Birtingur - 01.04.1956, Blaðsíða 10

Mamma þagði. Drengurinn andaði léttar. En
við kvöldverðarborðið fékkst hann ekki til
að bragða á smjöri gömlu konunnar og borð-
aði brauðið þurrt. Móðir hans gekk á hann,
en hann kvaðst ekki hafa lyst á smjöri.
„Heldurðu kannski, að það sé eitrað?“ spurði
móðir hans? Og í vandræðum sínum svar-
aði hann: „Hún hefur kannski pissað í það“.
Faðir hans hristist allur og stóð á öndinni
af hlátri, en móðir hans sló hann utanundir
og sagði, að hann fengi engan mat. „Að þú
skulir ekki skammast þín, og gamla konan,
sem sagði í dag að sér litist svo vel á þig, þú
værir svo ólíkur hinum krökkunum, stilltur
og prúður, hún ætti að hafa heyrt til þín
núna — hana snáfaðu inn til þín“.
Hvað hafði hún sagt, að sér litist vel á
hann, hann væri svo ólíkur. . . . Eftir ein-
hverjum leiðum, rökleysu sálarinnar, varð
hann þess fullviss, að gamla konan sæti um
hann. Hann var á sífelldum flótta, hljóp út,
hljóp inn, upp og niður, taugar hans voru
spenntar, hann hrökk upp með andfælum á
næturnar, augun þöndust og andlitið varð
fölt.
En gamla konan reyndi án afláts að vinna
hylli hans og sendi honum sykurmola og
súkkulaði með móður hans. En þegar eng-
inn sá til læddist hann bak við húsið, þar
sem enginn gluggi var á kjallaranum, og
gróf sælgætið niður í moldina, skyggndist
allt í kringum sig og læddist burtu. Dag einn
í rigningu, er hann kom að utan, stóð gamla
konan í ganginum, svo hann komst ekki
framhjá henni upp. „Jæja vinur minn, ótta-
leg ferð er alltaf á þér; þú ert að leika þér,
kannski þú viljir mola núna, ætli ekki það —
kondu stúfur minn, ætli gamla konan eigi
ekki eitthvað handa þér“. Hún gekk að dyr-
unum að herbergi sínu, og nauðugur varð
hann að fylgjast með. En inn um dyrnar fór
hann ekki. „Hvað er þetta, viltu ekki koma
inn fyrir, ojæja, þú ert víst feiminn, kemur
bara seinna“. Hún fór inn og skildi dyrnar eft-
ir í hálfa gátt. Hann sá á rúm hennar, lagt
þykkri dýnu og svart teppi breitt yfir, og
undan rúminu handfang á emileruðu nætur-
gagni.
Þar sem hann stóð þarna, fór þessi sama
undarlega tilfinning um hann, lamaði hann
og fyllti ofboðslegri skelfingu, sem hann losn-
aði ekki undan, fyrr en gamla konan hafði
lagt kandísmola í máttvana hönd hans. Þá
hljóp hann upp stigann og fleygði sér á dívan-
inn og var farinn að bryðja kandísinn, áður
en hann vissi af.
Um morguninn, þegar hann vaknaði, var
óvenju hljótt í húsinu, og einhver tilfinning
fullnægju og kvíða. 1 fyrsta sinn um lang-
an tíma leið honum vel. Þegar hann kom niður
í eldhús var mamma hans ekki inni. Hann
gekk niður til að leita hennar. Þegar hann
kom niður í kjallara stóðu dyrnar að her-
bergi gömlu konunnar opnar, og hann sá föð-
ur sinn beygja sig yfir gömlu konuna; augu
hennar voru lokuð og undarlegur svipur yf-
ir andliti hennar, barnslegur og bjartur. Gal-
opnum augum starði drengurinn á föður sinn
leggja hendur hennar í kross og breiða teppið
yfir. Síðan gekk hann hægum skrefum út.
Þetta var herbergi gamallar konu, þar sem
friðurinn ríkti borinn ósýnilegum höndum •—
miskunn og friður.
Þegar líki gömlu konunnar er ekið aftan á
vörubíl í kirkjugarð Akureyrarbæjar renna
stór, heit tár niður föla vanga drengsins, og
falla á veginn.
8