Skólablaðið - 01.12.1966, Side 15

Fl£KHHfiURWIV
Út úr fjar-
lægðinni kemur
flækingurinn ,
einn og vina -
laus. Eins og vind-
urinn æðir hann
um sveitirnar viðstöðu-
laust, ýmist til ama eins
og norðangjólan, eða
hressilegur og upplifgandi sem
sunnanþeyrinn.
Og það er vetur og skaf-
renningurinn fýkur yfir heiðarnar
og niður 1 dalina, fennir yfir lágan
kotbæinn, sem stendur einn sér
1 helgreipum öræfanna.
f bænum bíður konan með
barnahópinn sinn, bíður eftir bónda sín-
um heim frá húsunum.
Á heiðarbæjunum eru gesta-
komur fátíðar yfir vetrarmánuðina. Þó
ber svo við nú, að guðað
er á glugga, þvi myrkrið er skollið
á, og ekki er siður að knýja dyra
eftir að skyggja tekur.
Guð blessi þig, segir konan og
gengur fram eftir göngunum, en
úti fyrir stendur flækingurinn, veður-
barinn og snjóugur frá hvirfli
til ilja.
Konan vúsar komumanni til stofu,
dregur af honum sokka
og færir honum þurrt, og þá kemur
bóndinn.
Svo ber konan fram mat, og
flækingurinn
segir fróttir
neðan úr
byggðinni, meðan
hann matast. Nú
er hátíð 1 kotinu,
því" hór er flækingurinn
eins og sunnanþeyrinn,
en á stórbýlinu niðri
1 sveitinni var hann sem .
norðangjólan,
þar þykir óþarft að eyða
mat í slíka menn. En hór gleður
hver gestur, og um kvöldið kveður
flækingurinn rímur og segir sögur,
því hann hefur víða farið,
margt séð og margt heyrt.
Og næsta kvöld kveður hann
aftur rímur og segir fleiri sögur.
En hinn þriðja dag kveður hann
lftilláta kotbúana, sem fagna
hverjum gesti, jafnt ríkum
sem fátækum.
Og eilífðin heldur áfram
og flækingurinn hverfur út í
fjarlægðina.