Morgunblaðið - 08.10.2009, Blaðsíða 26

26 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. OKTÓBER 2009
✝ Sonja JóhannaKristjánsdóttir
fæddist í Húsavík á
Sandey í Færeyjum
21.2.1937. Hún lést á
sjúkrahúsinu á Þórs-
höfn í Færeyjum 27.
september síðastlið-
inn. Hún var dóttir
Jens Kristians Daní-
elsen, f. 11.5. 1899,
d. 9.8. 1992 og Önnu
Elísabethar Katrínar
Daníelsen, f. 21.8.
1909, d. 16.5. 1976.
Sonja var næstelst af
hópi fjögurra systkina.
Eiginmaður Sonju er Svavar
Benediktsson, f. í Hafnarfirði
15.11. 1931. Þau giftu sig hinn
12.10. 1958 í Færeyjum. Börn
þeirra eru: 1) Díana Jóhanna, f.
30.5. 1958, gift Guðmundi Þorkeli
Eyjólfssyni, f. 11.9. 1958. Börn
þeirra eru: Svavar Örn, f. 5.4.
1981, kvæntur Önnu Guðlaugu
Níelsen, f. 25.2.1982 og eiga þau
einn son, Ísak Smára, f. 17.1.
2008, Vera Dögg, f. 23.8. 1989.
Brynja Björk, f. 2.9. 1995. 2) Þor-
valdur, f. 1.12. 1961,
kvæntur Sigrúnu
Erlu Gísladóttur, f.
29.4. 1960. Börn
þeirra eru: Sonja
Marsibil, f. 3.4. 1985,
Katrína Hildur, f.
22.2. 1988, Benedikt
Arnar, f. 9.2. 1996
og Birta Ísabella, f.
24.2. 1999. 3) Krist-
ján Jónas, f. 7.6.
1971, kvæntur Eddu
Dan Róbertsdóttur,
f. 13.4. 1973. Börn
þeirra eru: Róbert
Dan, f. 17.4. 2002 og Ögmundur
Dan, f. 3.5. 2006.
Sonja fluttist 17 ára gömul til
Íslands og hóf störf á Reykjalundi
og síðar á Vífilstöðum. Eftir að
Svavar og Sonja hófu búskap í
Hafnarfirði var hún heimavinn-
andi húsmóðir til ársins 1986 þeg-
ar hún hóf störf við skiptiborðið á
Landspítalanum þar sem hún
starfaði til ársins 2007.
Útför Sonju fer fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju í dag, 8. október,
kl. 15.
Amma mín var einstök. Hún var
yndisleg, hugrökk, hagsýn,
skemmtileg og ákveðin, var alveg
með sínar skoðanir á hreinu og
vissi hvað hún vildi. Hún var
glæsileg, hárið eins fallegt og
þykkt og það gerist, augun blá og
brosið fallegt. Ég held ég líkist
henni að mörgu leyti, hef fengið
mína ákveðni frá henni og verð ég
henni ævinlega þakklát fyrir þá
gjöf.
Það er svo gott að eiga góða að
og það var svo sannarlega gott að
eiga hana ömmu Sonju að. Ég er
svo þakklát fyrir þær stundir sem
ég átti með henni síðustu ár. Eftir
að ég fékk bíl, átti ég það til að
stoppa í Hrauntungunni á leið
heim úr skólanum í stutt spjall.
Það var sko hugsað vel um mann,
súkkulaðirúsínur og kristall,
pönnsur eða hvaðeina sem mann
langaði í. Svo var hlegið og spjall-
að um allt milli himins og jarðar,
spurt út í skólann, vinnuna og svo
laumuðust einstaka spurningar um
strákamálin með. Ég á eftir að
sakna þess að geta ekki komið við
í smá spjall til ömmu Sonju.
Þú fórst svo snöggt frá okkur,
ég kvaddi þig bara fyrir lítið ferða-
lag, ekki í hinsta sinn. Ég átti eftir
að bjóða þér í kaffisopa í litla kotið
okkar, ég átti eftir að bjóða þér í
brúðkaupið mitt og elsku amma,
ég átti eftir að kynna þig fyrir
þeim börnum sem ég mun vonandi
eignast í framtíðinni. Maður er svo
barnalegur að halda að þeir sem
eru manni kærastir verði alltaf
hér, hjá manni, á sínum stað, en
svo tekur lífsins gangur við og allt
í einu er allt breytt. Eina stundina
ertu hér og þá næstu ertu farin,
elsku amma, farin til himna. Ætli
Guð hafi ekki þurft á þér að halda
í mikilvæg verkefni á himnum,
þurfti á kjarnakonu með bein í
nefinu að halda. Það eina sem
huggar mig er að ég veit þér líður
vel á himnum, þú ert á góðum
stað, í góðum höndum.
Ég veit að þrátt fyrir að þú
sérst farin til himna þá ertu samt
hér líka, hjá okkur öllum. Fylgist
með okkur bæði er við göngum
upp okkar brekkur og þegar við
njótum jafnsléttunnar. Ég veit líka
að þú vilt að við höldum áfram
hnarreist og lítum björtum augum
á framtíðina, þú myndir segja mér
að þerra tárin, standa upp og
byrja að takast á við næstu verk-
efni að fullum krafti.
Aldrei mætzt í síðast sinni
sannir Jesú vinir fá.
Hrellda sál, það haf í minni
harma-kveðju stundum á.
Þótt vér sjáumst oftar eigi
undir sól, er skín oss hér,
á þeim mikla dýrðardegi
Drottins aftur finnumst vér.
Þótt vér hljótum hér að kveðja
hjartans vini kærustu þrátt,
indæl von sú oss má gleðja,
aftur heilsum vér þeim brátt.
Hrellda sál, það haf í minni
harma-kveðju stundum á:
aldrei hafa mætzt í síðasta sinni
sannir Jesú vinir fá
(Helgi Hálfdánarson.)
Ég hlakka til að sjá þig aftur,
elsku amma.
Þín,
Sonja Marsibil Þorvaldsdóttir.
Elsku amma mín, ég er ennþá
að reyna sannfæra sjálfa mig um
það að þú sért í raun og veru farin.
Þetta er allt eitthvað svo svaka-
lega óraunverulegt.
Síðustu daga hafa milljón minn-
ingar runnið í gegnum huga mér.
Sem barn var Hrauntungan mitt
heimili þegar ég kom í borgina.
Það var alltaf svo yndislegt að
kom í heimsókn og fá að vera hjá
ömmu og afa og sama hversu göm-
ul ég var orðin þá jafnaðist ekkert
á við að koma og fá að setjast uppá
eldhúsborðið og borða pönnsurnar
beint af pönnunni og spjalla við
þig um heima og geyma á meðan
þú reyndir að halda í við börnin og
barnabörnin sem borðuðu allt jafn
óðum.
Tíminn sem ég bjó hjá ykkur í
afa í Hrauntungunni og stundirnar
okkar saman við eldhúsborðið þar
sem við spjölluðum um allt á milli
himins og jarðar er mér ómet-
anlegur og ég mun aldrei gleyma
því hversu vel mér leið hjá ykkur.
Þetta eru minningar sem munu
alltaf eiga heima í hjarta mér.
Elsku amma takk fyrir allan
kærleikann og umhyggjuna sem
þú sýndir mér og allt það sem ég
lærði af þér.
Þín dótturdóttir,
Vera Dögg.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Nú þegar við kveðjum Sonju
okkar, dettur manni í hug þessi
fallegu vers eftir Valdimar Briem.
Sonja er sú fyrsta sem kveður
þennan heim af okkur átta fær-
eyskum konum sem stofnuðu
saumaklúbb fyrir 50 árum síðan,
og aldrei borið skugga á í öll þessi
ár. Já það má segja að við höfum
verið eins og systur eða fjölskylda
hér á landi sem er mikils virði
þegar maður er langt frá sínu
fólki. Sonja fylgdist vel með okkur
öllum, og hvernig okkur leið dags
daglega, þetta viljum við allar
þakka nú að leiðarlokum, en eitt er
víst að hennar verður sárt saknað
af okkur öllum.
Með þessum orðum viljum við
kveðja Sonju, og vottum Svavari,
börnum og barnabörnum inni-
legar samúðarkveðjur. Megi Guð
styrkja ykkur öll í sorginni.
F.h. vinkvenna þinna í sauma-
klúbbnum og maka þeirra,
Frida Maria Jónsson.
Það er undarlegt að missa ein-
hvern sem orðinn er svo órjúf-
anlegur hluti tilverunnar að miss-
irinn verður óraunverulegur. Það
er á svo ólíkan hátt sem fólk hefur
áhrif á líf okkar. Tengdamóðir mín
sem lést 27. september síðastliðinn
hafði mikil áhrif á líf mitt. Við
kynntumst þegar ég fór að venja
komur mínar í Hrauntunguna 15
ára gutti og hana og Svavar hef ég
átt að sem tengdaforeldra og vini í
meira en 35 ár.
Sonja var fædd og uppalin í
Færeyjum og bar sterkar taugar
til Færeyja, fór þangað reglulega
og hélt góðu sambandi við aðra
Færeyinga búsetta hér og annars
staðar.
En hún var líka gegnheill Ís-
lendingur sem hafði tröllatrú á Ís-
landi og hæfni og getu fólksins
sem hér býr. Oft þegar uppi voru
stór orð um getuleysi stjórnmála-
manna og hve allt gæti verið mikið
betra ef hlutirnir væru gerðir rétt,
átti hún til að enda umræðuna með
því að samt væri nú hvergi betra
að búa en á Íslandi.
Sonja var sterkur persónuleiki
með ákveðnar skoðanir á mönnum
og málefnum. Hún var sjálfstæð-
iskona eins og þær gerast bestar
og fylgdist náið með öllu sem var
að gerast í landsmálunum.
Óhrædd að segja sína skoðun enda
vel inni í hlutunum. En það var þó
fjölskyldan og velferð hennar sem
stóð henni næst. Börnin, tengda-
börnin og barnabörnin áttu í henni
bandamann sem aldrei brást, var
alltaf til staðar og stóð með sínu
fólki. Heimili þeirra Svavars var
ekki aðeins glæsilegt heldur einnig
griðastaður þar sem alltaf hefur
verið gott að vera. Aldrei svo kom-
ið þar við að ekki væri kaffi og
meðlæti, stórkostlegur morgun-
matur eða margmennar matar-
veislur. Alltaf ánægja með að fá
gesti og alltaf tími til að ræða mál-
in.
Sonja var ákveðin kona og henni
hugnaðist ekki að fara að liggja
inni á sjúkrahúsi eða dvalarheim-
ili, engum til gagns og hafði
reyndar tekið loforð af tengdadótt-
ur sinni að keyra sig í sjóinn ef
hún yrði rugluð og ósjálfbjarga.
Til þess kom sem betur fer ekki
enda fékk Sonja að kveðja þennan
heim í sínum kæru Færeyjum í
faðmi Svavars sem hún hafði deilt
lífi sínu með í yfir hálfa öld.
Ég votta öllum afkomendum
hennar, tengdafólki og fjölmörgum
vinum mína dýpstu samúð. Sonju
verður sárt saknað.
Þinn tengdasonur.
Guðmundur Þ. Eyjólfsson.
Sonja Jóhanna
Kristjánsdóttir
Þau mistök urðu við
birtingu þessarar
greinar í Mbl. sl.
mánudag að undir-
skriftin misfórst. Beðið er velvirð-
ingar á mistökunum.
Haraldur Bragason, skólastjóri og
organisti, er horfinn af þessum
heimi langt um aldur fram.
Engin tilviljun var það þegar
HKL setti fram svo klárt og kvitt í
Paradísarheimt hvað það kostaði
einn mann að ganga til liðs við lista-
gyðjuna; að yfirgefa allt og halda út
á eyðimörkina. Haraldur nam við
skör hins mikla meistara Gerhard
Dickel við höfuðkirkju heilags Mikj-
áls í Hamborg í Þýzkalandi en Dic-
kel var aðalstjórnandi, kantor og
organisti við kirkjuna, auk þess að
gegna stöðu prófessors og fræðara.
Ævinlega talaði Halli af mikilli
virðingu um þennan meistara sinn
og þá ekki síður um þá fjölmörgu
Haraldur Guðni
Bragason
✝ Haraldur GuðniBragason fæddist
á Vopnafirði 22. apríl
1947. Hann lést á
heimili sínu Sælings-
dalstungu 22. sept-
ember síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Hjarðarholts-
kirkju í Dalabyggð 5.
október.
sem höfðu stutt hann
með einum hætti eða
öðrum til að ganga
þessa braut. Skal
fyrstan nefna föður
hans, einstakan vel-
vilja fólks á Djúpavogi
og fyrrverandi söng-
málastjóra þjóðkirkj-
unnar, Hauk Guð-
laugsson. Það vill svo
til að ég man vel þá tíð
er Haukur fór til náms
og hversu mikil lyfti-
stöng það var í menn-
ingarlegu tilliti fyrir
allt samfélagið að fá að fylgjast með
því og að taka þátt í því. Allt er það
sem gerst hefði í gær og segir það
meira en mörg orð. Því höfðu þessir
tveir menn sem og aðrir frumkvöðl-
ar er lögðu á djúpið fyrir margt
löngu miklu meiri áhrif á sitt sam-
félag en þeir nokkru sinni sjálfir
vissu.
En Halli talaði ekki síður af virð-
ingu um þá sem aldrei snéru til
sama lands, þar sem hillingar eða
formyrkvan hafði gert allt að engu
og sannast þar enn einu sinni að sitt
er hvað gæfa og gjörvuleiki. – Þetta
stef gengur sem rauður þráður í
gegnum Brekkukotsannál e. HKL.
Veröldin innan krosshliðs og utan,
Kristín í Hringjarabænum og nær
að lokum fágætum hæðum í leik-
stjórn Rolf Hädrich og túlkun Jóns
Laxdal á Garðari Hólm í Dómkirkj-
unni í Reykjavík.
Ég hygg að Halli hafi verið fyrst-
ur til að nýta sér tónlist á rafrænu
formi frá upphafi starfsferils hvort
heldur var til kennslu eða til eigin
tónsmíða. Halli var tær uppspretta
manngæsku og góðvildar, hann við-
hafði virðingu mesta við hið smæsta
en það sem sjálft hafði stallsett sig
staursetti hann snarlega. Því var
hann farsæll í störfum sínum.
Halli hafði slíka útgeislun að hann
hreif allt og alla með sér; eldhugi
sem lét verkin tala.
Hann var trúr uppruna sínum og
fylgdist með því sem nýjast var í
greininni hverju sinni. Sameinaðist
þetta tvennt í elfi sem rann fram
stríð, dunandi og dansandi.
Dr. Benjamín H. J. Eiríksson
minnir á 8. dag vikunnar, sjálfan
upprisudaginn, í stórkostlegri bók
sinni, Ég er. Það stenst fyllilega
söguskoðun; staðreynd frá fyrri öld-
um. Öll rök hníga að því að öll stig
tilverunnar í alheimi gjörvöllum lúti
sama æðaslætti; hvíthol mynda
byggingarefni stjarnanna. Því er
endurnýjun, upprisan sjálf, eilíft
birtingarform alls efnis, alls sem lif-
ir.
Að lokum set ég fram þá eigin-
gjörnu ósk að við Halli munum hitt-
ast kl. 6 í sjálfum Bikarnum, en
þessa veitingastaðar er getið við lok
sögunnar um Góða dátann Svejk. Og
þann dag munu flestir það mæla að
sjaldan hafi sést til manna er hafi
skemmt sér svo hjartanlega og það
af kranablávatni einu saman.
Guð veri með ykkur, Guðbjörg,
ættingjar og vinir.
Guðni Björgólfsson.
✝
Ástkær sonur okkar, faðir, bróðir, barnabarn,
frændi og vinur,
JÚLÍUS KRISTJÁN THOMASSEN,
er látinn.
Jarðarförin fer fram frá Ísafjarðarkirkju laugar-
daginn 10. október kl. 14.00.
Fyrir hönd annarra aðstandenda,
Ásthildur Cesil Þórðardóttir, Elías Skaftason,
Þórður Alexander Úlfur Júlíusson,
Sigurjón Dagur Júlíusson,
Ingi Þór Stefánsson, Matthildur Valdimarsdóttir,
Bára Aðalheiður Elíasdóttir, Bjarki Steinn Jónsson,
Skafti Elíasson, Tinna Óðinsdóttir,
Arinbjörn Elvar Elíasson, Marijana Cumba,
Þórður Júlíusson.
✝
Elskulegur faðir minn, bróðir okkar og mágur,
GUÐJÓN SIGURÐSSON,
Eskihlíð 26,
Reykjavík,
lést á Hrafnistu í Reykjavík þriðjudaginn 6. október.
Anna Björg Guðjónsdóttir,
Jónfríður Sigurðardóttir,
Rafn Sigurðsson,
Helga Nielsen,
Ólafur Nielsen,
Guðrún Nielsen.