Líf og list - 01.02.1951, Blaðsíða 19

að það er eitthvað undurblítt í eðli hans.
Hann er listmálari, en ég hef oft óskað
þess, að hann ákvæði að gcrast rithöf-
undur. Hann segir frá af miklum skiln-
ingi, en það er enginn snillibragur á
málverkum hans.
Nú, — konan frá Iowa bjó í húsinu í
vcsturborginni og kom heim úr mið-
horginni á kvöldin. Hún var í sjón eins
og þúsundir annarra kvcnna, scm dag-
lcga ber fyrir augu manns á strætun-
um. Það var einungis eitt, sem greindi
hana frá öðrum konum í mannhafinu;
hún var lítið eitt hölt. Hægri fóturinn
Var ofurlítið vanskapaður, og hún stakk
við. í þrjá mánuði átti hún hcima í hús-
•nu — ein kvenna, að undantekinni
Iciguscljunni — og þá fór návist henn-
ar að snerta tjlfinningar karlmannanna
* húsinu.
Karlmennirnir sögðu allir það sama
um hana. Þegar þcir mættust í forstof-
unni, hinkruðu þcir við, hlógu og pískr-
nðu. „Hana vantar clskhuga," sögðu
þeir og drápu tittlinga. „Hún veit
hannske ekki af því, en það er elskhugi,
senr hún þarfnast.“
Sá, sem kunnugur er Chicago og
harlniönnunum í Chicago, mundi telja,
að auðvelt væri að fullnægja slíkri þörf.
Eg hló, þegar vinur rninn — LeRoy
heitir hann — sagði mér söguna; en
hann hló ekki. Hann hristi höfuðið.
»Pað var alls ekki auðvelt," sagði liann.
»Af þessu væri engin saga, ef málið
hefði legið svona ljóst fyrir.“
LcRoy reyndi að útlista það fyrir mér.
»í hvert sinn, sem karlmaður kom ná-
tagt hcnni, komst hún öll í uppnám,“
sagði hann. Menn brostu og töluðu við
hana. Þeir buðu hcnni til kvöldverðar
°S > leikhús, cn ekkert gat fcngið hana
þess að ganga úti mcð karlmanni.
Hun fór aldrei út á kvöldin. Þcgar cin-
hvcr karlmannanna stöðvaði hana í for-
oyrinu og reyndi að tala við hana, varð
hun niðurlút og skundaði til hcrbergis
s,ns. Eitt sinn bar það við, að ungur
huðarþjónn, sem átti þar heima, bauð
henni að setjast hjá sér á þrepunum
fynr framan húsið.
LÍF og LIST
Hann var tilfinninganæmur piltur og
tók um höndina á henni. Þegar hún
fór að kjökra, varð hann dauðhræddur
og reis á fætur. Hann lagði höndina á
öxl hennar og reyndi að skýra málið
fyrir henni, en við sncrtingu fingra hans
nötraði hún af ótta frá hvirfli til ilja.
„Látið mig vera,“ volaði hún, „sncrtið
mig ckki!“ Hún fór að hljóða, og fólk,
sem átti lcið þar hjá, nam staðar til
þess að hlusta. Búðarþjónninn varð
skelfingu lostinn og hljóp til herbergis
síns. Hann læsti að sér og stóð á hleri.
„Þctta er hrekkur," sagði hann. „Hún
er að reyna að stofna til vandræða! Ég
gcrði hcnni ckki ncitt. Þetta var bara
tilvdjun, og hvað ætli það hafi gert til?
Ég kom rétt aðeins við handlegginn á
henni með fingrunum."
LcRoy er víst búinn að tala við mig
tíu sinnum um kynni sín af Iowa-kon-
unni í húsinu í vesturborginni. Karl-
mcnnirnir fóni að leggja fæð á hana.
Þó að hún kærði sig ekkert um að hafa
neitt saman við þá að sælda, lét hún
þá ekki í friði. Hún hélt áfram að finna
upp á margvíslegum aðfcrðum, sem
vöktu andúð þeirra á hcnni. Þegar hún
stóð nakin í baðherberginu, þar scm
karlmennirnir gengu upp og niður, hafði
hún dyrnar nærri hálfopnar. í setstof-
unni á fyrstu hæðinni var legubekkur,
og þegar karlmennirnir voru þar niðri,
bar stundum svo við, að hún kom inn
og slcngdi sér niður á hann fyrir aug-
unum á þeim, án þcss að mæla orð frá
vörum. Hún lét hvílast á legubckkn-
um með hálfopinn munninn. Hún starði
upp í loftið. Allur líkami hennar virt-
ist bíða eftir einhverju. Návist hennar
mettaði andrúmsloftið ! stofunni. Mcnn-
irnir, scm stóðu í kring, létust ekki sjá
ncitt. Þeir töluðu hátt. Þeir fóni lijá
sér og tíndust út, einn á fætur öðrum.
Kvöld eitt var konunni skipað að
hverfa burt úr húsinu. Einhver, ef til
vill búðarþjónninn, hafði talað við hús-
móðurina og hún gengið til verks á
samri stund. „Ég vildi langhelzt, að
þér færuð strax í kvöld,“ heyrði LcRoy
gömlu konuna segja. Hún stóð á gang-
inum fyrir framan herbergi Iowa-kon-
unnar. Rödd húsmóðurinnar klingdi um
allt húsið.
LeRoy Hstmálari cr hár og grannuf,
og hann hefur lifað fyrir hugsjónir. Á-
stríður heila hans hafa glcypt ástríður
holdsins. Tekjur hans eru af skornum
skammti, og hann hefur aldrei kvænzt.
Ef til vill hefur hann aldrei átt unnustu.
Hann cr ekki sneiddur holdlegum hvöt-
um, en hann hefur aldrei látið stjóm-
ast af hvötunum.
Kvöldið, sem Iowa-konunni var skip-
að að hverfa úr húsinu í vesturborginní,
beið hún, þangað til hún hélt, að hús-
móðirin væri farin niður, cn þá gekk
hún inn í herbergi LeRoys. Þetta var
um áttaleytið, og hann sat við glugg-
ann og las í bók. Konan drap ekki á
dyr, hcldur opnaði fyrirvaralaust. Hún
sagði ckki ne.itt, en hraðaði sér yfir
gólfið og kraup við fætur honum. Le-
Roy sagði, að vcgna bæklaða fótarins
hefði göngulag hennar minnt á særðan
fugl, að cldur hefði brunnið úr augum
hennar, og hún hefði gripið andann á
lofri. „Taktu mig,“ sagði hún, lét höf-
uðið hvíla á hnjám hans og titraði eins
og hrísla. „Taktu mig fljótt. Einhvcm-
tma verður þctta að gerast. Ég þoli
ckki þessa bið. Þú vcrður að taka mig
undir eins.“
Þú getur reitt þig á, að LeRoy komst
í rnikinn vanda af þessu öllu saman.
Mér hefur skilizt af sögusögn hans, að
hann hafi varla tekið eftir konunni fyrr
cn þetta kvöld. Ég býst við, að engum
karlmannanna í húsinu hafi staðið jafn
hjartanlega á sama um hana og honum.
Það gerðist dálítið í herbcrginu. Hús-
móðirin elti konuna, þegar hún hljóp
til LcRoys, og konurnar tvær voru and-
spænis honum. Konan frá Iowa kraup
titrandi og óttafull við fætur honum.
Húsmóðirin var sárreið. Lciftursnögg
hugsun stjórnaði úrræðum LeRoys.
Hann varð fyrir innblæstri. Hann tók
í öxlina á knékrjúpandi konunni og
hristi hana f ákafa. „Stilltu þig nú,“
sagði hann fljótt. „Ég stend við heit
mitt.“ Hann sneri sér að húsmóðurinni
1»