Morgunblaðið - 26.04.2011, Side 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 26. APRÍL 2011
✝ Vilmar Guð-mundsson
fæddist í Hafnarfirði
hinn 28. júní 1922.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 10. apríl
2011.
Foreldrar hans
voru Katrín Margrét
Elísdóttir og Guð-
mundur Sigurðsson.
Fósturfaðir Vilmars
var Jóhann Skagfjörð. Hálfbróðir
Vilmars samfeðra var Guðjón
Guðmundsson, hann er látinn.
Hinn 28. júlí 1945 kvæntist
Vilmar Björgu Jóhannesdóttur
frá Vöðlavík í Helgustaðahreppi.
Foreldrar hennar voru Valgerður
Arnoddsdóttir og Jóhannes Sig-
fússon. Börn Vilmars og Bjargar
eru : 1) Margrét Jóhanna f. 25.
september 1945, maki Reynir
Guðjónsson f. 14. júní 1945. Börn
þeirra eru a) Guðjón Vilmar f. 20.
febrúar 1966, maki Lilja Jóels-
dóttir f. 28. júlí 1965. Börn þeirra
eru Margrét Jóhanna, Guðrún
Rannveig og Reynir og óskírt
barnabarnabarn. b) Bryndís Ásta
f. 3. janúar 1970. Börn hennar eru
Viktoría Hrund og Ragnar. c) Ró-
bert Arnar f. 15. september 1976,
maki Ása Árnadóttir f. 24. sept-
ember 1977. Börn þeirra eru Ey-
þór Ingi, Eva Lind og Andri
Steinn, fyrir átti Ró-
bert soninn Daníel
Aron. d) Jóhann Ingi
f. 30. nóvember
1982, maki Hjördís
Emilsdóttir f. 19.
janúar 1984. Börn
þeirra eru Aþena
Ósk og Aron Ingi. 2)
Alexander Vilm-
arsson f. 27. nóv-
ember 1948, maki
Lilja Friðriksdóttir
f. 23. ágúst 1953. Börn þeirra eru:
a) Friðrik f. 23. október 1972,
maki Birna Sif Ómarsdóttir f. 18.
október 1988, barn þeirra Ómar
Rafn. b) Björg f. 22. júlí 1975.
Börn hennar eru Alexander og
Magdalena. c) Eyjólfur f. 3. mars
1981, maki Ingibjörg Helga f. 6.
apríl 1984. Barn þeirra er Sölvi.
Vilmar ólst upp í Hafnarfirði til
9 ára aldurs. Flyst þaðan til Siglu-
fjarðar með móður sinni. Fljót-
lega eftir fermingu fer Vilmar að
stunda sjómennsku og lengst af
sem matsveinn. Um fimmtugt fór
hann að starfa við smíðar, lengst
af hjá Keflavíkurverktökum.
Vilmar og Björg byggðu sér hús
við Tjarnargötu 25 í Keflavík og
þar bjuggu þau þar allan sinn bú-
skap.
Útför Vilmars verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag, 26. apríl
2011, og hefst athöfnin kl. 13.
Nú ertu farinn, afi, til fundar
við ömmu. Það var í takt við þinn
karakter að staldra stutt við og
sjúkralegan var þar engin und-
antekning. Þú varst vanur að
vera á sífelldum þeytingi talandi
við mann og annan um allt og
ekkert. Þegar við lítum til baka
yfir farinn veg er okkur minnis-
stæðast hversu hlýlegt heimili
þið amma bjugguð til, þvílík for-
réttindi það voru að fá að eiga
svona góðan stað til að koma á,
spjalla og þiggja eitthvað gott í
gogginn í leiðinni. Það kemur
ekki á óvart hvers konar harðjaxl
þú varst þegar haft er í huga
hversu ungur þú varst þegar lagt
var á þínar herðar að fara að sjá
um þig sjálfur. Maður getur ein-
ungis vonað að manni auðnist
brot af því sem þú varst úr garði
gerður. Það er því með sorg í
hjarta, en um leið gleði fyrir þína
hönd, að sjá á eftir þér í faðminn
á Björgu ömmu. Eftir sitja minn-
ingar um ótrúlegan mann sem á
fáa eða engan sinn líka.
Friðrik, Björg og Eyjólfur.
Elskulegur afi okkar er fallinn
frá og góðar minningar fara um
huga okkar þegar við lítum um
öxl. Afi var okkur mjög kær,
hann er stór hluti af bernsku-
minningum okkar systkinanna og
erum við einstaklega þakklát fyr-
ir að hafa átt hann og ömmu að.
Afi átti mörg áhugamál og vorum
við svo heppin að fá að njóta
þeirra með honum. Þegar við vor-
um yngri tók hann okkur í bíltúr
á sunnudögum, fór með okkur
niður á bryggju að skoða bátana
og sagði okkur sögur frá síldar-
ævintýrinu á Siglufirði. Alltaf var
gott að koma á Tjarnargötuna til
afa og ömmu og komum við oftast
við þegar við áttum leið þar
framhjá. Þar var ávallt til suðu-
súkkulaði og eitthvað heimalagað
að hætti ömmu og „ömmu-kók“,
svo lumaði afi á íspinna í frysti-
kistunni. Afi hafði mikinn áhuga
á veiðum og gerði mikið af því að
fara í veiði og vorum við öll mjög
lánsöm að hafa farið að veiða með
afa. Hann sýndi okkur hvernig
ætti að gera veiðistöngina klára,
gera veiðihnút og þræða maðkinn
á öngulinn. Eitt sumarið veiddi
afi stærsta laxinn sem veiddist
það sumarið. Hann var mjög
stoltur af honum og gekk með
mynd af laxinum í vasanum og
sýndi öllum sem vildu sjá. Hann
átti einnig stækkaða mynd af sér
og laxinum niður í bókaherbergi
og sýndi hann öllum þá mynd
líka. Afi var líka mikill fugla-
áhugamaður og daglega, þegar
hann hafði heilsu, fór hann út á
Fitjar með brauð til að gefa álft-
unum og öndunum sem þar eru.
Hann var búinn að semja við bak-
ara bæjarins og fékk hjá þeim
brauð handa fuglunum. Ef hann
komst ekki þá fékk hann annan
til að gera það fyrir sig. Afi fékk
umhverfisverðlaun Reykjanes-
bæjar fyrir áralanga tryggð við
fuglana á Fitjum árið 2007. Hann
gaf líka smáfuglunum á veturna
og var alltaf mikið af fuglum í
kringum Tjarnargötuna. Okkur
eru minnisstæðar sögurnar um
álftina sem hann bjargaði úr ís-
brynju á Fitjum og af snjótitt-
lingnum sem kom ár eftir ár og
borðaði úr lófanum hans afa þeg-
ar hann flautaði á hann. Afi hafði
alltaf nóg að gera og kunni illa við
að sitja aðgerðalaus, hann átti
mjög erfitt með að viðurkenna að
hann væri til dæmis að leggja sig.
Hann stoppaði sjaldan lengi við á
hverjum stað og minnumst við
þess þegar amma var á lífi og þau
voru í kaffi hjá foreldrum okkar í
Baugholtinu og oftar en ekki var
afi kominn út í bíl langt á undan
ömmu og beið þar eftir henni.
Þegar við komum í heimsókn til
ömmu og afa þá settist hann að-
eins niður, fékk sér einn kaffi-
bolla og spjallaði við okkur og var
svo rokinn stuttu seinna til að at-
huga með garðinn, fuglana eða
bara fara á rúntinn. Afi var
mannglöggur og það var eins og
hann þekkti alla því hann kom
þannig fram við fólk, allir voru
jafnir fyrir honum. Nú kveðjum
við afa okkar og við vitum að nú
eru amma og afi sameinuð á ný.
Við erum þakklát fyrir þann tíma
sem við áttum með honum og
munum við varðveita minningu
hans í hjörtum okkar. Hvíldu í
friði, elsku afi okkar.
Þín afabörn
Guðjón Vilmar, Bryndís
Ásta, Róbert Arnar og
Jóhann Ingi.
Langafi Villi er dáinn. Okkur
þótti öllum einstaklega vænt um
langafa. Við eigum ljúfar og góð-
ar minningar frá jólunum heima
hjá ömmu og afa í Baugholti og
heima hjá honum og langömmu á
Tjarnargötunni en þangað var
alltaf svo gott að koma. Hann var
alltaf svo góður við okkur og vildi
okkur það besta. Hjá langafa
fékk maður alltaf ís og stundum
ekki bara einn, heldur tvo eða
jafnvel þrjá. Okkur langar að
minnast langafa okkar með fal-
legu ljóði:
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum
væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson)
Þín langafabörn,
Margrét Jóhanna, Viktoría
Hrund, Guðrún Rannveig,
Daníel Aron, Ragnar, Reynir,
Eyþór Ingi, Aþena Ósk, Eva
Lind, Andri Steinn og Aron
Ingi.
Þegar maður horfir um öxl, til
bernskuáranna í Keflavík, rifjast
upp margar góðar minningar.
Þessar góðu minningar eru ekki
hvað síst sprottnar af því að við
ólumst upp í ríkum og góðum fé-
lagskap stórrar fjölskyldu.
Megnið af okkar fjölmennu föð-
urætt bjó í Keflavík og almennt
var mikil samheldni og samgang-
ur innan fjölskyldunnar. Björg
Jóhannesdóttir föðursystir okkar
giftist árið 1945 Vilmari Guð-
mundssyni sem við kveðjum nú.
Björg og Vilmar byggðu sér hús,
Tjarnargötu 25 í Keflavík, og
bjuggu þar til dánardags. Villi
var sterkur persónuleiki og hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum og
málefnum. Hann lá ekki á skoð-
unum sínum og það var gaman að
ræða við hann um hvaðeina.
Hann var hafsjór af fróðleik og
hafði gaman af því að segja sög-
ur, sérstaklega af sjónum, en á
yngri árum vann hann bæði á
fiskveiðibátum og fragtskipum.
Svo var nú ekki beinlínis erfitt að
laða fram eina og eina veiðisögu
en Villi var stangveiðimaður af
Guðs náð. Villi unni náttúrunni
og dýrunum og sérstaklega fugl-
unum. Álftirnar á Fitjum voru
fuglarnir hans. Veturinn 1995 var
óþekkt að álftir hefðu vetursetu á
tjörnunum á Fitjum en þann vet-
ur fann Villi álft sem var meidd
og frosin í ísinn. Hann braut ísinn
frá álftinni, setti hana upp á gras-
ið, gaf henni brauð og annaðist
næstu daga. Um haustið var Villi
á ferð um Fitjar og sá álftina sem
hann hafði hjúkrað um veturinn.
Hún kom strax til hans og var nú
komin með fjóra unga og með
henni voru tvær álftir einnig með
unga. Upp frá þessu fór Villi á
hverjum morgni með fulla poka
af brauði frá bakaríunum og gaf
álftunum sem hefur fjölgað ár frá
ári á Fitjum. Nú þegar farfugl-
arnir hópast til landsins er það
trú okkar að þeir séu komnir til
að heiðra minningu Villa.
Björg og Villi voru einn af
hornsteinunum í tilveru okkar.
Þau voru skemmtilega ólík að
mörgu leyti en áttu samt svo vel
saman. Björg var hæglát kona en
Villi var alltaf mjög kvikur. Þau
vógu hvort annað upp. Hjálpsemi
þeirra og örlæti var einstakt og
hvenær sem hjálpar var þörf
voru þau mætt á staðinn. Þær
voru ófáar veislurnar sem þau
hjónin hristu fram úr erminni af
ótrúlegum myndarskap. Okkur
þótti alltaf einstaklega þægilegt
að koma heim til Bjargar og Villa
enda tóku þau alltaf á móti okkur
eins og höfðingjum. Það segir
kannski sitt að eitt okkar kaus að
gista brúðkaupsnóttina sína í
kjallaranum hjá Björgu og Villa,
frekar en í hótelsvítu. Þau hjón
voru klettur sem við reiknuðum
eiginlega aldrei með að gæti horf-
ið okkur sýnum. Það var okkur
harmur þegar Björg lést í desem-
ber 2006. Villi syrgði konu sína
mjög en hann var samt ekki sú
manngerð sem ber tilfinningar
sínar á torg. Nú hefur Villi einnig
hvatt þetta jarðlíf og þessi frá-
bæru hjón eru saman á ný. Það
eru vísast fagnaðarfundir og
nokkuð ljóst að pabbi okkar og
fleiri taka fagnandi á móti hon-
um. Það verður ljúft að komast í
pönnukökurnar hjá Björgu og
Villa þegar okkar tími kemur.
Þangað til verður þeirra sárt
saknað. Elsku Björg og Villi.
Takk fyrir allt.
Valgerður, Sigurbjörg,
Björg og Jóhannes.
Vilmar Guðmundsson
✝ Ása Beckfæddist í
Reykjavík 27. apríl
1948. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 16. apríl
2011.
Foreldrar Ásu
voru Árni Eyjólfur
Beck vélstjóri,
fæddur á Sóma-
stöðum í Reyð-
arfirði 12.10. 1919,
d. 17.10. 1981, og
Ásta Ólafsdóttir Beck, f. í
Reykjavík 15.11. 1921, d. 21.6.
2010. Foreldrar Árna voru Hans
Jakob Beck útvegsbóndi, f. 17.1.
1838, d. 29.11. 1920, og Mekkín
Jónsdóttir Beck, f.
11.5. 1883, d. 11.2.
1975. Foreldrar
Ástu voru Ólafur
Sigurðsson skip-
stjóri, f. 20.8. 1894,
d. 9.2. 1969, og Una
Þorsteinsdóttir, f.
7.10. 1896, d. 19.3.
1965. Systkini Ásu
eru: Ólöf Una Beck,
f. 1.11. 1952, og
Sveinbjörn Beck, f.
26.7. 1960, d. 6.3.
1979. Sonur Ólafar er Ulf Egill
Beck, f. 28.7. 1983, barnsfaðir
Björn Luthander.
Ása giftist hinn 20. júlí 1969
Jökli Jakobssyni, skáldi og rit-
höfundi, f. í Neskaupstað 14.9.
1933, d. 25.4. 1978. Sonur þeirra
er Magnús Haukur, f. 20.7.
1971. Dóttir Magnúsar er Þór-
unn Elín, f. 18.11. 1989, barns-
móðir Annika Walstrom. For-
eldrar Jökuls voru Hans Jakob
Jónsson prestur, f. 20.1. 1904, d.
17.6. 1989, og Þóra Ein-
arsdóttir, f. 12.9. 1901, d. 9.1.
1994.
Ása útskrifaðist úr Kvenna-
skólanum í Reykjavík 1965. Hún
starfaði um árabil hjá Rík-
isútvarpinu uns fjölskyldan
flutti til Svíþjóðar árið 1976.
Ása var búsett í Svíþjóð til sum-
arsins 2010, að hún flutti aftur
heim til Íslands.
Útför Ásu Beck fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
26. apríl 2011, og hefst athöfnin
kl. 15.
Hlýjar og góðar minningar
koma upp í hugann þegar ég
minnist Ásu Beck. Ég kynntist
Ásu 1969 á tónlistardeild Ríkisút-
varpsins við Skúlagötu, þar sem
hún vann við hlið móður minnar,
Else Snorrason. Þær urðu fljótt
miklar og góðar vinkonur, þrátt
fyrir mikinn aldursmun, en eins
og vinkona mömmu komst að
orði „Else var alltaf 17!“
Ása kom mikið á heimili
mömmu, svo bættist við litla fjöl-
skyldan, Jökull Jakobsson og
sonur þeirra Magnús Haukur.
Mamma var svaramaður í brúð-
kaupi Ásu og Jökuls ásamt
Magnusi Magnussyni sjónvarps-
manni, og er sonurinn skírður í
höfuðið á Magnúsi og Haukur
eftir föður mínum Hauki Snorra-
syni. Mamma elskaði þessa fjöl-
skyldu, það var mikill samgangur
og Magnús Haukur fékk strax
þann sess að vera barnabarn,
hann var augasteinn ömmu Elsu,
til jafns við önnur barnabörn.
Ég naut góðs af vinskap
mömmu og Ásu, við urðum góðir
vinir, hittumst oft bæði hjá
mömmu og í Garðbæ, heimili
Ásu og Jökuls, og á tónlistar-
deild þar sem ég var tíður gest-
ur. Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að þekkja Ásu, þessa fal-
legu stúlku með sitt fallega bros.
Hún var hlý og gjöful, skemmti-
leg og klár, góður og traustur
vinur. Eða eins og mamma sagði:
„Hún er svo kvikk, hún Ása!“
Ég sendi mínar innilegustu
samúðarkveðjur til Magnúsar
Hauks og Þórunnar og ég veit að
guð geymir Ásu Beck.
Kristín Hauksdóttir.
„Stelpur, það eru til ósóttir
miðar á Dramaten í kvöld, eruð
þið með?“
Við fórum í leikhúsið með Ásu.
Við drifum okkur alltaf þegar
hún bankaði, jafnvel með hálf-
tíma fyrirvara. Hún var leikhús-
kona enda gift Jökli leikskáldinu
okkar.
Við kynntumst í Stokkhólmi á
áttunda áratugnum og áttum
saman indælar stundir í
áhyggjuleysi og lífsþorsta. Héld-
um veislur á stúdentagarðinum í
Kungshamra með íbúum hverf-
isins. Ása var hrókur alls fagn-
aðar og ómissandi á slíkum
stundum. Hún var drifkraftur-
inn. Lagði á borð úti í garði.
Keypti inn og grillaði líka ef því
var að skipta. Fann réttu serv-
étturnar, diskana og allt passaði.
Allir voru velkomnir. Háir sem
lágir. Við nutum saman veður-
blíðunnar á sumrin og lögðum
land undir fót um nágrennið til
að skoða skóginn í Ulriksdal og
fara saman í bæinn á kaffihús.
Endalaust gátum við þvælst um
Stokkhólm og skoðað Gamla
Stan. Minningarnar sem við eig-
um frá þessum ferðum eru
ógleymanlegar.
Það var alltaf opið heima hjá
Ásu, ekki nokkrum manni var út-
hýst. Ef einhvern að heiman
vantaði gistingu var alltaf laust
herbergi hjá henni með uppbúnu
rúmi. Hún var snillingur í mat-
argerð og bauð í dýrlegar veisl-
ur. Hún var fyndin og orðheppin
og sagði svo skemmtilega frá að
gestirnir veltust um af hlátri.
Lífið lék ekki alltaf við hana.
Hún missti Jökul og eina bróður
sinn með stuttu millibili. En hún
kunni að bregðast við sorginni og
stóð alltaf hnarreist og sterk.
Þau Jökull eignuðust saman
soninn Magnús Hauk sem var
áberandi strákur í hverfinu okk-
ar Kungshamra. Fallegur og
kraftmikill drengur sem hjálpaði
öllum eins og Ása. Hann leitaði
uppi og fann týnda skó. Hljóp
um með krökkunum sem voru að
læra að hjóla og studdi við hjólið.
Þannig var hann einsog mamma
hans, góður og hjálpsamur.
Magnús eignaðist dótturina
Þórunni Elínu sem varð auga-
steinn ömmu sinnar og mikil vin-
kona. Við vitum að þær áttu sam-
an góðar stundir.
Þegar við fluttum heim til Ís-
lands vildum við hafa Ásu með
okkur, ætluðum að hitta hana í
hrauninu við Hafnarfjörð, í litla
Garðbæ, þar sem þau Jökull
bjuggu fyrst. En hún ætlaði að
koma seinna. Því miður náði hún
ekki að komast til okkar.
Við þökkum Ásu allar góðar
samverustundir og minningarn-
ar um hana munu ylja okkur.
Elín Snædal og Gyða
Gunnarsdóttir.
Ása Beck
Minn kæri föðurbróðir og
frændi Ásgeir H. Jónsson er far-
inn … áfram yfir í eilífðina þangað
sem við öll förum fyrr eða síðar.
Honum hefur örugglega verið
fagnað af foreldrum og systkinum,
sem öll eru farin.
Ásgeir var næstyngstur af
systkinunum frá Hraunum/
Lambanesreykjum í Fljótum í
Skagafirði.
Systkini Ásgeirs voru Guð-
mundur, Sigurlína, Snorri, Svavar
og Anna. Foreldrar þeirra voru
Sigríður Guðmundsdóttir og Jón
Sigmundsson.
Frá því ég man eftir mér sem
barn man ég vel eftir Ásgeiri
frænda. Hann var hóflegur í fram-
komu, dulur sem persóna, snyrti-
menni, stutt í grín og glens í góðra
vina hópi. Hljóðfæraleikari var
hann, sjálflærður fram í fingur-
góma. Mikill grúskari á sínum
yngri árum (sagði pabbi minn
mér) og seinna meir lærði hann
rafvirkni, sem þá kallaðist. Ásgeir
var mjög vandasamur til verka og
kom það sér vel í svona iðn sem
rafeindameistari þarf að hafa.
Hann gerðist rafveitustjóri í
Húnavatnssýslunni í allmörg ár
með aðsetur á Blönduósi.
Alltaf ef illa viðraði gat það haft
Ásgeir Hólm
Jónsson
✝ Ásgeir HólmJónsson fæddist
á Molastöðum í
Austur-Fljótum 4.
mars 1933. Hann
andaðist á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri fimmtu-
daginn 14. apríl
2011.
Útförin fór fram
frá Akureyrarkirkju
20. apríl 2011.
rafmagnsleysi í för
með sér, þá vissum
við að frændi hafði
mikið að gera úti í
stórhríðum eða
ofsaroki, að koma
lagi á línurnar eða
klifra upp í raf-
magnsstaurana og
þvíumlíkt, sem nú
heyrir sögunni til.
Vel er nú það.
Þá kom sér ákaf-
lega vel fyrir hann að keyra um á
blágræna Scout-jeppanum sínum
með gamla góða númeraspjaldinu
H-604. Á þessum árum kunni ég
öll bílnúmerin í sýslunni og var
ákaflega stolt yfir jeppanum hans
frænda, sem allir aðrir þekktu svo
vel líka. Allir þekktu Ásgeir
frænda og verkin hans.
Ásgeir átti fallega konu, hana
Guðrúnu sína, og tvö yndisleg
börn, Hauk og Huldu. Fjölskyldan
bjó á Árbrautinni á Blönduósi.
Þangað kom ég oft við í kaffisopa
og spjall með foreldrum mínum,
þá í „kaupstaðarferðum“. Þar var
alltaf ákaflega vel tekið á móti
okkur á heimili þeirra. Ég man
sérstaklega eftir öllum labbrabb-
tækjunum og talstöðvum, alls
konar símatækjum sem fylltu
augu forvitinnar sveitastúlku
(mín). Svo eignuðust þau sjónvarp
langt á undan okkur, sem var auð-
vitað mjög áhugavert og spenn-
andi.
Svona gæti ég lengi rifjað upp
gamlar og góðar minningar um
elskulegan frænda minn.
Ég kveð ástkæran frænda
minn með þakklæti fyrir gamalt
og gott og votta konu hans og
börnum og fjölskyldum þeirra
dýpstu samúð.
Ásdís Svavarsdóttir frá Öxl.