Morgunblaðið - 25.09.2010, Blaðsíða 33

Morgunblaðið - 25.09.2010, Blaðsíða 33
MINNINGAR 33 MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. SEPTEMBER 2010 ✝ Magnús RagnarEinarsson fæddist að Syðri-Gróf í Vill- ingaholtshreppi 11. október 1932. Hann lést á hjúkrunarheim- ilinu Fossheimum 17. september 2010. Foreldrar hans voru hjónin Einar Víglundur Krist- jánsson, f. 25. ágúst 1901, d. 21. febrúar 1991, og Ingveldur Jónsdóttir, f. 2. júní 1912, d. 9. febrúar 1995. Magnús var elstur af 11 systkinum en þau eru: María, f. 3. júní 1935, d. 20. september 1936, María Kristín, f. 17. október 1937, Unnur Margrét, f. 26. nóvember 1939, Jóna Þóra, f. 5. júní 1942, d. 3. desember 1948, Rannveig Jóna, f. 27. september 1944, Auðbjörg, f. 4. maí 1948, d. 9. júlí 2008, Jón Þór, f. 19. október 1949, d. sama dag, Inga Jóna, f. 5. júní 1951, Kristján, f. 25. apríl 1953, Sjöfn, f. 9. febrúar 1958. Magnús flutti ungur með for- eldrum sínum að Vatnsholti í Vill- ingaholtshreppi og ólst þar upp. 27. september 1958 kvæntist Magnús Gyðu Fanneyju Björns- dóttur, f. 25. september 1934, frá Efra-Seli í Landsveit og stofnuðu þau nýbýli að Vatnsholti 2. Þau bjuggu þar í 17 ár með hefðbundinn bú- skap og eignuðust 4 börn. Þau eru: Inga, f. 4. mars 1959, mað- ur hennar er Kristinn Sigurmundsson, á hún þrjú börn. Björn, f. 15. desember 1960, kona hans er Að- alheiður Jóna Stein- grímsdóttir, þau eiga eina dóttur. Einar, f. 29. ágúst 1963, kona hans er Anna Lára Böðvarsdóttir, þau eiga fjóra syni. Guðrún Lilja, f. 19. ágúst 1973, sambýlismaður hennar er Gunnar Jökull Karlsson, hún á fjögur börn. Árið 1975 seldu Magnús og Gyða býlið og megnið af jörðinni og byggðu sér hús á litlu holti sem þau nefndu Vatnsholt 3. Þar stund- aði Magnús kartöflurækt samhliða öðrum störfum. Sautján árum síð- ar, eða 1992, fluttu þau á Selfoss og hafa búið þar síðan. Magnús vann lengst af í Mjólkurbúi Flóa- manna og í Sláturfélagi Suður- lands. Síðustu 2 árin dvaldist hann á hjúkrunarheimilinu Fossheimum. Útför Magnúsar fer fram frá Villingaholtskirkju í dag, 25. sept- ember 2010, og hefst athöfnin kl. 13.30. Meira: mbl.is/minningar Elsku pabbi minn. Það er skrítin tilfinning að keyra eftir Árveginum og sjá hvorki ljós í glugganum þín- um á Fossheimum né skutluna þína við dyrnar í Grænumörkinni. Ekki átti ég von á að þú færir svona skyndilega frá okkur, en þetta var það sem þú hafðir óskað þér þegar þar að kæmi, að sofna hress að kvöldi og vakna ekki næsta dag. Þrátt fyrir veikindi þín varstu svo ótrúlega duglegur og bjartsýnn á allt, og hugurinn alltaf langt á und- an í öllu. Ég vil þakka þér fyrir mig. Sem frumburðurinn fékk ég snemma að taka þátt í lífinu og störfunum með ykkur mömmu í sveitinni og bý ég að því alla ævi. Hann Kiddi minn sendir þér sín- ar innilegustu kveðjur með þakk- læti fyrir samstarfið og samveruna í gegnum árin, fyrst hjá Slátur- félagi Suðurlands og síðan hjá Mjólkurbúi Flóamanna. Skilaðu kveðju frá mér til ömmu og afa í Ömmubæ og ömmu og afa í Seli. Megir þú hvíla í friði, elsku pabbi minn, sjáumst síðar. Þín Inga. Það eru forréttindi, sem ekki öll börn hafa hlotið, að geta vaknað á laugardagsmorgni, vitandi, að frammi í eldhúsi er hún mamma, að leggja drög að hádegismat og pabbi farinn út, að grúska í skúrn- um. Allir á sínum stað, alla daga, allt árið um kring. Alltaf biðu pabba einhver verkefni, bílar, traktorar og allskyns véladót. Hans ástríða voru bílar, pabbi var haldinn ólæknandi bíladellu. Bíl- skúrinn var hans paradís á jörðu og þar inni var alltaf gott að vera. Þar suðaði stundum útvarpið, fermingarútvarpið hennar Ingu systur ásamt hljóðum úr hinum og þessum tækjum. Ef hann þurfti að rafsjóða varð ég að fara út á með- an, líka ef hann þurfti að nota slíp- irokkinn. Þessi tæki voru hávær og rafsuðan óholl litlum augum. Og hann sá líka til þess að nefið mitt kæmist ekki ofan í dósina með Jöt- ungripinu, eins og mér fannst nú lyktin góð. Hann var snillingur á sínu sviði. Smíðaði allskyns vélar og dót. Lagaði það sem var bilað, sama hvað það var. Svarthærður og alltaf angandi af smurolíu sem að mínu mati er besta lykt í heimi. Alltaf mátti ég skottast í kringum hann og aldrei sussaði hann á stelpuskottið þó hún hafi mikið þurft að spyrja og tjá sig um hitt og þetta. Þó sagði hann eitt sinn að það væri ekki vitlaust að setja á mig hljóðkút. Mér fannst hann geta allt, kunna allt og vita allt, fyrir mér var pabbi minn sterkastur og bestur allra pabba. Pabbi hafði sterkar skoðanir og var ekki feiminn að láta þær í ljós. Hann átti það til að þruma yfir manni ef honum mislíkaði eitthvað í veröldinni. Það sem honum fannst fannst mér líka. Og það sem mér fannst fannst honum yfirleitt líka. Við vorum nánast alltaf sammála. Þannig var það bara. Hann var heiðarlegur maður sem stóð skil á sínu, hafði gott orð á sér sem skilar sér margfalt til okkar barnanna hans. Nú er ég orðin stór, samt er ég eiginlega bara lítil, pabbastelp- an. Og enn er pabbi minn bestur allra pabba. Enn er það ekkert sem mér finnst hann ekki kunna, vita eða geta. Það hefur alltaf verið nóg fyrir mig að vera í návist hans, þá hefur mér alltaf fundist að ekkert slæmt gæti gerst. Þó hann væri kominn á efri ár og heilsunni farið að hraka var það enn þannig, því- líkur var styrkur hans. Fyrir mér er hann höfðingi í allri merkingu þess orðs. Nú hefur pabbi minn kvatt þennan heim. Hann hefur ef- laust sníkt sér far með farfuglun- um sem eru óðum að hverfa til betri staða. Sem lítil stúlka trúði ég að til væri himnaríki. Ég trúi því enn og vona að nú sitji þeir saman pabbi og afi og skeggræði um gamla tíma og nýja. Og ef einhver sanngirni er í þessu þá hljóta að vera til bílar í himnaríki. Kannski hefur almættið brætt úr bílnum sínum og því hefur almættið vantað góðan mann til að skipta um vél og koma bílnum í gegnum skoðun. Blessuð sé minning pabba míns. Hafðu þökk fyrir allt og allt. Guðrún Lilja Magnúsdóttir. Meira: mbl.is/minningar Það er sárt að horfa á eftir þér í annan heim. Ég var að vonast til þess að þú fengir að sjá litlu prins- essuna mína, sem áætluð er í heim- inn í febrúar, áður en þú mundir kveðja okkur. En ef ég þekki þig rétt muntu vaka yfir henni sem og okkur öllum. Það eru forréttindi að hafa átt þig sem afa, elsku afi minn. Allar góðu stundirnar okkar í gegnum tíðina eru svo margar. Bíltúrarnir í sveitinni, stökkin yfir brúna á Bronco, þegar ég fór með þér í vinnuna á mjólkurbílnum, heyskap- urinn, stússið í skúrnum og margt fleira. Ég á mínar bestu æsku- minningar úr sveitinni hjá ykkur ömmu, þar var sko gott að vera. Já, ég á ekkert nema frábærar minningar um þig, afi minn. Þú hefur gefið mér svo mikið í lífinu og ég hef líka lært svo mikið af þér og fyrir það verð ég þér ævinlega þakklátur. Ég vona bara að nú líði þér bet- ur, elsku afi minn. Hvíldu í friði. Þinn Þorsteinn (Denni). Elsku afi. Vinur minn, vinur minn, nú er nótt, nú er nótt, enginn blær, enginn blær, allt er hljótt, allt er hljótt. (Oddný Kristjánsd. frá Ferjunesi) Þegar ég frétti að þú værir dáinn trúði ég ekki pabba, ég var að fara á fótboltaæfingu og hafði verið ein heima frá því að ég kom heim úr skólanum en það var tilviljun að ég var ekki farin. Þegar ég frétti þetta hugsaði ég að ég skyldi skrifa ljóð- texta eftir Oddu frænku okkar frá Ferjunesi. Ég trúði þessu ekki því ég elskaði þig og þú varst alltof skemmtilegur til þess að deyja en svona er þetta bara. Takk fyrir allt. Takk fyrir að vera svona góður afi og takk fyrir að vera í lífi mínu. Hugrún Harpa. Við systurnar vorum rosalega mikið heima hjá ömmu og afa þeg- ar við vorum litlar. Nánast dag- lega, og hann afi var okkur ofboðs- lega góður. Hann kenndi okkur að dansa Óla skans og spilaði veiðimann og ól- sen-ólsen við okkur örugglega hundrað sinnum. Og við fengum oftast að vinna. Við söknum þess helst að sitja með afa á kvöldin fyrir svefninn og drekka mjólk og borða góðu súkku- laðikökuna hennar ömmu. Það voru svo góðir og friðsælir tímar. Stundum á daginn þegar við afi vorum heima, þá fórum við saman í göngutúr og hann keypti smá bland í poka og við deildum hálfs lítra kókflösku. Það fannst okkur mikið gaman. Og á sumrin tjaldaði hann gamla tjaldinu þeirra fyrir okkur syst- urnar í garðinum fína í Lambhaga 3. Afi var mikið að stússa í bíl- skúrnum sínum á daginn, og kom stundum rétt svo inn til að borða hádegismat og leggja sig. Hann og Bjartmar, sem bjó við hliðina, stóðu oft í hlaðinu með bílskúrana sína opna og töluðu saman, örugg- lega um bíla, á meðan konurnar sátu í eldhúsinu hennar ömmu, drukku kaffi og spjölluðu. Já hann afi var afskaplega góður og hann sagði aldrei nei við mann. Hann keyrði tvisvar í viku á Eyrar- bakka til að skutla okkur á kóræf- ingu eða í fiðlutíma upp á Selfoss og í bílnum hans voru alltaf til góð- ir molar með súkkulaði inni í. Við vildum bara óska að við hefð- um þakkað honum afa oftar fyrir og sagt honum að okkur þætti vænt um hann. Sennilega hefur hann þó alltaf vitað það. Við þökkum afa af öllu hjarta og sendum honum bænina sem amma kenndi okkur þegar við vorum litl- ar. Leiddu mína litlu hendi, ljúfi Jesús, þér ég sendi bæn frá mínu brjósti, sjáðu, blíði Jesús, að mér gáðu. (Ásmundur Eiríksson) Helga María og Júlía Sif. Þegar ég minnist afa, þá er það fyrsta sem kemur í hug minn öll árin þeirra ömmu í Lambhaganum. Fyrir mér var það notalegasti stað- urinn í öllum heiminum enda á löngu tímabili nánast mitt annað heimili. Í Lambhaganum var eins og tíminn færi hægar en annars staðar. Ég man eftir fjölmörgum skiptum þar sem ég fór þangað beint eftir skóla. Oft til að leggjast upp í sófa og horfa á Stöð 2 og láta ömmu stjana við mig. Stundum tókum við afi í spil eða spjölluðum um hitt og þetta. Nánast undan- tekningarlaust kom ég við í bíl- skúrnum áður en ég fór inn í hús til ömmu til að sjá hvað afi væri að sýsla. Þar var hann alltaf í bláum slopp með derhúfu á höfði og smur- olíu á höndunum. Þótt afi væri hættur að vinna, þá leið ekki sá dagur sem hann var aðgerðalaus. Alltaf var hann að vinna að fjöl- mörgum verkefnum fyrir hina og þessa. Iðulega fræddi hann mig með nákvæmum hætti hverskonar hlut hann væri að gera við og hvað sá hlutur gerði. Yfirleitt skildi ég ekkert í því en það skipti engu máli. Ég leit upp til afa míns og fannst gaman að spjalla við hann. Stundum fékk ég meira að segja að hjálpa honum. Fyrir mér var ekki til sú vél sem afi gæti ekki lagað og ekki til sá hlutur sem hann gæti ekki smíðað. Svona mun ég alltaf minnast afa míns. Böðvar Einarsson. Kynslóðir koma, – kynslóðir fara. Það er gangur lífsins. Þegar horft er til baka finnst okkur systkinunum svo stutt síðan við kvöddum foreldra okkar eftir langa og farsæla ævi. Í hugum okk- ar var það eðlilegt ferli. En nú, þegar höggvið er skarð í systk- inahópinn öðru sinni, (þann hóp sem náði fullorðinsaldri), er sem eitthvað bresti í vitundinni. Magnús bróðir var elstur af barnahópnum í Vatnsholti. Í okkar augum var hann baklandið, alltaf nokkrum skrefum á undan. Þegar hann var að vaxa úr grasi var sveitabúskapur enn með gamla laginu. En sem ungur maður tókst hann á við vélvæðinguna, sem hélt innreið sína í sveitina um miðja síð- ustu öld. Það kom sér vel fyrir föð- ur okkar, sem setti allt sitt traust á frumburðinn. Trúlega hefðu for- eldrar okkar ekki getað stundað sveitabúskap til frambúðar ef þau hefðu ekki notið hjálpar hans. Magnús giftist eftirlifandi eigin- konu sinni Gyðu Fanneyju Björns- dóttur 27. september 1958. Stofn- uðu þau nýbýli út úr jörð foreldra okkar og nefndu Vatnsholt II. Hann þurfti að byggja upp allan húsakost og gerði það með miklum myndarbrag. Þar fæddust börnin þeirra fjög- ur. Að byrja búskap með þessum hætti er aðeins fyrir kjarkmikið og vinnusamt fólk, þarna var unnið nótt og nýtan dag. Þá voru að vísu komnar vélar og alls kyns hjálp- artæki, en Maggi var snillingur í að halda þeim gangandi og gera við, ef eitthvað bilaði. Þá var algengt að nágrannar nýttu sér útsjónarsemi hans í þessum efnum. Árið 1974 seldu þau Maggi og Gyða Vatnsholt II, en byggðu sér hús, öðru sinni, á skika úr jörðinni og nefndu Vatnsholt III. Þá var bróðir okkar farinn að lýjast. Að byggja enn upp í Vatnsholti segir okkur, að tryggð hans við fæðing- arsveit sína og umhyggja hans fyr- ir öldruðum foreldrum var honum efst í huga. En á þessum tímamót- um hætti hann með búpening og hóf störf hjá Mjólkurbúi Flóa- manna, fór að aka mjólkurbíl. Síðar fluttust þau hjón á Selfoss og þar lauk hann ævikvöldinu. Magnús bróðir var harðduglegur til allrar vinnu og samviskusamur. Áhugamál hans snerust einkum um bíla og vélar af ýmsu tagi. Hann var ekki mikið fyrir mannfagnaði, en ákaflega góður heim að sækja. Tilfinningar hans voru ekki opnar hverjum samferðamanni, en tryggð hans brást ekki, þegar fjölskylda og vinir áttu í hlut. Magnús var stakur reglumaður og bragðaði aldrei vín eða tóbak. Honum fannst svo sjálfsagt að maður léti gleðina nægja, sem Guð hafði gefið okkur. Svo kveður ljóminn fold á förum að fjallabakı́ um sólarlag! Nú sofna blóm með bæn á vörum um bjartan, hlýjan morgundag. Í blækyrrð djúpri draumsæll friður á daggvot bráljós hnígur rótt. Guð horfir milt af himni niður og heimi býður góða nótt. (Guðm. Guðmundsson) Við þökkum bróður okkar fyrir samfylgdina og biðjum Guð að styrkja Gyðu og börnin í söknuði þeirra. Far þú í friði. Hafðu þökk fyrir allt og allt. Þín systkini, María, Unnur, Rannveig, Inga Jóna, Kristján og Sjöfn. Magnús Ragnar Einarsson Þú varst mér svo kær, vinátta þín var svo einlæg að ég lifi engan þann dag að mér verði ekki hugsað til þín. Hlýleg orð þín, óbilandi trú á fegurð heimsins og sigur hins góða er eins og engill sem fylgir mér um blindgöturnar og hin myrku stræti. Með þér átti ég ynd- islegustu stundir lífs míns og ég var alltaf svo viss um að þær stundir myndu endast mér alla ævi. En þú fórst úr jarðvistinni í febrúar á þessu ári og núna undir lok september vil ég skrifa þér nokkur minningarorð, í til- efni þess að hinn 26. september hefðir þú orðið áttatíu ára. Við vorum búin að skipuleggja ferð norður í land, við ætluðum að heim- sækja ástkæra ættingja þína og svo ætluðum við að standa á árbakka og veiða. Þú hafðir hlakkað svo til, þú sást áttræðisafmælið í hillingum og ætlaðir ábyggilega að vera búin að landa þeim stóra áður en að stundinni kæmi. Þetta sumar var strax í byrjun Soffía Sveinbjörnsdóttir ✝ Soffía Ólöf JónínaSveinbjörnsdóttir fæddist á Ísafirði 26. september 1930. Hún lést á Borgarspít- alanum 6. febrúar 2010. Útför Soffíu fór fram frá Fossvogs- kirkju 16. febrúar 2010. árs búið að færa þér von um unað og fegurð. Þú varst einstök manneskja. Þú kunnir svo sannarlega að fyr- irgefa. Jafnvel þeim sem ýttu þér frá sér eða leyfðu þér ekki að fylgja sér í harmi gast þú fyrirgefið með bros á vör. Þú lést fyrirgefn- inguna lýsa þér veginn og í þinni slóð er fyr- irgefningin svo fögur og gefur okkur sem lif- um svo óendanlega mikla orku. Þú sem hafðir mátt þola það að missa dóttur þína, upplifa mestu sorg og erfið ár, þú gast alltaf gefið okkur hinum gleði og hlýju. Nú ferðast þú fallega sál um farveg mót ljósinu hvíta, það fennir í fótsporin þín, þig frostharkan þráir að bíta. Erfiða fortíð þú átt og áfram þú verður að líta. (Kristján Hreinsson) Elsku Soffía mín, þín er sárt sakn- að. Ég þakka þér enn og aftur fyrir allar yndislegu stundirnar sem við áttum saman, alla vonina sem þú gafst mér. Þú vildir alltaf gefa öllum gleði og yl. Minning þín er svo sterk að ég veit að dásamlegar stundir okk- ar munu endast mér alla ævi. Ástúðarkveðja, þinn Hálfdán Ingi.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.