Morgunblaðið - 21.08.2009, Blaðsíða 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. ÁGÚST 2009
✝ Baldur Ólafsson,fv. deildarstjóri í
heilbrigðisráðuneyt-
inu, fæddist á Akra-
nesi 13. febrúar 1933.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Akraness mið-
vikudaginn 12. ágúst
sl. Foreldrar hans
voru hjónin Ólafur
Gísli Gunnlaugsson
sjómaður, f. 3.10.
1893, d. 18.11. 1981
og Gyða Halldórs-
dóttir húsfreyja, f.
11.9. 1896, d. 28.12.
1985, frá Hraungerði á Akranesi.
Systkini Baldurs voru Haukur, f. 4.
september 1916, d. 23. september
1972, Guðrún, f. 9. desember 1918,
d. 6. mars 2005 og Óli Örn, f. 1. júlí
1925, d. 7. maí 1976.
Baldur kvæntist Ragnheiði Ólafs-
dóttur 4. júní 1955. Börn þeirra eru
Ólína Ása, f. 12 apríl 1954, gift
Sveini Þorsteinssyni, Gyða, f. 24.
febrúar 1957, gift Ás-
mundi Ásmundssyni
og Ólafur Gísli Bald-
ursson, f. 24. maí
1963.
Baldur lærði vél-
virkjun hjá Þorgeiri
og Ellert hf. á Akra-
nesi og fékk meist-
arabréf í þeirri iðn
24. mars 1962. Baldur
starfaði lengi í skipa-
smíðastöð Þorgeirs
og Ellerts á Akranesi.
Hann aflaði sér kenn-
araréttinda frá HÍ
1982 og starfaði sem kennari við
Fjölbrautaskólann á Akranesi frá
1981 til 1987. Eftir það starfaði
hann hjá Framkvæmdasýslu rík-
isins og síðar sem deildarstjóri hjá
heilbrigðis- og tryggingamálaráðu-
neytinu þar til hann lét af störfum
vegna aldurs árið 2005.
Útför Baldurs fer fram frá Akra-
neskirkju í dag, 21. ágúst, kl. 14.
Nokkur minningabrot sem í hug-
ann koma er ég kveð Baldur vin minn
Ólafsson eftir löng og ánægjuleg sam-
skipti.
Það fyrsta sem mér kemur í hug er
haustið 1953 er Baldur bað mig að
koma upp á loft heima á Vesturgöt-
unni þar sem hann stoltur sýndi mér
trúlofunarhringa og sagði mér frá
væntanlegri trúlofun sinni og Röddu
systur minnar. Þar eð ég var að fara í
fyrsta sinn norður til Akureyrar til
námsdvalar vildi hann tilkynna mér
væntanlega trúlofun þeirra áður en
ég færi að heiman.
Baldur hafði oft komið á heimili
okkar en Diddi bróðir og hann voru
jafnaldrar og bekkjarfélagar.
Baldur var mikill tónlistarunnandi
og hafði miklar mætur á ítölskum ten-
órum svo sem Giuseppe di Stefano og
Mario del Monaco og fleiri og hlustaði
hann með aðdáun á þessa snillinga og
lengi vel var þetta tónlistin sem var
annarri æðri.
Á þessum árum keypti ég reiðhjól
sem kostaði 2 til 3 þúsund krónur,
sjálfsagt þriggja mánaða laun þess
tíma, hjól sem notuð voru í le Tour de
France-hjólreiðakeppninni. Hjólin
voru slöngulaus og fest á stellið án
þess að nota þyrfti lykla og engan
veginn heppileg á malarvegum þess
tíma.
Vegna tónlistaráhuga seldi ég
Fálkanum í Reykjavík hjólið og
keypti plötuspilara og plötur með
ítölskum tenórum og notaði hann
óspart á Akureyri og víðar, allt vegna
áhrifa frá Baldri.
Svo var það seinna eða árið 1964 að
Baldur býður mér vinnu í Málmiðj-
unni sem hann og nokkrir félagar
höfðu stofnað. Mitt starf var að reikna
út bónus og akkorð og færa bókhald.
Varð það úr að ég réðst til hans og var
þar til ársins 1966.
Skrifstofan var í gömlu húsi efst á
Vesturgötunni, húsi sem flutt hafði
verið upp eftir götunni og gekk undir
nafninu Georgshús eða Vertshús,
byggt 1893 af Georgi Árnasyni Thor-
steinsson, einum af vöskum mönnum
sem flust hafði hingað af Snæfellsnesi
en fórst í miklu mannskaðaveðri 1894
ásamt Pétri Hoffmann sem hingað
kom um sama leyti.
Þetta var merkilegt hús með mikla
sögu. Þar hafði verið veitingasala,
ljósmyndastofa, sjoppa og margir
merkir menn fæðst þar og búið, með-
al annarra fæddist Óskar Halldórs-
son, hinn landskunni athafnamaður,
þar árið 1883.
Í Georgshúsi áttum við Baldur ým-
is samskipti bæði sæt og súr, átök
sem skerptu hugann og engin logn-
molla. Þetta hús varð síðan eldi að
bráð.
Baldur hafði þann mannkost að eiga
auðvelt með að tala við alla og finna
lausn á vandamálum og ganga í þau af
festu. Margur maðurinn þáði aðstoð
hans þegar úrlausnar var þörf. Síðar
komu þessir hæfileikar hans að góðum
notum í embættisstörfum hans.
Í góðra vina hópi var hann
skemmtilegur, sagði vel frá, hafði
góða kímnigáfu og átti gott með að
herma eftir og kunni óteljandi vísur
og sagnir.
Ekki má gleyma því að á yngri ár-
um var hann liðtækur leikari og einn
besti söngvari sem Akranes hefur átt.
Plötusafn átti hann gott og Mozart
var í miklu uppáhaldi hjá honum.
Mestu verðmæti lífs hans sem hann
skilur eftir eru börnin hans þrjú sem
öll eru mannkostafólk.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég vin minn Baldur Ólafsson.
Þökk fyrir samfylgdina.
Þórður Ólafsson.
Mig setti hljóðan þegar ég sá til-
kynningu um lát Baldurs Ólafssonar í
Morgunblaðinu sl. laugardag. Ég
vissi að heilsu þessa öfluga vinar míns
hefði hrakað, en að leiðarlok væru svo
skammt undan komu á óvart. Kynni
okkar Baldurs hófust fyrir tæpum
tuttugu árum, en hann var deildar-
stjóri í heilbrigðis- og tryggingamála-
ráðuneytinu. Teiknistofan okkar
hafði þá á hendi hönnun verkefna við
dvalar- og hjúkrunarheimila aldr-
aðra.
Það voru forréttindi fyrir mig að
kynnast og vera þátttakandi í leið-
sögn Baldurs við lausn þessara verk-
efna. Hæfni hans og atorka við lausn
mála og að finna þeim farveg var ein-
stök. Hann var fljótur að greina hvað
mögulegt væri og var lítið gefinn fyrir
ónákvæmni og flumbruskap og var þá
oft stutt í hressilega aðfinnslu. Eitt
sinn áttum við samstarfmaður hans í
ráðuneytinu spjall um hann og sagði
sá að Baldur væri einhver eðlis-
greindasti maður, sem hann hefði
kynnst. Mér fannst þetta vel orðað og
átti vel við um Baldur, því að þrátt
fyrir góða menntun bæði á verkleg-
um- og bóklegum sviðum, var hæfni
hans í að meta raunhæfar lausnir á
krefjandi verkefnum alltaf í fyrir-
rúmi.
En Baldur vinur minn var ekki
neinn venjulegur maður, ef svo má að
orði komast, því hann gat verið í senn
hið mesta hörkutól og einhver mesti
ljúflingur, sem ég hef kynnst. Þessum
einkennum í fari Baldurs hafa margir
af hans samferðamönnum örugglega
kynnst. Baldur var gæddur miklum
listrænum hæfileikum á sviði hugar
og handar og heyrt hef ég margar
sögur af sönghæfileikum hans, sem
ég náði ekki að kynnast, en þegar það
bar á góma, okkar á milli, vildi hann
lítið úr því gera, en það var hans hátt-
ur.
Við May kona mín áttum líka því
láni að fagna að kynnast Ragnheiði
konu Baldurs og nutum vina- og sam-
verustunda með þeim hér heima og
erlendis, en þar var gaman og slegið á
létta strengi.
Síðastliðinn vetur fórum við með
Ragnheiði og Baldri til Selfoss að
skoða nýbyggingu sjúkrahússins,
sem Baldur átti stóran þátt í að skipu-
leggja og koma í framkvæmd. Eftir
heimsóknina í sjúkrahúsið snæddum
við saman kvöldverð á Stokkseyri yfir
góðu og skemmtilegu spjalli. Þetta
var síðasti fundur okkar Baldurs og
góður endir á heilu og góðu samstarfi,
sem ekki reyndist lengra.
Baldur andaðist á sjúkrahúsinu á
Akranesi 12. ágúst sl. á þeim stað,
sem hann bar mest fyrir brjósti þegar
bæta þurfti þar úr aðsteðjandi verk-
efnum. Framganga hans þar verður
seint fullþökkuð. Að leiðarlokum
kveðjum við félagarnir á teiknistof-
unni góðan vin og við May vottum
Ragnheiði og hennar fólki hluttekn-
ingar og biðjum þeim allra heilla og
blessunar á komandi tímum.
Helgi Hjálmarsson.
Baldur Ólafsson
✝ Gunnlaug Hann-esdóttir fæddist í
Reykjavík 19. október
1920. Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Skjóli
15. ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar voru
hjónin Kristrún Ein-
arsdóttir húsmóðir, f.
8.9. 1887, d. 9.10. 1964,
og Hannes Eyjólfur
Ólafsson kaupmaður í
Reykjavík, f. 20.6.
1877, d. 18.5. 1961.
Systkini Gunnlaugar
voru: Jóna Svanhvít, f.
1911, d. 2005, Gunnar Ísberg, f. 1915,
d. 1976, Gunnlaugur Einar Ísberg, f.
1919, d. 1920, og Ólafur Ísberg, f.
1924, d. 1998. Gunnlaug giftist 11.
nóv. 1944 Jóni Þórarinssyni lyfsala í
Iðunnarapóteki, f. í Reykjavík 8.11.
1919, d. 16.9. 1975. Foreldrar hans
voru Þórarinn Kristjánsson verk-
arssyni viðskiptafræðingi. 3) Hannes
Jónsson prófessor, f. 12.5. 1957.
Kvæntist Ágústu Flosadóttur hafeðl-
isfræðingi. Þau skildu. Kvæntur
Helgu Ólafsdóttur hárgreiðslumeist-
ara. Barn þeirra er Jón Ólafur, f.
14.6. 2002. Fyrir átti Helga Sigrúnu
Þormóðsdóttur, f. 14.3. 1988.
Gunnlaug lauk námi við Mennta-
skólann í Reykjavík 1940. Á skóla-
árum vann hún í fatabúð frænda síns
Marteins Einarsonar. 1941-1944
vann hún hjá sakadómara. Gunn-
laug og Jón bjuggu í Fíladelfíu í
Bandaríkjunum 1944-1946 er hann
var við nám í lyfjafræði. Gunnlaug
var jógaleiðbeinandi í um 30 ár og
voru heilsurækt og andleg málefni
henni hugleikin. Var hún virkur
þátttakandi í ýmsum klúbbum og fé-
lögum þeim tengdum. Gunnlaug og
Jón áttu heimili sitt á Langholtsvegi
92 frá 1950 og bjó hún þar þangað til
hún flutti á hjúkrunarheimilið Skjól
í febrúar 2008.
Útför Gunnlaugar fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag, 21.
ágúst, kl. 13.
fræðingur og hafn-
arstjóri og Ástríður
Hannesdóttir Haf-
stein. Börn þeirra eru:
1) Þórarinn Jónsson, f.
9.6. 1948, d. 29.10.
1967, unnusta Krist-
veig Þórhallsdóttir. 2)
Anna Kristrún Jóns-
dóttir lyfjafræðingur
og fyrrverandi borg-
arfulltrúi, f. 29.1.
1952. Var í sambúð
með Þorvaldi Gunn-
laugssyni stærðfræð-
ingi. Börn þeirra eru:
a) Herdís Anna, f. 2.10. 1974, gift
Hauki Þór Adolfssyni, börn Gabríela
Jóna, Elektra Ósk og Þorvaldur Þór,
b) Gunnlaug, f. 23.4. 1976, c) Jón
Þórarinn, f. 7.12. 1977, börn Lís-
andra Týra, Ingibjörg Anna og Úlf-
ur Breki, d) Hannes Þórður, f. 13.4.
1983. Er í sambúð með Baldri Ósk-
Gunnlaug Hannesdóttir var glæsi-
leg kona og vakti athygli hvar sem
hún fór. Hún hlaut góðar gáfur í
vöggugjöf var fjölmenntuð og tók
virkan þátt í menningar- og félagslífi.
Hún varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
ganga að eiga Jón Þórarinsson og
fljótlega að loknu stúdentsprófi fór
hún með honum til Bandaríkjanna
þar sem hann stundaði nám í lyfja-
fræði. Hann hóf að loknu námi störf í
Iðunnarapóteki og varð lyfsali í því
apóteki til æviloka og umsvifamikill í
atvinnulífinu. Þau eignuðust 3 mann-
vænleg börn en það var þeim mikið
áfall þegar Þórarinn, elsti sonur
þeirra, andaðist úr hvítblæði aðeins
19 ára gamall. Mjög kært var með
þeim hjónum og þau bjuggu sér gott
og fagurt heimili að Langholtsvegi 92
en þar bjó Gunnlaug allt þar til hún
fór á hjúkrunarheimilið Skjól fyrir
nokkrum misserum. Fjölskyldulífið á
Langholtsveginum var til fyrirmynd-
ar og umhyggja Gunnlaugar með
börnum sínum mikil. Það var mikil
gæfa fyrir börn Önnu dóttur hennar
að alast þar upp og nutu þau góðs af
samskiptum við hana alla tíð. Þau
voru sólargeislar í hennar lífi, enda
var henni mjög umhugað um ham-
ingju þeirra og heill og fjölskyldan öll
bundin mjög traustum vinaböndum.
Það var mikill harmur kveðinn að
Gunnlaugu og börnum hennar þegar
Jón lést í blóma lífsins. Hún hélt þó
reisn sinni og sinnti fjölskyldu sinni
og vinum af mikilli sæmd. Langholts-
vegur 92 varð einskonar menningar-
miðstöð og þar komu ófáir félagar
barna hennar og tók hún að sér að
kenna ýmsum þeirra til stúdents-
prófs, m.a. frönsku. Gunnlaug var
einnig frumkvöðull í jógafræðum og
kenndi jóga á heimili sínu. Mikill vin-
skapur var alla tíð með samstúdent-
um hennar úr M.R., reglubundnar
heimsóknir, traust og trúnaður. Þá
hafði hún einnig afar gaman af þátt-
töku í svokölluðum Reykhólahópi sem
dvaldi ár hvert vestur á Barðaströnd
sér til heilsubótar og upplyftingar.
Þótt Gunnlaug yrði fyrir því áfalli
að fá heilablóðfall og lamast í kjölfarið
hélt hún sinni andlegu heilsu og reisn
til dauðadags og hélt fullu minni til
síðustu stundar. Vakthafandi læknir
kom til hennar að morgunverði lokn-
um og spurði hvernig líðan hennar
væri og svaraði hún „betri, betri“.
Skömmu síðar sofnaði hún svefninum
langa. Aðeins nokkrum mínútum eftir
andlátið stóðum við Anna við dánar-
beð hennar. Enn var hún jafn fögur
sem forðum og friður ríkti í andlits-
svipnum.
Gunnlaug var þekkt af ræktun rósa
og runna í garði sínum. Hún dáði
grasið og blómin og fegurð náttúr-
unnar en það sem hún þráði mest var
nærvera við sína nánustu ástvini.
Úr lindunum djúpu leitar
ást guðs til þín
yfir öll höf.
Hún ferjar þig yfir fljótið
og færir þér lífið að gjöf.
Og söngnum sem eyrað ei nemur
þér andar í brjóst.
Dreymi þig rótt,
liljan mín hvíta
sem opnast á ný í nótt.
Svona kvaddi Gunnar Dal Lilju
sína að leiðarlokum. Ég kýs að til-
einka þessi orð Gunnlaugu Hannes-
dóttur í þeirri vissu að hún brosi aftur
sínu fagra brosi og beri hlýju í björtu
ljósi til nýrra heimkynna. Þar hittir
hún fyrir sinn elskaða lífsförunaut.
Guð blessi þau bæði.
Baldur Óskarsson.
Aldrei gleymi ég heimsvönu og
glæsilegu yfirbragði heimilisins
fyrstu jólin mín á Langholtsveginum
hjá Gunnlaugu. En það er ekki fyrr en
löngu eftir árin sem tengdadóttir
hennar að ég hef lært að meta hana á
dýpri hátt, og fyrir svo margt fleira.
Hún var falleg kona og aldrei sá ég
hana öðruvísi en það væri reisn yfir
henni. Óhrædd við ævintýri og
áhættur ferðaðist hún ung ásamt efni-
legum manni sínum með skipalest til
Bandaríkjanna í síðari heimsstyrjöld-
inni. Seinna lét hún ekki hugfallast við
þungar sorgir en tókst á við lífið sem
ekkja, amma og langamma af sama
áræði, lagði á ný mið með jóga og
svæðanudd, sem varla hefur þá verið
gömul iðkun á Íslandi, tileinkaði sér
nýtt mataræði til að komast yfir fjöl-
vöðvagigt og stundaði göngur í góð-
um hópi. Börn, barnabörn og barna-
barnabörn bjuggu hjá henni
langtímum saman og áttu þar ævin-
lega vísan samastað. Gunnlaug var
garðyrkjukona sem kunni að skapa
einfalda fegurð; garðurinn hennar á
Langholtsveginum var stílhreinn og
glæsilegur eins og hún sjálf. Þakka
þér allt og allt, Gulla mín. Minning þín
lifir.
Ágústa Lyons Flosadóttir.
Amma mín Gunnlaug Hannesdóttir
lést laugardaginn 15. ágúst síðastlið-
inn. Hún var síung og glæsileg fram
eftir aldri þó síðustu misserin reyndust
líkama hennar erfið. Hugurinn var eld-
klár til hins síðasta og þreyttist aldrei á
að fylgjast með. Hún vildi vita allt um
alla og gat rakið ættir flestra eins og
saum með sprettunál.
Heilbrigði og fegurð í lífinu var
henni mikið. Hún naut sín við garð-
yrkju eins og systkin hennar, var
meðal frumkvöðla í iðkun jóga hér á
landi, útbreiddi kenningar um heil-
brigt mataræði svo sem macrobiotic,
kynnti sér kiropraktik, punktanudd,
hugleiðslu, heilun og flest annað sem
laut að líkamlegri og andlegri heilsu.
Allan þennan fróðleik og margt til
fékk ég beint í æð, enda ólumst við
systkinin upp við stórfjölskylduheim-
ilishald á ættaróðalinu á Langholts-
veginum.
Fimm ára gamall man ég eftir mér,
eftir skóladag í Ísaksskóla, sitjandi
þögull að fylgjast með gömlum kon-
um gera jóga-æfingar inni í stofu, en
þar kenndi amma Gulla í nokkur ár.
Seinna sat ég á stól og fylgdist með í
bridsklúbbnum. Á unglingsárunum
hljóp ég heim úr Langholtsskóla í há-
deginu að borða grænmetisborgara
eða vogesteikt grænmeti og hirsisúpu
með systkinunum, en alltaf var amma
með eitthvað tilreitt.
Oft og löngum sátum við svo á
kvöldin með pelamjólk yfir spilum og
spjölluðum. Og ógleymanleg er hlýj-
an og öryggið öll þessi ár sem ég svaf
inní ömmu-rúmi. Alltaf kveikt á út-
varpinu og spjallið hans Jónasar og
frjálshentu pistlarnir hans Illhuga sí-
uðust inn með klóri á bakið og fal-
legum bænum.
Amma var ótrúlega ósérplægin í
uppeldishlutverkinu varðandi okkur
systkinin og allt hitt unga fólkið sem
fékk að láta sér líða eins og heima hjá
sér á Langholtsveginum. Verandi ör-
verpið í mínu holli fékk ég síst minni
skammt af umönnun, og amma einka-
bílstjóri kom mér hvert á land sem
var; í sellótíma, kóræfingar, danstíma
og ef þurfti að stoppa í banka þá var
endað á Mokka í risa-vöfflu og heitu
súkkulaði.
Síðustu árin á Langholtsveginum
bjuggum við svo bara tvö. Þá komin
vel yfir áttrætt var hún enn óþreyt-
andi, eins og liði illa ef fengi ekki að
gera eitthvað fyrir mann og alltaf lagt
á borð fyrir einum of marga ef ein-
hver skyldi líta við, sem var mjög oft
og alltaf velkomið. Það er huggun að
vita að henni leið vel, var verkjalaus
og ókvalin, samkvæmt eigin orðum,
rétt áður en hún lagðist til þess svefns
sem bar hana áfram úr okkar líkam-
legu prísund. Sál hennar mun lifa
áfram meðal okkar allra ömmu-
barnanna hennar, hvort sem vorum
eiginlegir afkomendur eða heimilis-
vinir.
Víst voru margir aðrir en bara fjöl-
skyldan sem áttu hlutdeild í henni
Ömmu Gullu. Þökk sé henni alúðin,
uppeldið og vináttan. Megi guð og all-
ir englarnir vera hjá henni.
Kristur minn ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gakktu hér inn og geymdu mig
Guð í faðmi þínum.
(Höf. ók.)
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Legg að höfði líknarhönd.
Lát burt hverfa syndargrönd.
Öflugan settu englamúrinn
yfir mig, þá tek ég dúrinn.
(Höf. ókunnur.)
Hannes Þórður Þorvaldsson.
Gunnlaug Hannesdóttir
 Fleiri minningargreinar um Gunn-
laugu Hannesdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
 Fleiri minningargreinar um Bald-
ur Ólafsson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.