Morgunblaðið - 10.12.2010, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. DESEMBER 2010
✝ Unnur Jónasdóttirfæddist í Reykja-
vík 23. maí 1923. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans á
Landakoti 1. desem-
ber 2010. Foreldrar
hennar voru hjónin
Jónas Eyvindsson
símaverkstjóri, f. 3
apríl 1884, d. 14. ágúst
1973, og Gunnfríður
Rögnvaldsdóttir hús-
freyja, f. 3. mars 1884,
d. 12. nóvember 1969.
Unnur átti þrjú systk-
ini, bræður hennar létust í æsku.
Ástráður, f. 29. júní 1906, d. 2. nóv-
ember 1908, og Sigurður Emil, f. 30.
september 1914, d. 30. apríl 1922.
Systir hennar Jóna Friðbjörg, f. 24.
ágúst 1909, d. 11. desember 1994.
Hún var gift Jóni Rósant Þórðarsyni
sem lést fyrir aldur fram 30. júní
1938. Seinni maður hennar var
Kjartan Guðnason, f. 21. janúar
1913, d. 22 nóvember 1991.
Unnur giftist 22. júní 1946 Her-
manni Hermannssyni, forstjóra
Reykjavík. Sjafnargatan átti eftir að
verða hennar heimili til æviloka.
Unnur lauk verslunarskólaprófi frá
Verslunarskóla Íslands árið 1942 .
Síðan var hún eitt ár í Húsmæðra-
skóla Reykjavíkur. Hún starfaði við
Landssímann í Reykjavík fyrst að
sumri til og síðan í fullu starfi til
1955. Eftir 5 ára vinnuhlé vegna
barneigna starfaði hún fyrst hjá
SÍBS og síðar Leikfélagi Reykjavík-
ur. Unnur var alla tíð mjög virk í fé-
lagsmálastarfsemi. Á yngir árum
var hún í sýningarflokki Ármanns í
fimleikum. Hún sýndi meðal annars
fimleika á Alþingishátíðinni 1944.
Hún starfaði mikið fyrir Sjálfstæð-
isflokkinn og átt í mörg ár sæti í
stjórn Hvatar, þar var hún gerð að
heiðursfélaga 1997. Árið 1978 hóf
hún störf í Mæðrastyrksnefnd og
var formaður nefndarinnar frá 1981
til 1999 eða í 18 ár. Árið 2001 var
hún sæmd Fálkaorðunni fyrir störf í
þágu Mæðrastyrksnefndar. Hún var
ein af stofnendum og árið 1984 varð
hún fyrsti formaður Lionsklúbbsins
Ýrar í Kópavogi. Hin síðari ár hefur
hún verið mjög virk í starfi safnaðar
Hallgrímskirkju.
Útför Unnar fer fram frá Hall-
grímskirkju í dag, 10. desember
2010, og hefst athöfnin kl. 13.
Sundhallarinnar í
Reykjavík og kantt-
spyrnumanni, f. 7.
október 1914, d. 28.
ágúst 1975. Foreldrar
hans voru Hermann G.
Hermannsson tré-
smiður, f. 1. júní 1888,
d. 7. apríl 1987, og
Sigríður Sigurbjörg
Þorsteinsdóttir, f. 18.
febrúar 1891, d. 8.
ágúst 1966. Unnur og
Hermann eignuðust
eina dóttur. Gunnfríði
landfræðing, f. 20.
apríl 1955, gift Gunnari Birgissyni
jarðverkfræðingi, f. 11. febrúar
1954. Börn þeirra eru Valur Snær,
sagnfræðingur og bókmenntafræð-
ingur, f. 26. ágúst 1976, Unnur
Björk, nemi, f. 2. september 1990, og
Elsu Lilju, nemi, f. 4. maí 1993. Fyrir
átti Hermann eina dóttur Ragnheiði,
f. 17. júní 1938.
Unnur fæddist í húsi föður síns á
Laugavegi 87 í Reykjavík, þar bjó
hún til 8 ára aldurs, en þá hafði faðir
hennar reist hús á Sjafnargötu 7 í
Þann 23. maí 1923 fæðist Unnur
Jónasdóttir í litlu húsi á Laugaveg-
inum. Hún er yngst af fjórum börn-
um, en bræður hennar tveir eru þeg-
ar látnir. Eftir stendur systirin Jóna,
sem er 14 árum eldri. Jóna og Unnur
komast þó báðar á legg og munu
fylgjast að alla ævi.
Unnur eyðir sumrum sínum í Star-
dal þar sem Halldór Laxness er
heimagangur. Fjölskyldan sleppur
nokkuð vel út úr komu kreppunnar,
en faðir hennar er með örugga vinnu
hjá Landsímanum.
Kreppuárið 1930 er Hótel Borg
opnað, þar sem Unnur átti eftir eiga
margar ánægjustundir. Þegar mín
skemmtanaár hófust 60 árum síðar
spurði hún mig ávallt hvort ég væri að
fara á hótel. Þetta ár hófst kennsla í
Austurbæjarskóla, en þar myndi
bæði hún og tvær kynslóðir afkom-
enda stunda nám. Hún fór á alþing-
ishátíðina á Þingvöllum 1930 sitjandi
aftan á pallbíl vinar föður síns. Næsta
ár var í fyrsta og síðasta sinn sem hún
fluttist búferlum, á Sjafnargötu 7.
Systurnar tvær bjuggu þar upp frá
því og þegar þær eignuðust maka
voru það makarnir sem fluttu inn á
Sjafnargötuna.
Eftir Austurbæjarskólann neitaði
Unnur að fara í Kvennaskólann, eins
og mamma hennar lagði til, heldur
kaus að taka próf úr Verslunarskól-
anum þar sem hún kynntist ævilöng-
um vinkonum sínum. Vinkonurnar
hétu Jossa og Lolla, Gógó og Dídí, en
slík gælunöfn voru tímanna tákn.
Herinn kom, og eitt sumarið þegar
Unnur vann hjá Landsímanum sá
hún sjálfan Churchill út um
gluggann. Það var brottrekstrarsök
úr Verslunarskólanum að sjást í tygj-
um við hermann, en það var Hermann
sem nú átti hug hennar allan. Her-
mann Hermannsson, markmaður hjá
Val. Sjálf stundaði hún einnig íþróttir,
var í sýningarflokki Ármanns í fim-
leikum. Flokkurinn sýndi á Þingvöll-
um þegar Ísland varð sjálfstætt þann
17. júní 1944 í úrhellisrigningu.
Tveimur árum síðar giftu þau sig og
við tóku gullnu árin í lífi Unnar sem
og álfunnar allrar. Friður hafði skollið
á, hagvöxtur var stöðugur. Loksins
var hægt að ferðast. Árið 1948 fór
Unnur í fyrsta sinn til útlanda, á Ól-
ympíuleikana í London. Fimm árum
síðar fóru hjónin í siglingu um
Miðjarðarhafið með Gullfossi. Það
var þessi ferð sem Unnur minntist
hvað oftast á þegar sá gállinn var á
henni, og hún talaði alltaf um að fara í
siglingar síðar meir þegar einhver fór
af landi brott. Komið var við í Alsír,
þar sem Hermanni var boðið að
skipta á eiginkonunni og úlfalda.
Hefði hann þegið boðið væri ég ekki
hér í dag. Eftir 9 ára hjónaband hafði
þeim ekki orðið barna auðið, en eftir
ferð til Páfagarðs, þar sem Píus páfi
12. blessaði hjónin, rættist úr því.
Dóttirin Fríða fæddist 1955 og 20 ár-
um síðar drukknaði Hermann á vo-
veiflegan hátt í Meðalfellsvatni.
Næstu nætur á eftir leitaði dóttirin
huggunar hjá myndarlegum ungum
manni sem hún er gift enn þann í dag.
Ég fæddist nákvæmlega ári eftir að
Hermann kvaddi, og einnig ég myndi
búa á Sjafnargötunni. 34 árum síðar
sat ég við rúm á Landakoti og horfði á
ömmu Unni anda út í síðasta sinn.
Þannig er líf manneskjunnar, svo
langt og samt svo alltof, alltof stutt.
Valur Gunnarsson.
Meira: mbl.is/minningar
Elsku mamma mín. Það er svo
margs að minnast nú þegar komið er
að kveðjustund. Þegar ég var að alast
upp á Sjafnargötu 7 vorum við sjö
íbúar í húsinu, pabbi, mamma, afi,
amma, móðursystir og hennar maður.
Nú eruð þið öll búin að kveðja og ég
er ein eftir með minningar æskunnar
úr húsinu okkar. Það var gott að alast
upp á Sjafnargötunni og ég bjó við
mikið ástríki. Fjölskyldan var sam-
stillt og hélt alltaf jól og páska saman
auk þess sem við borðuðum saman í
hádeginu á sunnudögum. Það var
mjög gestkvæmt á Sjafnargötunni.
Bæði voru það styttri heimsóknir og
næturgestir frá vinafólki í Englandi
og Þýskalandi. Mamma var ekki
þannig húsmóðir sem kunni best við
sig í eldhúsinu. Foreldrar mínir voru
mjög félagslynd og nutu sín vel í góð-
um félagsskap, bæði innanlands og í
ferðum með Karlakór Reykjavíkur og
fleirum. Þau voru bæði íþróttafólk og
við fórum yfirleitt í sund í gömlu laug-
unum í Laugardal á sunnudags-
morgnum. Nokkur sumur var pabbi
knattspyrnuþjálfari á Húsavík og í
Mývatnssveit, þá áttum við mamma
margar rólegar og góðar stundir sam-
an. Síðan var keyptur sumarbústaður
við Meðalfellsvatn, þar vorum við
flestar helgar á sumrin við veiði og í
gönguferðum.
Vetrarkvöld sátum við mamma oft
uppi á baðstofulofti og gæddum okk-
ur (aðallega undirrituð) á erlendu
sælgæti úr íslenskri sjoppu, meðan
pabbi spilaði á fiðlu eða las Encyclo-
pædia Britannica. Pabbi lést af slys-
förum þegar mamma var aðeins 52
ára gömul um svipað leyti og ég var
að kynnast manninum mínum.
Gunnfríður Hermannsdóttir.
Ég kynntist Unni tengdamóður
minni vorið 1975 þegar ég fór að venja
komur mínar á Sjafnargötu 7 til að
heimsækja dóttir hennar. Um sum-
arið þegar við Fríða vorum í Búlgaríu
fengum við þau válegu tíðindi að Her-
mann hefði drukknað í Meðalfells-
vatni. Á Sjafnargötunni bjó einnig
systir hennar Jóna með Kjartani. Þau
tóku mér öll eins og einum af fjöl-
skyldunni. Ári seinna kom frumburð-
urinn, Valur Snær, í heiminn. Við for-
eldrarnir vorum við nám í jarð- og
landafræði í Háskólanum og var Val-
ur oft í pössun hjá ömmu sinni. Árið
1984 fór ég til framhaldsnáms í Bret-
landi, en við heimkomuna var lítið um
atvinnutækifæri í mínu fagi á Íslandi.
Það varð úr að ég fékk vinnu á verk-
fræðistofu í Ósló og hef starfað þar
síðan. Kreppa í Noregi leiddi síðan til
þess að ég var leigður út til starfa í
Sádi-Arabíu og ætlaði fjölskyldan að
flytja í kjölfarið. Síðan hófst Persa-
flóastríðið og varð til þess að Valur
sonur okkar 14 ára byrjaði í Austur-
bæjarskóla meðan beðið var eftir því
að komast til Arabíu. Unnur amma
bauð honum þá að dveljast hjá sér,
sem hann þáði, enda lítill áhugi á því
að flytja til Sádi-Arabíu. Valur hefur
því búið á Sjafnargötunni síðan og
verið fyrst ömmu sinni til hrellingar á
unglingsárunum og síðan til huggun-
ar á seinni árum. Unnur kom að heim-
sækja okkur til Arabíu. Eftirminni-
legust er mér ferðin þegar við fórum
1200 km yfir eyðimörkina frá Riyadh
til Narjan við landamæri Jemens. Það
var ein bensínstöð á leiðinni og þurft-
um við að slökkva á loftkælingunni til
að spara bensín til að ná þangað.
Þetta var nokkuð glæfralegt ferðalag
og urðu allir mjög sveittir á leiðinni.
Eftir 4 ár í Sádi-Arabíu snerum við
heim. Stuttu seinna var ég svo kom-
inn til Kína. Þú komst í heimsókn
þangað. Við ferðuðumst á jeppanum
um frumstæð fjallahéruð og með lest-
um og flugvélum um Kína þvert og
endilangt. Þetta var ógleymanleg
ferð. Við ferðuðumst einnig um Nor-
eg, Svíþjóð og Danmörku, keyrðum
um allan Flórídaskagann, heimsótt-
um Val sem var við nám í Belfast á Ír-
landi og héldum upp á áttræðisaf-
mælið þitt þar. Auk þess fórum við
margar ferðir akandi um Evrópu,
bæði austur og vestur. Síðasta lang-
ferðin með þér var 2007 þegar þú 84
ára gömul flaugst ein með millilend-
ingu til Spánar þar sem við náðum í
þig og keyrðum í gegnum Rínardal-
inn á leiðinni heim. Þú varst alltaf
hrifin af Þýskalandi. Síðasta ferðalag
okkar var í sumar þegar við fórum að
þinni ósk um alla Vestfirðina. Það var
mjög ánægjuleg ferð og þú naust
hennar vel í einstaklega fallegu veðri.
Þú varst svo hjá okkur í Noregi í
haust og var nokkuð farið að draga af
þér og þegar þú fórst aftur heim gekk
það hratt fyrir sig að endalokunum.
Ég kveð þig, kæra Unnur mín, þú
varðst allt of ung ekkja og þú erfðir
það aldrei við mig að ég flutti með
einkabarn þitt til útlanda, langt í
burtu frá þér. Ég er þér ævinlega
þakklátur fyrir það. Það sem var tek-
ið frá þér reyndum við af fremsta
megni að bæta þér upp með mörgum
og löngum heimsóknum og skemmti-
legum ferðalögum út um allan heim.
Hvíl í friði.
Gunnar Birgisson.
Meira: mbl.is/minningar
Amma Unnur var mjög þolinmóð
og góð kona. Hún kom oft og heim-
sótti okkur í Noregi. Mér fannst alltaf
gaman að fá hana í heimsókn. Þótt
hún væri ein meðan við vorum í skóla
og vinnu, þá kvartaði hún aldrei. Hún
vildi alltaf það besta fyrir okkur öll.
Amma var ávallt jákvæð, ég kannast
varla við að hafa séð hana pirraða. Ég
man ætíð eftir ömmu sem sprækri
konu, sem hljóp upp og niður tröpp-
urnar heima hjá sér á Sjafnargötunni.
Hún hafði einkar gaman af fé-
lagsskap og var mjög félagslynd. Það
var alltaf gaman þegar hún kom með
okkur í ferðalög. Hún var alltaf til í að
tala við okkur og hlusta á það sem við
höfðum að segja. Við systurnar kom-
um oft einar til Íslands til að heim-
sækja ömmu í skólafríum. Ég man í
fyrrasumar þegar ég kom ein til Ís-
lands að hún var svo ánægð að það
var nóg um að vera og að mér myndi
ekki leiðast. Okkur var boðið í mat
bæði hjá Önnu og Nínu frænku og ég
fór með Val á Menningarnótt. Amma
hugsaði alltaf um hag annarra.
Í sumar þegar amma var hjá okkur
í Noregi sátum við oft saman og
spjölluðum. Ég átti frí, Elsa var í Am-
eríku og pabbi og mamma í vinnunni.
Amma, mamma, pabbi og amma
Addý, sem þá var líka komin, fylgdu
mér 28. ágúst til lýðháskólans Fredt-
un í Stavern. Okkur fannst öllum
þetta vera yndislegur dagur og þau
töluðu öll um hvað Fredtun og Sta-
vern væru góðir og fallegir staðir.
Amma vildi vera sérstaklega lengi í
Noregi til að halda upp á 20 ára af-
mælið mitt með mér. Ég kom heim
frá Stavern afmælishelgina til að geta
haldið upp á afmælið með foreldrum
og ömmum.
Ég er mjög ánægð að hafa komið til
Íslands í haustfríinu, þá var amma
orðin slöpp og ég gat hjálpað henni
með allt sem hún þurfti aðstoð við. Ég
man að við fórum tvær saman á
skemmtilega íslenska bíómynd, ég er
svo ánægð með að hafa farið með
henni.
Mér þykir vænt um hafa átt svona
góða ömmu, sem alltaf hafði tíma fyr-
ir mig. Ég vildi að ég hefði haft miklu
meiri tíma með henni. Ég vildi að ég
hefði sagt henni nógu oft hve vænt
mér þótti um hana, en ég var svo glöð
að ná að komast heim alla leið frá
Ekvador til að vera með henni á
hinstu stundu.
Ég vil nú gjarnan kveðja ömmu
mína með þessari bæn, sem hún fór
svo oft með þegar við vorum litlar:
Guð komi til þín og varðveiti þig frá öllu
illu þessa nótt og alla tíma að Jesú
blessaða nafni amen.
Unnur Björk Gunnarsdóttir.
Unnur Jónasdóttir
 Fleiri minningargreinar um Unni
Jónasdóttur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
KRISTÍN RÖGNVALDSDÓTTIR,
áður til heimilis í,
Skálarhlíð,
sem lést á Heilbrigðisstofnun Fjallabyggðar
mánudaginn 29. nóvember, verður jarðsungin frá
Siglufjarðarkirkju laugardaginn 11. desember
kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja minnast
hennar er bent á Kvenfélagið Von.
Guðbjörg Baldursdóttir, Sveinbjörn Vigfússon,
Bryndís Baldursdóttir, Gunnar Steinþórsson,
Guðrún Baldursdóttir, Viktor Ægisson,
Ólafur Baldursson, Margrét Jónasdóttir,
Brynhildur Baldursdóttir, Jóhann Ottesen,
ömmubörn og langömmubörn.
✝
Innilegar þakkir til þeirra fjölmörgu sem
sýndu okkur samúð, vináttu og hlýhug við
andlát og útför okkar ástkæru,
JÓHANNS ÁRNASONAR OG
DAGBJARTAR ÞÓRU TRYGGVADÓTTUR.
Guð blessi ykkur öll.
Daníel Ernir Jóhannsson,
Árni Ingi Stefánsson, Halldóra Húnbogadóttir,
Tryggvi Guðmundsson, Rósa Harðardóttir
og aðrir aðstandendur.
✝
Þökkum auðsýnda samúð, tryggð og vináttu við
andlát og útför vinar okkar,
GUÐMUNDAR ÓSKARS TÓMASSONAR
frá Uppsölum í Hvolhreppi.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Dvalarheimil-
isins Kirkjuhvols á Hvolsvelli fyrir einstaka um-
hyggju og hverskonar aðstoð. Einnig þakkir til
Ragnheiðar Guðmundsdóttur frá Núpi, systkinum
hennar og fjölskyldu og til gamalla vina og
nágranna bræðranna frá Uppsölum.
Guð blessi ykkur öll,
Ísólfur Gylfi Pálmason.
✝
Einlægar þakkir til allra er sýndu samúð og vinar-
hug við andlát og útför,
MARGRÉTAR J. HALLSDÓTTUR,
Lýsuhóli,
Tjarnabóli 14.
Sérstakar þakkir fyrir þá alúð sem hún fékk á 13-E
á Landspítalanum við Hringbraut.
Guðmundur Kristjánsson,
Ásdís Edda Ásgeirsdóttir, Andrés Helgason,
Hafdís Halla Ásgeirsdóttir, Þórkell Geir Högnason,
Jóhanna Bára Ásgeirsdóttir, Agnar Gestsson
og fjölskyldur þeirra.