Morgunblaðið - 26.04.2011, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 26. APRÍL 2011
Hvernig minnist maður konu
eins og Eyglóar Þórðardóttur?
Ég sat drjúga stund og horfði á
skjáinn og hugsaði um þetta.
Hugsanir mínar snerust um svo
margt sem ég get tengt við
hana alveg frá því ég man eftir
mér, svo þar ákvað ég að byrja.
Hún er ein af mínum allra
fyrstu minningabrotum því
þannig var að móðir mín vann á
símstöðinni, sem var í Hlíðinni,
einu af vistarhúsum Héraðs-
skólans hér fyrir allmörgum ár-
um. Þar var ég stundum líka
sem smágutti og átti þá til að
skreppa yfir götuna og heim-
sækja Eygló. Alltaf fékk ég
góðar viðtökur, kökur og si-
nalco líklega og hún náði í dóta-
kassann. Trúlega hafa það verið
leikföng sem þeir Jón og Þórð-
ur áttu á sínum tíma og komu
þarna að góðum notum. Þegar
Eygló
Þórðardóttir
✝ Eygló Þórð-ardóttir fædd-
ist í Vatnsnesi,
Grímsnesi, 2. ágúst
1927. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans 13. apríl
2011.
Eygló var jarð-
sungin frá Selfoss-
kirkju 23. apríl
2011. Jarðsett var á
Laugarvatni.
ég vex úr grasi er
minningin um
Eygló sú að hún
var eiginkona Ósk-
ars Jónssonar sem
kenndi smíðar við
Héraðsskólann á
Laugarvatni ára-
tugum saman og
var einn af þeim
sem gerðu starf
sitt við þann ágæta
skóla að nokkurs
konar hugsjón. Óskar var ein-
stakur öðlingur og listasmiður,
margt húsgagnið varð til í hans
tíð hjá nemendum í smíðahús-
inu góða við vatnið og eru
örugglega enn í notkun víða um
land. Örlögin haga því svo
þannig að ég flyst aftur á Laug-
arvatn með nýtilkomna fjöl-
skyldu mína á þeim tíma og við
flytjumst í Hlíðina og nú orðin
nágrannar þeirra Óskars og
Eyglóar. Nú fór ég aftur að fara
í kaffi þó ekki bæði ég um dóta-
kassann og alltaf var hún fljót
að snara fram pönnukökum og
sultu sem hún var snillingur í að
útbúa úr bláberjum eða rifsi
o.fl. meðlæti. Eygló var um ára-
bil traustur liðsmaður í kven-
félagi Laugardals eins og Óskar
var í mörg ár í Lionsklúbbnum.
Hún var vinnuforkur og féll
aldrei verk úr hendi held ég
megi segja. Setti niður kart-
öflur og tók upp með höndunum
í meira magni en almennt ger-
ist, tíndi rifs í miklum mæli af
trjánum í garðinum hjá sér og
jafnvel víðar, veiddi silung í net,
vann í mötuneytunum í skólun-
um á staðnum og á hótelunum á
sumrin. Alltaf mætt á réttum
tíma og líklega aldrei veik
heima. Á kvöldin prjónaði hún
lopapeysur og ýmist seldi eða
gaf ættingjum. Um leið og
snjóa leysti á vorin var hún svo
farin að ganga með vegunum og
tína rusl, þoldi ekki að sjá stað-
inn með fjúkandi pappír og þó
hún tæki ekki mikið í hverri
ferð þá skilaði þetta sér svo
sannarlega. Ef allir tækju sér
þetta til fyrirmyndar væri víða
betur um að lítast í bæjum og
borgum landsins. Eygló fékk
oft að sitja í með okkur á Sel-
foss eða til Reykjavíkur og var
þá margt rætt, um alla heima
og geima, einkum gömlu tímana
á Laugarvatni. Hún hafði ríka
réttlætiskennd og afar sterkar
skoðanir á hlutunum. Við áttum
eftir að tala um svo margt, allur
fróðleikurinn um sögu staðarins
og hinna ýmsu hluta í eigu skól-
anna hverfur smátt og smátt.
Sá hluti sem snýr að mannlíf-
inu, vistalífi á meðan voru fjórir
saman í herbergjum sem voru
um sex fermetrar og voru sáttir
heilan vetur svo dæmi sé tekið.
Hún var afar stolt af fólkinu
sínu og við fengum oft að heyra
um eitt og annað sem var að
gerast hjá þeim. Við óskum að-
standendum hennar okkar
dýpstu samúð.
Pálmi og Erla Bala.
Nú er Addi bóndi í Nesi farinn.
Föðurbróðir minn Árni Árnason
gekk alltaf undir þessu nafni
„Addi bóndi í Nesi“ og var þar
með kenndur við Höskuldarnes á
Melrakkasléttu.
Hann var einstakur ljúflingur,
gerði öllum greiða sem á þurftu að
halda, hress og kátur heim að
sækja, kunni ógrynni af sögum
um menn og málefni, skreytti eftir
þörfum.
Mestu samskipti okkar voru á
þeim árum þegar við Siggi vorum
að gera upp Harðbak, þá var hægt
að fara í Nes til að fá öll verkfæri
lánuð, láta saga, sjóða eða hvað
sem þurfti að gera til að koma
eyðibýli á nyrsta hjara veraldar í
það horf að hægt væri að búa þar.
Bóndi steypti gólfin fyrir okkur,
smíðaði upp í loftin, gerði glugga
og hurðargereft, bara að nefna
það bóndi kunni það.
Hann var listasmiður hvort
sem það voru stærri verkefni eða
skera út í tré, hann tók upp á því
þegar hann var búinn að missa
Árni Árnason
✝ Árni Árnasonfæddist á Ás-
mundarstöðum á
Melrakkasléttu 23.
janúar 1920. Hann
lést á Dvalarheim-
ilinu Hlíð á Ak-
ureyri 8. apríl 2011.
Útför Árna fór
fram frá Akureyr-
arkirkju 20. apríl
2011.
flesta fingur á báðum
höndum. Fingurna
missti hann við það
að saga eða teyma
hesta, það háði hon-
um ekkert, varð bara
betri útskurðar-
meistari við það.
Það var gott að
eiga þau Neshjónin
að, þangað fór maður
í sturtu, þvoði þvotta,
baðaði börnin á þeim
tímum þegar ekkert vatn eða raf-
magn var á Harðbak. Það var sest
við eldhúsborðið, bóndi í sínu
horni, spjalla um daginn og veg-
inn, hrossahláturinn hans glumdi
um allt, Bogga hans að hella á kaffi
og bera kræsingar á borð, þar var
hægt að sitja lengi dags.
Eftir að þau fluttu til Akureyr-
ar var jafngott að koma á Mýr-
arveginn, þar sveif Nesandinn yfir
vötnum og þau breyttust ekkert
hjónin. Bóndi hélt alltaf uppá af-
mælið sitt á bóndadaginn með
þorramat og íslensku brennivíni,
síðasta veislan sem ég fór í var fyr-
ir rúmu ári þegar hann varð 90
ára, þar var mikið fjör og gaman.
Bóndi missti mikið þegar
Bogga hans dó fyrir nokkrum ár-
um, ástfangnari hjón sem gift hafa
verið í tugi ára sá maður hvergi
nema hjá þeim. Pabbi sagði alltaf
að „mákka í Nesi“ væri mesti
kvenkostur sem þessi þjóð hefði
eignast og mikið óskaplega væri
„brúdder“ heppinn að hafa krækt í
hana.
Það verður vel tekið á móti
frænda hinum megin, bræður
hans þrír bíða og verður mikill
hávaði og fagnaðarfundur þegar
hann kemur, Bogga breiðir út
faðminn á móti sínum og knúsar
fast og lengi.
Börnin mín biðja að heilsa með
þökk fyrir allt sem þau fengu að
njóta hjá þér í Nesi.
Far vel kæri frændi
Margrét Jónsdóttir.
Takk fyrir allt, elsku afi. Þú
varst stórkostleg fyrirmynd, allt-
af í stuði og alltaf til í grín, meira
að segja undir það allra síðasta.
Það var frábært að heimsækja
ykkur ömmu í Nes og ekki síður
frábært að fá ykkur til Akureyr-
ar. Það var alltaf glatt á hjalla á
Mýrarveginum, óborganlegar
spilastundir koma óneitanlega
upp í hugann.
Sá tími sem við áttum með þér
í Nesi er ljóslifandi í minning-
unni. Þú leyfðir okkur að ves-
enast það sem við vildum, mis-
gáfulegt sem það var. Það var
alltaf gaman að brasa eitthvað
með þér og heimsækja þig, hvort
sem það var til að smíða eitthvað
eða djöflast, eða bara að sitja og
hlusta á einhverja af ótalmörgum
skemmtilegu sögunum sem þú
sagðir okkur. Þú hafðir svo gam-
an af lífinu og varst svo glæsileg-
ur töffari. Við gætum ekki hafa
hugsað okkur betri afa og mun-
um sakna þín og minnast með
hlýju í hjarta alla tíð. Hvíldu í
friði, elsku afi okkar.
Árni, Axel, Jóhannes
og Helena.
✝ Sigurður Ein-ar Jónsson
kennari fæddist í
Reykjavík 7. mars
1930. Hann lést á
Landspítalanum
við Hringbraut
hinn 10. apríl
2011.
Foreldrar hans
voru Guðrún Sig-
urðardóttir hús-
freyja, f. 8.2. 1899,
d. 29.8 1965, og Jón Bjarnason
verkstjóri, f. 20.3. 1895, d. 11.2.
1971. Sigurður átti þrjú systk-
ini: Aðalsteinn efnaverkfræð-
ingur, f. 7.11. 1925, d. 25.2.
1979. Svava, f. 21.7. 1927 gift
Stefáni Þórðarsyni
bankamanni og
Hörður efnaverk-
fræðingur, f. 1.10.
1931, kvæntur
Þorgerði Brynj-
ólfsdóttur hjúkr-
unarfræðingi. Hinn
2.11. 1957 kvæntist
Sigurður Hjördísi
Guðmundsdóttur
húsmóður, f. 3.10.
1936. Sigurður og
Hjördís eignuðust fjögur börn.
Þau eru: Viðar vélfræðingur, f.
9.1. 1958. Eiginkona hans er
Halldóra Halldórsdóttir hús-
móðir, f. 1955. Börn þeirra eru
Davíð Halldór, f. 1978, Jón Við-
ar, f. 1984, Heiða Karen, f.
1986, og Friðrik Jósef, f. 1992.
Guðmundur, f. 13.4. 1959, d.
14.5. 2004. Börn hans eru Hjör-
dís, f. 1979, og Ellen, f. 1989.
Jón Rúnar vélvirki, f. 3.6. 1966.
Eiginkona hans er Tove Rödne
hjúkrunarfræðingur, f. 1962.
Börn þeirra eru Markus, f.
2000, og Svava, f. 2003. Guð-
rún Björg félagsráðgjafi, f.
27.1. 1976. Eiginmaður hennar
er Ágúst Pedersen vélstjóri, f.
1968. Börn þeirra eru Ísak Ein-
ar, f. 2001, og Ágúst Máni, f.
2006. Sigurður og Hjördís áttu
langt og farsælt ferðalag sam-
an sem hjón og síðasta haust
fögnuðu þau 53 ára brúðkaups-
afmæli sínu.
Útför Sigurðar fór fram í
Garðakirkju hinn 15. apríl
2011 og fór útförin fram í
kyrrþey að ósk hins látna.
Jarðsett var í Garða-
kirkjugarði.
Þakklæti er efst í huga mér
þegar ég kveð bróður minn.
Þær minningar sem ég á um
hann eru ljúfar og bjartar. Um-
hyggja hans í garð minn varpar
ávallt birtu yfir þær stundir
sem við áttum saman. Sigurður
Einar var greindur og góður
nemandi. Hann gekk mennta-
veginn og árið 1948 lauk hann
loftskeytaprófi, 1954 tók hann
próf í símvirkjun, 1968 í rafvéla-
virkjun og kennarapróf 1982.
Sigurður starfaði hjá Landssím-
anum frá 1948-1963, stofnaði
fyrirtækið Rafbraut 1963 og rak
það til ársins 1978. Sigurður hóf
þá störf við kennslu við Fjöl-
brautaskólann í Breiðholti þar
sem hann starfaði til ársins
2000 eða til starfsloka.
Það var rúmt ár á milli okkar
bræðranna og bjuggum við
ásamt fjölskyldunni í litlu húsi
efst á Skólavörðustígnum.
Skólavörðuholtið var okkar
helsti leikvöllur og lékum við
bræðurnir okkur í fótbolta á
grýttu holtinu. Okkur dreymdi
um að fá að nota fótboltavöllinn
í Vesturbænum en þangað þorð-
um við ekki vegna ótta við
slagsmál við Vesturbæingana.
Seinna byggðu foreldrar okk-
ar og systkini saman nýtt hús
við Skólavörðustíginn þar sem
við hófum okkar búskap. Síðar
fluttum við og fjölskyldur okkar
í Garðabæinn þar sem Sigurður
bjó í tæp fjörutíu ár. Sigurður
og Hjördís byggðu hús í
Hörgslundi, Svava og Stefán
einnig en við hjónin bjuggum á
Bakkaflöt.
Við Sigurður höfum verið
saman í leikfimihóp aldraðra
síðastliðin 10 ár. Hann var mik-
ill íþróttamaður og hjólaði og
gekk marga kílómetra á dag,
allt fram að veikindum sínum.
Eftir hressandi íþróttatíma
settumst við bræðurnir oft nið-
ur, fengum okkur kaffi og
spjölluðum um allt á milli him-
ins og jarðar. Þetta þóttu mér
notalegar stundir. Sigurður var
snyrtimenni og vandvirkur. Þau
hjónin áttu fallegt og vandað
heimili sem þau sinntu af mikl-
um dugnaði og heilindum. Hjör-
dís er myndarleg húsmóðir og
hefur hún staðið eins og klettur
við hlið Sigurðar alla tíð og sér-
staklega nú í hans erfiðu veik-
indum. Sigurður horfði til fram-
tíðar og fram á síðustu daga
ræddum við um að þegar hann
fengi heilsu á ný myndum við
dýpka skilning okkar á jarð-
fræði með hjálp nýjustu tölvu-
tækni.
Sigurður er látinn og það er
erfitt að sætta sig við það. Hann
greindist með illkynja sjúkdóm
haustið 2010. Hann tókst á við
það verkefni af kjarki og æðru-
leysi eins og allt annað í lífinu.
Elsku Hjördís, börn og barna-
börn, við Gerða sendum okkar
dýpstu samúðarkveðjur og megi
guð vaka yfir ykkur.
Hörður Jónsson og
Þorgerður Brynjólfsdóttir.
Sigurður Einar
Jónsson
Elsku amma Didda. Þetta
er skrýtin tilfinning, ólýsanleg
og óraunveruleg. Það að þú
skulir ekki lengur vera hér
fyllir mig sorg en samt er ég
líka glöð yfir að þú þurfir ekki
að þjást meira. Þú ert búin að
vera svo dugleg og sterk.
Minningarnar eru óteljandi,
allar samverustundirnar með
þér. Á róló í pössun hjá þér og
síðar í vinnu, í skúringunum
hér og þar og strætó á milli
vinnustaða. Einnig man ég
stundirnar í Drápuhlíðinni hjá
langömmu og Haraldi og hvað
þú varðst reið við mig eitt
skiptið eftir að langamma dó
þegar ég spurði þig hvort við
ætluðum að koma við hjá
„gamla manninum“, en það
varst þú vön að kalla Harald.
Ég man líka eftir því þegar þú
sast yfir mér á spítalanum
þegar ég var lítil og last fyrir
mig smásögur sem þú gafst
mér í litlum boxum, náttkjól-
unum sem þú gafst mér í jóla-
gjöf ár eftir ár og jólagjafainn-
kaupunum með þér þar sem
mér fannst ég svo sérstök þeg-
ar ég fékk að hjálpa þér að
velja og pakka inn fyrir þig
öllum jólagjöfunum.
Dýrmætustu minningarnar
eru þær sem ég á um ferðalög-
in með þér norður á heima-
slóðirnar þínar. Þá var víða
komið við og gist sumsstaðar,
hjá Beggu frænku í Búðardal,
á Óspaksstöðum, hjá Eggerti
Sesselja Katrín
Karlsdóttir
✝ SesseljaKatrín Karls-
dóttir frá Sauða-
dalsá, Vatnsnesi,
Vestur-
Húnavatnssýslu,
fæddist á
Hvammstanga
1.7. 1932. Hún
lést á líknardeild
Landakotsspítala
hinn 8.4. 2011.
Útför Sesselju
Katrínar fór fram 19. apríl
2011 og var jarðsett í Gufu-
neskirkjugarði.
og Siggu á
Hvammstanga og
Stínu Mæju, þar til
við komum að Súlu-
völlum til Jóns og
Gummu og Nínu og
Óskar þar sem ég
lærði að spila
manna og að hekla.
Þetta voru ánægju-
stundir og nóttina
áður en þú fórst
hugsaði ég mikið
um þær, sérstaklega þegar ég
keyrði Hvalfjörðinn, sem ég
hafði ekki keyrt í 13 ár. Ég
man svo vel þegar þú sagðir
mér að þú myndir nú ekki fara
þessi göng sjálfviljug, Hval-
fjörðurinn væri allt of fallegur
til að sleppa þeim parti leið-
arinnar.
Það er svo margs að minn-
ast og mér þykir óendanlega
vænt um allt sem þú hefur
gefið mér elsku amma mín. Ég
hef fengið að læra marga hluti
og tileinka mér nokkra frá þér
og vona að ég geti alltaf geng-
ið jafnbein í baki og þú þrátt
fyrir sjúkdóma og áföll í
kringum mig.
Þú ert hetjan mín elsku
amma og þú minntir mig svo
sannarlega á það í október
þegar þú komst keyrandi á
háhælaskónum þínum í Búð-
ardal til að taka þátt í afmæl-
isboði hjá okkur. Þú lést ekki
staðar numið þar, heldur
hélstu áfram norður í sveitina,
þrátt fyrir veikindin og þreyt-
una sem hafði verið að gera
þig svo ólíka sjálfri þér rétt
áður.
Það var gott að vera orðin
einn af viðkomustöðum þínum
á ferðalögunum, fyrst ég gat
ekki lengur verið ferðafélag-
inn þinn, og mun ég ævinlega
vera þakklát fyrir að fá að
vera viðstödd þegar þú skildir
við.
Takk fyrir allt og allt amma
mín.
Ég elska þig.
Katrín Lilja
Ólafsdóttir.
Krökkum og unglingum sem
vinguðust við Barmahlíðar-
Ragna Sigrún
Guðmundsdóttir
✝ Ragna SigrúnGuðmunds-
dóttir fæddist 30.
október 1927 í
Skaftafelli, Öræfa-
sveit. Hún lést 9.
apríl 2011 á heimili
sínu í Reykjavík.
Útför Rögnu Sig-
rúnar fór fram frá
Fossvogskirkju 20.
apríl 2011.
systkinin, Pétur,
Bryndísi, Ebbu og
Baddý, varð fljótt
ljóst að þeim vin-
skap fylgdi opinn
armur, ljúft viðmót
og geislandi hlátur
hvunndagshetj-
unnar og mömmu
þeirra, sem alltaf
var kölluð Gagga.
Flestir ungling-
ar þjást einhvern
tíma af foreldrafælni, en það
virkaði öfugt þegar Gagga átti
í hlut. Kvöld eftir kvöld þegar
við héngum saman, spiluðum
spil, borðtennis eða bara kjöft-
uðum var Gagga aldrei langt
undan, með prjónana sína og
laumaði inn skemmtilegum at-
hugasemdum í samræðurnar.
Síðan stóð hún upp og skellti í
kvöldpönnsur handa hópnum.
Holið í Barmahlíðinni var vett-
vangur „borgarafunda“ þar
sem systkinin, vinir þeirra,
frændfólk og mamma Gagga
ræddu dægurmálin í þaula.
Síðan hringdi síminn og Gagga
svaraði og byrjaði alltaf á að
heilsa viðkomandi með
„bleeeesss“.
Það var heillandi að hlusta á
sögur úr æsku Göggu, þegar
hún bjó á Hofi í Öræfum og fór
mikla svaðilför á hestum yfir
óbrúaðar Skeiðarárnar, þegar
þau fluttu til Reykjavíkur.
Hún var sönn hetja í mínum
augum, konan sem kyndir ofn-
ana, sem allir sem komust í ná-
lægð við hana fengu að njóta.
Dillandi hlátur og tær góð-
mennska skein út úr augum
hennar hvernig sem á stóð.
Það verða fagnaðafundir
þegar Gagga hittir myndarlega
Bjarna sinn, skipstjórann frá
Höfn og dætur sínar tvær á
himnum.
Elsku Bryndís, Pétur,
Baddý og ástvinir allir, inni-
legar samúðarkveðjur til ykkar
allra.
Við Göggu segi ég: kærar
þakkir fyrir öll elskulegheitin,
bleeeeeesssssss, ljúfust.
Jenný Stefanía Jensdóttir.