Skólablaðið - 01.04.1988, Síða 30

NÁTTTRÖLL
í nótt vaknaði hann og heyrði vind-
inn hvína. Hann gekk að glugg-
anum og virti fyrir sér trén í garð-
inum, rytjuleg eftir vos og vinda.
Rúður hriktu í gluggum, kuldinn
gerði andardrátt hans sýnilegan á
glerinu. Eins og pírðar kattarglyrn-
ur, tindruðu stjörnurnar á svart-
klæddum himni og þegar hann leit
upp og starði uns hann sundlaði,
hafði hann á tilfinningunni að hann
stæði umkringdur óargadýrum, í
skógarrjóðri með úlfaslóð í hnapp
umhverfis. Og allt um kring stjörn-
urnar svifu norðurljós í nætur-
dansi, sameinuðust og sundruðust í
einni og sömu andránni, ófu ólg-
andi geislaflóð í myrkrið.
„Petta augnablik verð ég að
fanga með orðum,“ hugsaði hann
með sér, „það er í anda verka
minna, þeirra sem hæfa húmi
nætur.“ Að baki honum reis hún á
fætur, tiplaði yfir gólfið og tók utan
um hann, þéttingsfast. „Á hvað
horfirðu?" hvíslaði hún spyrjandi.
Þau spegluðust bæði í glugganum,
eins og foss í ham féll hár hennar
úfið fram á ennið, og inn á milli
flókans glitruðu tveir eðalsteinar
gulgrænir, íhugul augu sem skiptu
litum jafn hratt og ljósið. „Ég horfi
á myrkrið,“ svaraði hann og yppti
lítillega öxlum eins og í vörn.
Um stund stóðu þau þögul og
horfðu á trén skjálfa undir þrumu-
raust vindsins, einblíndu gegnum
spegilmynd sína. Þá brast stíflan,
hann sagði það sem honum bjó í
brjósti: „Ég er fullur leiða, fullur
tærs, ómengaðs leiða. Mér leiðist
seigfljótandi lífið, tif klukkunnar,
fólkið sem kemur, fólkið sem fer,
mér leiðist biðin eftir einbeitninni,
30
sem fær mig til að skrifa, mér leið-
ist fönnin á jörðu og umfram allt
þetta hús. Já, þetta helvítis hús...“
Röddin brast. Faðmlag hennar
varð þéttara, en þögnin ríkti enn.
Hann hélt áfram. „Tökum sem
dæmi sýnina, sem blasir við augum;
tré í hnipri og stjörnum prýdd
norðurljósaslæða sem flöktir við
undirleik stormsins, ráðvillt spora-
slóð í snjónum, kuldinn næstum
áþreifanlegur. Auðnaðarleg feg-
urð, fullkomin sem svið fyrir hvaða
atburð sem vera skal, lífsins þræði
og dauðans hnúta, en ég get ekki
skrifað stakt orð.“ Hann vissi að
hún brosti.
„Um leið og dagarnir ríkja
lengur en nóttin,“ sagði hún, „ven-
urðu þig af þunglyndinu. Skamm-
degið eftirlætur þér fingraför á sál-
inni. Þau fyrnast með rísandi sólu.
Komum út.“ Og þau klæddu sig og
keyrðu út í myrkrið, hún þekkti
hann og vissi að ökuferð gerði
honum rórra í skapi.
Undir hjólunum risu krapa-
veggir og hnigu. Dropar spruttu
örskjótt upp á rúðunni, vindurinn
stóð beint á bílinn og hríslóttir
lækir runnu upp í móti í sundur-
slitnum farvegum, uns svört gúmmí-
þurrkan eyddi þeim af yfirborðinu.
Á götunni streymdu flattar ljós-
skellur fram malbikið, eins og lind-
artjarnir ljóss í sorta. Milli götu-
ljósanna voru strengdar rafmagns-
línur, við höfuð stauranna glöns-
uðu þær grannar, skulfu ögn, en
þegar birtan þvarr hurfu þær á vit
nætur.
Hann fyllti bifreiðina tónlist,
hröðum trumbuslætti og hásri rödd
karlmanns er sagði sögu sálarlauss
morðingja og brennuvargs. Við
hlið hans sat hún, horfði á ljósin
líða hjá og sagði ekki orð. Loks
stöðvaði hann bílinn við ströndina,
þau horfðu á ólmandi hafið, löður-
skellurnar tvístrast á grjótinu,
hlustuðu á öskri líkast fnæs þess.
Flóðið byltist að ströndinni.
Þar sem hönd hafsins missti
máttinn, tók snjófölið við, fjöru-
grjótið stakk svart upp kollinum,
og þegar steinana bar við drifhvíta
grundina, líktist umhverfið allt
gamalli ljósmynd, óskýrri í fjúk-
inu.
Það hvessti.
Mannlaus veröldin fyrir augum
þeirra öll undir snjó, hvít hring-
iðan hljóp ógagnsæ yfir breiðuna,
plægði hana og sáði í jöfnum
höndum, hóf sig til flugs og flaug
yfir öldurnar til ókannaðra landa.
Og fumlaust, með ástúðlegri hægð,
elskuðust þau í bílnum. Hún sat
lengi á eftir í fangi hans, renndi
fingrunum í gegnum hárið, klauf
lokkana og flækti. Hann hvíldi
hnakkann við höfuðpúðann,augun
í friðsælu húmi augnlokanna, en
samt vissi hann að hún horfði á
andlit hans, sjálfsagt hugsandi.
Fingur hennar gældu við hörund
hans, drógu í línur andlitsins með
fiðurkenndum snertingum. Varir
hennar, rauðar sem nýrunnið blóð,
lögðust upp að hlustum hans og
bærðust: „Ég vill firra þig leiðind-
um, kynna þér heim óravídda og
hins ómögulega, þar sem fjar-
stæður eru daglegt brauð. Á ég?“
Hann spurði: „Hví?“ - óviss
hvert stefndi.
Rödd hennar varð sem niður,
lágvær og voldug í senn: „Vegna