Líf og list - 01.02.1951, Blaðsíða 20

og brosd. „Við crum heitbundin,"
mælti hann. „Við höfum vcrið ósátt.
Hún kom hingað til þcss að vera ná-
laegt mér. Hún hefur vcrið lasin og
æst í skapi. Ég mun flytja hana héðan.
Blessaðar, takið yður þctta ckki nærri.
Ég mun flytja hana héðan.“
Þegar konan og LeRoy voru komin
út úr húsinu, hætti hún að gráta og
stakk hendinni undir arm hans. Ótti
hcnnar var allur á bak og burt. Hann
Útvegaði henni herbergi í öðru húsi, og
síðar fóru þau saman út í skcmmtigarð
pg settust á bekk.
# # #
Allar frásagnir LeRoys af þessari
konu styrkja trú mína á því, sem ég
sagði við manninn, daginn sem við vor-
um uppi í fjöllunum. Það cr engum
hent að voga sér út á lífsbraut annars.
Hann og konan töluðu saman á bckkn-
um fram að miðnætti, og hann hitti
hana og talaði við hana margsinnis cft-
ir þetta. Það dró engan dilk á eftir sér.
Hún fór aftur, að ég hygg, tjl heim-
kynnis síns í vesturríkjunum.
Konan hafði kcnnt hljóðfæraslátt þar
vestra. Hún var ein af fjórum systrum,
er allar stunduðu sams konar starf og
voru aliar, scgir LcRoy, mjög færar í
sinni grein. Faðir þcirra hafði dáið, áð-
ur en elzta stúlkan varð tíu ára, og
móðir þeirra fimm árum síðar. Systurn-
ar áttu hús og garð.
Eins og gefur að skilja, gct ég ekki
vitað, hvernig ævi kvennanna var hátt-
að, en að cinu má þó ganga sem gefnu
— þær töluðu einungis um kvcnlega
hluti og hugsuðu cinungis um kvenlega
hluti. Engin þcirra átti nokkru sinni
elskhuga. Svo árum skipti kom eng-
inn karlmaður nálægt húsinu.
Aðeins ein þeirra, sú yngsta, sem kom
til Chicago, leið sýnilcga fyrir hinar
einhliða kvenlegu lífsvenjur þcirra. Þær
fcngu einhvcrn veginn á hana. Á hverj-
um einasta degi kenndi hún yngismeyj-
um hljóðfæraslátt frá morgni til kvölds
og fór síðan hcim til kvcnnanna. Þegar
hún var tuttugu og fimm ára byrjuðu
hugsanir hennar og draumar að snúast
um karlmenn. Allan guðslangan dag-
inn og allt kvöldið talaði hún við kon-
ur um kvenlegá hluti, cn samtímis
brann henni í brjósti örvæntingarfull
þrá cftir ástum karlmanns. Hún fór til
Chicago í þcim vænduni. LeRoy skýrði
ástand hcnnar í þessu efni og hina kyn-
lcgu hcgðan hcnnar í vcsturborgarhús-
inu mcð því að scgja, að hún hcfði
hugsað of mikið, cn aðhafzt of lítið.
„Lífsorka hennar sundraðist,“ útlistaði
hann. „Hún fékk ckki öðlazt það, sem
hún þráði. Lífsorka hcnnar gat ckki
fundið hina réttu útrás. Þcgar hún gat
ckki fundið réttu leiðma, lcitaði hún
út annars staðar. Kynhvötin altók lík-
ama hennar. Hún smaug í gegnum
hvcrja taug hcnnar. Að Iokum varð
hún ímynd kynhvatarinnar, varð sam-
þjöppuð, ópersónubundin kynhvöt. Sér-
stök orð, sncrting karlmannshandar,
stundum bara það eitt að sjá mann
ganga framhjá á strætinu, fékk einhvern
vcginn á hana.“
# * #
I gær hitti ég LeRoy, og hann ræddi
aftur við mig um konuna og hin cin-
kcnnilcgu og hræðilcgu örlög hennar.
Við gengum f skemmtigarðinum hjá
vatninu. Á göngu okkar birtist mynd
konunnar þrásinnis í huga mér. Og mér
datt dálítið í hug.
„Þú hefðir átt að vcrða elskhugi
hennar,1' sagði ég. „Það hefði ekki verið
frágangssök. Hún var ckkert hrædd við
VlS-“
LcRoy nam staðar. Honum fór cins
og lækninum, sem var svo sannfærður
tim hæfileika sinn til þcss að blanda
sér inn í lff annarra; hann varð reiður
og gífuryrtur. Hann einblíndi á mig
dryklanga stund, og síðan kom fyrir
undarlegt atvik. Orðin, scm hinn mað-
urinn sagði á rykuga þjóðvcginum uppi
í fjöllunum, komu fram á varir LeRoys
og voru cndursögð. Það vottaði fyrir
hæðnisdráttum í munnvikunum á hon-
um. „En hvað við crum skarpir. En
livað við crum fljótir að átta okkut á
hlutunum," sagði hann.
Rödd unga mannsins, sem gekk við
hlið mér í skemmtigarðinum hjá vatn-
inu, gcrðist hávær. Ég skynjaði lífs-
þrcytuna, scm þjáði hann. Svo hló hánn
og sagði hægt og stillilega: „Það er
ekki svo einfalt. Þegar maður þykist
viss í sinni sök, á maður á hættíl að
glata hinni rómantísku fegurð lífsins.
Þér sést yfir mcrg málsins. Ekkcrt i
lífinu vcrður útkljáð svo örugglcga.
Konan var — sjáðu til — ejns og ungt
tré, sem klifrandi sknðgróður þjakar.
Það, scm umvafði hana, hafði firrt hana
ljósinu. Hún var skrípamynd, á santa
hátt og nrörg tré í skóginum cru skrípa-
myndir. Vandamál hennar var svo erf-
itt viðfangs, að hugsunin um það hcf-
ur gerbreytt lífi mínu. I fyrstu var eg
eins og þú. Ég þóttist alveg viss í mihm
sök. Ég hélt, að ég mundi verða elsk-
hugi hennar og Ieysa vandann.“
LcRoy sncri við og gekk spölkorn fra
mér. Svo kom hann aftur og tók i
handlegginn á mér. Hann varð inni-
Iega cjnlægur. Rödd lians titraði: „Hun
þarfnaðist clskhuga, já, þar höfðu karl-
mennirnir í h'úsinu rétt fyrir sér,“ sagði
hann. „Hún þarfnaðist clskhuga, og
þó var það raunar ckki elskhugi, scm
hana vantaði. Þörfin fyrir elskhuga var,
þegar öll kurl komu til grafar, algert
aukaatriði. Hún þarfnaðist ástar, varan-
legrar, umburðarlyndrar ástar. Hún er
skrípamynd, trúðu mér til, cn þá cr
líka allt fólk í heimi skrípamyndir. Við
þörfnumst öll ástúðar. Það, scm mundi
lækna hana, mundi lækna okkur öll hin-
Mcin hennar eru mcin alls mannkyns.
Við þráum öll ástúð, en heimurinn ger-
ir sér ckkcrt far um að skapa okkur
clskcndur."
Rödd LeRoys hljóðnaði, og hann
gekk þögull við hlið mér. Við snerum
frá vatninu og gcngum undir trjákron-
um. Ég virti hann vandlcga fyrir mer.
Sinarnar á hálsinum á honum vorit
strengdar. „Ég hcf séð undir yfirborð
lfsiris, og ég er skclkaður,11 sagði hann
annars hugar. „Ég cr sjálfur eins og
konan. Það er sem klifrandi skriðgroð-
ur þjarmi að mér. Ég get ekki orðið
Frh. á bls. 22.
20
LlF og LIST