Morgunblaðið - 22.10.2009, Side 23

Minningar 23
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. OKTÓBER 2009
✝ Gunnar Jak-obsson fæddist á
Akureyri 23. mars
1943. Hann lést á
fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 12.
október sl. For-
eldrar hans voru
Jakob Jónsson skip-
stjóri á Akureyri, f.
17. febrúar 1900, d.
3. janúar 1991, og
Kristín Jóhann-
esdóttir húsfreyja og
verkakona, f. 6. júní
1912, d. 12. nóv-
ember 1987. Bróðir Gunnars er
Jón, starfsmaður hjá Akureyr-
arbæ, f. 18. janúar 1942, maki
Sigurveig Tryggvadóttir versl-
unarmaður, f. 6. desember 1945.
Hinn 28. september 1963
kvæntist Gunnar Guðrúnu Helga-
dóttur, starfsmanni Akureyr-
arbæjar, f. 3. febrúar 1944. For-
eldrar hennar voru Helgi
Sigurgeirsson, bóndi á Stafni, f.
13. september 1904, d. 21. júlí
1991, og Jófríður Stefánsdóttir
húsfreyja, f. 17. september 1900,
d. 24. janúar 1996. Börn Gunnars
og Guðrúnar eru: 1) Hafþór Við-
ar, f. 6. mars 1963, maki Anna
Björk Ívarsdóttir, f.
15. október 1968.
Synir þeirra eru
Helgi Már, unnusta
Inga Margrét, þau
eiga einn son, Ragn-
ar Máni og Úlfar
Logi. 2) Kristín, f.
15. desember 1966,
maki Viðar Þór
Pálsson, f. 31. ágúst
1964, börn þeirra
Gunnar Páll og Guð-
rún Ása. Kristín og
Viðar slitu sam-
vistir. Núverandi
maki Þorleifur Albert Reim-
arsson, f. 27. nóvember 1963.
Börn þeirra eru Amanda Líf,
Guðlaug Castberg og Sólveig
María.
Gunnar fór ungur til sjós og
stundaði sjómennsku fram undir
1980. Eftir það starfaði hann
meðal annars sem verkstjóri í
Niðursuðuverksmiðju K. Jóns-
sonar. Hann starfaði einnig hjá
Flugfélagi Norðurlands, Akureyr-
arbæ og síðustu árin hjá Mjólk-
ursamsölunni á Akureyri.
Gunnar verður jarðsunginn frá
Akureyrarkirkju í dag, 22. októ-
ber, kl. 13.30.
Fallinn er frá mágur minn og vinur
okkar hjóna, Gunnar Jakobsson, og
langar mig að minnast hans með
nokkrum orðum.
Hann var dagfarsprúður maður og
hörkuduglegur, vann bæði til sjós og
lands og naut trausts og virðingar hjá
samstarsfólki sínu.
Í frítímum sínum var hann mikill
útivistarunnandi, sótti m.a. mikið í
laxveiðar og á síðari árum féll hann
fyrir golfinu sem varð hans hjartans
áhugamál til dauðadags. Við minn-
umst með hlýju heimsókna þeirra
hjóna til okkar, og stundum stoppuðu
þau hjá okkur í nokkra daga og við
gerðum okkur margt til gamans, eld-
uðum góðan mat og spjölluðum.
Gunnar fór á hverju ári í golfferðir
til útlanda og gisti hann þá venjulega
hjá okkur á leið sinni út.
Nú síðast kom hann á páskadag
hinn 12. apríl og fór daginn eftir til
Flórída. Ellefu vikum áður hafði
hann undirgengist brottnám á nýra
en var hress og glaður og hlakkaði
mikið til að komast í sólina. Nú sex
mánuðum síðar er hann allur. Bless-
uð sé minning hans.
Elsku Gunna systir, Hafþór, Krist-
ín, makar, barnabörn og nýfætt
barnabarnabarn, þið hafið misst mik-
ið, en minningin um góðan dreng
mun ætíð lifa.
Ása og Jón.
Sumarið var sjötíu og fimm, búinn
að þekkja hann lengi og hans fjöl-
skyldu. Hringvegurinn orðinn til árið
áður og nú skyldi Ford Broncoinn
þaninn. Sveitapiltsins draumur
sungu Hljómar, en þessi draumur
var að sitja aftur í, hossast hringveg-
inn. Frábærir ferðafélagar og frábær
ökumaður, Gunnar Jakobsson. Okk-
ar ferð hófst saman í Reykjadal.
Hugsaði oft til þess síðar hvað ég var
heppinn að fá að fara með hringinn.
Var það kannski til þess að geta leið-
beint í Reykjavík eða geta túlkað
frönskuna á Kirkjubæjarklaustri?
Gat sjálfsagt hvorugt, en traustið og
trúnaðurinn var til staðar.
Það var alveg nóg fyrir mig að vita
að Gunni var giftur Gunnu frænku til
þess að sannreyna fyrir sjálfum mér
að sómamaður væri þar á ferð. Þeir
sem voru tengdir Stafni hlutu þann
óskoraða dóm í mínum augum. Þessi
lífsreyndi sjómaður var líka hörku-
nagli, kenndi okkur strákunum að
veiða. Kenndi okkur að verða að
mönnum. Það var gaman og það var
líka ógurlega gaman að veiða með
Grímseyjarspún, það var rosalega
gaman. Veiðiferðin á Möðrudals-
öræfum gleymist seint, tveir ungir og
tveir barnungir, allir jafn fjörugir þá.
Alltaf pláss fyrir mig í Lerkilundi,
alltaf pláss. Jafnvel þrátt fyrir að mér
fjölgaði og ég þyngdist. Alltaf hægt
að tala um golf og nú þegar ég er loks-
ins loksins byrjaður í golfi þá er hann
hættur á Jaðarsvelli. Það eru hins
vegar golfvellir víða, líka á himnum.
Vinarþel á Akureyri í vor sem leið.
Bjart framundan, engir erfiðleikar.
Lýsa meir honum sem talaði en mér
sem hlustaði. Þannig var tekist á við
verkefnin. Af auðmýkt og reisn.
Að leiðarlokum ber að þakka fyrir
þann kærleik, okkar á milli, sem Guð
gaf okkur. Þá hlýju sem samferðafólk
færði okkur. Þá umhyggju sem þau
hjónin gáfu mér hverju sinni. Við
nafnarnir vorum stoltir hvor af öðr-
um, báðir á sinn hátt.
Að leiðarlokum þakka ég Gunna
Jak. fyrir allt það sem hann hefur
gert fyrir mig og mína á liðnum árum.
Það sæti sem hann er nú sestur í er
gott sæti, við hin yljum okkur við
minningarnar um góðan dreng sem
varð að góðum manni. Með honum er
genginn einn sá vandaðasti maður
sem ég hef kynnst.
Gunna frænka, Hafþór, Didda og
fjölskyldur. Fjölskyldan í Hafnarfirði
sendir ykkur hugheilar samúðar-
kveðjur. Samúðarkveðjur færir ykk-
ur einnig María Steingrímsdóttir
með þakklæti fyrir skilningsríka
samferð í áratugi.
Blessuð sé minning Gunnars Jak-
obssonar.
Gunnar Svavarsson.
Nú er hann fallinn frá eftir baráttu
við illvígan sjúkdóm. Ég minnist
Gunna Jak., eins og hann var ávallt
kallaður, sem frábærs vinnufélaga og
félaga í golfíþróttinni, þar áttum við
saman margar ánægjulegar stundir.
Minnisstæðar eru ferðirnar sem við
fórum til Flórída, þar fór Gunni
fremstur í flokki er kom að innkaup-
um á nauðsynjavöru og stjórnaði
eldamennsku fyrir mannskapinn eins
og honum einum var lagið.
Gunnar var félagi sem gott var að
hafa í návist sinni og ávallt tilbúinn til
að aðstoða ef eitthvað stóð til, og eins
var hann hrókur alls fagnaðar í góðra
vina hópi.
Síðustu vikurnar með okkur félög-
unum á golfvellinum sýndi hann mik-
ið æðruleysi í veikindum sínum og
aldrei heyrðist hann kvarta undan
neinu, þó að veikindin hefðu sett
mark sitt á hann, og keppnisandinn
var á sínum stað til hins síðasta.
Við söknum góðs félaga og vinar,
og þökkum allar samverustundirnar.
Missir fjölskyldunnar er mikill og
biðjum við góðan Guð að varðveita
minningu Gunnars og vaka yfir fjöl-
skyldunni á þessum erfiðu tímum.
Brynleifur Hallsson.
Samstarfsmaður okkar og góður
félagi Gunnar Jakobsson er látinn
langt um aldur fram. Sagt er að mað-
ur komi í manns stað og það má til
sanns vegar færa. Eftirsjá og sökn-
uður eru hins vegar tilfinningar sem
hver og einn þarf að glíma við þótt
skarð á vinnustað hafi verið fyllt.
Gunnar, eða Gunni Jak eins og hann
var venjulega kallaður, var starfs-
maður mjólkursamlagsins á Akureyri
undanfarin 10 ár.
Starfsmannahópurinn horfir nú á
eftir skemmtilegum vinnufélaga og
við þökkum fyrir þann tíma sem
Gunni var okkur samtíða. Ánægju-
legar minningar hrannast upp og ylja
okkur um hjartaræturnar. Gunni var
einn þeirra sem ávallt sjá spaugilegar
hliðar á málunum og húmorinn var
jafnan skammt undan. Hann lá ekki á
skoðunum sínum og hafði gott lag á
að segja frá. Hann var vinsæll á með-
al samstarfsmanna og var gjarnan
fjörugt í kringum hann í matar- og
kaffitímum.
Það var engin lognmolla í kringum
Gunna. Hann var hvers manns hug-
ljúfi, hafði ríka kímnigáfu og lét menn
óspart hafa það á léttum nótum. Hafi
málshátturinn „Hláturinn lengir líf-
ið“ átt við í hans tilfelli hefði Gunni átt
skilið að verða minnst 100 ára. Við
kveðjum Gunna með söknuð í hjarta
og vottum fjölskyldu hans okkar
dýpstu samúð.
Fyrir hönd starfsfólks
MS Akureyri,
Kristín Halldórsdóttir.
Í minningu minni er Gunni alltaf
brosandi. Alltaf svo þægilegt þegar
hann og Gunna komu yfir í kvöldkaffi.
Ég man vel eftir því að þegar ég var
lítill, og Gunni hafði lokið við að segja
brandara og skella upp úr, leit hann á
mig og blikkaði öðru auganu. Það var
svona „okkar“. Karlmenn hafa yfir-
leitt sínar eigin leiðir í tjáningu,
stundum óhefðbundnar. Blikkið var
allt sem segja þurfti. Það þótti mér
alltaf vænt um.
Allir elskuðu Jakann, strákar sem
eyddu einu og einu sumri í samlaginu
hafa verið að hringja í mig og fá frétt-
ir af honum. Það segir mikið að eftir
fleiri ár skuli sumarafleysingastrákar
muna eftir honum og húmornum
hans, og hugsa enn hlýlega til hans.
Gunni á alltaf sérstakan stað hjá mér
sem vinur og góður maður. Einn sá
besti.
Vertu sæll, kæri vinur. Ég sé þig
fyrir mér glottandi á nýja staðnum,
komandi öllum í kringum þig í gott
skap.
Ari Jón jr.
Leitaðu að sál dauðans í líkama lífsins,
því að líf og dauði er eitt eins og fljótið
og særinn.
(Úr Spámanninum e. Kahil Gibran.)
Ég er fimm ára, Gunni sex. Við
stöndum hvort sínu megin við girð-
inguna sem er á milli heimila okkar.
Hann heldur á franskbrauðssneið
með smjöri og sultu. Í fyrsta sinn sé
ég „búðarfranskbrauð“. Ég horfi
löngunaraugum á sneiðina, dettur
ekki í hug að nokkur tími að gefa af
öðru eins. En Gunni gefur mér bita.
Enn get ég ornað mér við ylinn sem
gleðin og þakklætið kveikti í hjarta
mínu. Þetta er mín fyrsta minning um
kæran vin, Gunnar Jakobsson, sem
nú hefur lokið sinni vegferð í þessum
heimi.
Þetta litla minningarbrot segir svo
margt um Gunna. Ég minnist örlætis
hans, velvilja, hlýju og jákvæðni, ég
man léttan hláturinn, glettnina og
ósérhlífnina. Nálægð hans ávallt gef-
andi og góð.
Við ólumst upp hlið við hlið á Eyr-
inni, mikill samgangur var milli heim-
ilanna. Við vorum mörg, börnin á
Eyrinni í þá daga, frjáls í glöðum
leikjum okkar á löngum, björtum
sumrum. Þá hófst skólinn í fyrri hluta
október og lauk í byrjun maí. Mörg
byrjuðum við að vinna ung fyrir okk-
ur. Stuttu eftir fermingu hóf Gunni
sinn sjómannsferil og stundaði hann
sjóinn í áratugi. Árið 1963 kvæntist
hann eftirlifandi eiginkonu sinni, Guð-
rúnu Helgadóttur, frá Stafni í
Reykjadal, mikilli ágætiskonu sem
var honum einstaklega traustur og
góður lífsförunautur. Börn þeirra
Hafþór Viðar og Kristín. Barnabörn-
in eru sex, en ekki lifði Gunni að líta
augum sitt fyrsta barnabarnabarn,
dreng sem fæddist fyrir nokkrum
dögum.
Vegir lífsins eru ófyrirsjáanlegir.
Við Gunni fundum okkar maka,
keyptum okkar fyrstu íbúð í sama
fjölbýlishúsinu, eldri börnin okkar
fæddust á svipuðum tíma. Þegar við
síðar stækkum við okkur húsnæðið
urðum við áfram nágrannar. Ásamt
fjölskyldum okkar áttum við saman
fjölmargar ógleymanlegar stundir,
t.d. ferðalögin bæði utanlands og inn-
an.
Eftir að Gunni hætti á sjónum
starfaði hann á ýmsum stöðum, svo
sem Niðursuðuverksmiðju K. Jónson-
ar, Flugfélagi Norðurlands og síðustu
árin hjá Mjólkursamsölunni. Gunni
kom sér alls staðar vel, dugnaði hans,
krafti og samviskusemi viðbrugðið.
Hans létta lund og strákslegt viðmót-
ið aflaði honum margra vina. Mörg
undanfarin ár stundaði Gunni af
miklu kappi sitt aðaláhugamál, golfið.
Hann kolféll fyrir því og á vellinum
átti hann ótalmargar dýrðarstundir í
kátum hópi golfaranna.
Komið er að leiðarlokum, en minn-
ing um góðan mann lifir. Ég og fjöl-
skylda mín þökkum Gunna samfylgd-
ina og kveðjum hann með söknuði og
virðingu. Eftirlifandi ástvinum hans
biðjum við blessunar Guðs.
Jóna Þ. Jónatansdóttir
og fjölskylda.
Gunnar Jakobsson
Bergstaðastræti 29
var æskuheimili mitt, á
hæðinni bjuggu amma
og afi, Guðrún og J.C.C.
Nielsen uppi í risi
bjuggu Soffía föður-
systir mín og Guðjón ásamt einka-
dótturinni Önnu Björg. Í kjallaranum
bjó ég ásamt systkinum mínum, Þor-
gerði og Ólafi Karli og foreldrum okk-
ar, Ragnheiði og Ólafi. Þegar Anna
Björg fæðist var ég 13 ára og man því
vel eftir þessum fyrstu árum hennar,
fallegri, freknóttri, rauðhrokkin-
hærðri stelpu og minnist ég einnig
hvað Sessa og Guðjón voru hamingju-
söm og ánægð með litlu dótturina.
Þegar hún byrjaði að ganga tiplaði
hún oft á tánum og sagði Guðjón þá
hreykinn „ætli hún verði ekki bara
ballerína“. Guðjón var sérlega barn-
góður maður og alla tíð var hann mér
einstaklega góður.
Guðjón Sigurðsson
✝ Guðjón Sigurðssonfæddist í Reykja-
vík 5. nóvember 1921.
Hann lést á Hrafnistu í
Reykjavík 6. október
sl. og fór útför hans
fram frá Garðakirkju
á Álftanesi 19. októ-
ber.
Á þessum árum
fóru þau Guðjón og
Sessa stundum í bíó og
kom það fyrir að ég
passaði. Fyrir eina
bíóferðina setti ég
rúllur í Sessu og liðað
hárið varð vel hrokkið.
Fékk ég líka að setja
rúllur í Guðjón og að
greiða honum, mikið
var hlegið. Hann var
með þykkt rauðleitt
hár, mig minnir nú að
hann hafi bleytt það
áður en hann fór út úr
húsi með Sessu sinni.
Guðjón var Vesturbæingur og mik-
ill áhugamaður um fótbolta. Hans lið
var KR og fór hann oft á leiki. Afi fór
stundum með Guðjóni og einhverju
sinni fékk ég að fara líka, man ég ekki
hverjir spiluðu, held að það hljóti að
hafa verið KR. Afi hélt með Skaga-
mönnum en báðir héldu þeir uppá
Ríkharð Jónsson sem var mikill og
góður fótboltamaður. Amma fór nú
aldrei á völlinn með þeim en Guðjón
var henni góður og um hverja páska
gaf hann henni páskaegg. Guðjón var
sjómaður og minnist ég Happasæls
RE 190 sem var fjölskyldubátur. Á
honum var Guðjón stýrimaður og
Sverrir bróðir hans vélamaður og
voru þeir bræður ekki bara vinnu-
félagar en einnig miklir mátar. Oft
var Sessa frænka áhyggjufull ef von
var á vondu veðri og Guðjón úti á sjó.
Þá var reynt að hringja á bátabylgj-
una til að athuga hvar báturinn væri
og hvernig gengi en eflaust hringdi
Sessa nú líka í logni og góðu veðri, en
þetta rifjast upp þegar horft er til
baka. Síðan fóru Sessa og Anna Björg
auðvitað ótal ferðir niður á bryggju til
að taka á móti Guðjóni eða út í Örfir-
isey til að sjá bátinn sigla inn eða þá
að kveðja er hann fór á sjóinn.
Alltaf kom Guðjón með nýjan fisk í
soðið, man ég líka eftir fisk sem hann
lét hanga dögum saman undir þak-
skeggi á vaskahúsinu. Þetta var kall-
að siginn fiskur, ég var ekki mjög
hrifin en man eftir að fiskiflugunum
líkaði hann vel. Á fullorðinsárum bjó
ég erlendis í mörg ár. En við hverja
heimkoma var kíkt til Sessu, Guðjóns
og Önnu Bjargar sem þá voru þau
flutt af Berstaðastrætinu í Meðalholt
21 og síðar í Eskihlíð 26. Sessa sá til
þess að enginn færi svangur frá þeim
því alltaf var hlaðið veisluborð. Síðan
var spjallað og var oft glatt á hjalla
þegar Guðjón sagði sögur bæði af sjó
og landi því hann kunni margar og
sagði skemmtilega frá.
Kæra Anna Björg, Jónfríður, Rafn
og fjölskyldur, ykkur sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guðrún Ólafsdóttir Nielsen.
Samt vissirðu að Dauðinn við dyrnar beið.
Þig dreymdi að hann kæmi hljótt
og legði þér brosandi hönd á hjarta.
Svo hvarf hann, en ljúft og rótt
heyrðirðu berast að eyrum þér óm
af undursamlegum nið.
Það var eins og færu fjallasvanir
úr fjarlægð með söngvaklið.
Og dagurinn leið í djúpið vestur,
og Dauðinn kom inn til þín.
Þú lokaðir augunum – andartak
sem ofbirta glepti þér sýn.
Og um varir þér brá fyrir brosi þeirra,
sem bíða í myrkrinu og þrá
daginn, – og sólina allt í einu
í austrinu rísa sjá.
Og Dauðinn þig leiddi í höll sína heim
þar sem hvelfingin víð og blá
reis úr húmi hnígandi nætur
með hækkandi dag yfir brá.
Þar stigu draumar þíns liðna lífs
í loftinu mjúkan dans.
Og drottinn brosti, hver bæn þín var
orðin
að blómum við fótskör hans.
(Tómas Guðmundsson.)
Guðjón, kæri vinur, þökkum þér
samfylgdina og góð kynni í gegnum
árin öll.
Elsku Anna Björg okkar, þú ert bú-
in að standa þig eins og hetja í allri
umönnun pabba þíns og ávallt verið
foreldrum þínum góð dóttir. Þú átt
samúð okkar alla.
Helga og Garðar.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Minningargreinar