Morgunblaðið - 19.04.2011, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 19. APRÍL 2011
Elskuleg frænka mín er farin
á fund þeirra sem hún saknaði
svo mikið – Jóhanns Gunnars
sem var ástin í lífinu, systranna
sjö og yngri bróður síns, Ingi-
mars, sem er nýfarinn frá okkur.
Seinustu ár talaði Halla mikið um
það hvað hún væri einmana að
hafa enga af systrum sínum. „Og
nú er ég bara ein eftir,“ sagði
hún. Það var djúpur söknuður í
þeim orðum. Þær voruð svo
sannarlega hvor annarri mikil-
vægar og góðar systur. „Sam-
stilltur systrahópur er Guðs
gjöf,“ sögðum við gjarnan og
vissum að ekkert kæmi í staðinn
fyrir það.
Lífsförunauturinn, Jóhann
Gunnar, var náttúrlega hinn
helmingurinn af Höllu. Þau voru
bara Halla og Jóhann – samstillt
og góð hjón – gestrisin og gjöful.
Ég þakka minni elsku frænku
fóstrið þau fjögur ár sem ég naut
verndar hennar og Jóhanns. Ég
þakka henni fyrir hve hún var
ætíð umburðarlynd og fordóma-
laus og leyfði mér að vera eins og
ég var. Hún hvatti mig til dáða og
hvatti mig líka til frekari íhug-
unar ef henni fannst eitthvað
mega skoðast betur. Ég þakka
henni fyrir hvað hún kenndi mér
um gildi lífsins – hvað skiptir
máli í lífsins ólgu sjó; að lifa lífinu
lifandi og láta slag standa.
„Stundin kemur ekki aftur,“
sagði hún svo oft.
Við fundum okkur oft gæða-
stundir – fórum bara tvær eitt-
hvað sem okkur fannst skemmti-
legt, möluðum um allt sem okkur
fannst mikilvægt eða bara hlóg-
um að ættingjum og vinum sem
okkur þóttu skrítnir og skemmti-
legir. Og alltaf brast hún á með
ljóð sem hæfði tilefni. Halla hafði
Halldóra
Ingimarsdóttir
✝ Halldóra Ingi-marsdóttir
fæddist í Ingimars-
húsi á Þórshöfn á
Langanesi 19. júní
1920. Hún lést á
dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri 8.
apríl 2011.
Útför Halldóru
var gerð frá Ak-
ureyrarkirkju 18.
apríl 2011.
ávallt ljóðabækur
við höndina og undir
það síðasta lá
Steinn Steinarr á
borðinu hjá henni.
Hún var þá að læra
heilu kvæðabálkana
eftir Stein sem hún
fór með fyrir gesti
og gangandi og
markmiðið var að
læra eitt af öðru.
Hún sagðist ganga
um gólf og hugsa um hvað kvæð-
ið væri um og svo allt í einu kynni
hún það. Þetta var hrífandi og
hún flutti ljóðin af miklum skiln-
ingi, ást og aðdáun.
Frænka mín var heimskona.
Hún var fín dama – elegant og
fix. Hún hafði yfir sér konunglegt
yfirbragð og var mikill fagurkeri.
Það verður að nefna myndar-
skapinn á heimilinu, allt bróderí-
ið, harðangurinn og fræhnútana,
litina og sköpunarflæðið, enda
skólagengin dama í sérlegum
bróderískóla í kóngsins Köben.
Ég man aldrei eftir ótilteknu
heimili. Það var allt í röð og reglu
og bakað á föstudögum og þá oft-
ast jólakökur með kardimomm-
um. Ég man heldur aldrei eftir
því að það væri neitt að gera hjá
Höllu. Hlutirnir gerðust bara
fyrirhafnarlaust og án orða.
Helsta einkenni frænku minnar
var lífsgleði. Það var alltaf gam-
an. Hún gerði helst aldrei neitt
sem var leiðinlegt. Hvílík blessun
að hafa átt svona frænku og að
hafa notið umhyggju hennar alla
tíð.
Nú hafa þær Ingimarssystur
allar sameinast með Ingimari
bróður sínum í eilífðinni og Halla
mín er komin í faðminn hans Jó-
hanns. Við hin sitjum eftir með
söknuðinn og líka fangið fullt af
minningum – minningum sem
verma og kalla fram bros um
ókomna tíð.
Guð blessi mína elskulegu
frænku. Afkomendum sendum
við Geiri samúðarkveðju.
Guðný Helgadóttir.
Glæsileg kona er fallin frá.
Elsku Halla sem alltaf var svo fín
og flott. Það eru forréttindi að
hafa fengið að kynnast henni
Höllu og eyða með henni svo ótal-
mörgum stundum, gleðistundum
og sorgarstundum.
Það var alltaf gaman að vera
með Höllu, hún var einstakur
sögumaður og fagurkeri fram í
fingurgóma. Halla var alltaf fín.
Lét aldrei sjá sig ótilhafða, hárið
alltaf lagt, farði á kinn og varalit-
ur á vörum. Dressin óaðfinnanleg
og allt passaði svo vel saman.
Hún hafði unun af ljóðum og var
óspör á að kenna stelpunum okk-
ar ljóð og í seinni tíð höfðu þær
það sem heimaverkefni að læra
a.m.k. eitt erindi úr ljóði á milli
heimsókna og gjarnan eftir Stein
Steinarr sem var hennar uppá-
halds ljóðskáld.
Það þótti sumum skrýtið í
fermingarveislu Katrínar sem
haldin var daginn eftir andlát
Höllu, að við skyldum stilla upp
koníaksstaupi við hlið myndar af
henni, engum sem þekktu hana
þótti það skrýtið! Halla elskaði
þennan drykk og reyndar alla
áfenga drykki, nema sérrí! Eng-
inn fór þó betur með áfengi en
hún. Hún tók það loforð af Jóa að
þegar hún myndi kveðja þennan
heim þá skyldi verða veisla, eng-
in leiðindi, engin sorg, heldur
fengju allir koníak og nóg af því.
Þetta lýsir henni svo vel.
Eftir andlát Jóhanns, fyrir
rúmu ári, breyttist lífið mikið hjá
Höllu. Undir það síðasta var hún
tilbúin til þess að fara. Hún vissi
að það yrðu fagnaðarfundir hinu-
megin þar sem hún trúði því að
hún og Jóhann myndu hittast á
ný.
Missir Jóa míns er mikill. Á
milli þeirra var einstakt sam-
band, samband vináttu, virðing-
ar, ástar og kærleiks. Við höldum
þétt utan um hvort annað, stelp-
urnar okkar og Möggu.
Takk fyrir allt elsku Halla!
Kristín Ólafsdóttir.
„Eitt sinn verða allir menn að
deyja,“ segir í textanum. Ein-
hvern veginn fannst mér að það
ætti ekki við um Höllu frænku,
því hún er eilíf í huga mér. Halla
var lífsglöð, bjartsýn, pjöttuð
fram úr hófi (í jákvæðustu merk-
ingu þeirra orða) og algjör sel-
skapsdrottning. Fáar veislurnar
lét hún fram hjá sér fara og gest-
risin var hún með eindæmum.
Alltaf var heimili þeirra Jóhanns
opið vinum og fjölskyldu.
Þegar ég hitti frænku sýndi
hún mér gjarnan eitthvað nýtt –
oftar en ekki eitthvað fatakyns –
eða þá að hún spurði mig álits á
því sem hún klæddist hverju
sinni: Helga, finnst þér þessi
blússa ekki smart, ég keypti
hana um daginn? Eða: Finnst þér
þetta ekki passa vel saman? Þá
átti hún við það sem hún klædd-
ist hverju sinni – og það klikkaði
ekki; alltaf var frúin „lekker“.
Elsku frænka, þinn tími var
kominn. Það fann ég best á því að
þér leiddist; allt of lítið að gerast,
þróttur þinn til að stunda fé-
lagslífið dofnaður, partíið búið.
Mikill verður söknuður bróður
þíns, Nóa, sem sér á eftir tveimur
síðustu systkinum sínum með ör-
stuttu millibili. Nú er hann einn
eftir af ellefu systkina hópi.
Hafðu þökk fyrir allt. Það er
sjónarsviptir að jafn stórbrotinni
og glæsilegri konu.
Þín frænka,
Helga Nóa.
Gaman er að ganga á fund við
gleði þína
og láta hana á sálu sína
sumarlangan daginn skína.
Mér finnst eins og Jóhannes
úr Kötlum hefði getað ort
„Ljóðabréf til lítillar stúlku“ til
Höllu frænku minnar. Hún bjó
yfir einhvers konar ljóðrænni
fegurð, samt svo jarðbundin.
Halldóra Ingimarsdóttir, eða
Halla eins og hún var kölluð í
fjölskyldunni, var móðursystir
mín og ég hef þekkt hana alla
mína tíð.
Þú ert aðeins ofurlítil yngismeyja,
en þeir, sem tímann hjá þér heyja,
hugsa ekki til að deyja.
Tíminn með henni Höllu allt
frá því ég var lítil stelpa var alltaf
svo skemmtilegur, hún naut lífs-
ins hverja einustu stund og allt
sem hún upplifði var sveipað æv-
intýraljóma í frásögn hennar.
Hún kunni að segja frá, færði
svolítið í stílinn og skemmti
áheyrendum sínum. Halla var
reyndar ekki ein um það í fjöl-
skyldunni að vera gædd líflegri
frásagnargáfu. Allar systurnar,
átta að tölu, höfðu hana í ríkum
mæli. Afi og amma, Oddný Árna-
dóttir og Ingimar Baldvinsson á
Þórshöfn, eignuðust sem sagt
átta yngismeyjar, átta stelpur í
röð.
Það er líkt og ljósið streymi úr lófa
fínum,
þegar þú hvítum höndum þínum
hjúfrar upp að vanga mínum.
Halla lést 8. þessa mánaðar og
hefði orðið níutíu og eins árs á
kvenréttindaginn 19. júní. Í
talnaspeki er áttan eilífðartala,
tveir hringir tákn eilífðarinnar,
hvorki upphaf né endir. Nú hefur
hringurinn lokast, nú eru syst-
urnar aftur átta í eilífðinni. Og ég
þykist vita að það hafi orðið fagn-
aðarfundir með þeim, sögur
sagðar og hlegið dátt. En það
fæddust ekki bara stelpur því
þrír strákar fullkomnuðu meist-
araverkið og afi þurfti ekki oftar
segja „nei, nú dámar mér ekki,
enn ein stelpan“. Talan ellefu er
meistaratala og þessi ellefu börn
voru sannkölluð meistarastykki
Halla var gæfumanneskja af
því hún var sinnar gæfu smiður.
Henni var eiginleg sú list að
njóta augnabliksins, vera í núinu.
Hún hafði ríka sköpunarþrá og
hannyrðir hennar voru listafagr-
ar. Hún og maður hennar, Jó-
hann Gunnar Benediktsson tann-
læknir, áttu mikið safn
myndlistar. Þau voru bæði vin-
mörg og einstakir höfðingjar
heim að sækja.
Halla og Jóhann eignuðust tvö
yndisleg börn, Margréti og Ás-
geir. Storkurinn kom ekki með
þau heldur færði guðleg forsjón
þeim þau í hendur að hlúa að og
elska. Magga litla var þeim gefin
við fæðingu og Ásgeir, sonur
Jónu systur, var alinn upp hjá
Höllu systur. Þannig er það í
minningunni, systurnar áttu öll
börnin saman og þau voru send
landshorna á milli til lengri eða
skemmri dvalar. Mér fannst ég
eiga marga bræður og systur því
við ólumst upp saman, sváfum
mörg saman í rúmi, andfætis og
ef ekki vildi betur og öll rúm upp-
tekin þá í flatsæng undir borð-
stofuborðinu.
Þegar ég horfi í þessi augu þýð og
fögur,
finnst mér eins og láð og lögur
leysist upp í kvæði og sögur.
(Jóhannes úr Kötlum)
Ég kveð Höllu frænku mína
með söknuði en einnig miklu
þakklæti fyrir að hafa átt því láni
að fagna að vera henni samtíða.
Ég bið allar góðar vættir að
blessa Möggu og Ásgeir og
þeirra fjölskyldur.
Helga Elínborg Jónsdóttir.
Elsku langamma.
Takk fyrir að vera alltaf þú
sjálf og hafa áhuga á og styðja
mig í öllu sem ég geri. Alltaf þeg-
ar ég kom í heimsókn til þín, þá
kenndirðu mér nýtt ljóð, helst
eftir Stein Steinar. Nú kann ég
fullt af flottum ljóðum, sem eiga
eftir að minna mig á þig. Þetta er
eitt af þeim, sem mér finnst flott-
ust:
Ó, sláðu hægt mitt hjarta
og hræðstu ei myrkrið svarta.
Með sól og birtu bjarta
þér birtist vor á ný.
Og angan rósa rauðra,
mun rísa af gröfum dauðra.
Og vesæld veikra og snauðra
mun víkja fyrir því.
Um daga ljósa og langa,
er ljúft sinn veg að ganga,
með sól og vor um vanga
og veðrin björt og hlý.
Þá rís af gömlum grunni
hvert gras í túni og runni.
Hún, sem þér eitt sinn unni,
elskar þig kannske á ný.
(Steinn Steinarr)
Þú varst alltaf svo hjartahlý og
góð og rosalega hress þegar ég
hitti þig og alltaf brosandi. Þó þú
værir orðin 90 ára þá hljópst þú
um gangana með göngugrindina
þína. Ég sakna þín alveg óend-
anlega mikið, elsku amma mín.
Þú ert örugglega besta
langamma í öllum heiminum.
Margrét Hörn.
Elsku besta langamma, takk
fyrir allt!
Á svona stundum er það eina
sem hægt er að hugga sig við,
góðar minningar og fjölskyldan.
Þú gafst mér og Margréti svo
margt sem margir fá aldrei að
upplifa. Ljóðin sem þú kenndir
mér munu alltaf vera í hjarta
mínu með ótal góðum minningum
um þig. Þú leist alltaf á björtu
hliðarnar á verstu tímum og sást
alltaf það góða í öllum. Ég þakka
Guði fyrir að hafa fengið að
kynnast þér og ég vil þakka fyrir
allar góðu stundirnar. Nú ertu
komin til Jóhanns afa og efast ég
ekki um að þið sitjið einhvers
staðar þarna uppi með koníaks-
glas í hönd og horfið til okkar. Ég
kveð þig, elsku amma, með ljóði
sem þú kenndir mér:
Undarleg ósköp að deyja:
hafna í holum stokki,
hendur niður með síðum
hendur sem hreyfðu lokki.
(Hannes Pétursson)
Katrín Ósk.
Nú er hún Halla farin í ljósið,
mikið held ég hún sé ánægð, þar
er Jóhann Gunnar og einingin
þeirra.
Ég heimsótti Höllu síðastlið-
inn janúar og í fyrsta skipti var
hún ekki full af lífsgleði, hún
sagðist vera leið, ljósið hefði
slokknað, að hún næði ekki að
halda því lifandi í hversdeginum.
„Nafna mín, það er svo margt að
þakka fyrir, ég hef átt svo
skemmtilegt og gott líf, ég hef
alltaf verið glöð og kann ekki
annað, en það er eins og ljósið
hafi bara slokknað í herberginu,
bara svona tikk.“ Í sameiningu
náðum við þó mjög fljótt að
kveikja ljósið með því að lesa
saman Stein og rifja upp
skemmtisögur af henni sjálfri,
m.a. af tilhugalífi þeirra Jóhanns,
„take the next boat, letter fol-
lows“-sagan og fleiri óborgan-
lega fyndnar. Við hlógum, hún
auðvitað með tárvot augun af
flissi yfr eigin uppátækjum og ég
gat enn dáðst að grallaranum af
Langanesinu. Mikið sem ég hef
litið upp til hennar í gegnum tíð-
ina.
Þegar ég var lítil naut ég þess
að snuddast í kringum hana, það
var allt svo ævintýralegt. Halla á
Evuklæðunum á teppalögðu bað-
herbergisgólfinu að sýna mér
jógaæfingar, rekandi út úr sér
tunguna, sveiflandi skrokknum
fram og til baka… og hlæjandi
yfir viðbrögðum mínum og fram-
ferði sínu; Halla við baðvaskinn
að slá með höndunum upp eftir
hálsinum, svo ættar-hesið tæki
ekki öll völd; Halla að biðja með
mér bænir; Halla að sýna mér
nýjan kjól eða nýjan klút; Halla
og skartgripir; Halla að leiða mig
um töfraheima málverkanna
sinna og segja hvert þeirra hún
freistaðist til að kaupa síðast.
Þegar ég var á Mýrarvegi var ég
prinsessan og hún drottningin.
Ég er svo lánsöm að mér var
gefið nafnið hennar og hún gaf
mér þá tilfinningu að fyrir það
væri ég sérstök. Er eitthvað stór-
kostlegra fyrir barn en að finna
að einhverjum finnst maður sér-
stakur. Það er mikill hæfileiki að
láta barni líða eins og það sé ein-
stakt og dýrmætt og svipta það
aldrei þeim fjársjóði með ónota-
legheitum eða flumbrugangi.
Þegar ég eltist áttaði ég mig á því
að það var ekki bara nafnið, öðr-
um börnum gaf hún líka þessa
sömu tilfinningu. Ég veit ekki
hvort Halla gerði sér grein fyrir
að hún var ljósberi. Ég horfði til
hennar sem barn og svo ungling-
ur og síðast kona, mig langar að
fara full tilhlökkunar í gegnum
lífið eins og Halla, með tindrandi
ljós í hjarta, og tárvot augun af
flissi.
Takk fyrir gjafirnar, elsku
nafna mín.
Halldóra Geirharðsdóttir.
Halldóra Ingimarsdóttir er til
moldar borin í dag. Hún var sátt
við að kveðja, saknaði vinar síns
og hlakkaði til endurfundanna.
Orð eins og gleði og birta koma
upp í hugann, þegar hennar er
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HULDA G. GUÐJÓNSDÓTTIR,
Brekkubyggð 12,
Garðabæ,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
þriðjudaginn 12. apríl.
Útförin fer fram frá Garðakirkju miðvikudaginn 20. apríl
kl. 11.00.
Haukur Geir Garðarsson, Katrín Sæland Einarsdóttir,
Sigríður Huld Garðarsdóttir, Karl Eggertsson,
Heimir Garðarsson, Vala Þórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, lang-
afi og langalangafi,
SIGURÐUR STURLUSON
frá Þverdal, Aðalvík,
Faxabraut 13–15,
Keflavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Hlévangi föstu-
daginn 15. apríl.
Útförin fer fram frá Keflavíkurkirkju miðvikudaginn 27. apríl
kl. 13.00.
Kolbrún Sigurðardóttir,
Jóhanna Guðrún Sigurðardóttir,
Hansína Sigurðardóttir, Pétur Jónsson,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar og amma,
ÞORGERÐUR RAGNARSDÓTTIR,
Hlíðarhjalla 37,
Kópavogi,
sem andaðist að kvöldi sunnudagsins
17. apríl, verður jarðsungin frá Fossvogs-
kapellu þriðjudaginn 26. apríl kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hinnar látnu er bent á deild L5,
Landspítala Landakoti.
Þórhallur J. Kristjánsson,
Björg Kristjánsdóttir,
Magnús Þór Stephensen, Kristján Már Stephensen,
Anna Gerða Jonäll og Jónas Karl Jonäll.
✝
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
GÍSLI VILBERG SIGURBJÖRNSSON,
Laugarásvegi 33,
Reykjavík,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Sóltúni
sunnudaginn 17. apríl.
Útförin verður auglýst síðar.
Þórhildur M. Sandholt,
Guðbjörg Sandholt Gísladóttir,
Sigrún Gísladóttir, Hörður Rögnvaldsson,
Ásgeir Gíslason, Julia Amporn,
Friðrik Gíslason, Guðríður Svavarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.