Morgunblaðið - 21.08.2009, Blaðsíða 26

26 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. ÁGÚST 2009
✝ Guðmundur Mar-inósson fæddist í
Reykjavík 16. júlí
1940. Hann lést á
líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi 10.
ágúst. Foreldrar
hans voru hjónin
Guðrún Guðmunds-
dóttir, f. 10. maí
1898, d. 16. maí
1951, húsfreyja, og
Marinó B. Valdi-
marsson, f. 15. apríl
1906, d. 3. mars
1979. Systur Guð-
mundar eru Sigríður Ólína, f. 6.
okt. 1932, og Inga Randolph, f. 6.
júní 1934.
Á aðfangadag árið 1960 kvænt-
ist Guðmundur Þorgerði Sigrúnu
Einarsdóttur frá Hlíðarenda á
Ísafirði, f. 6. jan. 1940, d. 1. mars
2006. Dætur þeirra eru: 1) Ingi-
björg, f. 22. des. 1959, gift Gísla
Blöndal, og á hún þrjá syni,
Christian Marinó, f. 8. júlí 1982,
Arnar Má, f. 27. júní 1987, og
Guðmund Ragnar, f. 18. júlí 1988;
og 2) Guðrún, f. 12. maí 1961, gift
Rúnari Helga Vignissyni, og eiga
þau tvo syni, Ísak Einar, f. 20.
apríl 1992, og Þorra Geir, f. 24.
apríl 1995.
um, fyrst sem fjármálastjóri og
síðar sem framkvæmdastjóri. Í
ársbyrjun 1997 gerðist hann
rekstrarstjóri veitingastaðarins Á
Eyrinni og Gallerys Pizza. Árið
1998 fluttist hann til Reykjavíkur
og starfaði um skeið sem fjár-
málastjóri hjá Auglýsingastofu
Reykjavíkur, en hóf störf á Skatt-
stofu Reykjaness í janúar 1999 og
vann þar til æviloka.
Guðmundur tók virkan þátt í fé-
lagslífi á Ísafirði og gegndi fjöl-
mörgum trúnaðarstörfum fyrir
félög þar í bæ. Hann starfaði m.a.
fyrir Skíðafélag Ísafjarðar og sá
um Skíðavikuna í mörg ár, hann
var í Lionsklúbbi Ísafjarðar og
gegndi þar formennsku í tvígang.
Þá var hann félagi í Frímúrarast-
úkunum Njálu og Glitni og starf-
aði árum saman ötullega fyrir
Sjálfstæðisfélögin á Ísafirði, sá
um fjármál fulltrúaráðs Sjálfstæð-
isfélaganna í mörg ár og var um
skeið formaður þess. Enn fremur
var hann varabæjarfulltrúi fyrir
flokkinn og sat í ýmsum nefndum
og ráðum á vegum hans fyrir bæj-
arfélagið. Á yngri árum lék Guð-
mundur með hljómsveitinni V.V.
og Barði og var umboðsmaður
hljómsveitarinnar B.G. og Árni
þegar hún var sem þekktust.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag, föstu-
daginn 21. ágúst, og hefst athöfn-
in kl. 15.
Guðmundur lauk
prófi frá Miðskóla
Selfoss árið 1955.
Hann var á sjó um
tíma, en sextán ára
hóf hann störf sem
sölumaður, fyrst hjá
Rolfi Johansen og
síðar hjá Íslensk er-
lenda versl-
unarfélaginu. Sum-
arið 1960 fluttist
Guðmundur til Ísa-
fjarðar þar sem
hann vann m.a. hjá
Jóni Þórðar, Vél-
smiðjunni Þór, sem fulltrúi og
staðgengill skattstjóra á Skatt-
stofu Vestfjarða og hjá Ísafjarð-
arkaupstað, m.a. sem for-
stöðumaður skíðasvæðisins og
bæjargjaldkeri. Hann sat í stjórn
Djúpbátsins og var um árabil um-
boðsmaður fyrir Stef á Vest-
fjörðum, sem og fyrir hljóð-
færaverslanirnar Rín og Poul
Bernburg. Þá rak hann Sjálfstæð-
ishúsið ásamt hljómsveitinni B.G.
og Árna um tíma. Árið 1982 varð
hann framkvæmdastjóri Fjórð-
ungssjúkrahússins og Heilsu-
gæslustöðvarinnar á Ísafirði og
gegndi því starfi í tíu ár. Þá hóf
hann störf hjá Póls rafeindavör-
Guðmundur tengdafaðir minn er
á ellefta ári þegar farið er með
hann að sjúkrabeði móður sinnar til
að kveðja. Móðir hans er langt
leidd og hefur misst rænu. Guð-
mundur stingur hendinni inn undir
hálsmálið eins og hann er vanur og
kveður. Síðan snýr hann sér að föð-
ur sínum og systur og segir: Ég
veit að ég á aldrei eftir að sjá hana
aftur. Því næst er haldið niður á
höfn og drengnum komið um borð í
strandferðaskipið Esju sem er á
vesturleið. Þetta er í maí og gló-
kollurinn ungi er einn í káetu. Um
nóttina hrekkur hann upp, finnst
einhver fara út úr káetunni og loka
á eftir sér. Hann fer fram úr og
svipast um á ganginum en sér eng-
an.
Þegar Esjan leggst að bryggju á
Ísafirði tekur móðursystir hans á
móti honum og segir honum að
mamma hans sé dáin. En hann
vissi það. Sagt er að hann hafi þá
gengið einsamall út með sjó.
Nokkrum dögum síðar er hann
kominn inn í Álftafjörð og hlustar á
útför móður sinnar í útvarpinu eins
og þá tíðkaðist.
Ekki er mikið rými fyrir Guð-
mund í lífi föður síns og dvelur
hann því fyrir vestan næstu ár.
Þrettán ára fer hann til systur
sinnar á Selfossi. Fimmtán ára er
hann í vegavinnu í uppsveitum.
Sextán ára er hann orðinn sölu-
maður og fer um allt land með
strandferðaskipunum, glæsilegur
maður og glaðlegur. Í einni ferðinni
kynnist hann líflegri stúlku vestur
á Ísafirði og 19 ára er hann orðinn
faðir.
Árin á Ísafirði voru viðburðarík.
Þegar litið er yfir störf hans á
þessum tíma blasir við að hann ætl-
aði ekki að láta baslið á æskuár-
unum smækka sig. Hann kom víða
við, allt frá því að vinna í kjöti og
selja hlutabréf í Vestanflugi til þess
að stýra opinberum stofnunum.
Hvað eftir annað var hann fenginn
til að greiða úr fjármálum þegar
illa horfði. Hann lét líka til sín taka
í félagsmálunum. Þar vann hann
ómælda sjálfboðavinnu á ýmsum
sviðum, jafnt fyrir skíðamenn, góð-
gerðarfélög sem stjórnmálaflokkinn
sinn. Ekki veit ég til þess að hann
hafi farið fram á þakkir heldur
virðist hann hafa verið drifinn
áfram af litla móðurlausa drengn-
um sem var sendur í sjóferð.
Svona gekk þetta í þrjátíu og
fimm ár, atorkan með ólíkindum,
og móðurlausi snáðinn orðinn ver-
aldarvanur og fylginn sér. Því hann
varð að vera það. Fyrir vikið er
hann ekki allra og ekki allir hans
eins og títt er um fyrirferðarmikla.
Eftir átakatíma vestra flyst hann
á höfuðborgarsvæðið og ræðst
fljótlega til starfa á Skattstofu
Reykjaness þar sem hann eignast
góða vinnufélaga. Árin eftir andlát
Deddu herja sjúkdómar af vaxandi
þunga á hann og leggja hann hvað
eftir annað í rúmið, en mörgum
lækninum til undrunar rís hann
alltaf upp aftur, rétt eins og grasið
reisir sig við aftur og aftur þótt
traðkað sé á því. En að lokum varð
þetta alvara, svo vitnað sé til hans
eigin orða skömmu fyrir andlátið.
Guðmundur tengdafaðir minn
vissi sínu viti og hafði innsýn í
margt eftir að hafa látið til sín taka
hér og þar um samfélagið. Þess
nutum við öll. Einu sinni gaf hann
mér einmitt bendingu sem átti eftir
að breyta lífi mínu til hins betra.
Rúnar Helgi Vignisson.
Lítill snáði labbar út ganginn á
Hjallavegi 4 á Ísafirði. Nývaknaður
þurrkar hann stírurnar úr augun-
um, opnar dyrnar og labbar inn í
stofu. Þarna er svarti hornsófinn
og fyrir framan hann er sjónvarpið.
Í sófanum situr afi og horfir á sjón-
varpið. Litli snáðinn leggst upp í
sófa og afi segir: Komdu hérna,
spissbilói. Ég legg höfuðið á bumb-
una á afa og í faðmi alls öryggis
sem heimurinn hefur upp á að
bjóða lognast ég aftur út af með
bros á vör. Þegar ég vakna aftur
heyrist glaðleg tónlist innan úr
setustofu og afi blístrar með laginu
eins og honum einum er lagið.
Þetta er aðeins ein af fjölmörg-
um minningum um afa Guðmund.
Bíóferðir, leikhúsferðir, myndir
sem horft var á heima í stofu og
svo margt margt fleira. Það var
ekki fyrr en fyrir stuttu að sög-
urnar úr fortíðinni náðu til eyrna
minna.
Með hverri sögu kom betur og
betur í ljós hversu mikill nagli afi
var. Hann var af gamla skólanum,
hreinskiptinn, hreinskilinn, heiðar-
legur, réttsýnn og lét engan vaða
yfir sig á skítugum skónum. Fólk
nú til dags hefði getað lært margt
af honum og þá kannski einna helst
stjórnmálamenn. En eitt er víst, ég
sakna hans og eftirsjáin að honum
er mikil.
Ísak Einar Rúnarsson.
Svo leggur þú á höfin blá og breið
á burt frá mér og óskalöndum þín-
um,
og stjarna hver, er lýsir þína leið,
er lítill gneisti, er hrökk af strengjum
mínum.
Þú skilur eftir minningar hjá mér
um marga gleðistund frá liðnum
árum,
og alltaf mun ég fagna og þjást með
þér
og þú skalt vera mín – í söng og
tárum.
Eitt orð, eitt ljóð, eitt kvein frá
kvaldri sál
er kveðja mín. Ég veit þú fyrirgefur.
En seinna gef ég minningunum mál,
á meðan allt á himni og jörðu sefur.
Þá flýg ég yfir djúpin draumablá,
í dimmum skógum sál mín spor þín
rekur.
Þú gafst mér alla gleði sem ég á.
Þú gafst mér sorg, sem enginn frá
mér tekur.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Sigríður Ólína Marinósdóttir.
Það er einhvern veginn erfiðara
að kveðja jafnaldra sinn, en fólk af
öðrum tímaskeiðum.
Í fyrstu Reykjavíkurferð minni
um tíu ára aldurinn með móður
minni var farið í heimsókn til Guð-
rúnar og Marinós, foreldra Guð-
mundar, sem þá bjuggu í gömlum
hermannabragga. Næst hittumst
við sumarið 1949. Þá var ég í sveit
að Dvergasteini í Álftafirði og hann
á næsta bæ, Svarthamri, hjá ætt-
ingjum, en móðir hans var þá orðin
fársjúk af krabbameini. Síðan leið
nærri áratugur þar til við hittumst
næst. Hann var þá orðinn þekktur
sölumaður hjá Rolf Johansen og
ferðaðist með strandferðaskipunum
um landið og hafði meira vit á de-
nier gildi silkisokka og vellyktönd-
um frá Dior en við sjóararnir vest-
ur á fjörðum kærðum okkur um að
vita.
Fljótlega eftir að hann flutti
vestur á Ísafjörð hóf hann að leika í
hljómsveit B.G. sem síðan varð til
þess að hljómsveitin stofnaði félag
um rekstur Uppsala, veitinga- og
danshúss í eigu Sjálfstæðisflokks-
ins. Guðmundur var potturinn og
pannan í undirbúningi málsins og
síðan ráðinn framkvæmdastjóri og
stjórnaði rekstrinum með ein-
stökum glæsibrag. Við Ína unnum
bæði hjá honum lengst af og minn-
umst þess samstarfs af miklum hlý-
hug.
Guðmundur starfaði um langt
skeið hjá skattinum, fyrst á Ísafirði
og síðar í Hafnarfirði. Þar gilti að-
eins ein regla: að allir eru jafnir
fyrir lögunum og að fólki bæri að
greiða lögbundna skatta refjalaust.
Guðmundur var um skeið for-
stjóri Fjórðungssjúkrahússins á
Ísafirði og kom þar á miklum
rekstrarumbótum, sem meðal ann-
ars leiddi til þess að það var alltaf
tekjuafgangur af rekstrinum þó
grátið væri á öllum öðrum sjúkra-
húsum landsins, vegna peninga-
leysis. Guðmundur Marinósson tók
virkan þátt í félagsmálum, hann
var félagi í frímúrarastúkunni
Njálu og féhirðir hennar um árabil.
Hann var jafnframt félagi í
Lionsklúbbi Ísafjarðar og á þeim
tímum sem aðalfjáröflunarleiðin
fólst í að ganga í hús og selja
páskaliljur og ljósaperur, var hann
alltaf söluhæstur og oft langsölu-
hæstur. Þar fór saman eins og áður
krafturinn og sjarminn og viljinn til
að leggja góðum málum lið. Guð-
mundur var ekki allra og býsna
erfitt að nálgast hann. En hann var
traustur félagi og vinur, sem aldrei
brást og þótt hann sæi stundum
bara eina leið, sína leið, þá var
hann alltaf sanngjarn og tilbúinn að
hlusta á þá sem komu fram af heið-
arleika og hreinskilni.
Einhvernveginn var það svo að
mér fannst ekki ástæða til að trúa
því að Guðmundur væri að deyja.
Þessi gríðarlega sterki Birgisvík-
ur-skrokkur og harkan í að bjarga
sér var þannig, en við verðum víst
öll að lúta í lægra haldi fyrir
manninum með ljáinn, en skárinn
hans er misstór og mjög stór þeg-
ar ljárinn sveiflaðist í þetta sinn.
Við Ína sendum dætrunum Ingi-
björgu og Guðrúnu, mökum þeirra,
börnum og öðrum ástvinum inni-
legar samúðarkveðjur. Minningin
um Guðmund og Deddu er okkur
afar kær.
Úlfar Ágústsson.
Meira: mbl.is/minningar
Guðmundur Marinósson
 Fleiri minningargreinar um Guð-
mund Marinósson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur hluttekningu og vinarhug við andlát
elskaðrar eiginkonu, móður, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
INGIBJARGAR MAGNÚSDÓTTUR,
Kúrlandi 17,
Reykjavík.
Alúðarþakkir færum við einnig starfsfólki Heima-
hjúkrunar og Eirar, hjúkrunarheimilis, fyrir kærkomna aðhlynningu
og elskulegheit um árabil.
Erling S. Tómasson,
Lára Erlingsdóttir, Þorsteinn Á. Henrysson,
Ólöf Erlingsdóttir, Þorsteinn Jóhannesson,
Björn Erlingsson, Bergþóra Valsdóttir,
Magnús Ingi Erlingsson,
Már Erlingsson, Halla Gunnarsdóttir,
Heiða Erlingsdóttir, Rúnar Sigtryggsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
GYÐA FANNEY ÞORLEIFSDÓTTIR,
Skálateigi,
Norðfirði,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu í Neskaupstað
laugardaginn 15. ágúst.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Valgerður Jónsdóttir, Halldór Þorbergsson,
Leifur M. Jónsson, Jarþrúður Þórisdóttir,
Ragnar D. Jónsson, Björk Rögnvaldsdóttir,
Jón Þorgeir Jónsson, Sesselja Einarsdóttir,
Jóhann Jónsson, Ágústa Þórarinsdóttir,
Bryndís Þ. Jónsdóttir, Árni Guðjónsson,
Axel Jónsson, Ólafía Einarsdóttir,
Hans Sigfússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við fráfall og útför mannsins
míns,
ÞORGRÍMS ÞÓRÐARSONAR,
Hlaðbæ 1,
Reykjavík.
Jónína B. Thorarensen
og fjölskylda.
✝
Elskulegur sonur minn, faðir okkar, tengdafaðir,
bróðir, mágur og afi,
ERLAR JÓN KRISTJÁNSSON,
Árnatúni 4,
Stykkishólmi,
verður jarðsunginn frá Stykkishólmskirkju
mánudaginn 24. ágúst kl. 14.00.
Auður Júlíusdóttir,
Auður Bergþóra Erlarsdóttir, Albert Steingrímsson,
Katrín Eva Erlarsdóttir, Vignir Örn Oddgeirsson,
Jónína K. Kristjánsdóttir, Bernt H. Sigurðsson,
Kristján J. Kristjánsson, Svandís Einarsdóttir,
Þóra M. Halldórsdóttir
og barnabörn.