Morgunblaðið - 13.05.2010, Blaðsíða 25

Minningar 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. MAÍ 2010
✝ Óli JóhannPálmason fædd-
ist í Vestmanna-
eyjum þann 8. júlí
1952 en ólst upp í
Kópavogi. Hann lést
á Ryhov-sjúkrahús-
inu í Jönköping í
Svíþjóð 2. febrúar
síðastliðinn.
Foreldrar hans
eru Sigríður Anna
Jóhannsdóttir og
Pálmi Rögnvaldsson.
Óli Jóhann var elsta
barn þeirra hjóna en
auk hans eignuðust
þau Hrönn, Rögn-
vald og Örn. Óli Jó-
hann eignaðist fjög-
ur börn; Arnar Karl,
Sigríði Önnu, Jó-
hönnu Björg og Óla
Jóhann og eru
barnabörnin sjö.
Útför Óla Jóhanns
fór fram í kyrrþey
29. apríl 2010.
Himinninn var engu líkur þegar
ég keyrði heim nóttina sem ég
kvaddi systur mína og ömmu, sem
voru á leið til þín.
Það var tær, stærðar baugur um-
hverfis mánann og mild birtan féll
sem silki á dúnmjúka skýjahnoðr-
ana allt umhverfis. Það var engu
líkara en sjálfur himnafaðirinn væri
að breiða út faðminn og taka á móti
þér heim.
Dagurinn sem á eftir kom var
engu síðri. Himinninn var heiðskír
og sólin skein lágt á lofti svo vart
var hægt að hafa augun opin án
þess að skýla þeim með hendinni.
Og dagurinn var jafnkaldur og ég
var innra með mér þann daginn.
Hvað ég grét, elsku pabbi minn.
Og enn hélt himnafaðirinn heiðri
þínum uppi enda var kvöldið dásam-
legt. Alger stilla og heiðskír
stjörnubjartur himinn prýddi sjón-
deildarhringinn þegar ég fékk frétt-
irnar um að þú værir farinn. Það
voru ekki amalegar móttökurnar
sem biðu þín hinum megin við him-
ininn þar sem faðirinn tók þig í hlýj-
an arminn og þurrkaði af þér hverja
þá þraut sem lífið gaf þér.
Ég sakna þín í hverri taug, elsku
pabbi minn. En ég fulltreysti ein-
mitt því að hann, sem byrjaði í yður
góða verkið, muni fullkomna það
allt til dags Jesú Krists. (Fil. 1:6.)
Jóhanna Björg.
Elsku frændi. Það er svo skrýtið
að hugsa til þess að þetta sé síðasta
bréfið sem ég skrifa til þín.
Ég held svo fast í þær yndislegu
minningar sem voru okkur svo dýr-
mætar. Ég vona að þú hafir pakkað
hrukkukreminu niður því nú ferðu í
svo langt ferðalag að best er að hafa
birgðir.
Því meir sem ég rifja upp sam-
skipti okkar því meira hugsa ég um
að þú sért áhugaverðari en nokkur
sögupersóna sem hefur verið fjallað
um. Ég hef oft sagt fólki sögur af
þér en aldrei næ ég að lýsa þér eins
og þú varst í raun og veru, það er
einfaldlega ekki hægt.
Ég gæti samið heila bók um Óla
Jóhann föðurbróður minn. Við vor-
um fá sem fengum að njóta þín og
mikið er ég þakklát fyrir að vera ein
af þessum heppnu. Þú varst alltaf
uppáhaldsfrændinn og ég uppá-
haldsfrænkan. Þú varst duglegur að
hringja í mig, sendir mér bréf og
vildir heyra fréttir af frænku. Þú
passaðir vel upp á að vera í sam-
bandi áður en of langt liði. Ég
hlakkaði alltaf til að lesa bréfin frá
þér. Þau áttu til að móðga mann og
annan en fyrir mig og þig var þetta
skemmtun ein og við skildum hvort
annað, hlógum og hlógum að vit-
leysunni í hvort öðru. Þegar ég
hugsa til baka voru líka skemmti-
legustu fríin þegar við fjölskyldan
keyrðum yfir til Svíþjóðar til þín
eða þú komst til Noregs til okkar.
Það var stanslaust fjör, hlegið og
haft gaman af hverju sem var.
Mamma var oft stórgáttuð á okkur.
Þú varst vinur minn frekar en gamli
frændi og stundir okkar voru
skemmtilegastar. Við náðum svo vel
saman.
Í síðasta símtalinu okkar vorum
við að rifja upp þegar við fórum tvö
saman í bíltúr til Oslóar þar sem
ferðin gekk meira og minna út á að
stríða hvort öðru.
Þarna sérðu frændi, þar sem ég
skrifa þetta bréf koma upp margar
minningar sem enginn þekkir nema
ég og þú.
Í seinni tíð hlógum við okkur
máttlaus að þessum minningum
sem við áttum saman. Nú verð ég
ein að rifja upp þessar minningar
og held þeim öllum í hjarta mínu því
þar eiga þær heima. Ég er svo
þakklát fyrir að hafa náð þessu síð-
asta símtali, þegar þú hringdir frá
Svíþjóð. Við vorum ekki búin að
heyrast lengi og þótti okkur svo
gaman að spjalla hvort við annað.
Ég hugsa í dag að þetta símtal hafi
verið okkar kveðja hvors til annars.
Ég náði að segja þér hvað mér þótti
vænt um þig og hversu einstakur
frændi þú varst. Aldrei hef ég verið
jafn viss og nú að himnaríki er
ánægt að fá þig, því þar áttu eftir að
skemmta mönnum eins og þú
skemmtir okkur hér niðri á jörðu.
Ég er viss um að þú eigir eftir að
heimsækja okkur hin, kannski með
einu prakkarastriki eða tveimur.
Ég vildi svo innilega geta faðmað
þig í eitt síðasta sinn, elsku Óli, en
það verður að bíða þar til við hitt-
umst í öðrum heimi. Þú ert búinn að
yfirgefa þessa jörð en skilur eftir
dýrmætar minningar. Þú hefur
fengið þína hinstu hvíld.
Elsku Óli, þegar einhver minnist
á þig þá færir það mér bros á vör og
þannig mun það alltaf vera þar til
ég hitti þig hinum megin. Þangað til
hugsa ég fallega til þín.
Kærar kveðjur til þín frændi, þar
til næst.
Þín
Kolfinna Von.
Genginn er fyrir ætternisstapann,
Óli Jóhann Pálmason, en hann lést
nýlega á sjúkrahúsi í Svíþjóð. Óli
var sonur vinahjóna okkar, Siggu
og Pálma, og bjuggu fjölskyldurnar
hlið við hlið í Víðihvamminum á
bernskudögum Kópavogs. Óli var
fallegur drengur, lífsglaður, bráð-
gáfaður og skjótur til svara. Hann
varð fljótlega heimagangur hjá okk-
ur, þar sem Óli og Atli sonur okkar
bundust vinaböndum. Hann var
mjög barngóður og fóru yngri börn
okkar ekki varhluta af því. Óli hafði
allt til að bera sem góðan mann má
prýða og ólst hann upp við ást og
umhyggju foreldra sinna. Hann
lærði rafvirkjun hjá Pálma föður
sínum og lauk meistaraprófi í grein-
inni. Einnig vann hann við bílavið-
gerðir, þar sem allt lék í höndum
hans. En blikur voru á lofti og oft er
skammt á milli hins breiða vegar og
hins mjóa. Það var því ekki alltaf
létt fyrir Óla að rata rétta leið á lífs-
ins refilstigum. Óli fluttist til Sví-
þjóðar og bjó hann þar síðustu
fimmtán árin. Við spjölluðum stund-
um saman á netinu, en þá var Óli
farinn að stúdera fornsögu Svía og
fannst honum þeir sænsku helst til
tómlátir um sögu sína. Fljótur var
hann að nema sögu Svía og hafa
hana á hraðbergi. Hann ræddi við
mig um Heimskringlu og Gylfaginn-
ingu Snorra, en þar er vikið að
þeirri merku þjóð, Svíum. Hann
minntist á Ólaf trételgju Svíakon-
ung er skóp Vermaland með því að
fella mörkina og gerði þar velsæld
mikla. En Svíum er gjarnt að blóta
konungum sínum til árs og friðar og
svo fóru þeir einnig með Ólaf tré-
telgju.
Ég vil ljúka þessum fátæklegu
orðum með einu erindi af þremur er
Ólína Andrésdóttir, skáldkona, orti
til látins frænda síns:
Nú hefur fjötrum fleygt
flugþyrsta sálin þín,
haustnóttin heiða kveikt
himnesku blysin sín.
Glóandi geislaflóð,
gyllir nú legstað þinn,
svíf lífsins sólu mót,
sólelski frændi minn.
(Ólína Andrésdóttir.)
Það er sem við sjáum Óla tölta
heimleiðina að hliði allra hliða. Þar
stendur Pétur og segir: „Velkominn
Óli minn, hér er nóg að starfa og
strita. Mig vantar aðstoðarmann
þar sem þeir nálgast hvor annan
vegirnir frægu. Þú ert ráðinn!“
Megi jöfur himna blessa minningu
Óla, afkomendur hans og allan hans
frændgarð.
Jóhanna og Sigurður
Sigurðarson.
Óli Jóhann Pálmason
✝
Ástkær faðir okkar,
GUÐMUNDUR GARÐAR GUÐMUNDSSON,
sem lést miðvikudaginn 5. maí, verður jarðsunginn
frá Kristskirkju Landakoti föstudaginn 14. maí
kl. 15.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir.
Lilja Guðmundsdóttir,
Hrafnhildur Guðmundsdóttir.
✝
Þökkum auðsýnda samúð við andlát og útför
ÞORLEIFS JÓNSSONAR,
Skúlagötu 40a,
Reykjavík,
áður bónda Litla-Langadal,
Skógarströnd.
Sigurfljóð Jónsdóttir,
Margrét K. Jónsdóttir,
Guðmundur Jónsson, Guðríður F. Guðjónsdóttir,
Ingunn Jónsdóttir
og systkinabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
RAGNA GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Drangsnesi,
sem lést á Heilbrigðisstofnuninni á Hólmavík
sunnudaginn 9. maí, verður jarðsungin frá
Digraneskapellu laugardaginn 15. maí kl. 13.00.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
BJARNI ÓLAFSSON
fv. stöðvarstjóri Pósts og síma
í Ólafsvík,
sem lést á sjúkrahúsinu í Stykkishólmi mánudaginn
3. maí, verður jarðsunginn frá Ólafsvíkurkirkju
laugardaginn 15. maí kl. 13.00.
Marta Kristjánsdóttir,
Vigdís Bjarnadóttir, Einar S. Sigurjónsson,
Kristján Bjarnason, Steinunn Tryggvadóttir,
Kristbjörg Bjarnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
„Ljósið mitt“ var
ávarp sem Stína móð-
ursystir mín notaði
þegar hún kastaði á
okkur krakkana kveðju í gamla daga.
Í þessari kveðju, sem hún notaði
reyndar ávallt þegar fundum okkar
bar saman, var falið eitthvað alveg
sérstakt og uppörvandi, bjart og
gott; eitthvað sem hún tók í arf frá
afa sem heilsaði með hlýju og krafti
sem fylgdi manni út í dagsins önn.
Stína er þriðja systkinið af sjö frá
Miðkoti í Fljótshlíð sem kveður
þennan heim. Á undan eru farin Lilja
og Sveinn.
Einkenni systkina frá Miðkoti er
nægjusemi, elja, gott skap og ein-
stakt minni. Stína frænka mín sem
kveður nú var ein sú kraftmesta kona
sem ég hef kynnst. Svo snör í snún-
ingum var hún þegar hún var upp á
sitt besta að hvorki fyrr né síðar hef
ég séð annan eins leifturhraða við
eldhúsverkin.
Ég sé hana í anda þegar hún hljóp
á milli húsa á Hvolsvelli með kleinu-
box og kruðerí, gefandi á báðar hend-
ur og fundvís var hún á þá sem á
hjálp þurftu að halda og lá aldrei á
liði sínu. Hún var afa og ömmu ein-
stök hjálparhella og ég horfði á hana
sem krakki með aðdáun hversu
handfljót hún var, hvort sem hún
þvoði og þreif eða vann dýrindis
handverk, saumaði, prjónaði eða tók
hamar eða sög og gerði við það sem
þurfti. Ræktunarkona var hún mikil
og blómstraði allt í höndum hennar
og ekki gat neinn græðlingur verið
svo lítilfjörlegur að hann fengi ekki
nýtt líf í hennar höndum.
Allra fyrsta minning mín um hana
er frá Litla-Hvoli í Hvolsvelli, í pínu-
Kristín Ísleifsdóttir
✝ Kristín Ísleifs-dóttir fæddist í
Miðkoti, Fljótshlíð, 3.
desember 1927. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans á
Landakoti 23. apríl sl.
Útför hennar fór
fram frá Háteigs-
kirkju föstudaginn
30. apríl 2010.
litlu húsi sem hún bjó í
með fimm manna fjöl-
skyldu sinni.
Hvað hún gat gert
þessa smáu og köldu
vistarveru fallega með
ilmandi rósum í öllum
gluggum með blún-
dugardínum og ekki
síst hvað hún var lagin
við að reiða fram góðar
kræsingar. Þrátt fyrir
að húsakynnin hjá
henni Stínu væru lítil
var ávallt pláss fyrir
einn krakka í viðbót í
gistingu. Eins var þeg-
ar hún flutti í Þingholtsstrætið í
Reykjavík, sem var miðstöð okkar
frændfólksins þegar komið var til
borgarinnar. Hún fann alltaf holu eða
skot fyrir okkur því hjartarúmið var
stórt. Lengst af bjó hún í Álftamýr-
inni þar sem fjölskyldan átti fallegt
heimili.
Ævi frænku minnar var enginn
dans á bleiku skýi. Hún tókst á við
margs konar vanda allt frá unga
aldri. Hún vildi þó ávallt fremur
hlusta á eitthvað skemmtilegt en að
festast í vandamálum.
Hún var ávallt sjálfri sér sam-
kvæm, féll aldrei verk úr hendi og
meðan hún hafði nokkra krafta var
hún með handavinnu og var umhug-
að um allan þann mikla gróður
manna og jurta sem hún hafði umvaf-
ið og ræktað. Nú hefur hún kvatt
okkur og gengið inn í hið eilífa ljós.
Henni fylgja þakkir frá mömmu og
systkinum mínum.
Megi ljós lífsins fylgja ástvinum
hennar öllum.
Ingibjörg Pálmadóttir.
Mig langar til að minnast Krist-
ínar Ísleifsdóttur með örfáum orð-
um.
Ég man þegar ég var smástelpa
hve gaman og gott mér þótti að koma
heim til Stínu eldri. Alltaf tók hún
mér opnum örmum og þegar ég sat
við eldhúsborðið hjá henni með ristað
brauð og kakó. Þá leið mér vel. Hlýja
hennar umvafði allt og ólíkt mörgum
öðrum þá dæmdi hún fólk ekki held-
ur bar virðingu fyrir einstaklingum,
sama á hvaða aldri þeir voru.
Þegar ég komst á unglingsárin
hlógum við að því hve afskaplega mér
þótti ristaða brauðið hennar Stínu
gott, því það var nefnilega þannig.
Mér þótti brauðið hennar betra en
annarra vegna þess hve vel mér leið
þegar ég borðaði það í eldhúsinu í
Álftamýri. Hversu vel hún lét mér
líða. Stína var líka alltaf tilbúin að að-
stoða okkar stelpurnar með handa-
vinnuna og hún kippti sér ekkert upp
við það þótt heimili hennar væri
breytt í danshús. Hún hélt ávallt ró
sinni og yfirvegun sama á hverju
gekk og kenndi mér hve mikilvægir
kostir umburðarlyndi og þolinmæði
eru.
Nú er hún fallin frá. Þótt langt sé
liðið frá því ég hitti Kristínu síðast þá
líður mér alltaf vel þegar ég hugsa til
hennar, finn einhverja innri ró.
Minning hennar mun ylja mér alla
tíð.
Hvíl í friði.
Fjölskyldu Kristínar votta ég mína
dýpstu samúð.
Lára Ómarsdóttir.