Skólablaðið - 20.12.1966, Side 19

- 129 -
Hitt er öllu verra, þegar menn og konur
- rétt nýlega fyrir gafl gengi'n - taka upp
á því aö áfellast jafnaldra sína og -öldrur.
fyrir skort á ábyrgíj.siðferöis- og sóma-
tilfinningu, eða öðrum virtum kenndum.
En á þessu heíur talsvert borið meðal
Menntskælinga undanfarið. Vonandi og
væntanlega eru orð þessa fólks aðeins
vangaveltur um tilgang.og þýðingu þeirra
líkamlegu jafnt og andlegu óspekta og af-
reka, sem fjölmörg skólabörn hafa 1
frammi, og hver ég leyfi mér að kalla
frábær og engra breytinga þurfi. Þvi eftir
töluverðar íhuganir þar að lútandi, kemst
óg að þeirri gagnmerku niðurstöðu, að
okkur Menntlingum er síður en svo alls
varnað - hvað viðkemur hitt og þetta !
Her er þó ýmislegt undanskilið,og er
óg þá komin að þvi, sem upphaflega var
ætlunin að ræða. Hef óg þar með upp
áðurmargheyrð harmkvæli viss hóps inn-
an skólans, tugguna um áhugaleysi nem-
enda á fólagslifi og -starfsemi.
Sá hefur tíðum verið háttur embættis-
manna og annarra, sem eitthvað hafa með
fólagslegt viðhald 1 skólanum að gera, að
býsnast yfir þátttökuleysi hinna og skegg-
ræða "felagslegan doða" og af hverju
hann geti stafað. ( Uppáhaldsorð slikra
spekinga er auðvitað fólagslegur, eins
og hór mun hafa komið í ljós. )
En er ekki aðeins verið að hilma yfir
eigin sök með þvá að sakfella aðra?
Liggur ekki sökin fyrst og fremst hjá
þeim, sem hæst hafa og verstum látum
láta? Getur það verið, að heilar stjórnir
áður - mikilvirkustu félaga skólans, geri
það að verkum, aðeins sökum leti og á-
hugaleysis, að öll starfsemi lamazt ?
Málfundafélagið Framtíhin hefur alla
míha skólatíð verið einna fjörugast og
mest áberandi allra samtaka skólans, og
fer það vel. En nú bregður svo við, að
tilvera hennar vill beinlíhis gleymast.
Illa trúi ég þvá að kenna megi nemendum
Um þetta. Nei - 1 þessu tilfelli hlýtur
sökin að vera stjórnarinnar. Og eru þar
allir meðtaldir - forseti, ritari, gjaldkeri
og meðstjórnendur. Það liggur við að
segja megi, að málfundahald, sem hlýtur
að vera eitt helzta verkefni Framtíðarinn-
Ur, hafi legið niðri það sem af er vetri.
Loforð, m. a. s. loforð gefin út á prenti,
hafa verið svikin.og er skemmst að minn-
Ust mælskuskólans margumrædda, sem
kafnaði 1 fæðingu. Slákur drullusokkahátt-
ur verður ekki fyrirgefinn.
Viti stjórn Framtíðaripnar ekki nú þeg-
ar um óánægju felagsmanna 1 hennar garð,
leyfi eg mór allra vinsamlegast að benda
á hana. Vonandi bera sjálfsagðar kröfur
áhugafólks um málfundahald o. 1. árangur.
Letidýrahætti stjórnar Málfundafólags-
ins Framtiðin verður að ljúka.
11.des.1966
Magdalena Schram
Innrás undir
fölsku flaggi.
Það er kunnara en frá þurfi að segja,
að 1 skóla vorum gætir margra grasa 1
félagslííinu. Nemendur hafa beitt ser fyr-
ir mörgum fjölbreytilegum málum, bæði
hvað varðar skemmtanir skólans og til
eflingar félagslegum þroska síhum. Fram
til þessa hafa oft á tiðum borið að garði
gesti, sem miðla vilja nemendum af
þekkingu sinni og reynslu. Oftast eru
gestir þessir á vegum nemenda eða þeir
koma í boði skólayfirvalda. Nær alltaf
hafa heimsóknir þessar mælzt vel fyrir,
þar eð ekki hefur verið um aðra gesti að
ræða en valinkunna menn, hver á sínu
sviði.
Síðastliðinn 30.nov. var aftur á móti
brugðið út á verri veg. ólafur Ragnar
Grímsson, framsóknarprestur og einn
aðalforystumaður B-listamanna 1 Háskól-
anum, gekk' um ganga skólans 1 fylgd nýju
stefanxunnar, Guðrúnar Kvaran, milli
kennslustofa 6. -bekkjar og kölluðu bekkj-
arráðsmenn og umsjónarmenn bekkjar-
deildanna fram á gang, þar sem ólafur
tjáði þeim, að 6. -bekkingum stæði til boða
og væru hvattir til að sækja fullveldisíagn-
að stúdenta l.des. í Þjóðleikhúskjallar-
anum og væru þeir beðnir að koma þessu
á framfæri við bekkjarsystkin síh.
Það, sem einkum varð til að vekja
reiði og andúð nemenda, var í fyrsta lagi,
að ólafi skyldi heimilt af hálfu yfirvalda
skólans að ganga 1 stofur til að auglýsa
pólitiska samkomu fólags að öllu leyti
óskyldu skólanum. Skýringu á þessu er
að finna í 283. tbl. Morgunblaðsins, dags.
9. des. 1966. í athugasemd birtri á 16.
siðu blaðsins segir Einar Magnússon
rektor eftirfarandi : "En ég verð að játa,