Líf og list - 01.10.1951, Side 11

aldrei, hvað er nýskeð í sambandi við við þenn-
an.“
„Segið þér frá því.“
„Þér mynduð aldrei trúa því,“ Veitingamaður-
inn talaði til grafarans. „Komdu hingað, Franz.“
Grafarinn kom og tók með sér vínpelann sinn og
glasið sitt.
„Þessir herramenn hérna eru nýkomnir ofan frá
Wiesbadenerhiitte,“ sagði veitingamaðurinn. Við
tókumst í hendur.
„Hvað má bjóða yður að drekka?“ spurði ég.
„Ekkert,“ Franz skók vísifingur sinn.
„Annan kvartlítra?“
„Kannske þá.“
„Skiljið þér mállýzku?“ spurði veitingamaður-
inn.
„Nei.“
„Um hvað eruð þið að makka?“ spurði John.
„Hann ætlar að segja okkur frá bóndanum sem
við sáum vera að moka ofan í gröfina, þegar við
komum í bæinn.“
„Ég skil ekkert af því, hvort sem er,“ sagði
John. „Þeir tala of hratt fyrir mig.“
„Þessi bóndi,“ sagði veitingamaðurinn,“ hann
kom í dag með konu sína til greftrunar. Hún dó
í nóvember.“
„Desember," sagði grafarinn.
„Það munar engu. Það var þá í desember, sem
hún dó, og hann tilkynnti það söfnuðinum.
„Átjánda desember,“ sagði grafarinn.
„Hvað um það, hann gat ekki flutt hana hingað
til greftrunar fyrr en snjóa leysti.“
„Hann býr hinum megin við der Pzanaun,“
sagði grafarinn. „En hann á kirkjusókn hér.“
„Gat hann alls ekki komizt með hana?“ spurði
ég.
„Nei, hann kemst ekki hingað heimanað frá
sér nema á skíðum fyrr en snjólaust er orðið. Svo
kom hann með hana til greftrunar í dag, og prest-
urinn neitaði að jarðsyngja hana, þegar hann
hafði séð andlitið á líkinu. Þú skalt segja frá
því,“ sagði hann við grafarann. „Segðu frá því
og talaðu þýzku, ekki mállýzku.11
„Það var hjákátlegt með prestinn,“ sagði graf-
arinn. „í safnaðarskýrslunni stóð, að hún hefði
dáið úr hjartasjúkdómi. Við vissum, að hún var
veik fyrir hjarta. Það kom stundum fyrir, að það
leið yfir hana við messu. Hún hafði ekki komið í
lengri tíma. Hún hafði ekki þrek til að klifra.
Þegar presturinn afhjúpaði andlitið á henni spurði
hann Olz: „Kvaldist hún mikið konan þín?“
„Nei,“ sagði Olz. „Hún lá þversum yfir rúmið,
þegar ég kom inn og var dáin.“
Presturinn leit aftur á hana. Honum féll þetta
ekki.
„Hvernig fór andlitið á henni að verða svona?“
„Ég veit það ekki,“ sagði Olz.
„Það er bezt fyrir þig að grufla það upp,“ sagði
presturinn, og breiddi ábreiðuna aftur yfir. Olz
sagði ekkert. Presturinn horfði á hann. Olz horfði
til baka á prestinn. „Viltu vita það?“
„Ég verð að vita það,“ sagði presturinn.
„Nú kemur rúsínan,“ sagði veitingamaðurinn.
„Hlustið nú bara til. Haltu áfram, Franz.“
„Jæja,“ sagði Olz, „þegar hún dó, þá fyllti ég
út safnaðarskýrsluna og setti hana út í skúrinn
ofan á eldiviðinn. Þegar ég byrjaði að nota eldi-
viðinn, var hún orðin stíf, og ég reisti hana upp
við vegginn. Munnurinn á henni yar opinn, og
þegar ég fór út í skúrinn á kvöldin að höggva í
eldinn, þá hengdi ég ljóskerið neðan í hann.“
„Hvers vegna gerðir þú það?“ spurði prestur-
inn.
„Ég veit það ekki,“ anzaði Olz.
„Gerðirðu þetta oft?“
„Alltaf þegar ég fór út í skúr á kvöldin.11
„Það var rangt af þér,“ sagði presturinn. „Elsk-
aðirðu konuna þína.“
„Já, ég elskaði hana,“ sagði Olz. „Ég elskaði
hana þéttingsmikið.“
„Skildirðu það allt?“ spurði veitingamaðurinn.
Skildirðu allt þetta um konuna hans?“
„Ég heyrði það.“
„Hvað segirðu um að borða núna?“ spurði John.
„Pantaðu,“ anzaði ég. „Heldurðu, að þetta sé
satt?“ spurði ég veitingamánninn.
„Auðvitað er það satt,“ sagði hann. „Þessir
bændur eru skepnur.“
„Hvert fór hann svo núna?“
„Hann fór að drekka hjá starfsbróður mínum í
Ljóninu."
„Hann vildi ekki drekka með mér,“ sagði graf-
arinn.
„Hann vildi ekki drekka hjá mér, af því að
Franz vissi þetta um konuna hans,“ sagði veit-
ingamaðurinn.
„Heyrðu,“ sagði John. „Hvernig yseri að fá sér
að borða?“
„Allt í lagi,“ sagði ég.
Stefán Jónsson
íslenzkaði.
LÍF og LIST
11