Birtingur - 01.04.1956, Blaðsíða 38

HJÖRLEIFUR SIGURÐSSON:
i n g a r
1956
Danska sýningin
Danska sýningin fékk heldur daufar undirtektir
og samt var hún ef til vill auðugust af því, sem
skortir hvað mest í íslenzkri myndlist: vel máluð
portrett, samstillingar, jafnvel landslagsmyndir í
mjúkum, gráum eyrarsundstónum, ef nefna mætti
þá því nafni til aðgreiningar. Aðeins fáir listamann-
anna voru slappir en margir í góðu meðallagi. Ég
nefni Immanuel Ibsen, Carl-Henning Pedersen,
Knud Agger, Knud Nielsen, Astrid Noak, Sören
Georg Jensen, Tove Ólafsson, Mogens Zieler .. alla
vandaða og alvörugefna. í huganum slær hinsvegar
ljóma á þessa sýningu vegna þeirra tveggja manna,
sem mála á heimsvísu. Annar er formsnillingur,
hinn ummyndar litarhráefnið þannig, að áhrif þess
verða því dýpri, gróska þess því meiri, þeim mun
oftar, sem maður grandskoðar listaverkin. Einhver
kynni að segja, að sameinaðir í eina persónu hlytu
þessir tveir að verða að hreinasta furðuverki í ver-
öldinni. Það held ég varla. Ætli kúlur og keilur
Wilhelms Lundströms leystust ekki upp eins og
asperíntafla í vatni, ef litum hans væri ekki svo
þröngur stakkur skorinn? Og hvernig myndi Jens
Söndergaard bregðast við, ef hann væri allt í einu
sviptur frelsi til að stunda litagaldurinn en hneppt-
ur í fjötra slípaðs formheims?
Veturliði Gunnarsson
Ánægjulegt er að sjá, að Veturliði er vaknaður
af værum blundi rómantíkurinspírasjónar og meira
VeturliÖi Gunnarsson: Kvöld í Róm
36