Húsfreyjan - 01.12.1951, Blaðsíða 13

Guftrún Sveinsdóttir:
vio OG ADKIR
Mönnum er gjarnt að líta svo á, að
þeir, sem eru fíngerðir og viðkvæmir að
eðlisfari, séu lítt hæfir til að mæta
hnjaski og liarðneskju lífsbaráttunnar.
Mér virðist reyndin oft sanna hið gagn-
stæða, því að einmitt þessar lireinu, feg-
urðar- og frelsisunnandi sálir búa oft yfir
einhverju dularafli og margföldu þoli á
við beljaka að burðum.
Vinkona mín frá bernskuárunum var
af þessum toga spunnin. Hún var lijúkr-
unarkona. Þegar liún tókst það starf á
hendur, töldu margir ólíklegt, að liún
hefði krafta til þess. 1 fyrstu reyndi svo
á hið líkamlega þol, að lieita mátti, að
allar tómstundir yrði lnin að nota til
svefns og hvíldar. Hún stóðst raunina
og fór þó ekki varhluta af erfiði og and-
streymi í starfinu. Ég minnist þess, sem
kona nokkur sagði við hana í upphafi
starfsferils liennar: „Hvernig datt þér í
hug að gerast hjúkrunarkona, J)að er
svo margt gróft og ógeðslegt í samhandi
við það starf?“ Vinkona mín svaraði:
„Einhver verður að gera það“. „Það eru
nógir aðrir til þess“, sagði J)á konan.
Það eru J)essir dásamlegu „aðrir“, sem
við Jmrfum svo oft á að lialda, en vilj-
um sem minnst af þeim vita, því að
J)eir minna okkur á ýmislegt óþægilegt,
8em við viljum ýta frá okkur, en þeir,
þessir „aðrir“, eiga að gera. Sæmundur
fróði var svo út undir sig, að hann lét
púkaræfla moka flór og gera allt hið
versta drasl og sjálfan kölska lét hann
gera sér ýmsan greiða. Ég las nýlega
1 blaði um vísindamann, sem hafði kom-
ið til hugar að framleiða eins konar
niannapa til að láta þá vinna })au störf,
sem fæstir vilja vinna. Slík úrræði stefua
í öfuga átt. Svarta fólkið, sem síðast
var þrælar í bókstaflegri merkingu, lætur
sér ekki lengur lynda kúgun hvíta kyn-
stofnsins. Það vill líka kjarabætur, mennt-
un og mannréttindi. Flestir viðurkenna
í orði kveðnu, að þessar umbætur séu
æskilegar öllum til handa, en við vil-
um, að J)egar til framkvæmdanna kemur,
vill koma bahh í bátinn.
Listakona, sem hafði lent út úr sinni
sérgrein og Jmrfti að vinna fyrir sér
með ýinsu móti, sagði eitt sinn: „Ég
er ekki sköpuð til þess að vinna svona“.
Þetta má maður manni segja, en skyld-
um við þekkja svo vel lögmál sköpuu-
arinnar, að við séum dómbær á, til livers
við erum sköpuð. Það virðast vera vissar
ófrávíkjanlegar staðreyndir í lífi livers
manns, sem við fáum ekki um Jiokað.
Ef til vill er svipað háttað með þær
örlaga-línur og með fyrirskipaðan upp-
drátt og ákveðið efni að byggingu, en
við eigum sjálf að byggja, það er á
okkar valdi, Iivernig byggt er með því
efni, sem fyrir er.
Þegar listakonan dæmdi um, til livers
hún sjálf væri sköpuð, fól það í sér, að
oSrum væri ætlað að inna J)au störf
af liöndum, sein hún varð nú að láta
sér lynda að viima.
Menn eru oft samúðar- og sinnulausir
gagnvart olnbogabörnum tilverunnar, af
J)ví að Jveir hugsa sem svo, að Jiau séu
fædd við hin aumu kjör, Jiað sé J)eirra
hlutskipti, J)au séu því - vön og finni
ekki til J)ess, ef ekki er verið að æsa
}>au til óróa og uppreisnar. Aðrir viður-
kenna, að þetta sé ófært ástand, en það
HÚSFREYJAN 13