Morgunblaðið - 29.08.2011, Blaðsíða 21

að vinna á Hótel Eddu á Laug-
arvatni. Ég var kvíðin enda
þekkti ég engan en það breyttist
fljótt. Þú hafðir verið þarna áður,
þekktir til og hjálpaðir mér að
komast inn í þessa „fjölskyldu“
(ML-fjölskylduna). Mér var vísað
upp á gömlu vistina og þar fékk
ég mitt eigið herbergi. Ég held
ég hafi náð að sofa þar ein fyrstu
nóttina en svo var ég komin yfir
til þín. Við urðum strax mjög
góðar vinkonur en líka hálfgerð-
ar systur þar sem við bjuggum
saman þrjá mánuði á ári. Við vor-
um saman á Laugarvatni í að ég
held ein átta sumur eða tvö ár
þegar allt er tekið saman. Ég bjó
fyrst í Bretlandi þegar við kynnt-
umst og voru ófá bréfin frá þér
með FF-kveðju, Forever Fri-
ends. Þú lést svo útbúa hálsmen
fyrir okkur sem við bárum báðar
með stolti yfir góðum vinskap.
Á Laugarvatni var margt
brallað fyrir utan vinnuna. Við
fórum stundum út með dýnurnar
okkar og sængur og sváfum úti í
pásunum, það var æði. Við feng-
um okkur líka stundum malt og
appelsín þegar við vildum halda
smájól. Tónlist var alltaf ofarlega
hjá þér Hanna Lilja mín og á
þessum tíma var Stjórnin í miklu
uppáhaldi. Við sungum ófá lögin
saman og ekki skemmdi fyrir að
við gátum tekið dúett þegar „nei
eða já“-lagið var í Evróvisjón.
Þetta var bara gaman og hugur
minn er fylltur yndislegum minn-
ingum.
Þú komst síðast til mín fyrir
tæpum mánuði glöð og spennt yf-
ir næstu verkefnum í lífinu; fæð-
ingu tvíburanna, kaupa stærri bíl
og jafnvel hús. Ég á bágt með að
trúa þessum raunveruleika eins
og flestir að þitt fallega bros, lífs-
gleði þín og kraftur sé slokknað-
ur. Hvað tekur við verður tíminn
að leiða í ljós. Gísli, mamma þín,
pabbi þinn, Sigga systir þín,
Siggi bróðir þín og auðvitað
börnin þín öll eiga erfitt verkefni
fyrir höndum en með þinni leið-
sögn og í þínum anda tekst þeim
það.
Takk fyrir allt og allt, ég mun
sakna þín og mun segja börnun-
um þínum skemmtilegar sögur
um þig elsku vinkona. Hvíl í friði.
FF,
Hrönn S. Steinsdóttir.
Hanna Lilja kom inn í líf okkar
á aðventu fyrir um tveimur ára-
tugum. Ég hafði auglýst eftir
heimilishjálp fyrir jólin og það
var mikil gæfa að þessi dugnað-
arstúlka skyldi rata til okkar. Ég
gleymi aldrei hvernig hún vatt
sér í störfin í fyrsta sinn sem við
hittumst. Það var heilsað glað-
lega og síðan hófst hún handa.
Aldrei þurfti að segja henni til
eða gera athugasemdir. Hún kom
reglulega og fljótlega varð hún
einnig barnapía heimilisins.
„Ekkert mál“ var hennar við-
kvæði. Hún gætti barnanna okk-
ar hvort sem var um kvöld eða
helgar og vann strax hjörtu
þeirra: „Hanna Lilja er best“ var
einkunnin sem hún fékk hjá
þeim.
Við fylgdumst með Hönnu
verða stúdent, mennta sig áfram,
bæði í Noregi og hér heima, gift-
ast honum Gísla og eignast börn-
in. Alltaf brosandi og svo ótrú-
lega dugleg og mikill forkur.
Að fá andlátsfregn Hönnu
Lilju var óvænt og hræðilega
sárt. Við kveðjum líka Valgerði
Lilju litlu með trega yfir að fá
ekki að kynnast henni og biðjum
þess að Sigríður Hanna nái
heilsu og þroska.
Fjölskyldan á Leirutanga
þakkar fyrir allar góðar minning-
ar og sendir Gísla, börnunum og
öllum á Minna Mosfelli dýpstu
samúðarkveðjur.
Anna Guðný
Guðmundsdóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Hönnu Lilju Valsdóttiur
og ValgerðiLilju Gísladótti-
ur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. ÁGÚST 2011
✝
Innilegar þakkir til ykkar allra sem sýnduð
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
ÓSKARS ÁGÚSTSSONAR
íþróttakennara
á Laugum,
Suður-Þingeyjarsýslu.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki hjúkrunarheimilisins
Sunnuhlíðar í Kópavogi.
Elín Friðriksdóttir,
Ágúst Óskarsson, Helga Sigurðardóttir,
Hermann Óskarsson, Karín M. Sveinbjörnsdóttir,
Knútur Óskarsson, Guðný Jónsdóttir,
Una María Óskarsdóttir, Helgi Birgisson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Dórotheafæddist í
Holtakotum í Bisk-
upstungum 21.
febrúar 1932 og
ólst þar upp.
Dórothea lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli 16.
ágúst 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Jónasína
Sveinsdóttir f.
21.2. 1890, d. 13.10. 1967 og
Einar Jörundur Helgason, f.
7.6. 1896, d. 20.2. 1985, bændur
í Halakoti og síðar Holtakotum
í Biskupstungum. Systkini:
Helgi Kristbergur f. 7.10. 1921,
d. 26.7. 2004, Ragnhildur f.
7.11. 1922, Ingigerður f. 27. 2.
1924, d. 25.11. 2006, Málfríður
Heiðveig, f. október 1926 en
lést á öðru ári, Hlíf, f. 19.11.
1930.
Dórothea giftist 26.6. 1954
Herði Bergmann, kennara og
rithöfundi, f. 24.4. 1933. Börn
hún við að leiðbeina í handa-
vinnu og stjórna tómstunda- og
félagsstarfi á Droplaugar-
stöðum. Dórothea var virk í fé-
lagsstarfi leiðbeinenda og
stjórnenda í öldrunarþjónustu
og einnig lagði hún Menning-
ar- og friðarsamtökum ís-
lenskra kvenna lið og sat í
stjórn félagsins um skeið.
Dórothea var hagmælt, hag-
virk og hafði yndi af söng. Hún
tók þátt í margs konar kór-
starfi, söngferðum og kóra-
mótum heima og erlendis. Í
fyrstu söng hún með Alþýðu-
kórnum, Árnesingakórnum í
Reykjavík og Maíkórnum og
frá 1968 til 1997 söng hún með
Söngsveitinni Fílharmóníu og
sat í stjórn kórsins 1983-1988,
þar af sem formaður í þrjú ár.
Á seinni árum var hún með
Senjorítum Kvennakórs
Reykjavíkur, Kór Félags eldri
borgara og Kirkjukór Grafar-
holtssóknar og reyndist henni
sárt að neyðast til að yfirgefa
góðan félagsskap og hugðar-
efni sín vegna heilsubrests síð-
ustu árin.
Útför Dórotheu fer fram frá
Guðríðarkirkju í Grafarholti í
dag, 29. ágúst 2011, og hefst
athöfnin klukkan 15.
þeirra eru: Hall-
dóra Björk, f. 21.3.
1953, Atli, f. 31.12.
1958, Jóhanna, f.
26.6. 1963 og
Helga Lilja, f. 7.11.
1967. Barnabörnin
eru tíu og barna-
barnabörn átta.
Dórothea lauk
landsprófi frá Hér-
aðsskólanum að
Laugarvatni 1952
og stúdentsprófi frá öld-
ungadeild Menntaskólans við
Hamrahlíð 1977, stundaði nám
við félagsvísindadeild Háskóla
Íslands í tvö ár og sótti mörg
námskeið og mót tengd starfi
sínu og hugðarefnum. Auk
húsmóðurstarfa vann Dórot-
hea sem aðstoðarmaður fé-
lagsráðgjafa á Kleppsspítala
1972-80, við iðjuþjálfun á
Hvítabandinu 1980-86, síðan á
dagvistunarheimilinu Hlíðar-
bæ og á Stuðlaseli – sambýli
fyrir fatlaða, og loks starfaði
Við Hörður bróðir settumst á
menntaskólabekk á Laugarvatni
fyrir sextíu árum eða svo. Þetta
var einkynja bekkur, tómir
strákar vaðandi uppi með
mannalæti af ýmsu tagi – þang-
að til Dóra kom til sögu, Dórót-
hea bóndadóttir úr Holtakotum,
en hún var þá í Héraðsskól-
anum. Hún var fyrsta kærastan
sem vildi við einhverjum okkar
líta, það er að segja Herði.
Þessu tókum við hinir í fyrstu
með dári og spéi sem Dóra
sneri fljótlega sér og okkur öll-
um í vil með því að sníða af okk-
ur fláttskap og grófheit og siða
okkur eins og hægt var með
mildi sinni, kímni og góðvild.
Hún varð ekki aðeins ástin
heillaríka í lífi bróður míns held-
ur og þá þegar eins og kærasta
okkar allra. Og einhvern slíkan
sess skipaði hún síðan í hverjum
þeim hópi sem hún varð hluti af.
Það mátti ég vita flestum öðrum
betur, því jafnan var stutt á
milli fjölskyldna okkar bræðra.
Hér skal það ekki tíundað
hvað mágkona mín vann á far-
sælli ævi og hve vel hún var
verki farin. Hvort heldur við að
ala upp ágæt börn, hlúa að gam-
almennum, rækta garð sinn,
smíða og sauma góða gripi,
setja saman ljúfar eða skondnar
vísur og syngja í mörgum kór-
um – en tónvís var Dóra fram í
tær og fingur. Allt er það meira
en umtalsvert. En þótt vel sé
hverri skyldu sinnt og mann-
eskju margt til lista lagt verður
þó ein list öllum dýrmætari þeg-
ar horft er yfir hennar æviferil.
Það er sú veflist sem mótar
samskipti hennar við aðra, listin
að þræða saman hlutskipti sitt
og annarra svo um muni til
góðra hluta.
Okkur finnst heimurinn ein-
att heimskulega grimm óreiða,
fullur af duttlungafullu rang-
læti. Og það væri hann – ef ekki
væru innan seilingar þær mann-
eskjur sem með nærveru sinni
trufla myrkrið allt um kring,
greiða fyrir því að það skásta í
okkur hafi framgang, blása í
glæður vonar um jákvætt sam-
hengi sem við getum gengið inn
í. Dóra var ein af þessum dýr-
mætu grönnum og vinum, sem
við tökum stundum ekki nóg-
samlega eftir vegna þess að þau
eru lítt frek til athygli. Hún
setti upp sinn lífsvef úr þráðum
gæsku og umhyggju, umburð-
arlyndis og réttlætiskenndar,
kímni og hlýju og sló hann með
sínu milda brosi alla sína daga,
allt frá því við vorum unglingar
í skóla þar til Dóra lagði af stað
út úr heiminum – og var einnig
þá sjálfri sér lík: tók erfiðum
sjúkdómi án þeirrar beiskju sem
honum einatt fylgir.
Við þökkum fagra samfylgd –
og hafi Hörður bróðir einnig
þökk okkar fyrir dæmafáa um-
hyggju sem hann veitti Dóru
okkar allra í veikindum hennar.
Verði henni moldin létt sem fið-
ur.
Árni J. Bergmann.
Kær mágkona og svilkona er
látin eftir þung veikindi. Minn-
ing um fyrsta fund okkar er enn
ljóslifandi eftir tæplega 60 ár.
Strákur í Keflavík tók reiðhjól
sitt og fylgdist með komu rút-
unnar úr Reykjavík sem flutti
Dóru á fund fjölskyldu Harðar.
Það var eftirvænting yfir þessu.
Svo kom hennar milda og góð-
lega bros og lágur hlátur. Fyrir
stráksa þýddi tilkoma Dóru
fljótlega ný kynni og dvöl með
fjölskyldu hennar í Biskups-
tungum, ný reynsla, víðari sjón-
deildarhringur en í gamla bæn-
um í Keflavík og ný tengsl við
náttúru og samfélag. Síðar
fylgdi umönnun skólapilts af
Suðurnesjum á heimili þeirra
Harðar í Reykjavík sem hér er
þakkað fyrir. Baklandið í Tung-
unum var henni mikilvægt og
ætíð ofarlega í huga. Þar reisti
hún fjölskyldunni bústað við
gömlu réttirnar við Tungufljót.
Dóra var afar traust og hlý
manneskja, fjölskyldu sinni og
börnum mikils virði og okkur
öllum sem nærri stóðum. Yf-
irbragðið var rólegt og yfirveg-
að og þannig gengið að hverju
nýju viðfangsefni. Þessi hlýja
nærvera og viðmót gerði nýjum
fjölskyldumeðlimum og vinum
auðvelt að tengjast henni og
njóta sín. Áhugamál Dóru
beindust að tónlist, einkum
söng, og var hún virkur þátttak-
andi í kórstarfi á meðan kraftar
entust og formaður í sumum
þeirra; hún var handverksmann-
eskja, jafnvíg á hannyrðir og
smíðar.
Við fráfall hennar erum við
sem hana þekktum fátækari og
skynjum þá breytingu sem orðið
hefur. Herði, börnunum og fjöl-
skyldum þeirra sendum við inni-
legar samúðarkveðjur.
Með kærri þökk.
Stefán, Helga Hrönn og
fjölskylda.
Þegar ég komst til vits og ára
eins og stundum er sagt fór ég
smátt og smátt að átta mig á því
að það er ekkert gefið mál að
allir eigi stóra fjölskyldu, hvað
þá góða og samheldna fjöl-
skyldu. Nú fer fækkandi systk-
inum foreldra minna og við
kveðjum í dag yngri systur
mömmu.
Það var fastur liður þegar ég
ferðaðist suður á land barnung
til að fara í sveit í Tungunum að
þá tók Dóra frænka á móti mér
í Reykjavík, hýsti mig og kom
krakkanum í rétta rútu eða
flugvél eftir því hvort ég var að
koma eða fara. Hún var líka sú
frænkan sem oftast kom í ferða-
lög alla leið til Akureyrar með
fjölskylduna í heimsóknir til
okkar. Hún átti það reyndar
líka til að aðstoða þá mömmu
örlítið við uppeldið og maður
var kannski minna hrifinn af því
stundum þó að mér hafi verið
fullljóst að allt var það af vel-
vilja og væntumþykju. Svo
þroskaðist ég smátt og smátt og
fullorðnu frænkurnar urðu ekki
bara frænkur heldur líka vin-
konur sem alltaf var yndislegt
að hitta og umgangast þó að
stundum liði langur tími á milli
samfunda. Þær deildu með mér
áhuga á handverki margskonar
og ekki var nú leiðinlegt að einu
sinni náðum við því að vera allar
saman, ég, mamma og systur
hennar þrjár að sýna á Hrafna-
gilshátíð. Alveg var líka óborg-
anlegt að sitja úti í horni og láta
lítið fyrir sér fara þegar þær
sátu allar fjórar saman á spjalli
og rifjuðu upp gamla tíma, allar
með kímnigáfu í besta lagi og
stálminnugar á sögur og við-
burði þó að þær myndu raunar
sumt á mismunandi vegu og
þurfti þá sitthvað að leiðrétta.
Það var hægt að veltast um af
hlátri yfir þeim þá.
Þær kunnu allar ógrynni af
kvæðum og söngvum og rifjuðu
upp að þegar þær voru að læra
úr útvarpinu lög og texta, þá
dugði að heyra flutninginn einu
sinni.
Nú síðustu árin hvarf Dóra
smátt og smátt frá okkur og það
var vont að horfa á það en þrátt
fyrir það var hún áfram hlý og
jákvæð þegar ég sá hana síðast
og þannig minnist ég hennar.
Elín Kjartansdóttir.
Við viljum með fáeinum orð-
um minnast Dóru frænku eins
og við kölluðum hana alltaf.
Dóru höfum við þekkt alla tíð,
hún var gift Herði föðurbróður
okkar og við vorum tíðir gestir
hjá fjölskyldu þeirra, einkum á
yngri árum.
Dóra var ein þeirra einstöku
manneskja sem best hæfir að
lýsa sem holdtekju gæskunnar
og góðseminnar. Maður heyrði
aldrei Dóru atyrða nokkurn
mann eða segja neitt í nei-
kvæðnistón um neinn. Það var
alltaf gott að hitta hana og fá
hlýlegt faðmlag og klapp á kinn,
líka eftir að sjúkdómurinn var
farinn að setja mark sitt á líf
hennar því alltaf var hún Dóra
frænka samt jafn elskuleg og
falleg.
Okkar hugheilustu samúðar-
kveðjur til Harðar, Dóru Bjark-
ar, Atla, Jóhönnu, Helgu Lilju
og allra afkomendanna.
Blessuð sé hlý og falleg minn-
ing um góða manneskju.
Olga og Anna.
Snorri og Védís,
Mig langar í örfáum orðum
að minnast söngsystur minnar
og vinkonu, Dórótheu Einars-
dóttur, sem í mínum huga og
munni var alltaf Dóra.
Okkar kynni hófust í Söng-
sveitinni Fílharmóníu og við
höfðum ekki sungið saman mörg
ár þegar ég fann að hjörtu okk-
ar slógu ekki í ósvipuðum takti.
Við áttum gott og skemmtilegt
samstarf í kórnum og einkum í
sambandi við 25 ára afmælishá-
tíðahöld hans 1985 en þá var
Dóra formaður kórsins.
1994 vorum við þátttakendur
í fyrstu utanlandsför Söngsveit-
arinnar til Norðurlanda. Þá
héldum við mest hópinn Dóra,
ég og Guðrún Reynisdóttir,
nokkuð jafnaldra allar og með
þeim elstu í kórnum. Ég minnist
glaðrar stundar í „Stúdenta-
lundinum“ rétt við Ráðhúsið í
Ósló þar sem við sömdum í sam-
einingu gamanbréf til Selmu
Samúelsdóttur, söngsystur sem
heima sat.
Sameiginlegur áhugi okkar
hjóna og þeirra Dóru og Harðar
var bygging sumarbústaða þar
sem eigin hugvit og handafl
kom töluvert við sögu. Ekki lét-
um við þægindaleysi svo sem
vatns- og rafmagnsleysi mikið á
okkur fá fyrstu árin. Þægindi
jukust smám saman og ég man
hvað Dóra hló dátt þegar hún
var að segja mér frá vatns-
hrútnum sem komið var upp við
bústað þeirra. Nokkrum sinnum
komum við hjón í bústað þeirra
og þau í okkar.
Gaman var að spjalla við
Dóru hvort sem var augliti til
auglitis eða í síma. Glaðan og
léttan hlátur hennar heyri ég í
huganum þegar við töluðum um
eitthvað fyndið og skemmtilegt
sem oftast var.
En minnisstæðast af öllu var
brosið hennar ljúfa sem yljaði
öllum í návist hennar og mun
hafa haldist til hinsta dags.
Ég þakka ljúf og skemmtileg
kynni um áratuga skeið og tel
mig ríkari hér á jörð að hafa átt
Dóru að söngsystur og vinkonu.
Við Sigurður sendum Herði,
börnum þeirra og fjölskyldum
innilegar samúðarkveðjur.
Anna María Þórisdóttir.
Kær vinkona mín – Dóra hef-
ur kvatt. Hugurinn hvarflar til
baka – við erum ungar stúlkur á
Laugarvatni – lífið leikandi létt
– endalausir skemmtidagar. Í
skólanum – á heimavistinni,
strákar, ást og sæla – svífandi
yfir og allt um kring. Með okkur
Dóru, þennan vetur á Laugar-
vatni , tókst djúp og einlæg vin-
átta sem entist ævina út. Við
vorum samstiga á lífsleiðinni,
hjónaband – barneignir – upp-
eldi – heimavinnandi – útivinn-
andi – ömmur og langömmur.
Já, ánægjulegar samverustundir
áratugum saman, við vinkonurn-
ar eða með fjölskyldunum okk-
ar. Barnahópurinn varð stór –
Dóra eignaðist fimm börn og ég
fjögur. Mikil hamingja – ekki
síst þegar barnabörnin fóru að
bætast við.
Dóra var sveitarstúlka – kát
– róleg – yfirveguð – handlagin
og mjög söngelsk. Hún var öfl-
ug í kórastarfi og naut þess
innilega að syngja og njóta tón-
listar. Trygg og trú sínum – fal-
leg, hlý og gefandi. Eiginmann-
inum, honum Herði Bergmann,
kynntist hún einmitt veturinn
góða á Laugarvatni. Milli þeirra
ríkti ást og virðing í blíðu sem
stríðu.
Dóra, þessi skýra og vel
gefna kona, hvarf frá ástvinum
sínum í hinn miskunnarlausa
heim minnisleysis. Þá kom
Hörður maðurinn hennar sterk-
ur inn. Hörður umvafði sína
konu hlýju og ástúð – stundaði
hana af einstakri nærgætni til
síðasta dags.
Dóra var gleðinnar barn –
það fylgdi henni birta hvar sem
hún kom með brosið sitt blíða.
Ég þakka minni elskulegu
vinkonu fyrir dýrmæta, langa
samferð.
Guð geymi Dóru vinkonu
mína, Guð veri með eiginmanni
hennar og afkomendum þeirra.
Ásg. Birna Björnsdóttir.
Við Dóra kynntumst fyrir
meira en hálfri öld því menn-
irnir okkar voru bestu vinir.
Ég minnist þess hvað Dóra
var geislandi glöð þegar við eitt
haustið héldum í ferðalag til
móts við vinina tvo eftir uppgrip
sumarsins. Það var á morgni
lífsins.
Dóra og Hörður voru einstak-
lega gestrisin hjón og góð heim
að sækja. Leiðir okkar fléttuð-
ust saman af margvíslegu til-
efni.
Dóra var söngelsk hagleik-
skona með hlýjar hendur og
hýrlegt bros, sem náði til augn-
anna.
Hún var náttúruunnandi og
lét drauminn rætast um bústað í
sveitinni sinni, Tungunum.
Þangað var gaman að koma.
Aldamótaárið létum við Dóra
verða af því að fara í flúðasigl-
ingu á Hvítá og þess ævintýris
minntumst við með nokkru
stolti. Dóru skorti aldrei kjark.
Á kveðjustund er efst í huga
þakklæti fyrir órofa tryggð og
vináttu og allar góðu samveru-
stundirnar.
Við fjölskyldan sendum Herði
og ástvinum öllum hjartans
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Dórotheu
Sveinu Einarsdóttur.
Rannveig Jónsdóttir.
Dórothea Sveina
Einarsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Dórotheu Sveinu Ein-
arsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.