Morgunblaðið - 18.09.2010, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. SEPTEMBER 2010
MOSAIK Hamarshöfða 4 - 110 Reykjavík
sími 587 1960 - www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Vönduð vinna og frágangur
Yfir 40 ára reynsla
Sendum myndalista
Alvöru blómabúð
Allar skreytingar unnar af fagfólki
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Sími: 553 1099 • Fax: 568 4499
Heimasíða: www.blomabud.is
Netfang: blomabud@blomabud.is
Elsku Ívar, þú varst
hugmyndaríkur, já-
kvæður og rosagóður
vinur. Maður gat alltaf
treyst þér. Þú naust lífsins rosalega
vel og gleymdir aldrei afmælum eða
einhverju slíku. Þú horfðir á fótbolta-
leiki eins og skemmtilega bíómynd
og hvattir þitt lið áfram og gerðir það
sem þig langaði á meðan þú lifðir. Þú
komst á flesta fótboltaleiki hjá mér.
Þér fannst svo gaman að fara í ferða-
lög og það var gaman að hlusta á þig
hlæja. Þú komst alltaf á tímanum
sem þú sagðist ætla koma á. Takk
fyrir allar góðu stundirnar, takk fyrir
að vera svona góður frændi og takk
fyrir að vera svona góður við mig.
Það er skrýtið að missa þig.
Þín frænka,
María Nína.
Glókollur í hálsakoti frænku sinnar,
grallari á bryggjunni á Stöðvarfirði.
Kátur piltur með íþróttasvörin í jóla-
boði,
ungur maður með kjarkinn í fartesk-
inu.
Brosmildur, æðrulaus, gullmoli.
Við kveðjum Ívar með lotningu,
hans tilvera auðgaði lífið.
Sigríður og Eysteinn.
Kæri Ívar. Það er mér heiður að
hafa átt þig sem frænda og vin. Þú
ert skólabókardæmi um með hvernig
hugarfari fólk ætti að lifa lífinu. Þú
hefur sýnt mér og öðrum hvað felst í
orðinu hugrekki. Erfiðleikarnir sem
þú tókst á við í lífinu hefðu reynst
flestum ofviða en þú tókst á við þá
með æðruleysi og oftast bros á vör.
Með járnvilja þínum en jafnframt
blíðri ákveðni lifðirðu lífinu betur en
við flest sem höfum fulla heilsu. Þú
ert ein helsta fyrirmyndin sem ég
mun um ókomna tíð halda að börn-
unum mínum. Það er gott að vita að
þú ert kominn á betri stað, sennilega
í fótbolta ef ég þekki þig rétt.
Þinn vinur og frændi,
Björn Leifur.
Mig langar að minnast Ívars
frænda míns sem mér þótti mjög
vænt um. Ég man fyrst eftir honum
litlum, ljóshærðum snáða sem var
mikill fjörkálfur. Hann hljóp frekar
en gekk, alltaf á ferðinni, og oftast
var hann kátur og brosandi. Um sex
ára aldurinn greindist hann með erf-
iðan sjúkdóm, vöðvarýrnun, sem
varð honum mikið áfall þegar hann
gerði sér ljóst hvað það þýddi en
hann vann eins vel úr örlögum sínum
og kostur var og hef ég alla tíð dáðst
að baráttuþreki hans.
Ívar var jákvæður og glaðlegur og
var áhugasamur um allt og alla.
Hann hafði ákveðnar skoðanir og og
lá ekki á þeim ef svo bar undir. Hann
sýndi umhverfinu, vinum, kunningj-
um og fjölskyldu sinni mikinn áhuga,
spurði frétta og lagði gott til mál-
anna. Fjölskylda hans var eiginlega
tvískipt, annars vegar foreldrar,
systkini og þeirra fjölskyldur og fjöl-
skyldan á sambýlinu, bæði yndislegt
starfsfólk og ekki síst „ systkini“
hans þar.
Áhugamál Ívars voru mörg og er
óhætt að segja að fótbolti hafi verið
þar efstur á blaði. Svo voru það
íþróttir, handbolti, tónlist, leiklist og
bíómyndir, ferðalög, böll, vinirnir og
margt fleira. Ívar átti marga góða
vini og kunningja. Mamma hans var
einn af hans bestu vinum og gerðu
þau margt skemmtilegt saman, fóru
t. d. í ferðalög, leikhús og út að borða.
Hún stóð líka alltaf með honum í
Ívar Örn Guðmundsson
✝ Ívar Örn Guð-mundsson fæddist
í Reykjavík 25. mars
1976. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 12. sept-
ember 2010.
Jarðarför Ívars
Arnar fór fram frá
Digraneskirkju 17.
september 2010.
blíðu og stríðu eins og
sannar mæður gera og
sama má segja um
systkini hans.
Ég hitti Ívar ekki
mjög oft, helst þegar
fjölskyldan gerði sér
glaðan dag t.d. í af-
mælisboðum, matar-
boðum og öðrum
skemmtilegum uppá-
komum, þá var gaman
að spjalla, sem við
gerðum líka stundum
á fésbókinni að nætur-
þeli enda bæði óttaleg-
ir nátthrafnar. Ég mun alltaf minn-
ast Ívars með virðingu og gleði og á
ekkert nema góðar minningar um
hann. Hann er hugrakkasti og já-
kvæðasti maður sem ég hef þekkt.
Ég hef stundum grátið yfir örlögum
hans.
Ég er þakklát fyrir að hafa kynnst
manni eins og honum, hann var besti
kennari minn í skóla lífsins. Innilegar
samúðarkveðjur til fjölskyldunnar
og allra á sambýlinu.
Anna frænka.
„Þeir sem guðirnir elska deyja
ungir.“ Þetta á vel við um Ívar syst-
urson minn, sem nú er farinn frá okk-
ur. Þrátt fyrir fötlun sína vildi Ívar
alltaf vera með í öllu. Hann var alltaf
á ferðinni í heimsóknum, bíó eða á
skemmtistöðum. Þrátt fyrir erfitt líf
var Ívar einn af jákvæðari mönnum
sem ég hef þekkt. Alltaf með bros á
vör og léttur í lund. Síðustu ár mín á
Íslandi bjó ég lengi í Sólvangi á
Stöðvarfirði hjá Nínu systur minni.
Synir Nínu, Gunnar og Ívar, voru þá
kornungir. Báðir voru þeir mjög
skemmtilegir hvor á sinn hátt en ég
man sérstakega eftir hvað Ívar var
hljóður og reyndi allt sem hann gat
til að fá mig til að lesa fyrir sig sögur.
Kom bara með bók og settist við hlið
mér og beið þangað til ég las fyrir
hann.
Eftir að ég flutti til Ástralíu
sáumst við sjaldan, en þó minnist ég
eins dags sumarið 2009, þá sátum við
á sambýli Ívars, tefldum nokkrar
skákir, borðuðum pönnukökur og
spjölluðum um fótbolta. Þetta var í
fyrsta skipti í 30 ár sem Ívar og ég
höfðum setið saman tveir einir.
Íþróttir áttu stóran þátt í lífi Ívars.
Hann fór á eins marga fótbolta- og
handboltalandsleiki og hann gat. Ég
fór með honum og Gunnari bróður
hans á handboltalandsleik á móti
Norðmönnum 2009 og var Ívar
svekktur yfir því að Norðmenn náðu
jafntefli. Ívar fór ekki bara á lands-
leiki, hann fór í Höllina eða á völlinn
þegar mögulegt var. Ein mesta
ánægjustund hans var, þegar litli
bróðir hans Bjössi varð bikarmeist-
ari í handbolta með Stjörnunni. Ívar
var líka virkur keppandi í boccia
bæði á Íslandsmótum og Norður-
landamótum við góðan orðstír.
Enn frá blómum æskudaga
ilminn leggur fyrir vit,
ennþá finn ég fanga og draga
forna tímans sólskinsglit.
Mininganna margt er sporið
markað djúpt í helga jörð.
Aldrei gleymist æskuvorið
yndislegt við Stöðvarfjörð.
( Björn Jónsson, afi Ívars.)
Ívar elskaði fjölskyldu sína og þau
vildu líka allt fyrir hann gera. Þau
eiga nú um sárt að binda og sam-
hryggist ég þeim af öllu hjarta.
Elsku frændi, njóttu hvíldarinnar, þú
átt hana skilið, líf þitt hefur verið svo
erfitt. Við sjáumst vonandi hinum
megin.
Jón, Maureen og Annika Freyja.
Mánudaginn 6. september, þegar
við mættum til vinnu, fengum við
þær sorglegu fréttir að Ívar Örn
hefði lent inni á sjúkrahúsi. Hann
hafði oft áður lent á sjúkrahúsi en
alltaf var hann þó mættur galvaskur
og hress nokkrum dögum seinna eins
og ekkert hefði í skorist, en þetta var
öðruvísi og alvarlegra. Í þetta sinn
hafði maðurinn með ljáinn betur.
Okkur setur hljóð og við erum
sorgmædd, skarð er hoggið í hópinn
sem verður ekki fyllt, nema með
minningunni, því Ívar var svo hress
og skemmtilegur og fyllti andrúms-
lotið með gleði hvar sem hann kom.
Ívar Örn gat séð jákvæðu hliðarn-
ar á öllum hlutum og gert að gamni
sínu við okkur, rætt um heima og
geima, framtíðarplön sín sem voru
m.a. að styðja aðra með sama sjúk-
dóm og hans sem að lokum leggur
unga drengi að velli langt um aldur
fram. Hann var einn af fáum einstak-
lingum í heiminum með þessa fötlun
sem náði 34 ára aldri. Við sem eftir
sitjum erum viss um að viðhorf hans
til lífsins, lífsgleði og æðruleysi hafi
átt stóran þátt í því.
Ívar Örn hafði starfað hér á Hæf-
ingarstöðinni Dalvegi, frá því árið
2009. Hann var fljótur að skipa sér-
stakan sess hér með einstökum per-
sónutöfrum, félagslyndi og virkni.
Eftir að hann hóf störf hér fórum við
að gefa út Féttablað Dalvegs, sem
hann ritstýrði og skrifaði að mestu
leyti með tækni sem hann var búinn
að þjálfa upp. Fréttablaðið vakti
verðskuldaða athygli og varð strax
geyslilega vinsælt, fyrir skemmtileg
efnistök Ívars.
Okkur sem störfuðum með Ívar
Erni hér á Hæfingarstöðinni á Dal-
veginum er efst í huga innilegt þakk-
læti. Hann var sá sem kenndi okkur
hvernig hægt er að vera jákvæður og
glaður yfir litlu hlutunum. Hann lifði
lífinu lifandi, tók þátt í öllu starfi hér
á Dalveginum. Hann var mjög virkur
í tónlistinni á Dalveginum enda var
hann mikil tónlistarunnandi, söng
mikið og tók m.a. þátt í Idol-keppn-
inni í sjónvarpinu. Hann var mikill
íþróttaunnandi, hafði brennandi
áhuga á fótbolta, hann var Íslands-
meistari í botsía tvö ár í röð í rennu-
flokki og hann tók þátt í Reykjavík-
urmaraþoni í sínum stól. Í sumar var
hann einn af þeim sem spiluðu fót-
bolta úti á planinu hér og það var
hann sem oftast kallaði eftir að gefið
væri á sig og hann keyrði boltann
ítrekað í mark.
Ívar Örn lifði lífinu lifandi og
ákvað að velja jákvæðu afstöðuna og
léttleikann í öllu daglegu amstri og
taka virkan þátt í leikvangi lífsins.
Við áttum mörg góð samtöl um lífið
tilveruna og dauðann sem sífellt var
yfirvofandi. Hann velti mikið fyrir
sér stóru spurningum lífsins. Hans
ákvörðun var að hafa gaman af lífinu
og njóta þess til hins ýtrasta. Hann
veitti okkur gleði og nýja jákvæða
sýn á hvað æðruleysi þýðir í raun.
Hann vissi hvað hann var ríkur af
fjölskyldu sinni og öllum vinunum.
Með þessum fátæklegu orðum vilj-
um við þakka Ívari Erni fyrir sam-
starfið og biðjum góðan Guð að
blessa hann. Við sendum fölskyldu
og vinum Ívars Arnar, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Með kveðju frá samstarfsfólki
og vinum á Hæfingarstöðinni
Dalvegi.
Elísabet Gísladóttir
forstöðumaður.
Það var mikið áfall að heyra það að
Ívar vinur minn væri ekki lengur
meðal okkar. Ívar elskaði að vera
meðal fólks, hann elskaði tónlist,
hann elskaði skemmtanir og ekki síð-
ur að hitta góða vini. Hann var bind-
indismaður alla tíð og hafði gaman af
að skemmta sér allsgáður.
Hann ákvað að fara út á lífið þetta
umrædda kvöld, en kannski skiptir
það ekki svo miklu máli, því það sem
skiptir mestu máli er að í dag er Ívar
Örn dáinn og ég finn það svo djúpt í
hjarta mér að þeir sem þekktu Ívar
syrgja hann mjög. Hvert sem hann
fór þekkti hann fólk, hann vakti að-
dáun og mikla hrifningu því að Ívar
var ekki bara skemmtilegur, mann-
blendinn náungi, heldur hafði hann
svo hlýlega og góða nærveru. Hann
var fyrst og fremst vinur vina sinna
og einnig átti hann svo gott með að
setja sig í spor annarra og sýna fólki
skilning, hann talaði við allt fólk með
virðingu.
Ívar var mikill íþróttamaður, þeg-
ar ég fór með hann í boccia þá sýndi
hann mér hvar Davíð keypti ölið því
með kappsemi og útsjónarsemi varð
hann margfaldur Íslandsmeistari í
rennuflokki. Hann hafði gaman af að
spyrja mig út í persónuhagi manns,
hann samgladdist manni ef vel gekk
en var líka duglegur að hughreysta
og stappa í mann stálinu ef eitthvað
hafði farið miður.
Ívar Örn sýndi baráttu gegn fá-
fræði og fordómum í garð fatlaðra í
verki, hann talaði við fólk og hver
sem var hafði fullt leyfi til að koma til
hans og eiga við hann nokkur orð og
spyrja hann hvaða spurninga sem
var. Hann fékk stundum skrítnar
spurningar, eins og t.d. „Munt þú
geta gengið aftur“?, „Grætur þú
stundum yfir því að vera í hjólastól?“
Og svona má lengi telja, ég sjálfur
átti vont með að hemja mig en eitt
sinn sagði hann við mig. „Ef maður
svarar ekki heimskulegum spurning-
um þá er ég, með mína fötlun, alltaf
ein stór ráðgáta í augu þeirra sem
þekkja ekki til.“ Þannig opnaði Ívar
fyrir mig stóra og breiða vídd til að
skilja og einfalda mér starfið, þannig
var hann ekki bara samstarfsmaður
og góður vinur heldur kennari sem
ég er stoltur yfir að hafa kynnst og
hafa átt að.
Ég legg mínar einstiga leiðir
og lyng og grjót undir il;
mig varðar ei heldur en vindinn
um vega og átta skil.
Ó, sól! Minn söngur í bláinn
og sannindi í bergið rist –
Allt kemur að einu kveldi,
og kannski best sem fyrst.
En rökkrið minn reikula feril
mun rekja að sárri þrá
og varúð að brjóta ekki blómin,
sem bros þitt stafaði á.
(Þorsteinn Valdimarsson)
Magnús Matthíasson.
Okkur langar til að minnast góðs
vinar og félaga með nokkrum orðum.
Ívar skilur eftir sig stórt skarð hjá
fjölskyldu sinni, vinum og okkur sem
höfum fylgt honum þessi tólf ár sem
hann bjó á Marbakkabraut 14. Nú er
enginn Ívar sem tekur á móti manni
og býður góðan dag og spyr hvað sé
að frétta af þessum og hinum. Já, Ív-
ar var mjög áhugasamur um líf fólks-
ins sem var í kringum hann. Vinir
hans á Marbakkanum báru mikla
virðingu fyrir honum enda var hann
mjög nærgætinn og hlýr við þá sem
voru í kringum hann. Ívar mátti ekki
sjá neitt aumt, enda með stórt hjarta.
Hann átti mörg áhugamál og má
þá helst nefna íþróttir en Ívar var
margfaldur Íslandsmeistari í boccia
og einn helsti stuðningsmaður
Breiðabliks og Liverpool. Þrátt fyrir
misjafnt gengi liðanna þá var hann
alltaf bjartsýnn og sagði, þetta kem-
ur næst. Breiðablik berst nú fyrir ís-
landsmeistaratitlinum í fótbolta og
vitum við að þú fylgist með þeim þar
sem þú ert staddur og styður þá til
dáða.
Þrátt fyrir líkamlega fötlun og
veikindi þá lagði hann aldrei árar í
bát. Hann fór þangað sem hann ætl-
aði sér og ef það var einhver hindrun
á leiðinni þá komst Ívar alltaf í gegn-
um hana. Hann hafði unun af því að
skemmta sér og ferðast og kom oft
með flottar hugmyndir sem hann
framkvæmdi, hvort sem hann var
einn, með sínum mörgu vinum, sinni
tryggu fjölskyldu eða með okkur
hinum á Marbakkanum. Í sumar fór
Ívar í ferðalag með fjölskyldu sinni
norður í land og talaði hann mikið
um hvað sú ferð hefði verið
skemmtileg. Ekki trúðum við því að
það yrði hans síðasta ferð á þessu
jarðríki en nú er ferðinni heitið á
annan stað þar sem Ívar á eftir að
hlaupa um og skemmta öðrum með
sínum fallega persónuleika.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Elsku Nína, Gummi og fjölskylda,
megi guð geyma ykkur á þessum
erfiðu tímum.
Samúðarkveðjur.
Fyrir hönd íbúa og starfsfólks
á Marbakkabraut 14,
Hrefna Jónsdóttir og
Elísabet Jónsdóttir
Kveðja frá Íþróttafélagi
fatlaðra í Reykjavík
Í dag kveðjum við góðan og
traustan félaga, Ívar Örn Guð-
mundsson. Ívar var félagsmaður í
Íþróttafélagi fatlaðra í Reykjavík og
keppandi í boccia frá unga aldri.
Hann náði frábærum árangri í sinni
íþrótt. Íslandsmeistaratitlar í ein-
staklingskeppni og sveitakeppni eru
taldir í tugum. Ívar tók þátt í fjöl-
mörgum mótum erlendis, m.a.
Malmö open, Norðurlandamótum
fatlaðra o.fl. Ívar var mikill íþrótta-
maður og íþróttaáhugamaður. Hann
hafði mikinn áhuga á knattspyrnu
og fylgdist vel með enska boltanum.
Hans lið var Liverpool og hélt hann
nafni liðsins hátt á lofti. Þrátt fyrir
mikla fötlun lét Ívar það ekki hindra
sig í að fara á leiki erlendis. Hann
var einnig fastur gestur þar sem
Liverpooláhugamenn komu saman
til þess að horfa á sitt lið.
Sú mikla glaðværð og hið góða
skap sem einkenndi Ívar smitaðist í
þann hóp sem hann umgekkst. Hjá
honum urðu vandamálin að verkefn-
um sem auðveldlega mátti leysa og
hindrunum var ýtt til hliðar. Þannig
var Ívar og þegar hann kvaddi og
fór af æfingu var hann ávallt bros-
andi.
Fyrir hönd ÍFR þakka ég Ívari
samfylgdina í gegnum árin og votta
aðstandendum mína innilegustu
samúð
Júlíus Arnarsson
formaður ÍFR.