Líf og list - 01.10.1951, Blaðsíða 27

það svo, að verk gömlu snillinganna krefjast af
mönnum lengri tíma og meiri athygli en margt
í list samtímans. Delacroix og Titian eru andleg
ofurmenni. Margt í myndum þeira á skylt við
Lear konung eftir Shakespeare. ítölsku prímitiv-
istarnir margir hverjir sýna ljóslega, hve holl á-
hrif þeir hafa haft á marga nútíðarmálara.
Á vinstri bakka Signufljóts í námunda við
bókakassana er lítið gallerí, sem kennt er við
Madame Katía Granoff. Ég rakst þar inn einn
góðan veðurdag. Þar voru til sýnis og sölu myndir
eftir Soutine, Chagall, Utrillo og Modigliani.
Teikning eftir Modigliani kostaði aðeins 100 þús-
und franka (4500 krónur í íslenzkum peningum),
og málverk eftir hann yar þar falt fyrir 300 þús-
und franka eða 13—14 þúsund íslenzkar krónur,
en það er svipað verð og er á mörgum íslenzkum
föndrara-málverkum, sem gefin eru í tilefni af
fimmtugs- sextugs- eða sjötugsafmæli einhvers
góðborgarans hér í Reykjavík. Mér hitnaði í
hamsi við að hugsa til þess.
Hvers vegna ver ekki íslenzka ríkið gjaldeyri
sínum í að kaupa frönsk listaverk fyrir Lista-
safnið?
Ég var orðinn svo áfjáður, að mér var orðið
skapi næst að skrifa æruverðugu menntamálaráði
Tuileries-garðurinn og Carrousel-sigurboginn.
til að biðja það um að fala myndina til kaups —
meira að segja lét ég Madömu Granoff taka
myndina frá í nokkra daga.
(Framh. í næsta hefti).
ÆSKULJÓÐ
Framh. af bls. 8.
bréfakörfunnar og smeygja þelm inn á
milli þeirra, sem prenta átti í bókinni
höfundi sínum til verðugs hróss. Aftur
á móti hefur hann bent skáldinu á
nokkra staðj í hinum cldri kvæðum,
þar sem betur mátti fara, cins og til
þcss að friða samvizkuna — og látið
gott hcita
Ekki til þess að hrclla vclncfnt góð-
skáld Jón úr Vör, heldur til eftirminni-
legrar viðvörunar öðrum — og þá eink-
anlega ungum -— skáldum, skal hér
einn gallagripurinn tckinn af handa-
hófi og dreginn fram í dagsljósið. Yfir-
skriftin cr: AS.
„Hæ, Blönd’ós" er kallað,
og bifreiðin stöðvast.
„Æ, blessuð komið nú strax.
Hvort ertu ei svangur?
Ég hlust’ ekki á þig.
Hér færðu nýsoðinn lax.“
BÓKMENNTIR
FULLTÍÐA
Við flykkjumst í salinn.
„En fréttirnar, piltar,
er framsóknin hæg eða ör?“
„Ja, Vilna cr falhn,
en Finnar þrauka.“
„Vill fröken Guðríður smjör?“
Slíkan og þvílíkan kveðskap er sak-
laust að hafa yfir undir borðum á
Blönd’ósi, ef einhver ferðafélaganna
dottar ofan í súpudiskinn sinn, en ...
Nóg um það!-----
Héðan í frá verða öll æskuljóð Jóns
skálds úr Vör á cina bókina lærð. Fram-
tíðin cin fær skorið úr því, hver þeirra
eru lífvæn, hver þeirra skolast með
straumi tímans í djúp gleymskunnar,
hver þeirra verða þcss megntig enn um
sinn að angra vandfýsinn lesanda. En
öll hafa þau cngu að síður, hvert í sínu
lagi og í sameiningu, með einhverjum
hætti orðið til þess að styrkja þá við-
leitni höfundar síns að vcrða meira og
SKÁLDS
betra skáld. Þess vcgna ber ljóðvinum
að taka við bókinni með þakklæti —
„hvað sent líður list og rími“ — og það
því fremur sem skáldinu hefur auðn-
azt mcð þcirri bók sinni, er eigi á heima
að gera að umtalsefni í þcssu sambandi
— Þorpinu — að tryggja sér öruggan
sess á íslenzku skáldaþingi samtíðar
sinnar.
Jón skáld ýtti úr vör á Boðnarhaf
með „byltjngarsinnuðum rithöfundum,“
þá einn hinna yngstu. Með hliðsjón af
því sýndist í fljótu bragði ekki ófróðlcga
spurt: „En byltingin?" Sé betur að gáð
verður þó ljóst, að spurningin er ekki
tímabær. Því að Jón úr Vör sækir á
brattann við sígandi lukku, mcð fast
land undir fótum — meðan þeir, sem
hcyra til hinni yngstu skáldakynslóð í
dag, þrcyta gandreið í skýjum við mik-
ið crfiði sakir gcipilegra höfuðþyngsla.
Leiftir Haraldsson.
LÍF og LI3T
27