Ný saga - 01.01.1999, Blaðsíða 80

Katrín Kristinsdóttir
BoW -4 K/- fU*JtÍc
<jlisS- . I Crj(Hh ^
{fij V .
‘/^- 'íWÍ' aJJ^u. c'-etr:>
lJÍK C<13 /iæJvm «f&Ky—> ^ vJLK'f. Uúa.
0$i*l /°cA. H-V'j) cdJV_ •
1 f ' -S
^truu^ (jjcJxfiJL o~> Tæ-I-H’ /u^ / /KJ'
- JjEU+-~CUfiC'-' AwD lA-w^ clJ'
a4c< ÁÖT -■*- • ,
7t fcj}^ ^At?
-viDj C £
MUÍ-fíV- 4v^3 .nVVUs .* cJ ■
<.. zJ<
AfrX'Cí cyirs-y' <D~
^'l
i(L KA °V
Við erum alltaf
að tala um þegar
við komum
saman hvað við
séum að verða
gamlar. Það er
ósköp leiðinlegt
svo verður maður
svo feitur með
aldrinum. Þar
sem kerlingar
eru saman
komnar er oftast
talað um hvað
maður á að éta
til að verða ekki
feitur, svo þú
sérð þetta er ekki
uppbyggilegt tal
mjög lofaðir af öllum sem til þekkja, þegar
ég dvaldi á meðal þeirra í Utah varð ég
hrifin af öllu þeirra fyrirkomulagi. Þeir
hugsa um lítilmagnann, en hafa ekki presta
til að halda hlífiskildi yfir ríka fólkinu og
svindlurunum í söfnuðinum eins og hér
gerist hjá okkur í Winnipeg. Nei elsku
Dóra mín nú veit ég að þú ert reið við mig.
Þú kannske segir eins og systur mínar þeg-
ar ég hjálpa indíánunum, hvað kemur þér
þetta við Dóra. Ég skal segja þér Dóra
mín, að okkur eiga að koma allir hlutir við
hér á meðan við dveljum í þessum heimi.
í síðasta bréfinu sem varðveitst hefur frá Lóu,
dagsettu 29. júní 1959, urðu pólitík og þjóð-
rækni henni enn að umfjöllunarefni. Og sem
fyrr hnýtir hún bagga sína öðrum hnútum en
samferðamennirnir:
Ég hefi aldrei talið mig vera þjóðrækna.
Mér finnst allt fólk vera líkt og hefi ég
kynnst svo mörgum þjóðflokkum og finnst
að fólkið sé líkt en mismunandi afstaða og
svo fjöldinn í sumum löndum. Ef allir væru
vondir í sumurn löndum væri það agalegt.
Nei við erum öll misjöfn, ef til dæmis ís-
lendingar væru allir góðir mundu þeir ekki
segja svona mikið ljótt urn hvern annan. Ef
þeir væru allir góðir þá þyrftuð þið enga
kommonista til að heimta og heimta af
stjórninni fyrir fólk sent hefur lítið eða á
bágt á einhvern hátt. Ég hugsaði margt
þegar ég sá afstöðu ykkar heima núna og
þegar ég var krakki á Akranesi og þá að
byrja að hugsa. Já mér leið illa og þó átti ég
góða foreldra en það var ekki hægt að gera
við því ég var hungruð, og því var ég send
til ykkar Dóra mín, ég hef víst þurft meira
að éta en aðrir. Ég hafði ekki góða hugsun,
ég var öfundsjúk ef ég sá fínt fólk baðað í
rósum, þurfti ekkert að gera og hafði nóg
af öllu, en ég ræfillinn fór strax að vinna og
vantaði allt. Ég var örg í skapi, ég er víst
ekki vel hugsandi, eins veit ég það fyrir víst
að ef að kommonistar hefðu verið á Islandi
þá, þá hefði ég gengið í lið með þeim. En
nú á dögum horfir þetta allt öðruvísi við.
Nú skaffar stjórnin ykkar ykkur allt sem
þið þarfnist svo nú þarf enga kommonista
til að heimta neitt. Ég heyrði einu sinni á
útvarpinu hjá ykkur að einhver var að
biðja stjórnina um þvottabala.
Síðustu ár ævi sinnar dvaldist Halldóra á elli-
heimilinu í Gimli. Hún lést úr hjartabilun
hinn 21. október 1965. Hún skrifar frænku
sinni eftirfarandi um elliheimilið hinn 26. maí
1959:
Ég hef nú dálítið duddað um dagana, en nú
er ég að verða alveg uppgefin. Það er hjart-
að sem að er í ólagi en ég tek pillur sem
reyndar hjálpa mér mikið ... þetta er sama
sagan alls staðar, börnin fara og svo fer
gamla fólkið flest á gamalmennahæli. ís-
lendingarnir hafa komið sér upp góðu elli-
heimili og það er það eina sem við getum
montað af. Það hefur ekki verið rifist um
það.
Ég bið kærlega að heilsa til dóttur
þinnar. Vertu guði falin elsku frænka mín,
þín Lóa
78