Morgunblaðið - 06.08.2010, Side 25

Minningar 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. ÁGÚST 2010
stjórar í hvor í sínu hverfi borgarinn-
ar. Þessi ár í Vonarstræti í uppbygg-
ingu félagsþjónustu í Reykjavík voru
einstök og sú vinátta og samheldni
starfsmanna sem voru eins og ein stór
fjölskylda hefur haldist allt fram á
þennan dag. Því miður eru nokkrir
fallnir frá. Í sumar var haldin hátíð
starfsmanna sem höfðu unnið í Von-
arstrætinu. Ingólfur var í undirbún-
ingsnefndinni og sá sem einna mestan
þátt átti í að úr þessu varð ógleym-
anleg hátíð. Ingólfur var þá orðinn
veikur og gat því miður ekki verið til
staðar og var sárt saknað.
Það eru forréttindi að eignast vini
eins og Ingólf og Láru og þeirra ára-
tuga vináttu og tryggð. Þau eru ófá
skiptin sem ég leitaði til Ingólfs, sem
ætíð tók mér af sinni einstöku vin-
semd og sínu hlýja viðmóti og ég gat
treyst á hans hjálp við að finna lausn á
mínum vanda. Ótal minningar koma
upp í hugann frá samverustundum
með fjölskyldunni á heimili þeirra við
hin ýmsu tækifæri. Heimsókn til
þeirra þegar þau dvöldu í Englandi.
Fyrsta heimsóknin mín í sumarbú-
staðalandið í Hítárdal, með Ástu dótt-
ur mína 2 ára og vorum í tjaldi. Unaðs-
reitur þar sem Ingólfur byggði
sumarbústað og var sá staður sem
hann undi best og gat stöðugt verið að
endurbæta og dytta að. Þar átti fjöl-
skyldan ljúfar stundir saman, börn og
barnabörn.
Á heimili þeirra Láru hafa barna-
börnin ætíð átt athvarf og mjög hænd
að afa og ömmu. Ingólfur hafði fjöl-
skylduna í öndvegi, umhyggja hans
fyrir velferð þeirra sat í fyrirrúmi allt
fram til hinstu stundar.
Ingólfur var einstaklega hjálpsam-
ur og vildi allra vanda leysa.
Hann var félagslyndur, skemmti-
legur og hafði góða kímnigáfu, hafði
mjög góða nærveru, enda vinmargur
og þau bæði hjónin.
Í veikindum sínum sýndi hann mik-
ið æðruleysi, hann naut umhyggju og
stuðnings Láru og barnanna.
Það er sárt að sjá á bak góðum
dreng, kærum og tryggum vini.
Við Ásta vottum Láru, Jóni, Hildi,
Birni Frey og fjölskyldum þeirra okk-
ar dýpstu samúð og hugsum til þeirra.
Sigrún Karlsdóttir.
Um 1960 hittust skólasystkin úr
Hlíðunum á mótum Eskihlíðar og
Mjóuhlíðar á leið í skólann. Það var
erfitt að halda í við Ingólf á göngunni,
það var svo mikil orka í honum. Leiðin
lá um Miklatorg, Hringbraut, Laufás-
veg, á Grundarstíg að Verzlunarskól-
anum. Í veiðitúrum var Ingólfur jafn-
an kominn fyrstur á stjá og ekki
seinna en klukkan sjö út í á með tví-
henduna sem hann kunni góð tök á,
valdi réttu fluguna. Það beit á hjá hon-
um. Þær voru margar veiðisögurnar
og bötnuðu með árunum. Einu sinni
var hann þrjá tíma að þreyta tuttugu
punda lax í Svartá. Nokkrum árum
síðar var laxinn orðinn tuttugu og sex
pund og viðureignin tók sex tíma. Það
fór verr í Veiðivötnum. Ingólfur var
með flotholtið úti en sá ekki hvar það
var. Hvar er flotholtið? Honum var
bent á að það væri í 30 metra hæð, kjói
hafði bitið á. Ingólfur halaði kjóann
niður í rólegheitum og sleppti honum.
Náttúrufegurðin við Veiðivötn er ein-
stök. Á laugardagskvöldi hringdi ég í
Ingólf og stakk upp á veiðitúr. Hann
var þá nýkominn úr veiði. Ekkert mál,
innan hálftíma lögðum við af stað til að
fara á þann sama stað sem hann var
nýkominn frá, veiddum alla nóttina,
alsælir, veiddum vel. Það var gaman í
veiðitúrum, sérstaklega með Ingólfi.
Ingólfur gekk af fullum krafti að því
sem hann tók sér fyrir hendur en
ígrundaði viðfangsefnið vel. Við sögð-
um stundum félagarnir í bridge-
klúbbnum að maður þyrfti að vera
mjög vel að sér í mannskynssögunni
til þess að muna síðustu sögn, tíminn
leið, tíminn leið, Ingólfur hugsaði og
hugsaði. Sex grönd sagði hann, stóð
þau. Þannig var það líka í starfinu,
hann vann lengst af sem lögmaður,
reyndist viðskiptavinum sínum vel.
Ingólfur var bókelskur, átti gott bóka-
safn, hafði yndi af ljóðum, átti jafnvel
til að setja saman stöku sjálfur.
Það var gott að þekkja Ingólf, vera
með honum, rifja upp minningar,
ræða mál dagsins, ræða um framtíð-
ina. Skáldið sagði: „Orð milli vina gera
daginn góðan. Það gleymist ei en býr í
hjarta þér sem lítið fræ. Það lifir og
verður að blómi. Og löngu seinna góð-
an ávöxt ber“.
Þegar Ingólfur greindist með alvar-
legan sjúkdóm, sagði hann það eitt í
mín eyru að legði sjúkdómurinn hann
að velli, yrði svo að vera, hann tækist á
við það. Þegar skólafélagi okkar fékk
andlátsfregnina, sagðist hann hafa tal-
ið að Ingólfur yrði elstur okkar strák-
anna í bekknum, hann hafi alltaf verið
svo heilbrigður andlega og líkamlega,
jákvæður og kröftugur. Nú er hann
Ingólfur vinur minn allur, sá góði
drengur. Hann háði æðrulaus erfiða
baráttu og hélt reisn sinni til síðustu
stundar. Hans er sárt saknað, blessuð
sé minning hans. Við Anna sendum
Láru, börnum þeirra, tengdabörnum
og barnabörnum samúðarkveðju,
einnig bræðrunum Hafliða, Hirti og
Gunnari og fjölskyldum þeirra.
William Thomas Möller.
Við sjáum hann ljóslifandi fyrir
hugskotssjónum okkar. Glaðsinna var
hann með geislandi blik í augum en
ávallt gætinn í orðum. Íhugull og
hugsandi en samt opinn og með vökul
augu. Ávallt reiðubúinn til að rétta
hjálparhönd, gefa góð ráð og veita
stuðning. Ingólfur var tryggur og
traustur, hlýr og einlægur, einbeittur í
leik og starfi. Góður vinur.
Þegar góður vinur er kvaddur er
okkur efst í huga þakklæti fyrir að fá
að kynnast einstakri persónu og verða
samferða henni um stund á vegferð
okkar. Við minnumst ógleymanlegra
stunda með þeim hjónum og börnum
þeirra bæði hér heima, í Noregi og
Englandi. Alltaf var tilhlökkunarefni
að heimsækja þau eða njóta heim-
sókna þeirra, ekki síst hjá börnum
okkar. Ofarlega í minni eru margar
skemmtilegar heimsóknir á aðfanga-
dag þegar hann birtist skyndilega
með rauða topphúfu á þröskuldinum
hjá okkur ásamt litlum jólasveinum
sem höfðu glaðning meðferðis. Á borð
okkar barst líka stundum reyktur lax
eftir veiðiferðir sumarsins. Ávallt
mætti okkur sama gestrisnin og vin-
áttan, traustið og hlýjan.
Góður vinur er kvaddur en Ingólfur
skilur eftir sig spor – spor minninga
sem aldrei þurrkast út, spor eftir vin
sem hægt var að deila með gleði og
sorg, spor sem greypast í hug og
hjarta – um vináttu sem nær út yfir
gröf og dauða.
Ingólfi tókst sem góðum lögfræð-
ingi að veita faglega og trausta ráðgjöf
með persónulegum hætti. Við fórum
ekki varhluta af slíkri reynslu. Hann
varpaði skilningi og ljósi á flóknar að-
stæður, framgang og lausn mála. En
jafnframt var hann hlýr og hvetjandi.
Þegar komið er að leiðarlokum á
Hótel jörð þökkum við innilega fyrir
samfylgdina og samverustundirnar og
sendum Láru, börnum þeirra og fjöl-
skyldum einlægar samúðarkveðjur á
erfiðum tímamótum. Eins og Ingólfur
sagði stundum við okkur: Lífið heldur
áfram og verkefnin blasa við.
Við biðjum og vonum að ykkur fylgi
farsæld og friður um ókomna tíð.
Þórir, Rúna og fjölskylda.
Mín fyrstu kynni af þér voru árið
2000 þegar ég hafði samband við þig
til að fá lögfræðilega aðstoð vegna að-
gangs að bókhaldsgögnum Verkalýðs-
félags Akraness. Þú vannst málið á
báðum dómsstigum og stóðst eins og
klettur með mér í baráttunni sem ég
háði í félaginu í þrjú ár þar til ný stjórn
tók við undir minni formennsku 19.
nóvember 2003.
Ég hafði orð á því við þig að ég væri
einungis verkamaður og myndi eiga
erfitt með að standa straum af kostn-
aðinum við alla þessa vinnu sem þú
inntir af hendi fyrir mig á þessum ár-
um. Þú sagðir alltaf við mig: hafðu
engar áhyggjur af þessum kostnaði,
við finnum eitthvað jákvætt út úr því.
Eitt sinn sagðir þú við mig að við
yrðum að senda út dreifibréf til allra
Akurnesinga þar sem ágreiningur
minn við meirihluta stjórnar yrði út-
skýrður. Ég sagði við þig, það kostar
tugi þúsunda króna að senda í hvert
hús á Akranesi. Þú tókst upp símann,
hringdir á pósthúsið og fékkst upplýs-
ingar um kostnaðinn. Tókst síðan upp
heftið og sagðir: „Vilhjálmur, mér er
svo misboðið í þessu máli að ég skal
borga þennan kostnað.“ Ég var orð-
laus og hrærður af þakklæti eftir þessi
orð.
Þú gafst mér fullan aðgang að þér
jafnt að degi sem nóttu, og mér er það
enn í fersku minni þegar ég hringdi
einu sinni í þig og spurði hvernig ég
sækti að þér. Þú sagðir þetta vera í
góðu lagi, þótt þú værir staddur út í
miðri á að veiða. Þú hlustaðir á erindi
mitt, gafst mér ráð en í miðju svari
þínu heyrist hátt og skýrt: „Það er
taka!“ og svo slitnaði sambandið. Þú
sagðir mér það síðar að þú hefðir
misst símann í ána. Á þessu sést sú
ómetanlega hjálp sem þú veittir mér á
þessum árum og ég fullyrði það að
þessi barátta okkar hefði aldrei fengið
þann farsæla endi sem hún fékk ef þín
hefði ekki notið við í henni.
Fyrsta verk nýrrar stjórnar var að
hafa samband við þig og óska eftir því
að þú yrðir lögmaður félagsins. Þú
tókst því erindi vel og varst lögmaður
félagsins allt þar til þú veiktist á síð-
asta ári og skilaðir því starfi með
glæsibrag. Þú vannst fjölmörg mál
fyrir okkur sem skiluðu okkar fé-
lagsmönnum umtalsverðum ávinningi.
Ég mun, kæri félagi, aldrei geta
þakkað þér fyrir þitt fórnfúsa starf og
þann ómetanlega stuðning sem þú
sýndir mér á þessum árum. Oft var ég
kominn að því að gefast upp, því bar-
áttan var ekki aðeins við fyrrverandi
stjórn heldur einnig við ASÍ og mér er
það minnisstætt hversu misboðið þér
var yfir framferði ASÍ í þessu máli og
öðrum.
Þú sagðir mér líka oft að þú værir
stoltur af okkar starfi og fylgdist vel
með því sem við vorum að gera. Í síð-
asta skiptið sem ég talaði við þig þá
sagðir þú við mig að þetta starf fyrir
mig og VLFA hafi veitt þér eina þá
mestu ánægju á þínum lögmannsferli.
Mér hlýnaði um hjartarætur við þessi
orð þín og hef oft skynjað þína sterku
réttlætis- og siðferðiskennd sem ugg-
laust hefur gert það að verkum að þú
hafðir ánægju af því að starfa fyrir
okkur.
Lára, Hildur, Björn Freyr, Jón og
barnabörn, ég veit að missir ykkar er
mikill og vil fyrir hönd stjórnar VLFA
votta ykkur okkar dýpstu samúð.
Vilhjálmur E. Birgisson.
Fyrsta sem kemur upp í hugann
þegar ég hugsa um þig, kæri Ingólfur,
er þakklæti. Ég á þér svo margt að
þakka.
Í mínum augum varstu stórkostleg-
ur maður sem gat allt. Það bókstaf-
lega lék allt í höndunum á þér. Þú
varst góður lögmaður, og aldrei kom
maður að tómum kofanum ef maður
leitaði ráða hjá þér í kjarnagreinum
lögfræðinnar.
Þú varst góður, natinn og umfram
allt vinnusamur veiðimaður. Ein veiði-
ferð með þér er mér minnistæðari en
aðrar. En það var þegar við fórum í
Langá og lentum í einu því mesta
moki sem jafnvel þú hafðir orðið vitni
að. Það var alveg sama hvað var sett
undir, það var fiskur á í nánast hverju
kasti. Svo mikið var mokið að allt í
einu dróstu upp fagurgræna flugu og
sagðir: „ Jæja, Rósant, settu nú undir
50 ára afmælisflugu Samvinnulífeyr-
issjóðsins sem hann Margeir gaf
mér“. Það var eins og við manninn
mælt, flugan var varla fyrr komin út í,
þegar fiskur hafði tekið. Því miður
tókst mér þó að missa hann við lönd-
un. Þá stundir þú upp: „Æ, æ, hann
Margeir hefði orðið svo ánægður ef
við hefðum fengið fisk á fluguna hans“.
Þér var efst í huga að geta hringt í vin
þinn og glatt hann með því að við hefð-
um fengið fisk á fluguna hans, sem var
þó aðallega hugsuð til skrauts.
Mér verða alltaf minnistæð orð þín
um vináttu sem þú viðhafðir oftar en
einu sinni. Þú orðaðir það einhvern-
veginn sem svo að bestu vinir manns
væru á vissan hátt eins og börnin
manns, maður umbæri og fyrirgæfi
þeim allt, þó maður væri ekki endilega
sammála öllu sem þeir gerðu eða
segðu. Þetta fannst mér sýna vel
hversu annt þér var um vini þína.
Elsku Ingólfur, þú varst þúsund-
þjalasmiður. Sumarbústaðurinn að
Mólæk ber þess glöggt merki að smið-
ur varstu góður. Ég held að hvergi
hafi þér liðið betur en einmitt í bú-
staðnum.
Eitt hlutverk stóð þó uppúr öllum
öðrum hjá þér – fjölskylduhlutverkið.
Þér var fjölskyldan allt.
Þú varst góður eiginmaður, frábær
faðir og stórkostlegur afi. Þeirra miss-
ir er mikill og veit ég að Rebekka Lára
dóttir mín á eftir að sakna þín óend-
anlega mikið, enda vitnaði hún og vitn-
ar enn óspart í afa sinn sem allt veit,
allt getur og allt kann.
Ég hélt að það ætti ekki fyrir mér
að liggja að skrifa minningargrein um
þig svona snemma, slíkt hraustmenni
fannst mér þú vera. Þó ég væri 30 ár-
um yngri en þú dróst ég sífellt aftur úr
þegar við gengum saman á milli veiði-
staða og ekki gafstu tommu eftir á
badmintonvellinum þá tvo vetur sem
ég spilaði með þér í TBR-húsinu. Ég
hélt, svei mér, að þú yrðir eilífur.
Að lokum vil ég þakka þér, elsku
Ingólfur, fyrir að hafa verið mér sem
faðir þau ár sem ég tilheyrði þinni fjöl-
skyldu. Ég mun aldrei gleyma þér.
Elsku Lára, Jón, Hildur, Björn
Freyr og barnabörn, ykkar missir er
mestur, en ég veit að þið getið yljað
ykkur við góðar minningar um ein-
stakan mann.
Rósant.
Við andlátsfrétt fyllist hugur eftir-
lifandi af söknuði og hryggð. Mig setti
hljóðan við að heyra um fráfall vinar
míns Ingólfs Hjartarsonar, þótt sýnt
mátti vera að barátta hans við veikindi
sín yrði ekki unnin. Það stóra skarð
sem höggvið var í fjölskyldu- og vina-
hóp hans verður ekki fyllt frekar en
annarra látinna. Þakklæti fyrir nær
ævilanga vináttu og samfylgd hverfa
hinsvegar ekki og bjartar og ljúfar
minningar um ástvin ylja syrgjendum
um ókomna framtíð. Þannig mun
ljóma um minningu Ingólfs Hjartar-
sonar í huga mínum og bekkjarsystk-
inanna sem urðum stúdentar vorið
1963 frá Verzlunarskóla Íslands. Við
vorum sessunautar veturinn fyrir út-
skrift og nokkur úr bekknum innrit-
uðu sig í lagadeild Háskóla Íslands þá
um haustið. Við bundumst vináttu-
böndum og leiðir okkar lágu saman
með margvíslegum hætti er tímar liðu
fram, m.a. í matarklúbbi nokkurra
bekkjarsystkinanna og maka þeirra
þar sem Ingólfur sem endranær lagði
sitt af mörkum við að drífa í því að við
hittumst. Sama gegndi um okkur
„strákana“ sem hittumst öðru hvoru.
Það mátti ekki líða of langur tími sagði
hann og tillaga hans um fastan tíma á
góðu veitingahúsi var samþykkt eins
og fleiri góðar tillögur af hans hálfu.
Ingólfur var okkur eins og ókrýnd-
ur foringi. Það var ekki ósjaldan að
spurt var „Hvað segir Ingó?“ Við
fundum ósjálfrátt til foringjahæfileika
hans og mannkosta. Skapgerð hans og
gáfur voru heilsteyptar og meðfædd
rósemi, hógværð og tillitssemi voru
eiginleikar sem leyndu sér ekki í fari
hans. Reyndar eru fyrstu minningar
mínar um hann bundnar við hann sem
framúrskarandi leikfimismann sem
gekk léttilega á höndunum um
íþróttasalinn, klifraði á mettíma upp
kaðlana og fór heljarstökk án þess að
virðast hafa nokkuð fyrir því.
Ingólfur helgaði ævistarf sitt lög-
mennsku þar sem mannkostir hans
fengu notið sín. Hann var manna lík-
legastur til að ná hagstæðri niður-
stöðu í erfiðum málum og fengum við
skólasystkinin sjálfsagt nokkur að
njóta aðstoðar hans og hollráða í gegn-
um árin. Hann hafði á orði við mig
skömmu áður en veikindi hans greind-
ust að hann hlakkaði til þess tíma þeg-
ar hann léti af störfum og gæti helgað
sig enn frekar samveru með fjölskyld-
unni. Alvarlegur sjúkdómur kom í veg
fyrir að draumur hans rættist sem
skyldi. Missir Láru og fjölskyldunnar
er mestur og við Heba vottum þeim
innilega samúð okkar. Við skólasystk-
inin minnumst ætíð hins góða drengs.
Blessuð sé minning „Ingó“.
Helgi Ágústsson.
Nú nýlega lést langt um aldur fram
kær vinur og skólafélagi, Ingólfur
Hjartarson lögmaður. Kynni okkar
hófust er við sem ungir menn byrj-
uðum nám í Verslunarskóla Íslands
fyrir hartnær 53 árum. Eins og geng-
ur þróaðist vinskapur okkar með ár-
unum, þó sérstaklega í 5. og 6. bekk
VÍ, enda bekkurinn ekki stór eða rétt
rúmlega 20 nemendur. Margt var
brallað eins og gerist hjá ungu fólki og
skal ekki fjölyrt um það. Leiðir okkar
skildu um tíma er hann gerðist lög-
fræðinemi en ég fór erlendis til annars
konar náms. Eftir að við gerðumst
rosknir og ráðsettir urðu samskipti
okkar nánari. Þar sem Ingólfur var
forfallinn lax- og silungsveiðimaður
var ekki hægt annað en sogast inn á
það svið. Var hann minn fyrsti kennari
í fluguköstum. Í gegnum árin fórum
við nokkuð víða að svala þessari áráttu
okkar. Betri veiðifélaga hefði ekki ver-
ið hægt að hugsa sér enda tillitssemin
í blóð borin. Seinustu árin voru börnin
og fjölskyldan orðin æ stærri þáttur í
veiðiáhuga Ingólfs og er það vel að
þau feti í fótspor lærimeistara síns. Þá
vil ég geta þess að við störfuðum um
nokkurra ára skeið í sama húsnæði og
bar þar aldrei skugga á og jók ein-
ungis á virðingu hvors í annars garð.
Að loknu dagsverki settumst við oft
niður og ræddum þjóðmálin og okkar
persónulegu hagi. Kom það ekki að
sök þótt pólitískar skoðanir okkar
færu ekki alltaf saman.
Ríkjandi þáttur í fari Ingólfs var að
viðhalda tengslunum við gömlu skóla-
félagana. Hann var svo heppinn að
eiginkona hans, frú Lára, var sömu
skoðunar. Fá hjón veit ég jafn sam-
hent og þau voru í heimboðum stórra
hópa skólafélaga. Hafi þau þökk fyrir.
Oft hefur verið sagt að minningar-
greinar dragi einungis fram það góða í
fari hins látna. Í flestum tilfellum er
það rétt og ekkert nema gott um það
að segja.
Án þess að hræsna held ég að hin-
um jákvæðu eðliskostum Ingólfs sem
settu mark sitt á lífsferil hans megi
lýsa sem yfirvegun, skyldurækni og
heiðarleika. Leitun var að jafn sam-
viskusömum manni og Ingólfi sem
vildi hag allra sem bestan. Það var
eitthvað í fari hans sem laðaði að sér
fólk á hinum ýmsu sviðum. Sennilega
hefur þar átt hlut að máli yfirlætislaus
framkoma. Ég segi að eigi þjóðin fleiri
slíka menn þarf hún ekki að kvíða
framtíðinni.
Fyrir rösku ári kenndi Ingólfur
þess meins sem sífellt ágerðist. Við
tóku erfiðir tímar en þá komu í ljós
þeir eðlisþættir sem einkennt höfðu líf
hans. Áfram skyldi haldið og lífinu
stýrt á þann veg að sem minnst breyt-
ing yrði á daglegum högum. Við þess-
ar aðstæður naut hann dyggilegrar
aðstoðar eiginkonu og fjölskyldu sem
hann taldi ómetanlegt. Að leiðarlokum
þakka ég þér, Ingólfur minn, ómet-
anlega vináttu og bið góðan guð að
vernda fjölskyldu þína á þessum erf-
iðu tímum.
Margeir Daníelsson.
Mig langar til að minnast Ingólfs
Hjartarsonar, en honum kynntist ég
fyrst fyrir sex árum þegar samstarf
okkar hófst í fyrirtækinu Outcome-
hugbúnaði. Strax og hann gerðist
stjórnarformaður þess setti hann
mark sitt á starfsemina með skýrum
hætti. Reynsla hans úr atvinnurekstri
og mikil útsjónarsemi urðu okkur,
sem að daglegum rekstri stóðum, mik-
ilvægt veganesti sem hefur leitt til far-
sældar alla tíð síðan. Ingólfur var var-
færinn án þess að vera áhættufælinn
því hann hikaði ekki þegar rétt var að
stökkva. Hans leiðsögn hefur orðið
okkur til heilla á tíma mikillar ólgu og
áfalla í íslensku atvinnulífi.
Þegar að því kom að Ingólfur vildi
draga úr rekstri lögmannsstofu sinnar
varð úr að hann flutti rekstur sinn í
húsnæði sem Outcome-hugbúnaður
hafði tiltækt. Sú sambúð sem þá varð
til var með miklum ágætum og ná-
lægðin gaf okkur sýn á skemmtilegar
hliðar Ingólfs en hann varð strax virk-
ur í öllu félagsstarfi okkar. Ingólfur
var viðræðugóður og vel að sér um allt
milli himins og jarðar. Hann var ung-
ur í anda og ekki var að heyra að ára-
tuga aldursmunur væri á okkur þegar
í hádegishléum kom að umræðum um
knattspyrnu eða önnur dægurmál.
Ingólfur hafði skemmtilegar frásagnir
af sjálfum sér og öðrum á takteinum
sem hann létt flakka við ýmis tækifæri
og kallaði fram hlátur á meðal okkar
hinna.
Frá því að veikindi Ingólfs komu í
ljós bar hann sig vel og tapaði aldrei
gleðinni þrátt fyrir þá erfiðu baráttu
sem hann háði. Nú er henni lokið og
við sem með honum unnu munum
sakna hans. Ég votta Láru og fjöl-
skyldunni samúð mína.
Þórður
Höskuldsson.