Morgunblaðið - 19.04.2011, Page 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 19. APRÍL 2011
Smáauglýsingar 569 1100 www.mbl.is/smaaugl
Skattframtöl
Framtöl - bókhald - ársreikningar
Framtalsþjónusta fyrir einstaklinga
og rekstraraðila. Mikil reynsla. Einnig
bókhald, ársreikn. o.fl. fyrir fyrirtæki.
HAGSTÆTT VERÐ. S. 517-3977.
www.fob.is
Þjónusta
Hreinsa þakrennur og tek
að mér ýmis smærri verk
Upplýsingar í síma 847 8704
eða manninn@hotmail.com.
Húsgagnahreinsun
Eldshöfða 1
Hreinsum flestar gerðir hús-
gagna. Stök teppi, rúmdýnur o.fl.
Upplýsingar í síma 577 5000 og
892 1460.
Verkfæri
Til sölu
loftpressa 100 lítra, reimdrifin, ný
pressa og 24 lítra notuð loftpressa.
upp. í S: 897-3308
Húsviðhald
Þak og
utanhússklæðningar,
gler og gluggaskipti.
og allt húsaviðhald
Ragnar V Sigurðsson ehf
Sími 892 8647.
Það að fá að
kynnast Brynhildi
eru forréttindi. Það að fá að vinna
með Brynhildi eru forréttindi. Og
þeirra forréttinda hef ég fengið
að njóta undanfarin fimm ár. Það
var aldrei leiðinlegt eða leiðindi í
kringum hana Brynhildi mína,
húmorinn og gleðin voru aldrei
langt undan. Til dæmis þetta með
aldurinn á okkur, því hún var „að-
eins“ eldri en ég. Og mér varð
einu sinni á að tala eitthvað fjálg-
lega um það að vera fæddur á því
herrans ári 1951 og að þeir ein-
staklingar væru alveg eldgamlir.
Þessu gleymdi „frú Brynhildur“
aldrei og minnti mig stöðugt á
þessi mismæli mín. Það sem við
gátum hlegið að þessu og já, það
sem við gátum hlegið … hlátur-
sköstin okkar eru óteljandi.
Þeirra mun ég sakna og vinátt-
unnar og gleðinnar og samvinn-
unnar og … og … og … Svona
mætti lengi telja því hún Bryn-
hildur var sannarlega frábær
manneskja og skemmtilegur
vinnufélagi.
Ég hef sem sagt verið lukkunn-
ar pamfíll undanfarin fimm ár og
fyrir það ber að þakka. Ég vissi
alltaf að ég fengi ekki að vinna
með Brynhildi nema til vors þrátt
fyrir ítrekaðar tilraunir til að fá
hana til þess að hætta við að
hætta að vinna með okkur í Borg-
arhólsskóla, en hún var komin „á
aldur“. En að ég þyrfti að kveðja
hana svona snögglega óraði auð-
vitað engan fyrir.
Elsku Baldvin, Margrét, Þrá-
inn Árni og fjölskyldur; ykkur
sendi ég mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Halla Rún Tryggvadóttir.
Það er óraunverulegt að hugsa
til þess að Brynhildur sé ekki á
meðal okkar lengur. Skyndilegt
fráfall hennar kom eins og þruma
úr heiðskíru lofti. Lífið lék við
hana. Heilsa hennar virtist góð.
Hún hafði gætt hennar sérstak-
lega vel að undanförnu og brugð-
ist við sérhverri aðvörun af alvöru
og festu. Nú horfði hún fram til
rólegri daga. Hún hafði ákveðið
að hætta kennslu, sem verið hafði
köllun hennar og aðalstarf öll
hennar fullorðinsár. Síðasta
árshátíðin með samkennurunum
á Húsavík og gleðileg samvera
með starfsfólki á ræktunarbúinu í
Torfunesi nýafstaðin, búinu sem
hún hafði unnið að og byggt upp
með manni sínum og ætlaði að
helga krafta sína í framtíðinni.
Næsta dag var hún öll. Kletturinn
Brynhildur. Elskaður kennari og
virt fyrir starf sitt. Hún rasaði
ekki um ráð fram. Allt sem hún
sagði virtist svo vel ígrundað og
yfirvegað. Hún bar alla tíð merki
góðs uppeldis og menningarlegs í
Brynhildur
Þráinsdóttir
✝ BrynhildurÞráinsdóttir
fæddist á Tröllagili
í Mosfellssveit 26.
júlí 1951. Hún lést
10. apríl 2011.
Útför Brynhildar
fór fram frá Þór-
oddsstaðarkirkju
18. apríl 2011.
sinni ástkæru Mý-
vatnssveit. Þess
nutu Dalamenn þeg-
ar hún flutti ung
kona í Aðaldal og
síðar í Kinnina.
Hæfileikar hennar
og staðfesta hafa
sett svip sinn á fé-
lagslífið þar. Heimil-
ið hennar í Torfunesi
bar vott smekkvísi
og hagsýni. Þar áttu
börn og barnabörn, frændur og
vinir hlýtt og gott skjól. Þar var
gestum veitt af rausn og hjarta-
hlýju og þar ríkti glaðvært og gott
andrúmsloft.
Við minnumst traustrar vináttu
og samveru í nær 40 ár. Hennar er
nú sárt saknað af Rangárfjöl-
skyldunni. Guð blessi minningu
Brynhildar Þráinsdóttur og styrki
okkur öll sem hana syrgjum.
Margrét Sigtryggsdóttir,
Jón Aðalsteinn Baldvinsson.
Til minningar um yndislega
konu sem snerti líf okkar djúpt.
Tilvera okkar er undarlegt
ferðalag.
Við erum gestir og hótel okkar er
jörðin.
Einir fara og aðrir koma í dag,
því alltaf bætast nýir hópar í
skörðin.
Og til eru ýmsir, sem ferðalag þetta
þrá,
en þó eru margir, sem ferðalaginu
kvíða.
Og sumum liggur reiðinnar ósköp á,
en aðrir setjast við hótelgluggann
og bíða.
En það er margt um manninn á
svona stað,
og meðal gestanna er sífelldur þys
og læti.
Allt lendir í stöðugri keppni’ um að
koma sér að
og krækja sér í nógu þægilegt sæti.
En þó eru sumir, sem láta sér lynda
það
að lifa úti’ í horni, óáreittir og
spakir,
því það er svo misjafnt, sem
mennirnir leita að,
og misjafn tilgangurinn, sem fyrir
þeim vakir.
En mörgum finnst hún dýr þessi
hóteldvöl,
þó deilt sé um hvort hótelið sjálft
muni græða.
En við, sem ferðumst, eigum ei
annars völ.
Það er ekki um fleiri gististaði að
ræða.
Að vísu eru flestir velkomnir
þangað inn,
og viðbúnaður, er gestirnir koma í
bæinn,
og margir í allsnægtum una þar
fyrst um sinn.
En áhyggjan vex, er menn nálgast
burtferðardaginn.
Þá streymir sú hugsun um oss sem
ískaldur foss,
að allt verði loks upp í dvölina tekið
frá oss,
er dauðinn, sá mikli rukkari, réttir
oss
reikninginn yfir það sem var skrifað
hjá oss.
Þá verður oss ljóst, að framar ei
frestur gefst
né færi á að ráðstafa nokkru betur.
Því alls, sem lífið lánaði, dauðinn
krefst –
í líku hlutfalli og Metúsalem og
Pétur.
(Tómas Guðmundsson)
Minningabrot sem komu upp í
hugann: kertaljós við upplestur
úr bókum – jafn vel komið fram
við alla – allir kennarar frá henn-
ar tíma miðaðir við hana – frábær
uppalandi okkar allra – húmoristi
– matmóðir – nægjusöm – trygg
og trú – gerði gott úr öllu – tók á
málum og leysti þau og umfram
allt var sjálfri sér samkvæm.
Sjáumst síðar.
Fh. árgangs 1972, Hafralækj-
arskóla,
Sigrún Fanney,
Unnur Katrín, Björgvin
og Valtýr Freyr.
Það er komið vor. Tvær systur
standa í vegkantinum ofan við
Brúarland og bíða eftir rútunni
norður. Það eru fiðrildi í magan-
um og ekki laust við galsa í systr-
um, enda tilhlökkunin mikil. Það
er komið að sauðburði í Torf-
unesi. Fastur punktur í tilver-
unni. Það er gott að koma til Bildu
og Didda. Allt er eins og það á að
vera. Systurnar eru ólmar í að
taka fyrstu næturvaktina. Spóinn
vellur í hólnum og jaðrakaninn
spígsporar uppi á túni. Já, það er
komið, þetta dásamlega vor í
sveitinni. Það er venja að lauma
sér inn í búr upp úr miðnætti og
gæða sér á heimabökuðu bakk-
elsi. Hjónabandssæla og Færey-
ingur, ef heppnin er með. Undir
morgun fleygja þær sér á kodd-
ann í gamla Þráins. Það er hey í
hárinu og ekki laust við karslettu
á stöku stað. Lækjarniðurinn og
Torfuneslyktin af rúmfötunum
svæfa þær samstundis. En það er
ekki hægt að kúra inni í bæ fram
eftir öllu þegar ber í hrífu. Vekj-
araklukkan er af óhefðbundnara
taginu. Þráinn spilar Jimi Hend-
rix á gítarinn og Diddi hummar
undir. Dagurinn líður hratt, enda
verkefnin ærin og mörg. Innst
inni bíða systurnar samt eftir því
að rauði Súbbi renni í hlað, helst
fyrir kaffi. Það er betra að hafa
Bildu heima.
Nú er komið annað og betra
vor. Á öðrum og betri stað. Það
hlýtur að vera. Annars er ekkert
vit í þessu öllu saman.
Margrét og Brynhildur.
Það var okkur samstarfsfólki
Brynhildar reiðarslag er okkur
barst sú frétt sunnudaginn 10.
apríl að kær samstarfskona væri
látin.
Með Brynhildi missum við öll
mikið. Allir sem kynntust henni
fundu hlýju hennar og einlægan
áhuga á kennslu og skólastarfi.
Metnaður fyrir hönd nemenda og
skólans ásamt gleði og jákvæðni
var það sem einkenndi störf
hennar. Hún var einstaklega vel
liðin og virt og myndaði sterk
tengsl við samstarfsfólk, nemend-
ur og foreldra.
Það var heiður að fá að kynnast
Brynhildi og fá að njóta þekking-
ar hennar, reynslu og nærveru.
Fyrir það þökkum við af alhug.
Orð mega sín lítils þegar slíkur
harmur er að fólki kveðinn. Hug-
ur okkar er hjá fjölskyldu hennar
og sendum við þeim samúðar-
kveðjur og hlýjar hugsanir.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Minningin um einstaka konu
lifir í hjörtum okkar.
Fyrir hönd starfsfólks Borgar-
hólsskóla,
Þórgunnur Reykjalín
Vigfúsdóttir, skólastjóri.
Ég fylltist tómleika þegar
pabbi sagði mér frá sviplegu and-
láti þínu sunnudaginn 10. apríl.
Ég hafði sama dag keyrt tvisvar
sinnum fram hjá Torfunesi og
einmitt hugsað að ég þyrfti að
fara að koma í heimsókn með Sig-
rúnu Eglu til að kíkja á hestana
og setjast inn í eldhúskrók í kaffi
hjá þér.
Ég hef þekkt þig frá því ég
man eftir mér, þegar ég varð eldri
fór ég að venja komur mínar til
ykkar Didda til að leika við Þráin
Árna. Það var ýmislegt gert í
Torfunesi, leikið í Legó, Playmó
og að ógleymdum hljómsveitar-
leikjunum sem þú hafðir mikla
þolinmæði fyrir að því er ég best
veit, við allavega spiluðum tónlist-
ina oft hátt á þessum tíma fannst
mér. Síðan komu gistinæturnar
sem voru margar, sumar þeirra
endaði ég inni á gólfi við hliðina á
rúminu þínu þegar heimþráin
gerði vart við sig og þar fann ég
fyrir miklu öryggi. Það var margt
sem ég lærði hjá þér og væri
sennilega of langt mál að tala um
það allt hér, en eitt af því er að ég
lærði að borða síróp á vöfflur, það
er eitthvað sem ég geri enn og
kem til með að minnast þín í hvert
skipti sem ég læt slíkt gómsæti
inn fyrir mínar varir. Seinna varð
ég þeirrar gæfu aðnjótandi að fá
að vinna með þér í Borgarhóls-
skóla, eða frá haustinu 2004. Þar
varðst þú mér fyrirmynd í kennsl-
unni því ekki hef ég áður kynnst
kennara sem kunni eins vel á ung-
linga og þú, þau báru fyrir þér
mikla virðingu, hlýddu þér í einu
og öllu og á sama tíma voru þau
þínir bestu vinir. Þín er og verður
sárt saknað í skólanum, bæði af
kennurum og nemendum.
Við þessa ótímabæru kveðju-
stund finnst mér hræðilegt að vita
til þess að ég get ekki endurgoldið
þér alla þolinmæðina sem þú
sýndir mér þegar ég sullaði yfir
matarborðið hjá þér ítrekað og
ekki heldur greitt til baka öll
veiðileyfin sem við frændur feng-
um hjá þér, held við höfum
skuldað þér hátt í 1.000 lítra af
berjum úr fjallinu eftir silungs-
veiðarnar í Rangánni. Af hverju
núna hef ég mikið reynt að skilja
síðustu daga, ég vil helst trúa því
sem amma Hulda í Árholti sagði
þegar hún fékk þessar hræðilegu
fréttir, „nú hefur vantað góðan
kennara hinum megin“. Það voru
forréttindi að fá að kynnast þér
og njóta með þér margra góðra
stunda. Ég og mínir munum gera
allt sem við getum til að styðja við
Didda og fjölskylduna þessa erf-
iðu daga og ókomin ár. Elsku
Diddi, Margrét, Axel, Þráinn,
Berglind og börn, guð gefi ykkur
styrk til að takast á við þetta áfall
og lifa minningu góðrar mann-
eskju.
Unnar Þór Garðarsson.
Af hverju? spyrjum við. Bilda
sem var merkisberi alls þess góða
sem orðið kennari stendur fyrir,
hefði örugglega haft svar sem
nemendur hennar og spyrjendur
hefðu uppbyggst af og aukið
þannig nokkuð við þroska sinn.
En nú þurfum við sjálf að finna
svarið og það er svo þungbært,
þegar hennar nýtur ekki lengur
við.
Við sátum hlið við hlið fyrst í
barnaskóla á Skútustöðum í
kennslustundum hjá pabba henn-
ar og mömmu, svo í Laugaskóla
og þar deildum við herbergi báða
vetur. Svo fórum við saman í
Kennaraskólann, vorum báðar í
E-bekknum, bjuggum saman í
þingeysku kommúnunni og sung-
um saman í kórum allan þennan
tíma.
Það er ómetanlegt að eiga
traustan vin í æsku og á unglings-
árum. Ég var ári yngri en hún og
fékk styrk og sjálfstraust í gegn-
um vináttu okkar. Ég man aldrei
til þess að okkur yrði sundurorða
og vináttan var alla tíð á traustum
grunni þó að höf og lönd skildu
okkur að. Í minningunni voru
þessi ár endalaus skemmtileg-
heit. Bilda var svo skemmtileg,
alltaf hláturmild, sposk og tók sig
ekki of alvarlega. Síðustu árin
höfum við barnaskólavinkonur úr
Mývatnssveit tekið eitt sumar-
kvöld í það að borða saman í
gamla skólanum okkar. Það kvöld
höfum við hlegið minnst mánað-
arskammt, ekki aðeins að minn-
ingunum heldur einnig að okkar
daglega brasi. Hláturmildi var
ekki eina einkenni Bildu; hún var
einstaklega vönduð manneskja og
trú sínu starfi sem var henni hug-
sjón eins og hún hafði líka for-
dæmi fyrir hjá foreldrum sínum.
Seinna varð Bilda fyrsti kennari
sonar míns. Hann man ennþá
kennsluna hjá henni og geymir
verkefni með hennar sérlega fal-
legu rithönd og uppbyggilegum
nótum. Bilda var ákveðin í að
ljúka farsælum kennsluferli í vor
og taka meiri tíma fyrir sjálfa sig.
Hún mun ekki sitja auðum hönd-
um á himnum og þar verður bæði
hlegið og gert að gamni sínu. Við
sem eftir stöndum reynum að
brosa gegnum tárin og þakka fyr-
ir að hafa átt samleið með þessari
traustu og góðu konu.
Guð blessi hana og gefi allri
fjölskyldu hennar styrk í sorg-
inni.
Margrét Bóasdóttir.
Mér finnst dýrmætt að hafa
fengið að kynnast Brynhildi Þrá-
insdóttur, fyrst sem kennara, síð-
ar sem kollega, sveitunga og sam-
ferðamanni.
Brynhildur hóf störf við Hafra-
lækjarskóla haustið 1973 á öðru
starfsári skólans og starfaði þar
sem kennari um árabil auk þess
sem hún starfaði sem skólastjóri
þar eitt ár. Einnig hefur hún setið
í fræðslunefnd skólans. Brynhild-
ur var farsæl í sínu starfi, þótti
ákveðin en sanngjarn kennari og
varð nemendum sínum minnis-
stæð. Hún var skorinorð og lítið
fyrir að flækja hlutina, meira fyr-
ir það að leita jákvæðra lausna en
einblína á ókosti og hindranir.
Það var gott að leita ráða hjá
henni og hún gaf sér líka gjarnan
tíma til að setjast niður og ræða
málin.
Okkar síðustu samræður fyrir
fáeinum vikum snerust um til-
hlökkun hennar til að hætta störf-
um og hafa tíma til ALLS. En líka
um eftirsjána eftir öllum þeim
spennandi tækifærum sem hún sá
framundan í kennslu og skólaþró-
un og myndi missa af. Mér fannst
þetta lýsa Brynhildi vel, því
kennsla og skólastarf virtist vera
henni mikils virði, jafnvel eins
konar lífsstíll. Við vorum sam-
mála um að hún yrði ekki aðgerð-
arlaus þó að starfslok væru fram-
undan, nóg væri af spennandi
verkefnum að takast á við.
En enginn veit hvað framtíðin
ber í skauti sér og okkur er ekki
ætlað að skilja allt. Verkefnin sem
bíða Brynhildar verða önnur og á
öðrum vettvangi en við ræddum
þennan dag.
Missirinn er sár en við geym-
um góðar minningar sem gull í
sjóði.
Fyrir hönd Hafralækjarskóla
og samferðamanna hennar þar
flyt ég Brynhildi kærar þakkir
fyrir samvistirnar og aðstandend-
um hennar innilegar samúðar-
kveðjur.
Megi góður guð veita ykkur
styrk.
Harpa Þ. Hólmgrímsdóttir,
skólastjóri Hafralækjarskóla.
Elsku Bilda frænka, þetta bar
of fljótt að, gerðist of snöggt og er
alltof ósanngjarnt.
Ég var lengi að átta mig á því
að þetta væri kaldur raunveru-
leikinn og það flugu margar
minningar í gegnum huga minn
þessa fyrstu daga. Ég man til
dæmis eftir því að hafa sem
krakki suðað í pabba um að
stoppa í Torfunesi í hvert sinn
sem keyrt var Kinnina. Það var
alltaf gaman í Torfunesi, hvort
sem það var berjatínsla, busl í
læknum eða ærslagangur í hlöð-
unni. Húsið var líka alltaf fullt af
fólki, skemmtilegu fólki sem sagði
skemmtilegar sögur og svo var ég
svo heppinn að vera á sama aldri
og frændsystkini mín og við gát-
um endalaust fundið upp á ein-
hverju skemmtilegu og mis gáfu-
legu.
Þegar ég svo óx úr grasi og
eignaðist mína eigin fjölskyldu,
var kannski ekki eins títt um
heimsóknir eins og á sumrin í
gamla daga. Ég held hins vegar
að ég hafi komið við í hverri norð-
urferð og þegið kaffi. Yfirleitt
urðu kaffitímarnir svo langir að
við sátum fram yfir kvöldmat, en
það var bara betra. Það var svo
margt skrafað í litla eldhúsinu og
það voru góð ráð látin flakka.
Krakkarnir mínir fengu að busla í
læknum, fara í útreiðartúra og
skoða tennurnar í hestunum á
meðan við hjónin sátum í eldhús-
inu og nutum samvistarinnar.
Reyndar skuldar þú mér eitt
kaffiboð til viðbótar en ég verð að
fá að eiga það inni.
Elsku frænka, þín er sárt sakn-
að.
Elsku Diddi, Margrét, Axel,
Þráinn Árni, Berglind og börn –
ykkur sendum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Þórir Steinþórsson
og fjölskylda.