Húsfreyjan - 01.12.1951, Blaðsíða 26

vaxnar gátu frestað því svolítið lengur,
en það gat ég ekki. Ó, livað mér var illa
við [icssar andstyggilegu spennitreyjur!
Fjötrarnir náðu upp að brjóstum og ofan
að hnjám og fullt af hvalbeinum (tein-
um) allt í kring. Ég keypti styzta
Jífstykkið, sem til var, og eftir fyrsta
daginn voru beinin til bliðanna brotin,
svo ég tók þau burtu, og innan skamms
fóru öll hin, að undanteknum þeim, sem
voru beint að framan.
Síðustu vikurnar í skólanum var það
ekki framtíðin, sem var mér áhyggjuefni,
lieldur svíðandi sársauki yfir að verða
ekki lengur aðnjótandi þess yndis, sem
ég bafði notið bér í svo ríkum mæli.
Síðasta sunnudaginn fórum við Prid í
langa göngu. Það var farið að bvessa
og bimininn var þakinn kolsvörtum, ógn-
andi þrumuskýjum. Allt í einu, þegar
ég leit upp, var eins og ég fengi hug-
boð um, að framtíðin, sem í vændum
væri yrði mikílfengleg og örlagaþrungin
eins og ásýnd biminsins. Ég lét þetta í
ljós við Prid, og það var ekki laust við
að hún yrði snortin af því líka, en um
leið og ég sagði frá þessu, bugsaði ég
með mér, hvort þetta væri einhver liug-
aræsing hjá mér, eða það væri í raun
og veru fyrirboði.
Nú var kominn tími til að balda heim
og skipa sess með befðarmeyjum. Mér
liafði ekki komið til liugar, að það blut-
verk, sem mér var ætlað, bæfði hvorki
skapgerð minni né uppeldi. Að vissu leyti
var það góð tilbreyting, til að hressa
sig upp eftir skilnaðinn við skólann, að
steypa sér í hringiðu skemmtanalífsins
í Lundúnum. Satt að segja langaði mig
ekki til þess, en móðir mín leit á það,
sem sjálfsagða skyldu að taka þátt í
samkvæmislífinu. Mínar eigin óskir bnigu
í þá átt, að balda áfram námi. Mér var
ekkert á móti skapi að kynnast fyrst svo-
lítið þessum óumflýjanlegu þjóðfélags-
skyldum. En það er fátítt að bitta unga
stúlku jafn gjörsneydda hæfileikum bisp-
ursmeyja og ég var. Ég var einþykk,
ómannblendin, klaufaleg, feimin, en allt-
af reiðubúin að ræða alla bluti milli
himins og jarðar, en í danssal í Lund-
únum er ekki mikið um tækifæri í þá
átt, og mér þrautleiddist allt meiningar-
laust bjal. Það befði alveg eins mátt
teyma kú inn í danssal, eins og að ætla
að gera stássmey úr mér. Hvorki móður
minni, né mér, var þetta ljóst enn sem
komið var. Þá var litið svo á, að sú sem
var fædd befðarmær hlaut að vera hefð-
armær, en menn gáðu ekki að því, að
það var ekki liægt að steypa öll stúlku-
börn í það mót. Það væri þó ekki rétt-
mætt að kenna uppeldi skólans um þessi
mistök, því livað feimni og ómannblendni
viðvíkur bafði ég stigið álitlegt spor í
framfaraáttina. Aftur á móti mun það
vera rétt, þótt bvorki forstöðukonan né
við hefðum gert okkur grein fyrir því,
að uppeldi skólans miðaði lengra en að
venjulegu lífi befðarmeyja. Við liöfðum
lært um frelsi mannsandans og notiö liugs-
anafrelsis í ríkara mæli en óliætt var að
veita stúlkum af því tagi. Hvað sjálfri
mér viðvíkur, liafði bið óvenjulega frjáls-
lyndi beima fyrir fengið byr undir báða
vængi í skólanuin. Mér bafði beinlínis
verið kennt að hugsa. Innra líf og lang-
anir böfðu gert vart við sig, sem voru
algerlega ósamrýmanlegar þeirri tilveru,
sem mér var ætluð. Árið 1852 ritaði Flor-
ence Nightinggale á þessa leið: „Hvers-
vegna er konum gefinn skapbiti, gáfur
og vakandi siðgæðiskennd, þegar þær eru
þannig settar í þjóðfélaginu, að þessir
eiginleikar fá ekki að njóta sín?“
Voru þetta enn orð að sönnu, 50 ár-
um seinna. —
Seinast í apríl var skólaveru minni
lokið. I maí byrjaði ég að taka þátt í
26 húsfreyjan