr bílnum fyrir utan
búðina á Borðeyri og kallaði þannig
að allir heyrðu: „Einn og hálfan“.
Og hafði hann þá verið einn og
hálfan tíma á leiðinni frá Reykja-
vík, þá hristi nú amma bara haus-
inn. Eftir að ég fór að búa hafði
hann oft áhyggjur af mér og þá
sérstaklega peningalega. Hann
hringdi nokkrum sinnum í mig til
að athuga hvernig gengi og hvort
allt væri nokkuð að fara fjandans
til eins og hann orðaði það. Hann
var svolítinn tíma að samþykkja
það að við Heiðar hefðum nú gift
okkur almennilega. Við Heiðar
komum nefnilega öllum á óvart og
giftum okkur í jólaboði. Afi hafði
mörg orð um það að nú væri stelp-
an orðin vitlaus, hann hefði ekki
einu sinni farið í skyrtu. Ég held nú
samt innst inni að honum hafi nú
fundist þetta svolítið skemmtilegt.
Elsku afi, ég gæti haldið enda-
laust áfram og rakið sögu eftir
sögu. Þú varst klettur okkar allra
og vildir vernda okkur öll. Þú
stóðst þig vel og ég er svo heppin
að hafa þekkt þig og átt þig fyrir
afa minn. En það verður allt í lagi
með okkur og við munum öll passa
ömmu. Ég mun sakna þín.
Hvíldu í friði.
Þín
Sigrún.
Hann Sigurjón bróðir er búinn
að fá hvíldina, þannig byrjaði símtal
okkar móður minnar fimmtudaginn
4. júní s.l. Sigurjón var móðurbróð-
ir minn, eini bróðurinn í hópi fimm
systkina sem ólust upp saman
norður í Hrútarfirði. Sigurjón var í
mínum huga einhverskonar tákn
fyrir Hrútafjörðinn, hrjúfur og
stundum baldinn eins og fjörðurinn
en alltaf ljúfur þegar á reyndi,
hann var alltaf trúr sinni sannfær-
ingu og fylgdi sínu fast eftir, þó
stundum væri hann ekki sammála
fjöldanum. Í þau skipti sem við Sig-
urjón hittumst í seinni tíð þá náð-
um við undantekningarlaust að
taka „pólitíska glímu“, hann var
einn dyggasti stuðningsmaður
Framsóknarflokksins sem ég hef
kynnst og hef ég þó umgengist þá
marga. Sigurjón glotti einungis við
tönn þegar ég heimsótti hann á
Landspítalann fyrir nokkrum vik-
um síðan þegar ég impraði á póli-
tík, það var greinilegt að við höfð-
um tekið okkar síðustu rimmu,
allavega í bili, á þeim viðbrögðum
sem hann sýndi þá, en, Sigurjón
náði með sinni einstöku seiglu að
kjósa þó máttfarinn væri orðinn í
vor þannig að þar skilaði sér tryggt
atkvæði í hús hjá hans flokki.
Í kringum 1980 var ég í 2-3 vikur
í sveit hjá þeim sæmdarhjónum,
Sigurjóni og hans góðu konu Sig-
fríði. Þar var afar gott að vera, at-
læti og aðbúnaður var eins og best
var á kosið, þar fékk ég í fyrsta
sinn í mínu minni hafragraut á
morgnana og síðan veisluborð á
matmálstímum þegar leið á daginn,
reyndar gerðum við samkomulag
frændurnir sem var þannig að ég
mætti nota aðeins af sykri gegn því
að ég borðaði grautinn, mig minnir
að Sigga hafi verið bandamaður
minn í þeim samningum. Ég var
töluvert með Sigurjóni í útiverk-
unum, það var kalt í Hrútafirðinum
þessar vikur, hryssingslegur blást-
ur, og vildi ég vera með vettlinga
en Sigurjón frændi minn hristi
hausinn og þarna lærði ég að skilja
orðatiltækið „hér duga engin vett-
lingatök“, stórar og vinnusamar
hendur bóndans voru notaðar í
verkin án allra umbúða, hvort sem
verið var að saga og hirða rekavið
eða eitthvað annað var sýslað, aldr-
ei var bóndinn með vettlinga.
Með Sigurjóni frænda mínum er
genginn einn af þessum harðdug-
legu bændum sem ólust upp og
störfuðu á erfiðum tímum, örugg-
lega mun erfiðari tímum en við nú
lifum og kvörtum óskaplega. Hugur
hans var mikið í Hrútafirðinum eft-
ir að þau hjónin hættu búskap og
fluttu sig til Reykjavíkur. Hann fór
norður reglulega til að taka stöðuna
og örugglega hefur hann gefið afa-
stráknum sínum, Guðmundi í Skál-
holtsvík, góð ráð við búskapinn.Með
þessum fátæklegu orðum kveð ég
frænda minn og votta Sigfríði, eft-
irlifandi eiginkonu hans, frænkum
mínum þeim Önnu og Þorgerði og
þeirra fjölskyldum mína dýpstu
samúð. Hvíl í friði, kæri frændi.
Björn Bjarki Þorsteinsson.
Mig langar til að minnast góðs
vinar míns Sigurjóns Ingólfssonar
með örfáum orðum.
Ég var í sveit í Skálholtsvík í
Hrútafirði hjá móðursystur minni
Guðrúnu og Jóni bónda hennar
þegar Sigfríður dóttir þeirra og
Sigurjón hófu búskap í félagi við
þau. Þá höfðu bændur í Skálholts-
vík nýlega slegið saman í Farmall
dráttarvél ásamt bónda á næsta bæ
og þótti það mikil búbót. Fram að
því höfðu hestar verið þarfasti
þjónninn.
Inn í þetta samfélag kom Sig-
urjón eins og stormsveipur. Með
komu hans breyttust búskapar-
hættir. Sigurjón var ungur, hraust-
ur ofurhugi, harðduglegur og
fylginn sér og hann átti jeppa.
Jeppann notaði hann óspart við
heyskaparvinnuna þegar Farmal-
linn var ekki til staðar. Ekki var
lengur um það að ræða að sækja
hrossin lengst fram á dal til að
draga heyvinnslutæki, nei ekki ald-
eilis. Jeppinn var notaður til slíkra
hluta og unglingur gjarnan settur
undir stýri svo að hann gæti sjálfur
látið hendur standa fram úr erm-
um.
Það var farið á engjar og fram til
þessa höfðu hestar verið notaðir til
að koma heyinu heim til þerris. Sig-
urjón breytti þeim vinnubrögðum
fljótlega. Jeppinn kom að gagni þar
eins og annars staðar. Heyvagninn
var dreginn upp í slægjurnar þar
sem útheysbaggarnir voru bundnir
og þeim hlaðið á vagninn sem jepp-
inn dró svo heim. Það kom fyrir að
jeppinn festist og þá var þrauta-
lendingin að draga hann upp með
Farmallnum.
Hann dó ekki ráðalaus hann Sig-
urjón og stundum gekk mikið á. Þá
átti Jón húsbóndi minn til að snýta
sér hraustlega í tóbaksklútinn og
vera aldeilis hlessa. Þá var ég svo
aldeilis hlessa líka enda stóð ég
með mínum manni, þó að undir
niðri liti ég mjög upp til Sigurjóns
og fyndist kappsemi hans spenn-
andi og skemmtileg.
Utan vinnutímans slóst Sigurjón
gjarnan í hóp okkar krakkanna,
spilaði með okkur fótbolta, stríddi
okkur, var vinur okkar og jafningi
og ávallt var glatt á hjalla þegar
hann birtist.
Sigurjóni og Siggu yndislegri
frænku minni á ég mikið að þakka.
Þau voru vinir mínir alla tíð og hef
ég ávallt litið á Skálholtsvík sem
mitt annað uppeldisheimili. Margoft
hefur leið mín legið þangað síðan
ég var þar í sveit og mér hefur
fundist eins og ég væri að koma
heim. Þegar ég hafði stofnað fjöl-
skyldu tóku þau hjónin yngri son
minn til sumardvalar í mörg sumur
og verð ég þeim ævinlega þakklát
fyrir það.
Löngum og farsælum búskapar-
ferli Sigurjóns lauk skyndilega árið
1997 þegar hann fékk heilablóðfall
og lá í marga mánuði á spítala. Í
kjölfarið brugðu Sigurjón og Sigga
búi og fluttust til Reykjavíkur en
hugur þeirra var fyrir norðan og
þau fylgdust vel með því sem þar
gerðist.
Ég sendi Siggu frænku minni og
dætrum þeirra Sigurjóns, Daddý
og Önnu og fjölskyldum, þeirra
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu góðs drengs.
Sigríður Sigurbergsdóttir.
Elsku Sigurjón. Þá er runnin upp
kveðjustund en slíkt kallar fram
ótal minningar um okkar vegferð
sem hófst þegar ég var 6 ára gömul
og fór að vera í sveit hjá ykkur
Siggu í Skálholtsvík. Svo vel líkaði
mér dvölin að sumrin mín í Skál-
holtsvík urðu ansi mörg eftir þetta.
Þar upplifði ég og lærði svo margt.
Reynslan sem ég öðlaðist þar hefur
reynst mér dýrmætt veganesti í líf-
inu. Fyrir það er ég óendanlega
þakklát ykkur báðum. Það var ynd-
islegt að dvelja hjá ykkur Siggu öll
þessi sumur. Þið gáfuð ykkur góðan
tíma í að leiðbeina, hjálpa og kenna
okkur krökkunum sem voru hjá
ykkur enda vilduð þið að öllum liði
vel í sveitinni.
Öll þessi ár var ég aðallega að
sinna útiverkunum og skottaðist því
á eftir þér í hin ýmsu verkefni,
hvort sem það var sauðburðurinn,
rekaviðurinn eða heyskapurinn.
Það skipti í raun engu hvað lá fyrir,
alltaf fannstu eitthvað verkefni
handa mér, þrátt fyrir að þau hafi
kannski ekki alltaf verið merkileg
þá tókst þér alltaf að láta mér finn-
ast þau mikilvæg. Ég upplifði því
alltaf að hlutverk mitt skipti miklu
máli. Það er afar mikilvægt fyrir
börn að upplifa slíkt og hef ég
reynt að muna eftir þessu í uppeld-
inu á sonum mínum. Þú varst sér-
staklega fær í því að hvetja og veita
ábyrgð. Það gerðir þú með því að
hrósa fyrir vel unnin verk sem
hvatti okkur til að gera enn betur. Í
kjölfarið veittir þú meiri ábyrgð,
hvort sem það var að fá alfarið að
sjá um heimalningana eða keyra
dráttavélina. Um leið og þú varst
kröfuharður og ákveðinn varst þú
líka alltaf sanngjarn. Sem dæmi má
nefna að þrátt fyrir að vinnan hafi
oft á tíðum verið mikil þá passaðir
þú alltaf upp á að við fengjum líka
tíma til að leika okkur. Þá umbun-
aðir þú fyrir vel unnin verk.
Ég man enn t.d. mjög vel þegar
þú og Sigga gáfuð mér fyrsta lamb-
ið. Ég hef líklegast verið 9 eða 10
ára gömul. Það var í ágúst og stutt
í að dvöl minni það sumarið væri að
ljúka. Heyskapurinn stóð sem hæst
og við vorum að blása þurrheyi inn
í fjóshlöðuna. Allt í einu segir þú
við mig að þú og Sigga hafi ákveðið
að gefa mér lamb um haustið að
launum fyrir vinnu mína. Ég held
ég hafi aldrei verið jafn stolt og
ánægð með nokkur laun sem ég hef
fengið. Ég man hversu mikið þú
gast blótað hinu og þessu í sand og
ösku. Samt gastu líka verið svo
ljúfur og góður. Ég man t.d. alltaf
eftir því að í hvert einasta skipti
sem þú fórst af bæ, varstu bölvandi
og ragnandi yfir því að þurfa að
standa í þessu flandri. En rétt áður
en þú lagðir af stað þá hljópstu inn
í bæ til að kyssa Siggu þína bless
áður en þú færir. Mér fannst þetta
alltaf svo lýsandi fyrir persónuleika
þinn, bæði harka en líka alltaf
blíða.
Elsku Sigurjón, ég er þakklát
fyrir að hafa fengið að kynnast þér,
njóta leiðsagnar þinnar og um-
hyggju í öll þessi ár. Slíkt ferðalag
með þér í gegnum lífið er ómet-
anlegt. Elsku Sigga, Daddý og
Anna, ég votta ykkur og fjölskyld-
um ykkar innilega samúð mína.
Ragnheiður Stefánsdóttir.
Minningar 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. JÚNÍ 2009
Alvöru blómabúð
Allar skreytingar unnar af fagfólki
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Sími: 553 1099 • Fax: 568 4499
Heimasíða: www.blomabud.is
Netfang: blomabud@blomabud.is
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝
Elskulegur bróðir minn, mágur, frændi og vinur,
ÞÓRARINN ÁRNASON
lögfræðingur,
Fálkagötu 17,
Reykjavík,
sem lést miðvikudaginn 3. júní, verður jarðsunginn
frá Fríkirkjunni í Reykjavík mánudaginn 15. júní
kl. 13.30.
Ragnheiður Árnadóttir, Ísak Sigurgeirsson,
Árni Ísaksson, Ásta Guðrún Sigurðardóttir,
Jón Ísaksson, Guðrún Jóhannesdóttir,
Bryndís Ísaksdóttir, Jón Torfi Jónasson,
Ragnheiður Ísaksdóttir, Róbert Darling,
Árni Þórarinsson, Valgerður Þ. Jónsdóttir,
Steinunn Þórarinsdóttir, Jón Ársæll Þórðarson,
Pétur Hrafn Árnason, Jón Ingvar Kjaran.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
GEIRÞRÚÐUR GUÐRÚN KJARTANSDÓTTIR,
Hraunhólum 9,
Garðabæ,
lést á líknardeild Landspítala Landakoti fimmtu-
daginn 4. júní.
Útför hennar mun fara fram frá Vídalínskirkju í
Garðabæ mánudaginn 15. júní kl. 13.00.
Starfsfólki L5 á Landakoti eru færðar hjartans þakkir fyrir einstaka
umönnun og einlæg samskipti síðustu vikur.
Hreinn Jóhannsson,
Kjartan Hreinsson, Sigríður Árný Sævaldsdóttir,
Guðrún Hreinsdóttir, Steinþór D. Kristjánsson,
Sturla Jóhann Hreinsson, Guðrún Helga Hamar
og barnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
HERMANN VALDIMAR SIGFÚSSON,
Kirkjuvöllum 3,
Hafnarfirði,
sem lést sunnudaginn 7. júní, verður jarðsunginn
frá Garðakirkju Álftanesi mánudaginn 15. júní
kl. 15.00.
Sigríður Ósk Óskarsdóttir,
Guðmundína M. Hermannsdóttir, Jón B. Einarsson,
María Hermannsdóttir, Stefán Rowlinson,
Hermann Ó. Hermannsson, Margrét B. Sigurbjörnsdóttir,
Þorsteinn F. Hermannsson, Alda B. Larsen,
Þórunn Hermannsdóttir, Jóhann S. Helgason,
barnabörn og barnabarnabörn.