Skólablaðið - 01.12.1966, Page 11

.... Jafn langt er liðiÖ, síðan þetta gerðist og þá var liðið
frá upphafi veraldar. Sunnan skóglendisins mikla, í hæð -
unum norðan spegilvatnsins stóra, sem enginn veit lengur
hvar er, stóð byggð Denhanna.
Upp frá kjarrivöxnum ásunum í austri kom sólin á hverj-
um morgni, beindi för sinni yfir himinhvolfið og steig nið-
ur af braut sinni handan fjallanna 1 vestri. Öllu landinu
veitti hún birtu og hlýju, og Denharnir elskuðu hana og
báru virðingu fyrir henni. Þannig var það fyrst. -
En er fram liðu stundir tók að bera á þvá, að menn við-
hefðu ófögur orð um sólina, hreint og beint atyrtu hana -
hvílíkt og annað eins !
Þeim þótti myrkrið hentara sér, þegar þeir voru að læð-
ast að fjendum sínum til að drepa þá í svefni. Eða þeir
voru að laumast 1 önnur hús og heimsækja konur annarra
manna eða sátu að alls kyns bralli og leynimakki meðan
aðrir sváfu.
já, eitt og annað voru menn að aðhafast, sem ekki þoldi
birtu sólarinnar, og sumir vildu aðeins sofa lengur, en
sólin boðaði þeim nýjan dag og störf. En sólin hlustaði
ekki á tal mannanna og vissi þvf ekki allt hið illa, sem
um hana var sagt.
Svo var það morgun einn, er sólin bjóst til sinnar daglegu
göngu yfir himininn, að Rauðfugl nokkur, sem allar nætur
söng skapillskulag 1 lægstu greinum trjánna, kom til hennar,
flaksandi á sihum stuttum vængjum og spurði - þvi hann
vildi gjarna gera af sér einhverja bölvun, ef hægt væri - :
"Hvernig líkar þér, virðulega sól, þar sem mennirnir segja
um þig, þegar þú birtist þeim á morgnana? 11
"Ef satt skal segja, fugl minn góður, " svaraði sólin, "legg
ég ekki eyrun við fánýtu þrasi mannanna. Hverju skiptir
það mig, hvað þeir kunna að segja um mig? "
Fuglinn flaug stúrinn á brott og taldi tilraun síha misheppn-
aða.
En forvitni sólarinnar var vakin, hana fýsti að heyra, hvað
menn segðu um hana. HÚn lagði eyrun við þrasi mannanna,
þegar hún steig upp á himininn og steypti birtu sinni yfir
veröldina. Og hvað heyrði hún ?
Raddir, sem bölvuðu sólinni fyrir að koma svo snemma upp,
þvf mennirnir voru byrjaðir að elska myrkrið.
Þegar sólin heyrði þetta, fylltist hún sorg og reiði. Hún nam
staðar á himninum sem snöggvast og mennirnir sáu hana
roðna af bræði og vissu ekki, hvaðan á þá stóð veðrið. Svo
vafði hún að sér gullinni kápu sinni og lagði af stað eftir
sinni vanalegu braut. En nú gekk hún ekki hægt, eins og var
vani hennar, nú hljóp hún þvert yfir himinhvolfið, nam stað-
ar yfir fjallsbrúnunum T vestri, lét grásvört óveðursský
hrópa upp reiði siha í garð mannanna og hvarf bak við vest-
urfjöllin í einu stökki.
Mennirnir voru sem steini lostnir. T lággreinum skógarins
byrjaði Rauðfugl einn geðillskubrag sinn með undarlega á -
nægjulegum hreim.........