Morgunblaðið - 09.10.2009, Qupperneq 33

mömmu sinni fyrir úrslitaleikinn við
Grindavík þar sem Maggi sagði mér
að hann ætlaði að halda áfram að
gera pabba sinn stoltan.
Elsku Erla, Siggi, Maggi og fjöl-
skyldur ykkar, við Begga vottum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Megi minningin um góðan dreng
lifa.
Kveðja
Ólafur Eyjólfsson.
Það voru þung spor þegar við
gengum út af Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 29. september sl. þegar
Gunni hafði lokið sinni stuttu þraut-
argöngu, hann hafði ekki betur í bar-
áttunni sem er miður. Fyrsta sem
kemur upp í hugann er reiði, svo
koma margar spurningar og mörg
„ef“. En það þýðir ekki að staldra
þar við heldur látum við hugann
reika til baka og margar góðar minn-
ingar koma upp í hugann.
Gunni var einstakur, eins og Haf-
liði sagði, þetta er ekki bara Gunni,
þetta er Gunni Svei.! sem eru orð að
sönnu, hann var einn af þeim sem gat
„minglað“ við alla, alltaf léttur og
kátur og ungur í anda. Hver man
ekki eftir Gunna að „djösta“ hitt og
þetta, fá sér „heavy duty“-blöndu,
heilsa krökkunum „hi kid“ og fara í
skreppu sem annaðhvort var „mini“
eða „risa“?
Margar góðar stundir áttum við í
sumarbústaðnum, tókum í spil, fór-
um á púttvöllinn og tókum eina
keppni, svo var endað á góðu grilluðu
læri og blá mjólk drukkin með.
Veiðiferðirnar eru ofarlega í huga
okkar þar sem Gunni var nú ansi
lunkinn við að láta þá bíta á hjá sér,
ef hann sá fisk í hyl þá nær undan-
tekningarlaust var hann á eftir mikla
þolinmæði og þrautseigju og hver
man ekki eftir „eigum við að henda
út laumu?“, svo þegar fiskurinn var
kominn í kistuna í veiðihúsinu, þá
þurftu nú allir aðeins að klappa hon-
um.
Gunni var mjög greiðvikinn, það
var alveg sama hvenær maður bað
um hjálp, alltaf var hann mættur og
oft kom hann óbeðinn til að athuga
hvort hann gæti ekki gert eitthvað.
Verst þykir okkur að hann skuli ekki
getað verið með okkur á pallinum
sem hann átti svo mikinn þátt í.
Ferðirnar til Kanarí síðustu tvö
árin skilja eftir margar góðar minn-
ingar, Dunnsy með videocameruna
til að festa allt á filmu, Hawai-sam-
loka á dúknum, minigolf eða bara
tekið eitt „game“.
Gunni hafði mikinn áhuga á íþrótt-
um, þá sérstaklega körfubolta og
fylgdi okkur öllum eins og hann gat,
hans verður sárt saknað í stúkunni.
Við eigum mjög erfitt með að
sætta okkur við að Gunni sé farinn,
en verðum að trúa því að honum hafi
verið ætlað mikilvægt hlutverk ann-
ars staðar. Hann hafði svo þægilega
nærveru að við finnum verulega fyrir
því að hann vantar.
Elsku Gunni, við viljum þakka þér
fyrir allt, nú ertu farinn í skreppu og
hún er „risa“.
Elsku Erla sys, Siggi, Maggi Þór,
Þóra og fjölskyldur, megi góður Guð
gefa ykkur styrk.
Anna María, Brynjar, Hafliði
Már og Sigurður Hólm.
Orð mega sín lítils þegar sorgin
ber að höndum, stórt skarð er höggv-
ið í fjölskylduna og vinahópinn. Mig
langar að þakka Gunna fyrir hlýju og
umhyggju í okkar garð. Fyrir 5 árum
lenti ég í erfiðleikum og það var ekki
að því að spyrja að Gunni og Erla
voru manna fyrst að bjóða mér hjálp-
arhönd. Gunni var alltaf tilbúin að
koma og hjálpa mér, það sýndi sig
vel þegar var næstum kviknað í hjá
mér í maí að hann kom fárveikur til
að hjálpa til, meira af vilja en mætti.
Það er margs að minnast á svona
stundum og sorgin tekur öll völd en
minningarnar eigum við og þannig
lifir þú með okkur alla tíð.
Elsku Erla, Siggi, Maggi Þór,
Þóra og fjölskyldur, innilegar sam-
úðarkveðjur.
Þórunn Þorbergsdóttir
og fjölskylda.
Nú á dögum, þegar allt í heiminum
er hverfult, virðast hversdagslegir
hlutir falla í gleymsku á hverjum
degi. Hraðinn er svo mikill að góð
verk mannanna týnast og verða
gleymsku að bráð. Því miður er þeim
mest hampað sem hæst hafa þó oft
glymji þar í tómri tunnu. Inn á milli
finnast sem betur fer gæfumenn sem
vinna verk sín af kostgæfni án þess
að auglýsa það um borg og bí. Þessir
menn fara yfirleitt rólega yfir, hugsa
um sig og sína og leyfa öðrum að rasa
um ráð fram. Þessir menn auglýsa
ekki sín góðverk, þurfa ekki umbun
samfélagsins, en finnst bara yfirleitt
sjálfagt að taka til hendinni þar sem
þörf er á hverjum tíma á þess að taka
einhverja sérstaka þóknun fyrir það.
Gunnar Þór, eða Gunni hennar
Erlu, pabbi hans Magga og Sigga,
var svona maður sem gerði heiminn
betri á hverjum degi. Núna er hann
farinn eftir nokkra mánaða veikindi
þar sem ekki var kvartað og aldrei
gefist upp. Horfinn er á braut maður
sem setti mark sitt á samfélagið,
hann var vinur vina sinna og sóttist
ekki eftir vegtyllum eða verðlaunum.
Brosið alltaf til staðar, hreykinn af
strákunum sínum og fjölskyldu,
tilbúinn að takast á við hvað sem var.
Við munum sakna hans, það kem-
ur enginn í staðinn fyrir hann Gunna,
sómadrenginn þann.
Elsku Erla og fjölskylda, guð veri
með ykkur á þessum erfiðu tímum en
minning um góðan dreng lifir lengi
og mun ylja ykkur um langa tíð.
Friðjón og Sólveig.
Freyjugötuna. Í tryggt leiguhús-
næði komst hún þegar hún fékk
leigða litla einstaklingsíbúð í Há-
túni 10. Árið 1986 lést fóstri minn
Þórhallur og þá fluttist Steinunn til
okkar Soffíu í Stykkishólm. Ég
gerði mér ferð í Breiðholtsapótek
en þar vann frænka, og viðraði ég
við hana þá hugmynd að hún kæmi
til okkar í Stykkishólm og yrði
mágkonu sinni til halds og trausts,
og 2 mánuðum seinna var frænka
flutt ásamt Steinunni fóstru minni
að Ægisgötu 1 í litla húsið sem var
hennar heimili næstu árin.
Eftir að fóstra mín fór á Dval-
arheimilið ári seinna búnaðist
frænku vel, að henni hændust villi-
kettir sem hún gaf að eta, alltaf
átti hún handa þeim fiskbita eða
mjólkurspón, hún hafði unun af því
að elda og ófáar pönnsurnar voru
hesthúsaðar í litla eldhúsinu á Æg-
isgötunni bæði af mér og dætrum
okkar Soffíu, en fyrir þeim sá hún
ekki sólina, stundum gistu þær hjá
henni og þá var bakað og poppað,
drukkið gos og kakó, lesið og sagð-
ar sögur, og enginn skemmti sér
betur en frænka, því hún bjó yfir
þeirri gáfu að varðveita barnið í
sjálfri sér.
Það var mikil gæfa fyrir okkur
Soffíu þegar hún ákvað að koma til
okkar í Hólminn, með sinni ljúfu
framkomu og hjartagæsku hændi
hún að sér alla sem hana umgeng-
ust. Nú er lífsins sólin hennar
frænku gengin til viðar, en minn-
ingin um góða konu sem gaf okkur
svo mikið framkallar ósjálfrátt
bros, og yljar manni um hjartaræt-
ur. Guð blessi minningu Friðbjarg-
ar Steinþórsdóttur.
Björgvin og Soffía.
Elsku Frænka, þú varst alltaf
stór hluti af lífi mínu. Sem lítilli
stelpu fannst mér fátt skemmti-
legra en að heimsækja þig í litla
húsið á Ægisgötunni, þú varst allt-
af svo hress og kát og áttir iðulega
eitthvað gott í lítinn maga. Stofan
þín var heill ævintýraheimur þar
sem fótaskammelið varð að dýra-
garði og gömul pappaspjöld að
listaverkum.
Aldrei leiddist mér heima hjá
þér og þegar ég fór heim fylgdir þú
mér alltaf út „svo ég færi nú ekki
með vitið úr bænum“. Eitthvað fór
nú heimsóknunum fækkandi eftir
að þú fluttir upp á dvalarheimili og
það þykir mér leiðinlegt.
Elsku Frænka, þú varst yndisleg
í alla staði.
Hrönn Björgvinsdóttir.
Minningar 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. OKTÓBER 2009
✝ GunnarHvammdal Sig-
urðsson, veðurfræð-
ingur, fæddist í
Reykjavík 12. febr-
úar 1926. Hann lést
5. október sl. For-
eldrar hans voru
Ingibjörg Guð-
mundsdóttir frá
Efsta Hvammi í
Dýrafirði, og Sig-
urður Skúlason
kaupmaður í Reykja-
vík. Samfeðra var
Agnar Sigurðsson
flugumferðastjóri, f. 1920, d. 1993.
Gunnar ólst upp í bernsku hjá
fósturforeldrum sínum, Ástríði J.
Einarsdóttur og Finnboga Benón-
ýssyni, frá Hæsta Hvammi í Dýra-
firði.
Gunnar kvæntist 1956 Ástríði
Magnúsdóttur, f. 6.6. 1931. For-
eldrar hennar voru Magnús Ás-
mundsson og Þóra Þórðardóttir.
Þau slitu samvistum. Dætur þeirra
eru 1. Guðrún Ingibjörg, f. 1.9.
1955, maki Willie Jenkins. Börn
þeirra eru Elon Thor, Gunnar
Dell, Daníel, Inga Elísabet, og
Alexandra. 2. Helga, f. 5.6. 1957,
maki Val Bracey. Börn þeirra eru
Austin Magnús og Elín. 3. Ásta
Kristín, f. 17.7. 1961,
maki Oddur Björns-
son. Börn þeirra eru
Hildur, Baldvin og
Helga.
Gunnar varð stúd-
ent frá MR, 1948,
Cand.Phil. Háskóla
Íslands 1949, og BA
próf í veðurfræði frá
UCLA, Kaliforníuhá-
skóla í Los Angeles,
1953. Gunnar vann á
Veðurstofu Íslands
frá 1948-1949, var
veðurfræðingur á
Veðurstofu Íslands í Flugveð-
urstofu Íslands á Keflavík-
urflugvelli, 1953-1979, og síðan á
Veðurstofu Íslands frá 1979-1996.
Ættfræði Vestfirðinga og annarra
Íslendinga átti hug hans allan og
kom hann að útgáfu margra ætt-
fræðirita. Hann var einstaklega
fróður um fólk og staði í Reykja-
vík. Einnig hafði hann unun af því
að tefla og var í skáksveitum víða.
Síðustu mánuðina dvaldist Gunnar
á Landakoti.
Útför Gunnars Hvammdal fer
fram frá Dómkirkjunni í Reykja-
vík í dag, 9. október, og hefst at-
höfnin kl.13.
Meira: mbl.is/minningar
Nú kveð ég elskulegan föður
minn, með djúpum söknuði.
Það er margs að minnast með
þakklæti, gjafmildina, heiðarleik-
ann, samviskusemina og hugulsem-
ina í hans fasi og öllu sem hann tók
að sér.
Hann var líka með eindæmum
gjafmildur.
Pabba var mjög umhugað að við
dæturnar hans fengjum gott upp-
eldi, ást, öryggi og blíðu. Honum
tókst það.
Hann var góður og ástríkur faðir.
Pabbi vann sem veðurfræðingur á
Veðurstofu Íslands mestan sinn
starfsaldur.
Við nutum þess að fara saman í
nokkur ferðalög, bæði til Dýrafjarð-
ar, þaðan sem hann var ættaður, og
einnig í sólarlandaferðir.
Ættfræðin átti hug hans allan, og
var hann með eindæmum fróður um
ættir Vestfirðinga, og Íslendinga.
Það var gaman og fróðlegt að
labba með honum í miðborg Reykja-
víkur, hann gat nánast rakið sögu
hvers húss, frá upphafi.
Ég gat ekki beðið um betri og fal-
legri föður í þessu jarðlífi, en þann
sem ég fékk, Gunnar Hvammdal
Sigurðsson.
Ég kveð þig um sinn, með þökk,
eilífðri ást og kærleika.
Ó, pabbi minn kæri
við kveðjumst um sinn
tárin mín hníga
hljóð niður kinn.
Allt sem þú gafst mér,
það þakka ég vil.
Skilja nú leiðir,
um ómarkað bil.
(Bryndís Halldóra Jóns-
dóttir.)
Guðrún Ingibjörg
Gunnarsdóttir.
Afi Gunnar hefur kvatt okkur
hinstu kveðju. Eftir erfið veikindi
hans undanfarin misseri sjáum við
nú á bak umhyggjusömum föður,
tengdaföður og afa.
Á vinnáttu okkar Gunnars bar
aldrei skugga þann tæpa aldarfjórð-
ung er leiðir okkar lágu saman. Fór
þar gagnkvæm virðing og væntum-
þykja. Var hann alltaf til reiðu að
taka þátt í gleði okkar og sorgum og
nutum við ætíð nærveru hans.
Gunnar fæddist í Reykjavík en
ólst upp að Hvammi í Dýrafirði.
Minntist Gunnar fósturforeldra
sinna ávallt af miklum hlýhug og bar
æ síðan sterkar taugar til æsku-
stöðvanna. Vitjaði hann liðinna tíma
í sveitina sína reglulega á meðan
heilsan leyfði.
Eftir háskólanám í Reykjavík hélt
hann til Bandaríkjanna og lagði
stund á veðurfræði við Kaliforníuhá-
skóla í Los Angeles. Þrátt fyrir
þröngan kost unga námsmannsins
ofan af Íslandi á þessum eftirstríðs-
árum gerði Gunnar gott úr sínu og
átti einkar góðar minningar frá Am-
eríkuárunum. Í Hollywood heyrði
hann margar af skærustu stjörnum
klassískrar tónlistar þess tíma og
var aldrei samur eftir. Fátt gladdi
hann meira en láta fara vel um sig
og hlýða á upptökur gömlu meistara
óperuhúsanna. Yfir sherrýtári sát-
um við gjarnan og hörmuðum hlut-
skipti Toscu í frábærri túlkun dívu
Callas. Mátti þá ósjaldan sjá glitta í
tár á hvörmum.
Börnin voru okkar sameiginlega
áhugamál og fylgdist afi Gunnar
grannt með uppvexti þeirra og
þroska. Hann hafði sérstaklega
gaman af að njóta sigra þeirra á tón-
listarsviðinu og var ætíð reiðubúinn
að ljá þeim eyra þegar glíman við ný
verkefnin virtist vera að skila ár-
angri. Átti afi þá iðulega í handrað-
anum lófatak og hlý hvattningarorð
ungu listamönnunum til handa.
Börnin kveðja nú vin í raun.
Við leiðarlok er afa Gunnari þökk-
uð samfylgdin, umhyggjan og kær-
leikurinn sem hann umvafði okkur.
Góður Guð blessi minningu Gunn-
ars Hvammdals Sigurðssonar. Megi
hann hvíla í friði.
Oddur Björnsson.
Gunnar Hvammdal Sigurðsson
frá Hvammi í Dýrafirði lést 5. októ-
ber sl. Hann yfirgaf ungur æsku-
slóðirnar í Dýrafirði, lærði veður-
fræði og starfaði sem slíkur. En
hann gleymdi ekki heimahögunum.
Tómstundum varði hann við ættfræ-
ðigrúsk og söfnun heimilda um Dýr-
firðinga, lífs og liðna. Óhætt er að
fullyrða að hann hafi verið kominn í
flokk með mestu ættfræðingum
landsins. Stálminni hans á því sviði
var viðbrugðið.
Gunnar stundaði ættfræðina af
ástríðu og nákvæmni. Hann vildi
vita allt um einstaklinginn sem hann
fjallaði um hverju sinni. Skipti þá
ekki máli hvort hann var að leita
upplýsinga um góðbændur eða um-
komulaust vinnufólk. Æviferillinn
var rakinn frá vöggu til grafar og
engin fyrirhöfn spöruð til að öll kurl
kæmust á sinn stað. Það gat tekið
daga eða vikur að rekja slóð manna
sem víða fóru. Það var fátítt að
Gunnar gæfist upp við slíkt. Loka-
punkturinn var jafnan að finna dán-
ardag, dánarstað og helst dánaror-
sök.
Undirritaður hefur síðustu tíu-tólf
árin verið að grípa í að setja saman
æviskrár Dýrfirðinga og þá einkum í
Dýrafjarðarþingum. Allan þennan
tíma hefi ég notið aðstoðar Gunnars
Hvammdals við þetta verk. Ég hefi
einkum unnið að þessu að vetrinum
á heimili mínu í Dýrafirði en Gunnar
var í Reykjavík.Við höfðum jafnan
samband gegnum síma. Ef mig rak í
vörðurnar, vantaði t.d. upplýsingar
um Dýrfirðing sem hafði farið í ann-
an landshluta eða til útlanda, þá
hringdi ég í Gunnar og hann leysti
úr málunum, annað hvort strax eða
hann hringdi síðar og var þá búinn
að finna það sem ég leitaði eftir.
Þannig voru okkar samskipti árum
saman. Færi ég til Reykjavíkur
heimsótti ég Gunnar á Snorrabraut-
ina og við ræddum um ættir og lífs-
hlaup Dýrfirðinga langtímum sam-
an.
Gunnar var sjófróður um allt er
viðkom Dýrafirði og Dýrfirðingum.
Hann sagði skemmtilega frá og
kunni urmul sagna um dýrfirska
einstaklinga. Í öllum okkar samtöl-
um fékk ég að heyra eina eða fleiri
skemmtilegar sögur. Sumar hef ég
punktað niður en aðrar hverfa inn í
móðu gleymskunnar.
Gunnar veiktist á síðastliðnu
sumri og lá þungt haldinn á Landa-
kotsspítala. Ég kom þar til hans
nokkrum sinnum, seinast 25. ágúst
sl. Mér virtist hann gera sér ljóst að
nú væri hann kominn að endastöð,
dánarstaðurinn var fundinn, aðeins
vantaði dánardaginn svo æviskráin
væri fullkomnuð. Þrátt fyrir þetta
var létt yfir honum og tal okkar
barst fljótlega að áhugamáli okkar
beggja, ættfræðinni. Hið ótrúlega
minni hans og áhugi var óskert.
Þegar ég kvaddi hann var hann
glaður í bragði og þannig mun ég
minnast hans, því þannig var hann
ætíð í öllum okkar samtölum.
Ég er þakklátur Gunnari fyrir öll
okkar samskipti. Hann hefur lagt
drjúgan skerf til ritunar sögu Dýr-
firðinga þó lítill hluti þess hafi enn
komið fyrir almenningssjónir.
Aðstandendum Gunnars færi ég
hugheilar samúðarkveðjur.
Valdimar H. Gíslason,
Mýrum, Dýrafirði.
Kveðja frá Vestfirska
forlaginu
Gunnar S. Hvammdal veðurfræð-
ingur unni heimahögunum og sýndi
það oft í verki. Hann sparaði hvorki
tíma, fé né fyrirhöfn þegar Dýra-
fjörður og Dýrfirðingar áttu í hlut.
Það má glöggt sjá í bókaflokkunum
Frá Bjargtöngum að Djúpi og
Mannlíf og saga fyrir vestan.
Gunnar var sérfræðingur okkar í
ættfræði og var aldrei komið þar að
tómum kofunum. Þá var hann ótrú-
legur eljumaður að safna gömlum
myndum úr mannlífi hér vestra og
bjargaði þar menningarverðmætum
sem væru nú týnd og tröllum gefin
hefði hans ekki notið við. Hann
kannaðist við og gat sagt frá mörg-
um Dýrfirðingum aftan úr öldum og
fram á okkar daga og gat nefnt þá
marga með nafni og fæðingar- og
dánardegi. Hann var hafsjór af fróð-
leik um allt þetta fólk og hefur
margt af þeim fróðleik ratað í áð-
urnefndar bækur.
En nú er skarð fyrir skildi í þeim
efnum. Við þökkum þeim góða
dreng, Gunnari S. Hvammdal, fyrir
samstarfið og allan fróðleikinn og
leiðbeiningarnar. Megi hann fá góða
heimkomu.
Hallgrímur Sveinsson.
Gunnar Hvammdal
Sigurðsson
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík • sími 587 1960 • www.mosaik.is
MIKIÐ ÚRVAL AF LEGSTEINUM
OG FYLGIHLUTUM
Sendum myndalista