Skólablaðið - 01.04.1988, Side 19

samið hefur verið fyrir sópran-
rödd. Og fjórum árum síðar lék
hún sama leikinn og lærði óperuna
Medeu á viku.
Mönnum ber saman um að
María Callas hafi staðið á hátindi
söngferils síns á árunum milli
1950-1960. En margir halda því
samt fram að rödd hennar hafi
breyst eilítið árið 1955 eða þar um
bil og kenna um afar ströngum
megrunarkúr söngkonunnar. A
þessum árum, um 1958-1959,
kynntist hún gríska skipajöfrinum
Aristoteles Onassis, en hún var þá
gift Meneghini nokkrum sem var
reyndar umboðsmaður hennar um
tíma. En hún heillaðist af herra
Onassis og nokkrum mánuðum
síðar sagði hún skilið við Menegh-
ini. Þau Onassis voru síðan saman
næstu árin, en giftu sig þó aldrei.
Maríu hafði alla tíð langað mikið
til að eignast barn, en Onassis var á
öðru máli og þegar hún varð ófrísk
setti hann henni kostina, lét hana
velja milli sín og barnsins. Þetta
hefur sjálfsagt verið gífurlega erfið
ákvörðun fyrir hana því að hún var
þá kominn á fimmtugsaldur og síð-
ustu forvöð að leggjast í barnseign-
ir. En hún elskaði Onassis og hann
var því fyrir valinu. Stuttu eftir
fóstureyðinguna fór Onassis frá
henni og sneri sér að næsta leik-
fangi sínu, Jaqueline Kennedy,
fyrrverandi forsetafrú Bandaríkj-
anna. Onassis hefur örugglega ekki
verið skilningsríkur maður, a.m.k.
sýndi hann starfi Maríu engan
skilning: „Hvers vegna ertu að
stússast í þessu, ég á fullt af pen-
ingum?“ hreytti hann út úr sér eitt
sinn er María var að undirbúa
söngferðalag. Eftir að Onassis fór
frá Maríu varð hún niðurbrotin
kona og eftir það fór lífskraftur
hennar smám saman þverrandi.
Hún lést úr hjartaslagi í íbúð sinni,
húsi númer 36 við Avenue George
Mandel í París, aðeins 55 ára að
aldri. Er nöturlegt til þess að hugsa
að eina skyldmennið, sem sá sóma
sinn í að vera við útförina, var
systir hennar, Jakie. Móðir hennar
lét ekki sjá sig. María var síðan
brennd að eigin ósk og öskunni
dreift yfir Eyjahaf.
Áhrif
Það er ljóst að áhrif Maríu
Callas á óperuflutning eru
geysimikil. Hún átti þátt í að
endurvekja gamlar óperur og hefja
til vegs og virðingar, óperur sem
fram að þeim tíma höfðu lítið verið
settar á svið. Má þar nefna óperur
eftir ítalana Vincenzo Bellini og
Gaetano Donizetti. Ef athugað er
hver viðhorfin voru til óperusöngv-
ara fyrir tíð Maríu þá þótti það
fullsæmilegt að söngvarinn stæði á
sviðinu og syngi sína aríu án nokk-
urra leikrænna tilþrifa. Af þessu
má sjá að lítil sem engin rækt var
lögð við leikhæfileika söngvara ef
einhverjir voru. En þegar María
kom fram á sjónarsviðið heillaði
hún áhorfendur ekki aðeins með
stórkostlegri rödd sinni, heldur
einnig áhrifamiklum leik. Og nú á
dögum þykir alveg bráðnauðsyn-
legt að óperusöngvari hafi fengið
tilsögn í leiklist ef hann á að vera
frambærilegur á sviði. Pað er ef til
vill fullmikið að eigna Maríu allan
heiður af þessum breytingum, en
því verður ekki neitað að hún átti
mjög mikinn þátt í þeim.
Anna Dís Ólafsdóttir.
19
L