Skólablaðið - 01.12.1966, Page 23

- 89 -
j anda peká.
Miklu hlýtur M. R. að hafa verið virð-
ingarverðri stofnun áður fyrr. M. a. var
þetta ekki skóli fyrir stúlkur. Ætla má, að
alltaf hafi verið fast drukkið 1 skólanum,
og er tal manna um vaxandi áfengisnotkun
að öllum líkindum kvabb eitt og virðist lít-
ill grundvöllur vera fyrir sannleiksgildi
þess. NÚ er þetta feimnismál mikið.
Áður fyrr hótu drykkjusiðir nemenda hrein-
lega fyllerí’, en nú er talað um kúltúr-
drykkju, sem mun vera áhrif frá menning-
arlöndum. Langflest veitingahús selja
drukk til svalar sterkþyrstum. , Þá sitja
menn á háum stöllum og biða eftir sopa,
sem kýr á stalli. Það heitir líka, að
belja se á bási’, en mannskepnan er á bar.
Um skyldleika orðanna er bent á vinsæj.
stafsetningarblöð þriðja bekkjar ( höfundur
blessunarlega ókunnur, hans vegna). Áhugi
nemenda fyrir áfengisbindindi er líka mjög
takmarkaður. í fyrra var boðað til stofn-
fundar 'Gindindisfelags í* skólanum. Fundar-
sókn var góð, en áhugi var allur i hófi,
því að samþykkt var með tveimur atkvæð-
um gegn engu að stofna ekki bindindisfélag
1 skólanum.
Við og við _hinir._
Menntaskólanemandi hljómar 1 eyrum
margra sem annarlegt orð. Þeir eru líka
til, sem vart þola að minnzt só á mennta-
skólann. "Þetta er ekki venjulegt fólk. "
Þeir, sem tala svona, hafa oft - af ein-
hverjum ástæðum - ekki getað lagt á lang-
skólanám. Þá skapast óbeit á menntun
næstum þvx á hvaða stigi sem er. Mennta-
menn eru álitnir háfleygir og taldir líta
niður á venjulegt fólk og túlka sig þannig,
að fáir skilji, séu montnir. Vist eru nem-
endur t. d. hér 1 Menntaskólanum, sem
nánast grobbast af því að vera rriennta-
skólanemar og haga sér á margan hátt
eins og hér að framan greinir.
Áður fyrr var litið upp til nema i
Lærðaskólanum. Þeir voru að vissu leyti
einum stiga ofar jafnöldrum i þjóðfélaginu
og hafa e. t. v. leyft sér sumt, sem öðrum
ekki þóknaðist. Þessi upphafnin^ féll nið-
ur, þegar möguleikar til langskolanáms
jukust með auknum skilningi á gildi mennt-
unar og minnkandi fátækt. - Stúdentspróf
varð algengara.

Ég bendi á þetta hér að framan, af því*
að við og bið heyrast raddir um, að milli-
bil milli hins menntaða og hins ómennt-
aða - eins og var að nokkru leyti áður -
sé æskilegt. Sjálf viljum við þroska okk-
ur og læra fyrir okkur sjálf og með það i
huga held ég, að flestir leggi á náms-
brautina. - En þjóðfélagið i dag er hálf-
gert peningafélag og æ fleiri hugsa nú 1
hundraðkrónuseðlum. Sé því kröfum nú-
timans fylgt, ætti enginn að fara 1 háskóla.
Þannig er ástand á Islandi x dag. Störf
flests háskólamenntaðs fólks væru lítils
metin, ef dæma ætti eftir kaupi. Þannig
hefur þjóðin misst marga góða menn í út-
lönd, þar sem þeir telja sér misboðið hér
heima við slik skilyrði, sem hér eru til
boða.
Hér hlýtur að þurfa úr að bæta, eða
eigum við að lifa áfram sem þorskhausar
1 síld og sjó og fagna upprisu iðnaðarhalla
við Suðtxrlandsbraut meir en frelsarans?
ÞHH.
Smávinir fagrir, foldarskart....
Munaðarkarl og ritstjóri Vilmundur
Gylfason komst i útvarpið um daginn
( húrra fyrir honum ). Skyldi þar rætt
við nokkur ungmenni, en þar sem áhuga-
mál Vilmundar spanna viða, heyrðist ekki
í neinum öðrum. Að sjálfsögðu varð hon-
um tíðrætt um æskuna og spillingu hennar,
enda sagði hann lika síðar á málfundi, án
þess að roðna, að æskumenn unglinga-
skóla og yngra fólkið yfirleitt væri svo
heimskt og vitlaust og svo sjálfsgagnrýni-
laust, að hættur þær, sem lægju í leyni,
velmegun, brennivínsþorsti, kynæði, leti
og spilling, væru að gleypa það með húð
og hári. Ekki minntist Vilmundur þó á,
hve glæsilega hans mikli karakter stóðst
þessar freistingar á sínum tíma. Enda
er Vilmundur ekki einn af þeim mönnum,
sem slettir skyrinu þótt hann eigi það, né
hendir steinum úr glerhúsi.
Þá getur Vilmundur líka skrifað "Edi-
tor dicit" fyrir veika kynið um ævintýri
næturinnar f augum mannanna og brókar-
sjúkar frumur i makaleit. Enda eru þær
stúlkurnar ekki orðnar ófáar, sem eru
hættar að fara með bænirnar sinar fyrir
svefninn, en lesa i þess stað hugvekjur
Vilmundar. Ekki má heldur gleyma bók-