Húsfreyjan - 01.12.1951, Blaðsíða 27

samkvæmislífi Lundúna. Næstu þrjá mán-
uði fór ég á ball, bér um bil á liverju
kvöldi, í fylgd með móður minni. Þess
á milli voru svo boð fyrir stjórnmála-
menn, beima lijá okkur. Þar að auki
fór ég í boð seinni hluta dags. \ mist
smáboð, þar sem aðeins var talað saman,
eða stærri boð, þar sem einliver lék á
liljóðfæri eða söng fyrir gestina. Frá míuu
sjónarmiði voru góðar veitingar það eina,
sem þessar samkomur höfðu til síns ágæt-
is. Ég hef ævinlega verið mesti sælkeri,
en þó var það varla nægilegt til að vega
á móti því bve þrautleiðinlegir dansleik-
irnir voru. Auðvitað lilaut móður miimi
líka að leiðast, og hún átti bágt með
að þola að eta svo seint og vaka fram-
eftir, en hún vék ekki af vegi skyldunn-
ar fyrir það. Ég kunni ekki að umgangast
þessa ungu Lundúnalierra, eins og þeir
komu mér fyrir sjónir í danssölunum. Ég
kunni ekki að taka þátt í léttum samræð-
um, þ. e. a. s. að tala um „ekki neitt“. Ég
var feimin, stirð og klaufaleg. Herrarnir
drógu sig fljótt í hlé, og það varð mitt
hlutskipti að sitja upp við vegg við hlið
móður minnar. Svo var ég snemma þeim
vandkvæðum báð, live illa mér gekk að
muna andlit manna. Ég þekkti ekki aft-
ur ungu mennina, sem liöfðu yerið kynnt-
ir fyrir mér kvöldið áður. Ein undan-
tekning var þó ungur maður með eldrautt
bár. Hann þekkti ég alltaf, og dansaði
Stundum við liann. Einu sinni þegar verið
var að borða, sagði annar ungur mað-
ur: „Reynið þér að dreypa á svo litlu
kampavíni, það gefst stundum vel til að
bðka málbeinið“. „Ó, nei, það mundi
nú bara gera mig grútsyfjaða“, svaraði
eg. Pilturinn hefur samt verið af því tagi,
sem gefst ekki upp við fyrstu atlögu,
því áður en mig varði vorum við komin
1 hrókaræður um kaþólska trú og mót-
Uiælenda, hvað livor um sig befði til
sms ágætis, og að hverju leyti þeim
hefði skjátlast. Svo lentum við út í að
ræða sósíalisma og vorum seinast orðin
svo hugfangin og áköf í röksemdaleiðsl-
um, að farið var að undrast um okkur
og þjóðsöngurinn gaf til kynna að dans-
leiknum væri lokið. Þótt undarlegt megi
virðast, man ég ekki eftir, að mér þætti
])að smán eða á nokkurn liátt auðmýkj-
andi að sitja mestallan tímann upp við
þil í stað þess að dansa. Semiilega hefur
það verið vegna þess, að þá virtist það
vera tízka lijá karlmönnum að álita dans
ekki samboðinn virðingu sinni, þessvegna
var ég ekki ein um það að sitja þama
eins og merkikerti, og svo fannst mér
ekki mikil eftirsjón í þessum Lundúna-
„kavalerum“, þeir væru yfirleitt tildurs-
og tilgerðarleg væskilmenni. Við stúlk-
urnar gátum ekki hjá því komizt að
vera þarna, en liver sá, sem hefði
frjálsan vilja og væri maður með mönn-
um hlaut að forðast- slíkar samkund-
ur. Einstöku sinnum kom það fyrir, að
einhver úr ættinni kom á ballið, og þá
var auðvitað óskaplega gaman. Það var
liægl að lala við frændur mína, en þá
var alltaf eins og mömmu lægi einliver
ósköp á að komast heim. Ég gat ekki
óttað mig á því, hvort það væri vegna
þess að hún hefði einskonar siðferðis-
tilfinningu fyrir því, að eittlivað væri
bogið við það ef menn skemmtu sér í
þessum samkvæmum, eða livort henni
liefur fundizt, að það væri gagnslaust
að lianga þar með mér, ef ég aðeins dans-
aði við frændur mína. Annars gat það
líka liugsast að mér hafi bara fundizt
tíminn svo fljótur að hða, þá sjaldan
að ég skemmti mér.
Framh.
HÚSFREYJAN 27