Skólablaðið - 01.12.1966, Síða 37

103 -
RITDÓMUR,
frh. af bls. 72.
um félagsmál og að "starfsemi Framtíð-
arinnar geti farið sem ánægjulegast fram'.'
Hvað um nokkrar lagabreytingar um mál-
ið? L. B. á sáðasta orðið í blekslettum,
ungskáld eru hans vettvangur. jónas E.
Svafár má vera vont skáld, en eitthvað
óviðkunnanlegur er tónninn 1 ummælum
L. B. varðandi skáldið.
Grein Peturs Kjartanssonar er í* svip-
uðum anda og fyrri ritsmíðar hans.
Skrif manns, sem á komandi tímum ætl-
ar að leiða þjóð sína yfir eyðimörkina 1
átt til fyrirheitna landsins, og er byrjað-
ur 1 æfingaskyni að hjálpa skólasystkin-
um sinum á hálum brautum lagakróka og
svikulla embættismanna. Annars leiðist
mer landsföðurlegur blærinn hjá Pétri,
sem er tekinn að minna mjög á vikuleg-
ar greinar háttsetts þjóðskörungs í út-
breiddasta blaði landsins. En segir ekki
frægt sálmaskáld einhvers staðar, "Hvað
höfðingjarnir hafast að, hinir meina sór
leyfist það. " Pétur ræðir nokkuð um
setu Magdalenu Schram í embætti scriba
scholaris og fer niðrandi orðum um and-
stæðinga hennar í því máli. Það þætti
mér hins vegar mjög óeðlilegt, ef ekki
sköpuðust umræður um jafn viðkvæmt
mál og það er, þegar gamlar hefðir og
venjur eru þverbrotnar. En skólafundur
hefur fellt sinn úrskurð og vona ég, að
mótbyr sá, er Magdalena mætti í upp-
hafi starfsferils sihs, verði henni ein-
ungis til hvatningar að betra starfi.
Gaman væri á hinn bóginn, ef Pétur vildi
sanna staðhæfingar sínar um forsending
Helga Guðmundssonar á margumræddum
Framtíðarfundi.
Umdeildasta síðan í blaðinu er án efa
þjóðdrápa Þórarins Eldjárn. Þykir
mörgum, sem þar sé dýrmætum pappír
sóað á lítt verjanlegan hátt. Draumnum
er nosturslega raðað í stafrófsröð, enda
með tveggja daga vinnu sér að bakhjarli.
Finnst mér þó formleysan vera farin út
í öfgar, þegar gripið er til slíkra ör-
þrifaráða og þarna eru um hönd höfð.
Skiptar skoðanir eru og um það, hvort
hugmyndin, sem á bak við liggur, sé
frumleg, en ekki ætla ég að hætta mér út
í deilur um svo viðkvæmt mál. Aldrei
hef ég þó fyrr séð þessa túlkun á marg-
þvældum spám, hvaða ríki muni næst
bætast við stjörnurnar 50 í gunnfána
frændans handan Atlantsála.
Hugleiðingar Kristins Einarssonar um
ljóðlist eru samdar af kunnáttu á í*s-
lenzku máli og efninu, en heldur er
Kristinn óstöðugur í rásinni, hleypur úr
einu í annað, eins og tilgangurinn hafi
einungis verið sá að fylla nógu margar
sáður. Það bezta í greininni er að mín-
um dómi það, sem sagt er í upphafi um
kart'öflur og blóm, en því" miður er það
ekki hugarsmáð Kristins.
Pétur Gunnarsson hefur átt betra efni
á síðum Skólablaðsins en ljóðið á bls. 59.
Nægir í jpví* sambandi að nefna smásögu
hans í siðasta blaði, sem er hreint af-
bragð. Pétur er i greinilegri framför og
er það ánægjulegt.
Einn nýr þáttur hefur hafið göngu síha í
blaðinu á þessu skólaári undir stjórn rit-
stjórans sjálfs, Kaffihúsaþankar. Eru það
hugleiðingar hans um menn og málefni og
geysist Vilmundur fram á ritvellinum og
leggur til beggja handa að nokkrum mönn-
um, en bregður skildi á bak öðrum.
óneitanlega eru sleggjudómar Vilmundar
umdeilanlegir, eins og t. d. skrif hans um
ungskáldin Böðvar Guðmundsson og jóhann
Hjálmarsson.og heggur þar sá er hlífa
skyldi. Hrafn Gunnlaugsson er lofaður vel,
enda var það jafnan siður höfðingja að
gæta varúðar, þegar skáld þeirra áttu hlut
að máli. Málið á vísu ÞÓris jökuls er
mér og þyrnir í augum. Virðist höfgi hafa
runnið á prófarkalesara við yfirlestur á
vúsunni. Hefur hann ekki getað ákveðið
hvort málið á henni ætti að vera sam-
ræmda stafsetningin eða sú lögskipaða,
kennda i þriðja bekk. Er þessu síðan öllu
ruglað sitt á hvað, svo að út kemur sam~
setningur, þar sem hugur ÞÓris breytist 1
haug og stafsetningin yfirleitt fremur leið
ambaga. Heldur finnst mér rabbdálkur Vil-
mundar bera keim af handahófslega unninni
uppfyllingu, þó víða megi greina góða spretl
Ætti hann að vanda betur skrif sín á kom-
andi tímum og láta af órökstuddum fullyrð-
ingum um menn og málefni.
Einar ólafsson setur fram nokkrar aug_
ljósar staðreyndir á ennþá augljósari hátt
í 2mur stuttum kváeðum og hafi hann þökk
fyrir vinnuna, sem á bak við liggur.
Betur hefði ég kunnað við að sjá
Frh. á bls. 107.