Morgunblaðið - 18.09.2010, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. SEPTEMBER 2010
✝ Guðlaug Sig-urgeirsdóttir
fæddist í Hlíð undir
Austur-Eyjafjöllum 1.
mars 1918. Hún lést á
Sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja þann 3.
september 2010. Hún
var dóttir Sigurlínu
Jónsdóttur, f. 1889, d.
1968, og Sigurgeirs
Sigurðarsonar, f.
1882, d. 1934. Þau
hjón eignuðust 10
börn og komust níu
þeirra til manns.
Guðlaug giftist þann 6. nóv-
ember 1938 Sigurjóni Vídalín Guð-
mundssyni frá Moldnúp, V-
Eyjafjöllum, f. 27.9. 1911, d. 20.1.
1999. Þau hófu sinn búskap í Vest-
mannaeyjum í desember sama ár
þar sem Þóranna, móðir Sigurjóns
bjó hjá þeim til dauðadags. Fyrstu
árin í Eyjum leigðu þau en árið
1945 keyptu þau Vestmannabraut
53 eða Laugaland (Laugó) þar sem
þau bjuggu allan sinn
búskap. Guðlaug og
Sigurjón eignuðust 5
börn, þau eru 1)
Þóra, f. 26.4. 1939,
maki Birgir Eyþórs-
son, f. 18.10. 1935, d.
23.11. 2009, 2) Sig-
urgeir Linberg Sig-
urjónsson, f. 15.3.
1941, d. 28.9. 1993,
maki hans er Mar-
grét Halla Berg-
steinsdóttir, f. 9.10.
1941, 3) Guðmundur
Sigurjónsson, f. 27.9.
1947, maki Svanhildur Guðlaugs-
dóttir, f. 26.12. 1954, 4) Unnur
Jóna Sigurjónsdóttir, f. 9.10. 1951,
maki Benno Jiri Juza, f. 7.5. 1945,
og Sigurlína Sigurjónsdóttir, f.
15.5. 1959, maki Magnús Sig-
urnýjas Magnússon, f. 26.5. 1956.
Útför Guðlaugar fer fram frá
Landakirkju Vestmannaeyjum í
dag, 18. september 2010, og hefst
athöfnin kl. 14.
Þótt móðir mín
sé nú aðeins minningin ein
mun ég ávallt minnast hennar
með glöðu geði
og dýpstu virðingu,
hugheilu þakklæti
og hjartans hlýju,
fyrir allt og allt.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Elsku mamma og tengdamamma,
með örfáum orðum viljum við þakka
þér fyrir allt það sem þú gerðir fyrir
okkur í gegnum tíðina. Alla greiðana
sem þú gerðir okkur þegar á þurfti
að halda. Passa dóttur okkar Sú-
sönnu þegar hún var lítil, og seinna
meir að taka okkar barnabörnum
opnum örmum þannig að allir eiga
sínar yndislegu minningar um dvöl
hjá ömmu á Laugó og allt hennar
góða bakkelsi og þá sérstaklega
pönnukökurnar. Og allar þær góðu
minningar sem við eigum frá kaffinu
hennar ömmu á Laugó eftir 13.
göngurnar þar sem allir reyndu að
mæta í veisluna.
Hvíl í friði, laus við allar þrautir.
Þín dóttir og tengdasonur,
Unnur Jóna og Benno.
Nú er ástkær tengdamóðir mín
búin að fá friðinn eftir erfið veik-
indi og háan aldur. Hún var búin
miklum og góðum eiginleikum, var
kletturinn sem alltaf var hægt að
treysta á hvort sem var í sorg eða
gleði. Ég þakka henni innilega
fyrir mig og Sveu, styrkinn og ást-
úðina sem hún sýndi okkur þegar
Sigurgeir og foreldrar mínir létust
með stuttu millibili. Við áttum
margar og góðar stundir saman í
50 ár og aldrei varð okkur sundur-
orða á þeim tíma, enda lynti henni
við alla og öllum þótti vænt um
hana og þá ekki síst nágrönnum
hennar til fjölda ára, Emmu og
Palla sem alltaf reyndust henni
vel.
Ég kveð þig með þakklæti,
elsku Lauja, og 23. Davíðssálmi
sem var okkur svo kær.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
Þín tengdadóttir,
Halla á Múla.
Amma mín var einstök kona,
hún var blíð, góð og kunni ráð við
öllu. Hún náði alltaf að láta manni
líða eins og maður væri sérstakur,
bara með því að vera hún sjálf,
með því að hlusta og vera alltaf
með opinn faðminn. Þegar ég
hugsa til baka eru allar minning-
arnar mínar um ömmu fullar af
þeirri endalausri umhyggju og
hlýju sem frá henni streymdi.
Heimili ömmu og afa var mitt ann-
að heimili, þangað fór ég á hverj-
um degi þegar ég var yngri. Ég
var ekki fyrr búin að opna hurðina
en amma var farin að baka pönnu-
kökur og sækja brúntertuna upp í
skáp. Þarna var gott að vera, ég
man eftir því að amma kenndi mér
margföldunartöfluna áður en ég
byrjaði í skólanum og við sátum í
eldhúsinu og þuldum, marga daga
í röð. Næst var stafrófið og svo
ljóðin. Þolinmæðin var endalaus.
Þegar ég varð eldri lærði ég inni í
stofu eða uppi á lofti og fór inn á
milli út í garð eða að vesenast í
kjallaranum.
Ég man alltaf hvað var gaman
þegar við horfðum saman á sjón-
varpið eða spiluðum. Stundum
gerði ég tilraun til að prjóna eins
og amma yfir sjónvarpinu en það
endaði yfirleitt á þann veg að
amma þurfti að taka við. Amma
kunni mikið af vísum og bænum
og hafði gaman af því að fara með
þær áður en við sofnuðum, það
voru dýrmætar stundir. Ég man
eftir því þegar ég varð 10 ára að
amma sagði mér að það biði mín
pakki á Laugó. Þegar ég kom
þangað rétti hún mér pakka og
sagði: „Signý mín, nú ert þú að
verða fullorðin og þá þarftu að
eiga svona.“ Ég opnaði pakkann
og þarna var fullkomin lopapeysa,
svona fullorðins. Ég var svo glöð.
Mér finnst þetta lýsa ömmu svo
vel, hún skyldi hvað það var
merkilegt að verða 10 ára.
Þegar ég eignaðist dóttur mína
eyddum við miklum tíma hjá
ömmu og afa, þau hjálpuðu mér
mikið, gættu hennar fyrir mig
þegar ég fór í skólann og leyfðu
okkur að vera hjá þeim eins og við
vildum. Fyrir 3 árum tók ég sam-
an í eina bók allar helstu upp-
skriftir ömmu sem hana langaði að
deila. Í þessa bók ákváðum við líka
að setja þau kvæði sem amma fór
með fyrir okkur krakkana. Ég
gleymi ekki hvað þú varst glöð og
stolt þegar ég sýndi þér bókina.
Þér var mjög umhugað um að allir
þínir ástvinir ættu uppskriftirnar
þínar.
Ég er svo glöð yfir að ég hitti
þig í byrjun ágúst, þú varst orðin
svo þreytt, en þarna náðum við
saman stund sem mun ávallt verða
mér dýrmæt minning. Amma hef-
ur verið svo stór hluti af mínu lífi
og í minni barnslegu einföldun hef
ég vonað að hún yrði alltaf þarna
þó auðvitað vissi maður innst inni
að svo yrði ekki. Ég er svo ánægð
með að börnin mín hafi fengið að
kynnast ömmu og við munum eiga
góðar stundir saman í framtíðinni
þar sem við munum deila minn-
ingum okkar um hana. Mér finnst
forréttindi að hafa átt jafn ynd-
islega ömmu og þig, þú varst og
ert mín fyrirmynd. Ég kveð þið
með miklum söknuði en veit að nú
er veisla fyrir handan, þar sem þú
berð góðgæti á borð með bros á
vör og nýtur þess að vera komin
til afa og Sigurgeirs. Takk fyrir
allt, elsku amma mín.
Oft hef ég flúið í þitt skjól,
undan hríð og skuggum,
það er eins og sífelld sól,
sé í þínum gluggum.
Þín,
Signý.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku besta amma mín, nú ertu
loksins búin að fá þá hvíld og þann
frið sem þú átt skilið. Ég veit að
núna líður þér vel í faðmi afa.
Samt er það mér mjög erfitt að
hugsa til þess að amma mín á
Laugó, sem alltaf var til taks, þeg-
ar ég kom til Eyja, er þar ekki
lengur, en mikið er ég fegin að ég
hafði tækifæri til að koma til þín
og kveðja þig með kossi og faðm-
lagi, áður en þú fórst frá okkur.
Minningaranar eru allt of marg-
ar til að fara rifja þær upp hér, en
elsku amma takk fyrir að hafa
verið til, takk fyrir að gefa mér
allar þessar yndislegu stundir sem
við áttum saman með afa á Laug-
arlandi, takk fyrir að gefa mér
umhyggju þína, kærleika og ást
sem ég mun geyma og varðveita í
hjarta mínu um ókomna tíð.
Takk fyrir allt og allt
Hinstu kveðjur frá Sigvalda,
Hrefnu Björk, Bjarka Má, Ingi-
björgu, Sæmundi, Anítu Ósk og
Óðni Erni.
Minning þín er ljós í lífi okkar
Þín dótturdóttir,
Guðlaug Birgisdóttir.
Mér tregt er um orð til að þakka
þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og
blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
(Hugrún.)
Í dag kveðjum við elskulega
ömmu mína á Laugó.
Hún amma mín var alveg ein-
stök kona, ótrúlega þolinmóð, hlý,
úrræðagóð, handlagin og raunsæ.
Í mínum huga gat hún allt og vissi
svör við öllu. Það lýsir því kannski
best að einu sinni þegar ég var um
9 ára fékk ég mislinga, sem ég
hafði einhvers staðar heyrt talað
um að væru stórhættulegir, ég
linnti ekki látum fyrr en búið var
að hringja í ömmu, þegar ég svo
var búin að tala við hana smástund
hafði henni tekist að sannfæra mig
um að mislingar væru ekkert til að
hafa áhyggjur af, nú þá þurfti ekk-
ert að ræða það frekar, amma
sagði það og þá var það bara
þannig.
Hér á heimilinu mínu eru til
margir fallegir vettlingar og sokk-
ar sem hún hefur prjónað í gegn-
um tíðina og gefið Höllu Maríu og
Sigurgeiri, enda var henni alla tíð
umhugað um að engum væri kalt,
ég man hana nú ekki öðruvísi en
með eitthvað á prjónunum, alveg
fram undir það síðasta. Hún gat
líka saumað en vildi nú aldrei gera
neitt mikið úr því, samt gat hún
gert við og búið listavel til ótrú-
legustu hluti úr ýmsum efnisbút-
um og tuskunum úr tuskukassan-
um. Ég fékk stundum að róta í
kassanum og dunda með tuskur og
tölur eða fikta aðeins í saumavél-
inni, amma var alveg ótrúlega lag-
in við að finna eitthvað fyrir okkur
krakkana til að gleyma okkur við.
Þær eru ófáar minningarnar
sem ég á frá veru minni hjá ömmu
og afa. Alla tíð tók hún á móti mér
með opnum örmum og hlýju. Það
bara tilheyrði að koma við á
Laugó þar sem alltaf var hægt að
ganga að opnu húsi, góðum ömmu
kossi, kaffisopa, brúnni með hvítu
kremi, heimsins bestu vanillu-
hringjum, heitum pönnukökum,
notalegu spjalli, eða bara sitja og
horfa á hana sýsla eitthvað, því að
sjaldnast féll henni verk úr hendi.
Já, þær eru margar góðar og
ljúfar minningarnar sem hægt
verður að ylja sér við nú þegar
hún er farin í sína hinstu ferð, og
án efa taka afi og pabbi henni opn-
um örmum. Með þessum fátæk-
legu orðum langar mig að þakka
henni allt sem hún var mér og allt
sem hún gaf mér, en ósköp á ég
eftir að sakna hennar mikið.
Hvíl í friði, elsku amma mín.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Svea.
Langamma mín, hún Guðlaug,
er yndislegasta manneskja sem ég
hef kynnst, harkaði allt af sér og
brosti til mín, sama hvað var í
gangi. Amma á Laugó (Lauja) eins
og ég kallaði hana var fyrirmynd-
aramma, aldrei skortur á kræs-
ingum á borðum hjá henni, hell-
ingur af ást og kærleik og maður
var alltaf velkominn. Ég man
mjög vel eftir þeim tímum þegar
ég fór til Vestmannaeyja í heim-
sókn til ömmu minnar (Sigurlínu,
yngsta barns langömmu) hvert
sumar. Meðan amma mín var að
vinna passaði amma á
Laugó mig. Ég og hún gátum
setið tímum saman að spila löngu-
vitleysu meðan Rás 1 var í gangi,
spjölluðum samtímis og borðuðum
kræsingar sem amma hafði bakað.
Sama hvað við tókum okkur fyrir
hendur þá var alltaf gaman því
það var yfirhöfuð æðislegt að fá að
vera með henni. Sá sem fékk ekki
að kynnast ömmu minni missti af
virkilega æðislegri konu. Ég gæti
skrifað endalaust um hana ömmu.
Hún hefur alltaf harkað af sér öll
veikindi sem hafa hrjáð hana og
staðið upp ennþá sterkari eftir
hverja einustu hindrun. Þess
vegna fékk ég algert sjokk þegar
ég fékk símtal frá mömmu minni
um að hún væri farin frá okkur því
hún var svo hörð á sér, ekki eru
það fá skiptin sem mér hefur verið
sagt að hún ætti ekki langt eftir,
en aldrei hafði hún bugast fyrr svo
mér datt ekki í hug að það myndi
gerast í þetta skipti. En ég hafði
rangt fyrir mér.
Óskar, litla bróður minn, langar
að senda þér knús, elsku amma,
og er ánægður að nú sé amma
glöð.
Megi guð vera með þér, elsku
amma mín. Varðveita þig og sjá til
að þér líði vel á þeim stað sem þú
ert nú.
Þín
Rakel Ýr.
Mig langar með nokkrum orð-
um að minnast móðursystur minn-
ar, hennar Lauju á Laugó, sem
lést þann 3. september sl. Þó okk-
ur hafi vissulega verið ljóst að
þessi stund nálgaðist er það engu
að síður sárt þegar að því kemur
að þurfa að kveðja eins yndislega
manneskju og hún Lauja var.
Það eru svo margar góðar minn-
ingar sem koma upp í hugann og
margt sem ber að þakka. Hún bjó
lengst af á Laugalandi í Vest-
mannaeyjum og þangað var alltaf
jafn gott að koma. Ég minnist
fyrstu ferðar minnar til Vest-
mannaeyja sem ég fór með
mömmu og Önnu elstu systur
þeirra þegar ég var 8 ára. Þá var
að sjálfsögðu dvalið á Laugó. Síð-
ustu 20 árin hefur maður farið
nokkrar ferðir á ári til Eyja þar
sem tengdaforeldrar mínir búa
þar og alltaf hefur verið ómissandi
að koma til Lauju. Hún tók æv-
inlega á móti manni með útbreidd-
an faðminn og á meðan hún bjó
ennþá á Laugó, svignuðu borðin
undan kræsingunum. Nýbakaðar
pönnukökur, heitt kakó með rjóma
eða annað góðgæti. Drengjunum
okkar fannst heldur ekki ónýtt að
koma til Lauju frænku. Þegar þeir
voru yngri var náð í dótakassann
sem var alltaf niður á stigapalli og
geymdi ýmsar gersemar. Þannig
var séð til þess að þeir hefðu eitt-
hvað fyrir stafni á meðan við full-
orðna fólkið spjölluðum og hún
spurði frétta úr sveitinni sinni og
af ættingjunum ofan af landi. Það
fannst mér einstakt við hana hvað
hún fylgdist vel með öllu fólkinu
sínu. Sjálf átti hún orðið um 50 af-
komendur en hún var líka mjög
áhugasöm um að fá fréttir af af-
komendum systkina sinna.
Þó að líkamlegri heilsu hrakaði
mjög síðustu árin og hún væri
rúmliggjandi að mestu undir það
síðasta, var höfuðið í lagi eins og
hún sagði sjálf og hún fylgdist vel
með öllu.
Nú er hún Lauja mín sofnuð í
hinsta sinn en minningin um þessa
einstöku konu mun lifa í hjörtum
okkar sem fengum að vera henni
samferða. Afkomendum hennar og
ættingjum öllum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Elsku Lauja, þakka þér allar
góðu samverustundirnar og öll
hlýju faðmlögin. Guð geymi þig.
Þín frænka
Guðrún Þórey.
Guðlaug
Sigurgeirsdóttir