SunnudagsMogginn - 07.02.2010, Blaðsíða 43

7. febrúar 2010 43
Þ
egar jökulkuldinn smýgur gegnum merg og
bein eins og hann gerir þessa dagana er gott
að eiga vísa hlýju í öðrum kroppi.
Geta látið sig hlakka til að koma heim í
þennan dásamlega yl sem er allra hita bestur.
Það er alveg hægt að láta sig hafa það að standa
frostbitinn úti í næðingnum ef maður veit að heima
(eða einhvers staðar annars staðar) bíður heitur líkami
sem vill svo gjarnan fá að verma upp helköld lærin sem
eru næstum dauðadofin eftir bitin frá honum kulda-
bola.
Heittelskuðum ber jú að hita með ástinni allri sem
býr í sál og líkama.
Þeir sem elska ofurheitt ættu að nota hvert tækifæri
yfir vetrarmánuðina til að vera lífrænn hitaveituofn eða
arineldur fyrir þá sem ástin beinist að.
Gaman getur verið að fara í leiki sem snúast ýmist
um að hlýja eða vera hlýjað.
Einn af þeim gæti verið sá að kalla fram um leið og sá
heittelskaði eða sú heittelskaða kemur inn úr kuld-
anum og krefjast þess að skjálfandi greyið rífi sig strax
úr hverri spjör.
Svipta sig svo sjálfur/sjálf klæðum og taka á móti
elskunni með risastóru alsnöktu og sjóheitu faðmlagi.
Það er skemmtilegt að láta ískaldan og brennheitan
kropp mætast. Þétt.
Síðan má skríða saman undir feld eða ofan í froðubað
nú eða bara hvert þangað sem hugurinn vill og nudda
lífi í köldustu líkamspartana.
Hrollkuldi annars aðilans getur líka kallað fram
átakamikla ástarleiki því ekki nennir fólk að skjálfa
lengi, það þarf að taka almennilega á svo blóðið komist
á þokkalega hreyfingu.
Þeir sem eiga ekkert erindi út í kuldann en langar
samt til að láta hlýja sér geta einfaldlega stokkið fá-
klæddir fram á svalir eða út í garð og látið frostið leika
um sig þar til geirvörtur verða eins og grjót og gæsa-
húðin þekur nánast alla kroppsins húð.
Þeir sem eru staddir í nálægð snjóskafla ættu ekki að
láta þá ónýtta til ástarbragða, heldur stökkva til og
kútveltast þar í kuldagöllum. Opna kannski nokkrar
smugur fyrir ískaldar hendur til að þreifa á heitu holdi.
Svo er líka upplagt að fara til fjalla, hverfa inn í
kaldan kofa, hita hann upp með eldi og njóta þess að
skottast saman allsber inni í hlýjunni á meðan kuldinn
gnauðar í hverri fjöl. Hlaupa svo út og fara í kapp í
kringum kofann. Hendast inn með frosnar tær og
skemmta sér.
Á vetrum skal einnig nota hvert tækifæri til að svitna
ærlega í dansi.
Þorrablót og árshátíðir eru kjörinn vettvangur til
þess og engin tilviljun að einmitt febrúar og mars skuli
veljast fyrir slíkar uppákomur. Það er fyrst og fremst
til að koma í veg fyrir að mjaðmir og útlimir frjósi fast-
ir af hreyfingarleysi á þessu innilokaða árstíma.
Þorrablót eru líka ein af fáum samkomum þar sem
tækifæri gefst til að stíga ræla, polka og vals eða svo-
kallaða gömlu dansa. Eins og allir vita býður slíkur
dans upp á mun meiri nánd og snertingu en annar
dans. Þar er löglegt að þrýsta sér þétt upp að dans-
félaganum. Og ólíklegustu menn missa hendur á rass.
Sumir tapa líka augunum ofan í brjóstaskoruna.
Allt er þetta af hinu góða og skemmtileg tilbreyting
frá eintrjáningsdansi nútímans þar sem hver dansar í
sínum heimi.
Það getur kynt verulega undir konuglóð að lenda í
fanginu á góðum dansherra sem horfir í augun allan
tímann á meðan ólgandi líkamar þeirra snúast fimlega
um gólfið.
Kalt og heitt
Stigið í
vænginn
Kristín Heiða
khk@mbl.is
Gatan mín
S
norri Helgason tónlistarmaður
hefur búið á Lokastíg í tæp
fimm ár. Hann viðurkennir að
upphaflega hafi gatan sjálf og
umhverfi hennar skipt litlu máli held-
ur réð staðsetningin því að hann flutti
þangað. Þegar hann var rúmlega tví-
tugur hafi aðalatriðið verið að búa sem
næst miðbænum. „Eftir að ég flutti
inn fór maður að sjá betur hversu góð
þessi gata er. Hún er miðsvæðis en
samt eru ekki mikil læti þarna. Við
hliðina er Þórsgatan og þar er meiri
umferð. Þar er keyrt í báðar áttir en á
Lokastígnum er einstefna og þar keyr-
ir enginn nema eiga erindi.“
Snorri játar því að það sé afar þægi-
legt fyrir tónlistarfólk að búa nálægt
miðbænum. „Það er mjög gott að geta
gengið á staði þar sem maður er að
fara að spila og haldið á gítarnum. Svo
gengur maður bara heim. Svo er ég
mikið borgarbarn og finnst gaman að
fara í göngutúra niðri í bæ.“ Snorri
ólst upp í Hlíðunum, sem eru nokkuð
miðsvæðis. Hann byrjaði ungur á
göngutúrunum og hélt gjarnan fót-
gangandi í dagsferðir úr Hlíðunum í
miðbæinn.
Aðspurður segir Snorri helsta gall-
ann á Lokastígnum vera skort á bíla-
stæðum. „En er það ekki vandamál alls
staðar hvort sem er? Svo eru stundum
læti um helgar en mér er alveg sama
um það. Fólk heldur partí en er það
ekki alls staðar líka?“ Eins og Snorri
nefndi er þægilegt fyrir tónlistarfólk og aðra sem
vilja vera í hringiðunni að búa nálægt mið-
bænum. Hann segist ekki vita til þess að margir
þekktir einstaklingar búi á Lokastígnum nema
kannski vinkona hans, Elsa María Jakobsdóttir
sem var í Kastljósinu. „Hinsvegar er Þórsgatan
troðin. Þar búa m.a. Þorsteinn Guðmundsson,
Megas og Elli í Jeff Who. Það er fullt af miðbæj-
arrottum þar.“
ylfa@mbl.is
Morgunblaðið/Golli
Gott að geta gengið
með gítarinn í bæinn
Lokastígur
1
4
2
3
Sæbraut
Skúlagata
Hverfisgata
Laugavegur
Læ
kja
rga
ta
In
gó
lfs
st
ræ
ti
Fr
ak
ka
st
ígu
r
Vi
ta
st
ígu
r
Eiríksgata
Skólavörðustígur
Njar
ðarg
ata
Hallgrímskirkja
Bergþórugata
Bar
óns
stíg
ur
Sn
or
ra
br
au
t
Fr
ík
irk
ju
ve
gu
r
Sóleyjargata
Geirsgata
Vesturgata
Austurstræti
1 Á Bæjarins bestu eru góðar pylsur.
2 Á Lucky Records er mikið úrval af plötum og það er gaman
að fletta í gegnum þær.
3 Það er alltaf gaman að koma í Hafnarhúsið.
4 Það er gott að taka sprett í Sundhöllinni.
Uppáhaldsstaðir
Snorra