Morgunblaðið - 01.12.2010, Side 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 1. DESEMBER 2010
Þegar við bekkjar-
systkin fylgdum Guð-
mundi til grafar sát-
um við og rifjuðum upp kynnin frá
ungum aldri til elliára. Sýnist ég
hafa vinning, hvað tímalengd
snerti, því ég kynntist honum er
við vorum sjö ára í barnaskóla og
við verið í sambandi af og til fram
að áttræðu. Þar á milli gerðist
margt ánægjulegt. Guðmundur
kom víða við á ferli sínum. Leiðir
okkar skildu þegar við vorum
þrettán ára er hann fór í Mennta-
skólann í Reykjavík en hittumst
þar svo fáum árum síðar og tókum
saman stúdentspróf.
Grannarnir úr MR voru jafnan
samferða heim úr skólanum og
kynntust honum vel, en komu ekki
inn til hans á Óðinsgötu 8b, því þar
voru erfiðleikar. Bróðir hans Pálmi
var sjúklingur. Þetta voru tímar er
menn voru ekki opinskáir um slíka
erfiðleika.
Er við Guðmundur hittumst aft-
ur í MR hafði hann aldeilis tekið út
þroska, var kominn í fremstu fylk-
ingu okkar tónlistarfólks og lét
bekkjarsystkinin njóta þess er
framúrskarandi „anslag“ hans
hljómaði úr hátíðasalnum um allan
skólann.
Flestir bæjarbúar á þessum ár-
um þekktu Jón Guðmundsson, föð-
ur Guðmundar. Hann stjórnaði
járnvöruverslun Jes Zimsens í
Hafnarstræti 21, í fornfálegu húsi
sem nú prýðir borgina í Grófinni.
Jón var í fremstu fylkingu ein-
söngvara, hlýr maður eins og son-
urinn. Ég fylgdist með fjölskyld-
unni þar sem Guðrún, föðursystir
Guðmundar, var hjálparhella á
æskuheimili mínu um árabil, jafn-
framt því að aðstoða bróður sinn
og Kristínu Pálmadóttur, mágkonu
sína við að annast Pálma.
Eftir nám í Frakklandi og víðar
kom Guðmundur heim fullskapaður
Guðmundur Jónsson
✝ Guðmundur Jóns-son píanóleikari
fæddist í Reykjavík
13. nóvember 1929.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Sunnu-
hlíð í Kópavogi 11.
nóvember 2010.
Útför Guðmundar
fór fram frá Kópa-
vogskirkju 18. nóv-
ember 2010.
listamaður og gekk
upp á sviðið með Sin-
fóníunni sem einleik-
ari. Það var ekki lítið!
Hann gekk að eiga
gáfaða fjörkonu,
Huldu viðskiptafræð-
ing og brautryðjanda
í markaðsmálum,
dóttur Helgu Niels-
dóttur ljósmóður.
Áttu þau fjögur börn
og þau aftur hóp
barna.
Sem listamaður
kom Guðmundur víða
við sem kennari, skólastjóri og út-
varpsmaður. En hann tók líka að
sér með Huldu að stjórna Zimsens-
verslun um árabil eftir föður sinn.
Ekki mega þessi orð vera of
mörg og hleyp ég yfir þar til Guð-
mundur gekk síðar að eiga Ingi-
björgu Þorbergs, mikla listakonu,
fyrrum grannkonu mína úr Tjarn-
argötu. Sambúðin var farsæl og
jafnræði þeirra milli.
Síðast þegar ég hitti Guðmund
var hann kominn í hjólastól og var
þá í svokallaðri dagvist í Keflavík,
þar sem þau Ingibjörg bjuggu síð-
ustu árin. Ég átti ekki á miklu von
en þá kom aldeilis í ljós að hann
hafði fylgst með okkur bekkjar-
systkinum sínum, glaður og reifur.
Og ekki aðeins tók hann mér fagn-
andi heldur líka allir í dagvistinni
því þar var hann elskaður fyrir
gott skap og gleðigjöf.
Við bekkjarsystkinin þökkum
honum kynnin og færum fjölskyld-
unni samúðaróskir.
Eggert Ásgeirsson.
Veturinn 1979 var ég átta ára
gamall Kópavogsbúi á leið í mitt
annað píanópróf. Sjálfur var ég lít-
ill kvíðabelgur og mannafæla er
átti bágt undir ströngum píanó-
kennara. Auk þess mundi ég eftir
stórum og drungalegum sal Tón-
listarskóla Kópavogs frá árinu áð-
ur, níðþungum nótum Petrof-kons-
ertflygilsins og stífbónuðu
parketgólfinu, flughálu, nema í
þetta sinn, tók ég bakföll og koll-
hnís tvívegis með dynkjum, rétt
stiginn inn úr gættinni. Reis þá á
fætur við hinn enda salarins próf-
dómarinn, þéttur maður er spurði
áhyggjufullur en af umhyggju
hvort ég væri örugglega heill.
Þetta var Guðmundur Jónsson pí-
anóleikari. Bjarnarhlý nærvera,
stóísk ró og ljúfmennska Guð-
mundar út prófið var svo sefjandi
að ég mun seint gleyma. Ég þráði
að fá hann sem kennara minn. Það
gekk eftir og þar við sat næstu ár-
in þar til Guðmundur veiktist.
Ári eftir fund okkar átti ég í
vanda með tónfræði. Enn var það
ungur og strangur kennari ný-
skriðinn úr erlendum tónlistarhá-
skóla er hrelldi kvíðabelginn, svo
mikið að ég tjáði Guðmundi að ég
hygðist hætta píanónáminu. Guð-
mundur, sem innst inni var ákveð-
inn maður og langt í frá skoð-
analaus, tók það ekki í mál og hóf
að kenna mér tónfræði við flygilinn
á sinn ljúfa og nærgætna hátt. Ég
man hvernig hann dró upp tón-
fræðina myndrænt með teikning-
um. Skrekkurinn hvarf og sjálfs-
traustið óx.
Stóísk ró Guðmundar var ann-
áluð öllum þeim sem honum kynnt-
ust, nánast ómennsk þótti mér, og
þykir enn. Þá helst Guðmundi mis-
líkaði eitthvað svo fannst, þó án
þess að hann breytti skapi, voru
umritanir á tónverkum líkt og
smækkun á hinni frægu d-moll
orgeltokkötu og fúgu Bach fyrir pí-
anó sem ég bar undir hann úr ein-
hverju þriggja binda Klaver Bo-
gen. Hann var prinsippmaður sem
kom m.a. fram í sýn hans á hreinu
formi tónverka og óflekkuðum upp-
runa þeirra ef svo má segja. Og að
svo komnu máli hóf Guðmundur að
spila etíður Chopens, nánast í
leiðslu og af nautn svo brakaði í
manninum, líkt og til að sannfæra
og uppfræða allt sem mér bæri að
vita um hreinleika og frumkraft.
Og ég fékk gæsahúð.
Það vill gleymast að tónlistar-
skólar landsins eru fyrst og síðast
umgjörð um þroska ungmenna.
Efni í atvinnutónlistarmenn vinsast
úr er á líður. Við hin búum að tón-
listaruppeldi alla ævi – kynnumst
abstraktsjón, lærum að skrúfa í
sundur tónverk, greina og loks
túlka.
Guðmundur var maður sem ég
treysti og gat gleymt mér hjá. Ég
á engum vandalausum jafn mikið
að þakka og Guðmundi Jónssyni
píanóleikara fyrir að koma jafn
rækilega að þroska mínum og upp-
eldi gegnum tónlist.
Með þeim orðum votta ég Ingi-
björgu Þorbergs og niðjum Guð-
mundar samúð mína. Blessuð sé
minning hans.
Ingvar Jón Bates Gíslason.
Úr dýpstu fylgsnum
hjartans – líkt
og úr fjarska
berst gnægð þín. – Þögnin.
Líf mitt verður án vanda
einfalt, ljóst og án truflana.
Héðan í frá flýt ég – barn ljóssins
á hafi hinnar dýrlegu birtu.
Þar sigli ég fleyi mínu,
sigli – altekinn fögnuði.
Líf mitt er leikur hundraða öldufalda
á ómælishafi lífsins.
(Sri Chinmoy.)
Það er komið að kveðjustund eftir
67 ára órofa vinskap. Eftir situr tóm
í hjartanu og fjöldi minninga um Sig-
urbjörgu Einarsdóttur, Boggu.
Við kynntumst í Eiðaskóla árið
1945. Laugardag einn eftir að
kennslu var lokið spurði Bogga mig
hvort ég vildi koma með sér heim í
Ekkjufellssel þar sem fjölskylda
Sigurbjörg
Einarsdóttir
✝ Sigurbjörg Ein-arsdóttir fæddist
á Ekkjufelli í Fellum
á Fljótsdalshéraði 20.
ágúst 1927. Hún and-
aðist á líknardeild
Landspítalans í Kópa-
vogi 16. nóvember
2010.
Útför Sigurbjargar
hefur farið fram í
kyrrþey.
hennar bjó. Þangað
var nokkurra klukku-
stunda gangur, ekki
um nein farartæki að
ræða, og upp runninn
myrkasti tími ársins.
Það voru þreyttar
stúlkur sem komust á
leiðarenda er langt var
liðið á kvöld en ein-
staklega vel var tekið
á móti okkur. Svo vel
raunar að æ síðan átti
ég þar mitt annað
heimili.
Foreldrar Boggu,
Einar Sigbjörnsson og Jóna Jóns-
dóttir, voru ólík en ákaflega sam-
rýnd og heimilið þekkt að gestrisni
og greiðasemi. Bogga var elst fimm
systkina og erfði frá foreldrum sín-
um hlýju og húmor, orðheppni og
hæfileikann til að sjá eitthvað já-
kvætt og helst broslegt í öllu. Það
gat reyndar líka hvesst í Boggu en
þá glitti engu að síður alltaf í húmor
og hlýjuna.
Árið 1948 hóf Bogga nám í Hús-
mæðrakennaraskóla Íslands, ásamt
systur minni, Margréti, en þær voru
líka góðar vinkonur. Að loknu námi,
árið 1950, fór Bogga að kenna á
Varmalandsskóla í Borgarfirði. Á
sumrin unnu þær Margrét á sum-
arhótelinu á Laugarvatni hjá Ey-
steini Jóhannssyni. Eysteini fannst
þær of ungar til að vera lokaðar inni
á húsmæðraskólum það sem eftir
væri og hvatti þær til að fara til Dan-
merkur og læra smurbrauðsgerð.
Haustið 1953 sigldu þær til Kaup-
mannahafnar og hófu nám og starf
hjá Oscari Davidssen, einum þekkt-
asta veitingamanni Danmerkur.
Eftir heimkomuna vann Bogga á
ýmsum veitingastöðum og fyrirtækj-
um í Reykjavík, t.d. Röðli, en síðustu
árin sá hún um sjúkrafæði á Landa-
kotsspítala. Við Margrét systir,
Bogga og Margrét systir hennar,
héldum hópinn í Reykjavík og leigð-
um um tíma saman.
Bogga var um tíma ráðskona í
Steingrímsstöð í Soginu og þar
kynntist hún manni sínum, Eyþóri
Ólafssyni. Þau giftu sig árið 1959 og
eignuðust tvo syni, Arnbjörn og Ein-
ar Jón. Eyþór lést fyrir aldur fram
þegar drengirnir voru vart komnir á
skólaaldur. Ól Bogga þá upp ein og
gaf þeim gott uppeldi sem þeir mátu
alla tíð við móður sína. Einar Jón lést
árið 2008.
Líf Boggu var ekki alltaf dans á
rósum, hún mátti horfa á bak eig-
inmanni, syni og systur á besta aldri.
Bogga brotnaði þó ekki, heldur
reyndist öðrum stuðningur á þessum
erfiðu stundum.
Eitt það besta sem okkur er gefið í
lífinu eru góðir samferðamenn. Ég
tel mig einstaklega lánsama að hafa
átt samleið með henni í öll þessi ár.
Það voru sterk tengsl á milli okkar,
sem nú skilja eftir djúpt skarð. Ég
votta fjölskyldu hennar innilegustu
samúð. Megi Guð blessa minningu
Boggu.
Guðrún Ingibjörg Jónsdóttir.
Elsku amma.
Nú ertu farin frá
okkur. Ég veit að þú ert
komin á betri stað og
ég veit að þú varst tilbúin og sátt við
að fara. Samt sakna ég þín svo sárt.
Ótrúlegt að hugsa til þess að aðeins
fyrir rúmu ári vorum við að elda sam-
an í eldhúsinu hjá þér og þú varst enn
að kenna mér eitthvað varðandi mat-
seld, enda er flestallt sem ég legg á
borð fyrir mína fjölskyldu, mat-
reiðslugaldrar frá þér, elsku amma
mín.
Við áttum svo yndislegar stundir
hjá þér, ég, Hrefna og Hanna Lilja
þegar við vorum litlar og fengum að
gista hjá þér. Við frænkurnar í hrúgu
uppi í „ömmurúmi“ og þú svafst á sóf-
anum. Við bökuðum, tókum strætó út
um allan bæinn og komum uppgefnar
heim og skælbrosandi, enda varstu
okkur öllum yndislegasta og besta
amma sem hægt var að hugsa sér.
Síðustu daga hef ég hugsað mikið
til þess hvað við gerðum mikið saman
og líka þó að þú værir farin að finna
fyrir aldrinum.
Ég brosi alltaf við tilhugsunina
þegar við örkuðum Kringluna fram
og til baka og enduðum svo á pitsa-
stað og gæddum okkur á pitsu. Þetta
var algjör nýjung fyrir þér en þú
naust þess svo sannarlega.
Ég man líka hvað þú varst glöð síð-
asta skiptið sem við fórum upp að leiði
hjá Hrólfi afa. Að sjá þig nostra við
leiðið, sitjandi þar og hvísla nafn hans,
þótti mér innileg og falleg sjón. Við
fórum svo í gönguferð um túnið fyrir
Hrefna Sveinsdóttir
✝ Hrefna Sveins-dóttir fæddist í
Vík í Mýrdal 28. nóv-
ember 1929. Hún lést
á Hjúkrunarheimilinu
Skjóli 9. nóvember
2010.
Útför Hrefnu var
gerð frá Laugarnes-
kirkju 23. nóvember
2010.
neðan Lágafell og
lögðumst þar í grasið
og nutum sólarinnar
og samverunnar.
Nú eruð þið hlið við
hlið og sameinuð á ný.
Það gleður mig að
hugsa til þess því ég
veit að hjónaband ykk-
ar var með eindæmum
ástríkt, sterkt og
traust.
Ferðin sem við
Hrefna systir fórum
með þér til Víkur er
ein af skemmtilegri
ferðum sem ég hef farið. Þegar rútan
bilaði á Skógum leist þú á þetta sem
hvert annað ævintýri. Allar sögurnar
sem þú sagðir okkur á leiðinni man ég
enn ljóslifandi.
Elsku hjartans amma mín, alltaf
varstu tilbúin og viðbúin. Tókst manni
opnum örmum og það var alltaf gott
að koma til þín.
Þú varst yndisleg vinkona, líka þó
að þú værir amma mín. Þú áttir minn
trúnað og ég þinn.
Ég er stolt að vera barnabarnið
þitt, elsku amma mín, og Lára Rún
saknar Hrefnu ömmu sinnar eins og
við öll hin.
Takk fyrir yndislega samveru og
alla hlýjuna sem streymdi frá þér.
Faðmlögin þín eru mér dýrmæt
minning, elsku amma mín.
Þín sonardóttir,
Guðrún Lára.
Hrefna hjálpaði mér þegar ég var
lítill strákur og sýndi mér ást og um-
hyggju þegar á reyndi. Þegar mér var
strítt í skólanum og mér leið ílla var
hún alltaf til staðar til að hughreysta
mig. Ég er þakklátur fyrir að hafa
kynnst svo óeigingjarnri konu sem
reyndist mér svo vel. Minning hennar
mun lifa áfram hjá mér og allri minni
fjölskyldu.
Takk fyrir allt Hrefna.
Barði Freyr Þorsteinsson.
✝
Bróðir minn og frændi okkar,
HILMAR BÁRÐARSON
frá Holti
í Álftaveri,
lést fimmtudaginn 28. október á hjúkrunar-
heimilinu Eir.
Útför hefur farið fram.
Fyrir hönd ættingja,
Sigríður Bárðardóttir,
Garðar Einarsson.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
GUÐRÚN ERLA HRAFNHILDUR
OTTÓSDÓTTIR,
Tröllaborgum 13,
Reykjavík,
lést á Landspítala við Hringbraut sunnudaginn
28. nóvember.
Erlingur Stefánsson,
Andrés Erlingsson, Gyða Sigurlaugsdóttir,
Guðbrandur Erlingsson, Jessika Larsson
og barnabörn.
✝
Elskulegur faðir, tengdafaðir, afi, langafi og
langalangafi,
INGI ÞÓR JÓHANNSSON
sjómaður,
til heimilis að Tjarnargötu 22, Keflavík, lést á
Hjúkrunarheimilinu Garðvangi í Garði þriðju-
daginn 30. nóvember.
Útförin verður auglýst síðar.
Ásrún Ingiþórs Ingadóttir,
Ingvi Ingiþórs Ingason,
Ágúst Ingiþórs Ingason, Borgny Seland,
Jóhann Ingiþórs Ingason, Sigríður T. Óskarsdóttir,
Þórir Gunnar Ingason, Jónína S. Jóhannsdóttir.