Húsfreyjan - 01.12.1951, Blaðsíða 7

t. d. olíu, sítrónur og krydd, og svo
lirærir mamman sjálf sósu á salatió, sem
nún hefur meðferðis og bætir í það ýmsu
góðgæti, skammtar á diskana og svo sér
pabbinn um drykkjarföng, sem oftast er
rauðvín, og börnin drekka það líka,
blandað vatni. Svo fá bépparnir bein
og snarl úr öllum áttum.
Þau feðginiu álitu að bér mundi vera
gott að fá vænan fisk úr sjó, en ég
bað um grænmetisrétt. Hvorttveggja kom,
en sjá, — þar var ekki fiskur, lieldur
fiskar —, 85 að tölu og vel það, handa
tveimur. En skrítið var að sjá þá á fat-
inu, á stærð við bornsíli, eins og þeir
befðu verið veiddir í liáf og þeim svo
bvolft á pönnuna, þar sem þeir voru
8oðnir eða steiktir í olíu. Herdís var að
myndast við að slægja litlu greyin, en
gafst fljótlega upp við það og eins við
að eta þá, en bóndi minn lagði þá sér.
til munns rétt eins og hami hefði verið
fæddur og upp abnn á eyju í Miðjarðar-
bafi.
Að lokinni máltíð béldum við af stað
1 áttina til klaustursins. Áður en varði
vorum við komin í óumræðilega tmaðs-
ægt umhverfi. Þar var enginn á ferli.
öll
náttúran andaði friði og sælu. Alls
staðar var dýrðlegur gróður. Öðrum meg-
'n voru akrar og aldingarðar klaustur-
bræðranna, en niður með sjónum, klettar
°g fagur og frjósamur gróður, sem nátt-
uran annaðist sjálf. Nú var heitasti tími
dagsins og Hvíta sunnan hellti geislaflóði
yfir eyjuna yndislegu.
Við nálguðumst klaustrið. Þar var eng-
lrin maður sjáanlegur. — Loks liittum
yið þó munk, sem fræddi okkur um,
að bónda mínum væri heimilt að skoða
blaustrið að einbverju leyti, en konum
Vi®ri ekki heimill aðgangur. Jæja, þá
það -— ég var viss um að það væri ekkert
á við það, sem náttúran liefði að bjóða,
en þó liefði mér þótt gaman að fá að sjá
fallega garðinn, sem ég hafði séð á mynd.
Bóndi miim gekk í klaustrið um stund,
en við slóðum fyrir utan og horfðum á
luktar dyr.
En viti menn. Hurð er opin í hálfa
gátt. Ég lileyp þar að, — og það var
engu líkara, en að það væri liluti af
sjálfum Paradísargarðinum. En þegar ég
ætlaði að gægjast svolítið betur, kom
einhver ósýnilegur, hinum megin við hurð-
ina og skellti lienni kyrfilega rétt við
nefið á mér, bara af því að ég er kona.
Við Herdís héldum áfram til þess að
skoða hið forna klaustur, frá því árið
1073 (það máttum við sjá) og varðtum-
inn einkennilega, sem stendur á fremsta
odda eyjarinnar. Þar er og Heilags anda
kapellan, sem talin er að fyrstu munk-
ar eyjarinnar hafi byggt, í kringum árið
500. Þar em engir bekkir og engar helgi-
myndir, en ennþá messa munkamir þar
á liverjum sunnudegi. Þeir breiða rautt
klæði yfir hið foma steinaltari og krjúpa
svo á jörðinni.
Við gengum út að varðtuminum og
biðum þar um stund. Ég óð út í flæð-
armálið og settist á stein, gagntekin af
fegurðinni fjær og nær, og hugsun um
hið friðsæla en alvarlega líf, fjarri léttúð
og hégóma, sem liefði verið lifað hér
öldum saman. Þó að mannlegt eðli ein-
hverra munkaima hefði að líkindum
stundum þráð gleðilíf og lausn frá fargi
skyldunnar, var þeim hér engrar imdan-
koinu auðið. Þessi helgi friðarins staður
liefur samt ekki farið varhluta af lirell-
ingum umheimsins. Fyrr á öldum urðu
klausturbræðumir fyrir árásum af sjó-
ræningjum og þá var varðtuminn notað-
ur til þess að verjast árásum þessum.
1 stjórnarhyltingunni miklu urðu þeir
fyrir barðinu á öfgafullum uppreisnar-
mönnum. En á þessari öld liafa þeir
fengið að lifa í friði, þrátt fyrir tvær
heimsstyrjaldir. Sennilega vita þeir harla
HÚSFREYJAN 7