SunnudagsMogginn - 22.11.2009, Side 44

44 22. nóvember 2009
Vitanlega er það einföldun
dauðans að segja að hver
áratugur hafi sín sérkenni,
en má til sanns vegar færa –
ef sjónarhornið er nógu
þröngt. Þannig má slá því
fram að áttundi áratugurinn
hafi verið diskóáratugur (þó
pönkið hafi komið fram á
sama tíma). Um líkt leyti og
diskóið lagði heiminn að fótum sér (eða
heimurinn diskóið) gerðust menn með-
vitaðir um fátækt og óréttlæti í músíkinni
og margir tóku að líta á hana sem verk-
færi til að gera menn meðvitaða og
ábyrga. Aðrir sáu þó bara stuð í öllu sam-
an, þar á meðal írsk-ítalskur strákur sem
vann í plötubúð í Miami. Baka til í plötu-
búðinni var hljóðver og þar
fór strákur, Harry Wayne Ca-
sey, að fást við músík. Menn
lögðu við hlustir og eftir að
hafa samið lög fyrir aðra um
hríð kom fyrsta lagið með KC
& The Sunshine Band út
haustið 1973.
KC & The Sunshine Band sló
rækilega í gegn í Bretlandi, en
gekk illa að komast á kortið heima fyrir
þó aðrir listamenn hafi náð góðum ár-
angri með lög eftir þá Casey og félaga
hans. Það var ekki fyrr en þriðja skífa
sveitarinnar, Part 3, kom út í október
1976 að hjólin tóku að snúast fyrir alvöru
og snerust ört næsta áratuginn.
Tvennt hafði Casey / KC lært af því að
vinna í plötubúð; fólk átti erfitt með að
læra lög og það var til fullt af fólki sem
hafði engan áhuga á vitundarvakningu
félagsþroska; það vildi bara skemmta sér.
Hann beitti þeirri þekkingu sinni líka á
markvissan hátt: heiti hvers lags var
endurtekið í sífellu í textanum til að
tryggja að enginn gleymdi því og síðan
var heiti hvers lags endurtekið í sífellu til
að tryggja að í því væri engin ádeila eða
djúp merking (í laginu góða „Shake Your
Booty“ er textinn eiginlega bara „shake
your booty“ og „shake, shake, shake“,
það fyrrnefnda endurtekið átján sinnum,
það síðarnefnda tólf sinnum. (Til að fyr-
irbyggja misskilning þá þýðir „shake yo-
ur booty“ „hristu á þér rassinn“).
arnim@mbl.is
Poppklassík Part 3 - KC & The Sunshine Band
Hristu á þér rassinn, átján sinnum
Í júlí síðastliðnum lést Henry John „Harry“
Patch í hárri elli, 111 ára gamall; síðasti eft-
irlifandi hermaðurinn sem þátt tók í fyrri
heimsstyrjöldinni. Stuttu síðar gaf Radio-
head út smáskífuna Harry Patch (In Memory
Of), en hún tók lagið upp skömmu áður en
Patch lést.
Þetta uppátæki Radiohead-manna varð
Matthew Friedberger, síðri helmingi Fiery
Furnaces, tilefni til að hrauna yfir Radiohead
fyrir tilgerð og almennan bjánagang; með því
að semja lag um einhvern genginn sem öll-
um finnist frábær séu þeir að baða sig í
ljóma annarra. Svo sem gott og blessað, en
málið er bara að Friedberger fór mannavillt;
hélt að Radiohead hefði samið lag um tón-
skáldið Harry Partch, en ekki hermanninn
fyrrverandi Harry Patch (sem hann veit vænt-
anlega hvorki haus né sporð á).
Matthew og Eleanor Friedberger.
Harry Patch er
ekki Harry Partch
Góðar fréttir voru að berast úr nýrokk-
heimum en hin mjög svo stíliseraða sveit
Interpol mun gefa út nýja plötu snemma á
næsta ári. Sveitin er ekki einasta vel stíl-
iseruð heldur er uppfærsla hennar á kulda-
rokki níunda áratugarins hreinasta afbragð,
eins og frumburður hennar Turn on the
Bright Lights sannar líkast til best. Platan
nýja kemur út í kjölfar Our Love To Admire
sem út kom 2007, en það var þriðja plata
hennar. Ku nýja plata bera með sér hljóm-
rænt afturhvarf til téðs frumburðar og víst er
að einhverjir munu fagna þeim fréttum inni-
lega en síðasta plata var um margt dulítið
vafasöm.
Hin mjög svo stíliseraða sveit Interpol.
Ný plata frá Interpol
árið 2010
T
ími friðar og stillu, blessuð jólin, nálgast óð-
fluga. Jólin eru líka gósentíð markaðsmógúla
og sölupunga og um jólaleytið kemur jafnan út
(ó)heilnæmur slatti af veglegum safnöskjum;
sem hentugt er að læða undir tréð. Hin geðþekka og ei-
líflega rokkandi sveit, AC/DC, hefur nú skellt sér í slag-
inn með safnkassa er nefnist Backtracks. Ekki er þó rétt
að tala um kassa, heldur er um að ræða lítinn magnara
sem hýsir góssið. Og er aukinheldur hægt að nota hann
til gítarspils, en krafturinn er eitt vatt! Í magnaranum
eru svo þrír hljómdiskar, tveir mynddiskar, ein vínyl-
plata og 164 síðna harðspjalda sófaborðsbók.
Raus
OK, nú er búið að rausa um ytra byrðið, hönnunina og
„jólasokks“-vinkillinn á þessu. Kassinn á væntanlega
eftir að rata til vel stæðra manna á miðjum aldri, sem
gældu í eina tíð við rokkstjörnudrauminn. En er eftir
einhverju að slægjast, tónlistarlega?
Um er að ræða safn sjaldgæfra laga sem hafa hingað til
verið á tjá og tundri, lúrandi á b-hliðum o.s.frv. Megin-
fengurinn felst í elsta efninu þegar sveitin var enn nokk-
uð bundin við heimalandið, Ástralíu. Upp að Highway
to Hell (1979) komu plötur sveitarinnar út sérstaklega í
heimalandinu, og var iðulega annað snið á þeim plötum
en þeim sem voru gefnar út á alþjóðavettvangi. Laga-
uppröðun og -innihald var öðruvísi og hér er að finna
alls tólf lög sem komu bara út í Ástralíu og eru sum
þeirra að líta dagsins ljós á geisladiski í fyrsta skipti.
Á hljómleikum
Tveir diskanna bera þá með sér tónleikaupptökur og
myndbönd og þar er einnig að finna heila tónleika sem
voru teknir upp í München árið 2003.
Það er því eftir að ýmsu að slægjast en kassinn markar
þó engin endalok sköpunarlega séð hjá sveitinni en í
fyrra kom platan Black Ice út, eftir að aðdáendur höfðu
beðið eftir nýju hljóðversefni í átta ár. Þegar búið var að
þurrka eftirvæntingarglýjuna úr augunum stóð hin
prýðilegasta plata eftir, en ég, eins og margir, átti meira
von á því en að um hálfgert stórslys yrði að ræða. Sveitin
fékk vind í seglin eftir útkomu plötunnar, sem var vel
tekið, og því vonandi ekki langt að bíða þar til ný hljóð-
versplata lætur á sér kræla.
Sídægra rokksins AC/DC rokka eins og enginn sé morgundagurinn.
Svo einfalt,
svo gott
Forláta safnkassi með sjaldgæfu
efni frá hinni dásamlegu
rokksveit AC/DC kom út í
byrjun mánaðar, ætluð
sveittum jólasokkum.
Arnar Eggert Thoroddsen arnart@mbl.is
Þessi nýjasta safnaskja AC/DC
er ekki sú fyrsta af þeim tog-
anum í sögu sveitarinnar en
útgáfa hennar vekur gamla og
vel gilda spurningu: Hvar er
safnplatan? Best Of? Greatest
Hits? The Collection? Það er
stórmerkilegt að þrátt fyrir að
eiga tugi slagara, þrátt fyrir að
hafa skapað bestu „rúnt“-
tónlist allra tíma þá er engin
hefðbundin safnplata til. Full-
nægjandi skýringar hafa ekki
verið gefnar upp, en Young-
bræður eru viðskiptamenn
slyngir og ástæðan liggur því
efalaust í einhverju stórkost-
legu markaðsplotti. Sem lítið
rokk er í.
Hvar er safnplatan?
Svona lítur nýja boxið út.
Tónlist
Mörgum brá í brún þegar
það spurðist að Bob Dylan
hefði tekið upp jólaplötu
og ekki varð undrun
manna minni þegar í ljós
kom að platan, Christmas
in the Heart, er þrælfín. Í
framhaldinu hefur Dylan,
sem alla jafna er lítið gef-
inn fyrir tónlistar-
myndbönd, kom síðast fram í slíku fyrir ára-
tug eða svo, sett saman myndband sem fer
nú víða á netinu.
Sú von manna hefur ekki ræst að sjá Bob
Dylan í jólasveinabúningi með hvítt skegg,
en hann hefur þó gert það fyrir aðdáendur
sína að setja á sig gráa hárkollu og sprella
með mannskapnum í laginu Must Be Santa -
sannkallaður jólapolki.
Jólapolkastuð
í boði Bobs Dylans
Bob Dylan
í jólaskapi.