Morgunblaðið - 08.01.2011, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. JANÚAR 2011
✝ Arnheiður Þórð-ardóttir fæddist
27. ágúst 1964. Hún
lést 2. janúar 2011.
Foreldrar hennar
voru Þórður Ö. Jó-
hannsson og Þórunn
Á. Björnsdóttir. Arn-
heiður ólst upp í for-
eldrahúsum í Hvera-
gerði ásamt systrum
sínum Guðrúnu f.
1960 og Svövu Hólm-
fríði f. 1962. Þar lauk
hún grunnskólanámi
en hélt síðan í
menntaskóla til Akureyrar. Hún
lauk stúdentsprófi frá Mennta-
skólanum á Akureyri vorið 1984.
Haustið 1985 hélt hún til náms við
Bændaskólann á Hvanneyri. Þar
lauk hún fyrst prófi í búfræði en
síðan BS-gráðu í búvísindum vorið
1989.
Á Hvanneyri kynntist Arnheiður
eftirlifandi eiginmanni sínum Eiríki
Jónssyni f. 1965,
bónda í Gýgjarhóls-
koti í Biskupstungum.
Þau hófu búskap í
Gýgjarhólskoti vorið
1989, fyrst í félagi við
foreldra Eiríks, síðar
í nokkur ár í sam-
starfi við Sigríði, syst-
ur Eiríks, og Sævar,
hennar mann, en síð-
ustu árin hafa þau
staðið fyrir búi í
Gýgjarhólskoti ásamt
börnum sínum.
Arnheiður og Ei-
ríkur eignuðust fjögur börn. Þau
eru: Ögmundur f. 1989, nemi í
stærðfræði við HÍ, Jón Hjalti f.
1991, nemi við ML, Þjóðbjörg f.
1994, nemi við ML og Skírnir f.
2004, nemi við Grunnskóla Blá-
skógabyggðar.
Útför Arnheiðar fer fram frá
Skálholtsdómkirkju í dag, 8. janúar
2011, og hefst athöfnin kl. 14.
Lítil hnáta nýflutt til Hvera-
gerðis, rétt eins og hálfs árs, upp-
götvar fljótlega að handan við girð-
inguna í næsta húsi býr lítil stúlka
jafngömul. Sú sér strax að í Varma-
læk er flutt jafnaldra og eftir að
hafa kjagað óstyrkum fótum að
girðingunni dag eftir dag sér faðir
hennar, hann Þórður á Grund, að
ekki er annað hægt en að rjúfa
girðinguna til að stúlkurnar geti
hist almennilega. Stúlkan var hún
Arnheiður, Adda, og þetta varð
upphafið að ævilöngum vinskap. Að
ævin yrði jafn stutt og nú er raunin
er erfiðara að skilja en orð fá lýst.
Við áttum eftir að upplifa svo
margt saman. Við áttum eftir að
horfa á börnin okkar vaxa úr grasi
og fylgjast með barnabörnunum.
Við áttum eftir að upplifa það að
sitja á gamals aldri og horfa yfir
ævina okkar jafn samtvinnaða og
hún hefði átt að verða. En það
verður ekki. Í staðinn horfi ég til
baka á ævi mína jafnt og ævina
hennar Öddu.
Við Adda vorum óaðskiljanlegar
frá fyrstu tíð. Það þurfti yfirleitt
ekki að velta því fyrir sér hvar við
vorum, ég var annaðhvort úti á
Grund eða hún hjá mér. Hennar
heimili og fjölskylda varð sem mín
eigin og mitt heimili og fjölskylda
varð hennar. Með tengslum mínum
við fjölskylduna á Grund upplifði ég
einnig tilveru sem mér annars hefði
verið hulin. Foreldrar hennar,
Þórður og Þórunn, voru vel full-
orðin þegar dæturnar þrjár, Guð-
rún, Svava og Arnheiður, komu í
heiminn. Því varð þeirra umhverfi
heldur ólíkt því sem flestir áttu að
venjast, þeirra reynsluheimur
spannaði lengri tíma og þarna
kynntist ég lífi sem fæstir hafa upp-
lifað í dag. Fyrir það verð ég ævar-
andi þakklát. Í bílskúrnum voru
kindur og í húsi á lóðinni voru
hross. Lífshættir sem nú eru flest-
um horfnir, þjóðlegir siðir, gamall
fróðleikur og menning var ávallt í
hávegum haft og dæturnar þrjár
hafa allar haft þetta góða veganesti
með sér út í lífið. Vinkonan lærði
sem betur fer svolítið líka og hefur
ávallt talið það eina sína mestu
gæfu að hafa kynnst henni Öddu og
þar með fjölskyldunni allri.
Að loknum grunnskóla kom ekk-
ert annað til greina en að halda
saman út í lífið og við Adda fylgd-
um í fótspor Svövu og fórum í
Menntaskólann á Akureyri. Þar
breikkaði sjóndeildarhringurinn og
fleiri vinkonur bættust í hópinn.
Eftir menntaskólaárin fórum við
hvor sína leið, hún fór á Hvanneyri.
Kynntist þar Eiríki sem varð henn-
ar allra besti vinur og félagi til ævi-
loka. Fjögur efnileg og yndisleg
börn þeirra sjá nú á eftir móður
sinni. Í þeim sameinast það besta
sem hún og Eiríkur gátu gefið. Í
þeim sjáum við framtíðina og hana
bjarta.
Við Adda munum ekki eiga fleiri
stundir í berjamó ofan við Gýgj-
arhólskot, í réttum eða í lamba-
skoðun á vorin. Fastur punktur í
tilveru minni er horfinn, streng-
urinn sem ég hélt að gæti ekki
slitnað er slitinn. Ég sakna ævi-
langs vinskapar en mestur er sökn-
uður Eiríks, Ögmundar, Jóns
Hjalta, Þjóðbjargar, Skírnis litla og
elsku Gunnu og Svövu sem nú sjá á
eftir yngstu systur sinni langt fyrir
aldur fram. Við Lárus og fjölskylda
okkar verðum ávallt til staðar fyrir
ykkur öll, okkar fjölskylda er og
verður ykkar fjölskylda. Minningin
mun lifa um yndislega eiginkonu,
móður, systur og vinkonu.
Aldís Hafsteinsdóttir,
Hveragerði.
Snemma hausts árið 2006 var
haldinn fagnaður í litlum ætt-
mennahópi í Gýgjarhólskoti, býli
þeirra Öddu frænku og Eiríks, og
kaffi drukkið hjá Gunnu frænku í
næsta húsi. Þar var ekki beinlínis
um formlegt ættarmót að ræða,
heldur fjölskylduheimsókn, en þar
sem í ljós kom að þarna voru í raun
saman komnir flestallir afkomendur
ömmu okkar, Þjóðbjargar Jóhanns-
dóttur, og Þórðar bróður hennar,
var ákveðið að skella ættarmóts-
nafnbót á samkomuna. Mannfjöld-
inn var nefnilega ekki meiri en svo
að ættarmótsgesti mátti telja á
fingrum og tám einnar manneskju,
enda ekki fjölmennur ættbogi. En
þar sem er fámennt er gjarnan góð-
mennt, og áttum við indæla stund
þennan sólríka dag í Gýgjarhól-
skoti. Börnin voru uppveðruð af því
að koma á þennan skemmtilega
stað þar sem skoða mátti dýrin,
hamast á hlaðinu og borða kökur og
góðgæti í eldhúsinu hjá Gunnu inn-
an um hláturmilda fjölskylduna
sem samanstendur af einvala liði
gáfumenna, dugnaðarforka og húm-
orista.
Miðpunkturinn á þessu fjöl-
skylduheimili var Adda, sem nú er
horfin úr sínum góða hópi og skilur
eftir sig stórt og sársaukafullt
skarð.
Öddu kynntumst við systkinin
sem börn þegar við dvöldum oft um
helgar og í skólafríum hjá ömmu
Þjóðbjörgu í Hveragerði. Amma bjó
á æskuheimili Jóhanns Ragnarsson-
ar föður okkar, Grund við Þórs-
mörk I, ásamt Þórði bróður sínum,
en síðar byggði Þórður hús á lóð-
inni og flutti með fjölskylduna, Þór-
unni Björnsdóttur konu sinni og
dætrunum þremur, Gunnu, Svövu
og Öddu. Þegar við komum í
Hveragerði beið okkar spennandi
heimur, enda hélt fjölskyldan hesta
á lóðinni og nokkrar kindur framan
af. Frænkurnar, sem voru nokkuð
eldri en við, kenndu okkur reið-
mennsku, fóru með okkur í fjall-
göngur og heyskap og leyfðu okkur
að flækjast með í hvers kyns leið-
angra um Ölfusið.
Í hópi systranna ríkti sami andi
og síðar í Gýgjarhólskoti, gaman-
semi, kraftur og óendanlegur vel-
vilji. Þessir kostir hafa alla tíð verið
kjarninn í sambandi systranna, og
þegar Adda veiktist átti hún ekki
aðeins Eirík og börnin að í barátt-
unni heldur einnig systur sínar
sem, eins og Adda sagði einhvern
tímann sjálf, gátu ekki hætt að
passa upp á hana eins og „litlu syst-
ur“, jafnvel þótt þær væru komnar
á miðjan aldur og hún sjálf orðin
fjögurra barna móðir.
Sem yngsta systirin hafði Adda í
senn glaðlynt og hlédrægt fas og
þegar við kynntumst henni nánar á
fullorðinsárum, skynjuðum við æ
betur þá ríku mannkosti sem hún
var gædd. Hún var góðhjörtuð, vit-
ur, ráðagóð og bar hag manna og
dýra fyrir brjósti. Það er þungbær-
ara en orð fá lýst að Adda skyldi
ekki fá að eiga meiri tíma með fjöl-
skyldu sinni og fylgjast áfram með
börnunum sem hún var svo stolt af.
Fjölskylda hennar hefur misst kær-
leiksríka eiginkonu, móður, systur
og tengdadóttur og vottum við
henni okkar dýpstu samúð um leið
og við kveðjum Öddu með söknuði.
Anna, Heiða og Magnús
Jóhannsbörn.
Árið 1966 ákváðu foreldrar okkar
að yfirgefa borgarlífið og setjast að
í Hveragerði. Leigt var gamalt hús
í miðju bæjarins er bar nafnið
Varmilækur. Ekki leið á löngu þar
til nágrannarnir í næsta húsi, á
Grund, knúðu dyra og buðu ungu
fjölskylduna velkomna inn í líf sitt.
Þar fóru fremstar í flokki systurnar
þrjár Gunna, Svava og Adda. Allar
götur síðan hafa þessar tvær fjöl-
skyldur ofið saman sína lífsins
þræði. Það var okkur systkinunum
mikil gæfa að kynnast heimilisfólk-
inu á Grund og alla tíð var okkur
tekið þar opnum örmum. Aldís
systir okkar og Adda voru jafn-
öldrur og urðu strax frá fyrsta degi
óaðskiljanlegar. Aldrei hefur borið
skugga á þá vináttu. Ef sást til ann-
arrar mátti bóka að hin var sjaldan
langt undan. Þær voru sálufélagar
og því kom það ekki á óvart er þær
ákváðu að fara saman í Mennta-
skólann á Akureyri þar sem þær
stunduðu nám í fjögur ár.
Eftir stúdentspróf ákvað Adda að
mennta sig í landbúnaðarfræðum
sem hún og gerði með láði. Á
Hvanneyri kynntist hún eftirlifandi
eiginmanni sínum Eiríki og saman
hafa þau stundað myndarlegan bú-
skap á æskuheimili hans í Tung-
unum þar sem Öddu var vel tekið
af elskulegum tengdaforeldrum.
Adda og Eiríkur hafa verið sam-
taka í sínum rekstri svo eftir hefur
verið tekið.
Allt hefur leikið í höndunum á
henni Öddu. Hún var myndarleg
hannyrðakona og garðurinn hennar
ber henni fagurt vitni. Adda unni
lífinu. Hún hlúði vel að dýrunum
sínum, garðinum en mest af öllu
hlúði hún að fjölskyldu sinni sem
hún var svo stolt af. Adda var hóg-
vær kona. Hún tranaði sér ekki
fram en hafði ákveðnar skoðanir og
ríkan húmor. Adda var frábær
móðir og bera börn hennar þess
glöggt merki hversu heitt hún unni
þeim. Síðustu kraftarnir voru not-
aðir til að eiga jól með sínum nán-
ustu í sveitinni sinni fögru þar sem
landslagið gefur manni þá orku að
manni finnst maður ósigrandi.
Flýg ég og flýg
yfir furuskóg,
yfir mörk og mó,
yfir mosató,
yfir haf og heiði,
yfir hraun og sand,
yfir vötn og vídd,
inn á vorsins land.
Flýg ég og flýg
yfir fjallaskörð,
yfir brekkubörð,
yfir bleikan svörð,
yfir foss í gili,
yfir fuglasveim,
yfir lyng í laut,
inn í ljóssins heim.
(Hugrún.)
Nýtt ár hefur gengið í garð með
öllum sínum vonum og væntingum.
Engan óraði fyrir að svo fljótt
myndu veður skipast í lofti. Adda
kvaddi þennan heim að morgni ann-
ars dags ársins. Ung og lífsglöð
kona er hrifin á brott frá eigin-
manni, börnum og systrum. Missir
þeirra er mikill.
Kæri Eiríkur, Ögmundur, Jón
Hjalti, Þjóðbjörg, Skírnir, Guðrún,
Svava og fjölskylda. Hugur okkar
er hjá ykkur á þessum erfiðu
stundum.
Við sem eftir sitjum drjúpum
höfði og þökkum einstakri vinkonu
samfylgdina.
Valdimar, Guðrún, Sig-
urbjörg og fjölskyldur,
Hvergerði.
Kæra vinkona, vinátta þín og
tryggð var mér ómetanlegur auður.
Heiðarleg, einlæg og traust, laus
við fordóma mætti þú lífinu með
skini þess og skúrum. Umhyggja
þín og virðing fyrir börnunum þín-
um og Eiríki mætti vera okkur
mörgum til fyrirmyndar. Í haust
ræddum við oft aðstæður ykkar
allra, vellíðan barnanna þinna skipti
alltaf mestu máli. Stolt og glöð
sagðir þú frá myndum sem Skírnir
sendi þér á sjúkrahúsið, úr þeim
last þú vellíðan hans og öryggi. Það
var þér huggun og gleði.
Orðin mín eru svo fátækleg og
lítils megnug. Kveðju mína fel ég í
ljóði eftir Heiðrek Guðmundsson:
Þú skynjaðir gest,
sem var genginn í hlað,
og glæddir þá ljósið á kveiknum.
Þú lézt ekki vita, –
samt vissirðu það,
þig var hann að dæma úr leiknum.
Og svo, þegar ástvinir
sóttu þig heim,
um sjúkdóminn ræddir þú eigi,
en lofaðir voninni
að lifa hjá þeim
eins lengi og bjarmaði af degi.
– Hann lyftir sér hátt
yfir hrannir og él
sá hugur, sem góðvildin mótar.
Þú geymdir í hjartanu
gullið svo vel
að grófu þar fáir til rótar.
Kæri Eiríkur, Ögmundur, Jón
Hjalti, Þjóðbjörg og Skírnir, Svava
og Gunna, svo fljótt, svo allt of
fljótt kom að kveðjustund. Það er
svo margs að minnast og svo ótal
margs að sakna. Í huganum takast
bjartar minningar á við sársaukann,
með aðstoð tímans munu þær bera
sigur af hólmi. Þá verður myndin af
konunni með gullhjartað óskyggð
og fölskvalaus.
Erla Sigurðardóttir.
„Gerðu í dag það sem aðrir gætu
gert fyrir þig á morgun“. Þessi orð
eru skráð sem lífsmottó Arnheiðar
Þórðardóttur í Carmínu, minninga-
bók nýstúdenta Menntaskólans á
Akureyri árið 1984. Þau minna okk-
ur á eljusemina og ósérhlífnina sem
einkenndu hana alla tíð. Sjálf var
Adda lítið fyrir að flíka sjálfri sér
eða verkum sínum, en við sem
þekktum hana munum kraftinn og
dugnaðinn sem í henni bjó.
Adda hefur verið hluti af vin-
kvennahópi sem varð til haustið
1980 þegar við settumst á skóla-
bekk í MA og hreiðruðum um okk-
ur á heimavistinni. Hún var helm-
ingur tvíeykisins Aldís og Adda frá
Hveragerði sem þar tengdist þeim
Ástu og Brynju frá Siglufirði, Her-
dísi og Kristjönu frá Ólafsfirði og
útnesjabúunum Jóhönnu úr Garð-
inum og Snædísi frá Ólafsvík. Fleiri
nöfn mætti telja til, enda heimavist-
in full af kraftmiklum og lífsglöðum
unglingum. Saman bjuggum við
þrjá vetur á vistinni, þar sem margt
var brallað, skrafað og skeggrætt,
en fjórða veturinn bjó Adda utan
vistar.
Eftir útskrift skildi leiðir um hríð
þar sem hver og ein hélt sína leið
til framhaldsnáms og hreiðurgerðar
á nýjum stað. Fyrir tæpum áratug,
þegar meirihluti hópsins var sestur
að í höfuðborginni, tókum við upp
þráðinn að nýju og ákváðum að
mynda „saumaklúbb“ sem síðan
hefur hist reglulega. Það stóð ekki
á Öddu að vera með þótt hún þyrfti
að ferðast langa leið úr uppsveitum
Suðurlands, jafnt á ísaköldum vetr-
um sem heitum sumrum, til að hitta
okkur hinar. Við reyndum að haga
því svo að klúbburinn hittist á vorin
hjá Öddu í sveitinni og þá fengu
„borgarbörnin“ okkar að fljóta með
til að sjá nýfæddu lömbin og kynn-
ast örlítið lífinu í sveitinni.
Nú er skarð fyrir skildi. Við höf-
um dáðst að Öddu í baráttu hennar
við veikindin, sem á endanum höfðu
þó betur. Það er dálítil huggun í
sárum harmi að hún náði því tak-
marki sínu að komast heim um jólin
og verja dýrmætum dögum í faðmi
fjölskyldunnar. Við biðjum Guð um
að hugga og styrkja börnin hennar,
eiginmann, systur og aðra aðstand-
endur. Blessuð sé minning góðrar
vinkonu.
Ásta, Brynja, Herdís, Jó-
hanna, Kristjana og Snædís.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Enn á ný hefur verið höggvið
skarð í litla hópinn okkar, 6́4-ár-
ganginn í Hveragerði. Í dag kveðj-
um við Öddu Þórðar, eins og við
kölluðum hana alltaf, en hún lést að
morgni 2. janúar eftir erfið veikindi
síðastliðna mánuði. Adda fylgdi
okkur í gegnum alla grunnskóla-
gönguna og við munum hvað hún
var mikill og góður námsmaður og
vann sín verkefni af mikilli sam-
viskusemi. Hún var kát og
skemmtileg vinkona sem við höfð-
um gaman af að hitta jafnt í skól-
anum sem og utan hans.
Að grunnskólanámi loknu skildi
leiðir eins og gengur, Adda fór
norður til Akureyrar í menntaskóla
ásamt sinni bestu vinkonu Aldísi.
Við misstum samt ekki alveg sjónar
af henni og fylgdumst með úr fjar-
lægð er hún fór til náms að Hvann-
eyri og fann þar ástina í honum Ei-
ríki sínum. Að námi loknu hófu þau
saman búskap á hans heimaslóðum
í Biskupstungum og eignuðust fjög-
ur einstaklega efnileg börn. Adda
var mikil og góð húsmóðir sem
helgaði sig búskapnum eins lengi
og heilsan leyfði og jafnvel aðeins
lengur.
Með þessum fáu orðum kveðjum
við kæra bekkjarsystur okkar og
sendum Eiríki, börnunum, Gunnu
og Svövu innilegar samúðarkveðjur.
F.h. 6́4-árgangsins í Hveragerði,
Inga Lóa.
Þá er hún Arnheiður okkar farin
frá okkur, laus frá erfiðum sjúk-
dómi og þrautum. Manni finnst það
svo ótrúlega óréttlátt þegar gott
fólk er kallað burt á besta aldri, frá
fjölskyldu, ungum börnum og
óloknu lífsstarfi.
Arnheiður, eða Adda eins og við
kölluðum hana, var góð kona, dug-
leg, skarpgáfuð og góður og traust-
ur félagi. Elsku Adda mín, takk fyr-
ir þína góðu nærveru, samvinnuna
og samsönginn í Skálholtskórnum í
gegnum tíðina.
Kæru Eríkur, Ögmundur, Jón
Hjalti, Þjóðbjörg og Skírnir litli,
Ragnhildur og Jón, Guðrún og
Svava. Við kórfélagar Öddu vottum
ykkur innilega dýpstu samúð. Þið
hafið mikið misst.
Ó, undur lífs, er á um skeið
að auðnast þeim, sem dauðans beið
–
að finna gróa gras við il
og gleði í hjarta að vera til.
Hve björt og óvænt skuggaskil.
Ei sá ég fyrr þau skil svo skýr.
Mér skilst hve lífsins gjöf er dýr
– að mega fagna fleygri tíð
við fuglasöng í morgunhlíð
og tíbrá ljóss um loftin víð.
Ég svara, Drottinn, þökk sé þér!
Af þínu ljósi skugginn er
vor veröld öll, vort verk, vor þrá
að vinna þér til lofs ég má
þá stund, er fögur hverfur hjá.
(Þorsteinn Valdimarsson.)
Geirþrúður Sighvatsdóttir.
Arnheiður
Þórðardóttir