Líf og list - 01.10.1951, Blaðsíða 32

ið undir handleggjunum og fann hvernig vatnið
bleytti í fötunum mínum og rann eftir hörund-
inu í straumum.
Tveir ungir menn stönzuðu á vegarbrúninni.
— Sú hefur fengið Jaglega neðan í því, sagði
annar. — Hvaða kvenmaður er þetta?
— Hvað, þekkirð'u hana el<ki? Þetta er víst
skáldkona. — Blessaður komdu, við höngum ekki
hér úti í rigningunni. —
Fótatak þeirra fjarlægðist.
Skömmu síðar heyrði ég að þeir sneru við.
Annar þeirra staðnæmdist rétt hjá mér.
— Við skulum hjálpa henni. Annars getur hún
legið hér í alla nótt.
— Hey, hvar áttu heima?
Eg leit upp. Þetta var fallegur maður, vel
klæddur og glæsilegur og vissi víst af því. Hann
hlaut að hafa öðrum hnöppum að hneppa en að'
bardúsa með drukknar götustelpur.
Mér þótti átakanlegt, að góðsemi hans skyldi
ekki fá tækifæri til að taka sig út.
— Ég á því ... því miður hvergi heima, sagði ég.
Það datt ofan vfir hann.
— Hvað segirðu, áttu ekki herbergi?
— Nei, sagði ég döpur.
Ungi mað'urinn varð vandræðalegur.
— ViJtu ekki fara í skjól? spurði hann. Þú verð-
ur gegndrepa.
— Jörðin er svo hlý, sagði ég afsakandi. — Eg
tími elcki að standa upp. —
Það var kominn hópur manna, sem töluðu sam-
an með hávaða á gangstéttarbrúninni. Þeir ætl-
uðu allir að hjálpa mér.
Ungi maðurinn gafst ekki upp.
— Það er betra að vera í skjóli, sagði hann.
— Já, en ég á ekkert svoleiðis skjól, sagði ég.
— Það eiga þau aðrir.
Hópurinn skaut á fundi.
Sumir viJdu fara með mig til lögregJunnar. Eg
bað til guðs í hJjóði, að þeir létu mig nú ekki í
dimma klefann.
Einn lagði til að þeir færu með mig heim til
sín, en þegar til kom, hafði enginn möguleika á
því.
Ungi maðurinn kom nú alla leið út í grasið til
mín, svo innilega hjálpsamur að það gekk mér
til hjarta.
— Hvað get ég gert fyrir þig? spurði hann.
— Það getur enginn gert neitt fyrir mig, sagði
ég angurvær. —
Allt í einu mundi ég hvað hann gat gert og
reis upp við' olboga af feginleik.
Enn gat orðið góðverk úr þessu.
— Áttu eldspýtu.
Og ég þreifað'i innundir brjósthaldarann eftir
sígarettustubbnum.
Á augabragði lá í lófa hans eldspýtnastokkur,
sem aldrei hafði verið tendraður eldur á, og pakki,
sneisafullur af beztu sígarettum heimsins.
Wellingtonstubburinn frá gamla, tannlausa
drykkjumanninum missti skyndilega segulmagnið.
— Áttu þá nokkra sígarettu? spurði þessi fall-
egi maður og rétti mér lýsandi hvíta stráheila
sígarettu, töfrandi, dulmagnaða eins og hluta úr
sigurverki. — Mig kenndi til í hjartað, þegar
stærðar dropi féll á hana miskunnarlaust.
Mér datt í hug að stinga henni inn á mig og
geyma hana hjá hinni, en þá var ungi maðurinn
búinn að kveikja í henni og hún var komin upp
í mig. Umandi reykurinn sogaðist út undir hör-
und.
Uti á vegarbrúninni þjörkuðu mennirnir um
hver ætti að bjarga mér og konmst ckki að neinni
niðurstöðu.
Regnið dundi látlaust, og ég furðaði mig á
góðu innræti mannanna að halda ráðstefnu þarna
undir flóðgáttum himinsins í mína þágu.
Það varð nokkurt hlé á fundinum.
— Ætli það' sé ekki bezt að láta hana eiga sig,
sagði Joks einn.
— Svona fólk bjargast alltaf einhvern veginn.
Nú varð þögn um stund.
Þetta virtist vera eina lausnin.
Allt í einu lagði guð til málanna og var á sama
máli og síðasti ræðumaður, þyí það var eins og
við manninn mælt:
Það snarstytti upp í miðri dembu. Vindarnir
undu upp grængullin skýjatjöldin og sólin birtist.
Ungi maðurinn brosti yndislega og stikaði með
þokka burt af grasinu. Hópurinn dreifðist með
giaðlegum kveðjuorðum. Áhyggjum mannanna af
sjálfum sér og öðrum var svipt burt um sinn.
Vandamálið mikla var levst. Guð hafði skrúf-
að fyrir. —
Eg reis upp, teygði mig og strauk dropana
framan úr mér.
Sólin eisaði rauðum eldi yfir eiturgrænt grasið
og ég fékk glýju í augun svo asfaltið sýndist mér
kóbaltblátt.
Sígarettan skein í hvítu milli fingra minna og
blár reykurinn þyrlaðist upp í loftið, glatt, eins
og bæn, sem verður heyrð.
32
LÍF og LIST